Την πρωινη ζωνη του Real Fm
αναμενεται να αναλαβει ο Θοδωρης Ρουσοπουλος,
μαζι με τη γυναικα του Μαρα Ζαχαρεα,
στη θεση του Γιωργου Τραγκα,
αμεσως μετα την παραιτηση του,
που οπως μας πληροφορουν τα παπαγαλακια,
η γνωμη των οποιων συμφωνα με αυτους,
ειναι και γνωμη των απλων κενων θνητων ψηφοφορων...
ειναι πλεον θεμα ημερων,ακομη και ωρων!!!
Ο Ted,που πιο πολυ με Dead εμοιαζε
πανω στο βημα της Βουλης,
με τον ιδρωτα στις καλτσες των παπουτσιων του,
να εχουν μουλιασει το ακριβοπληρωμενο
απο δερμα σκαρπινι του,
φανερωνοντας ετσι την εντονη δυσφορια του
για τη στιγμη που περνα και χανεται
οπως λεει και σε τραγουδι του,
γνωστος ακροδεξιος πατριωτη συνθετης.
Υπαρχει καλυτερη Ελλαδα και την θελουμε,
αρκει να μην μπερδευουμε την πουτσα με την βουρτσα...
και να μην τη χρησημοποιουμε μετα ως δονητη,
για να αποφυγουμε τις ονειροξεις ματαιοδοξιας
για εξουσια και χρημα.
ΠΡΕΖΑ TV
23-10-2008
αναμενεται να αναλαβει ο Θοδωρης Ρουσοπουλος,
μαζι με τη γυναικα του Μαρα Ζαχαρεα,
στη θεση του Γιωργου Τραγκα,
αμεσως μετα την παραιτηση του,
που οπως μας πληροφορουν τα παπαγαλακια,
η γνωμη των οποιων συμφωνα με αυτους,
ειναι και γνωμη των απλων κενων θνητων ψηφοφορων...
ειναι πλεον θεμα ημερων,ακομη και ωρων!!!
Ο Ted,που πιο πολυ με Dead εμοιαζε
πανω στο βημα της Βουλης,
με τον ιδρωτα στις καλτσες των παπουτσιων του,
να εχουν μουλιασει το ακριβοπληρωμενο
απο δερμα σκαρπινι του,
φανερωνοντας ετσι την εντονη δυσφορια του
για τη στιγμη που περνα και χανεται
οπως λεει και σε τραγουδι του,
γνωστος ακροδεξιος πατριωτη συνθετης.
Υπαρχει καλυτερη Ελλαδα και την θελουμε,
αρκει να μην μπερδευουμε την πουτσα με την βουρτσα...
και να μην τη χρησημοποιουμε μετα ως δονητη,
για να αποφυγουμε τις ονειροξεις ματαιοδοξιας
για εξουσια και χρημα.
ΠΡΕΖΑ TV
23-10-2008
7 σχόλια:
Otan den exeis na peis tipota, kalo einai na mh mhlas. Ekti8ese.
O Rousopoulos einai mia klasikh periptwsh an8rwpofagias xwris oysiastiko logo..
ο ανθρωπος επιτεθηκε στον γιωργο παπανδρεου λεγοντασ του οτι αυτος ηταν υιος ηγετη ενω ο ιδιος γιος ταχυδρομου.....
ξεχναει μου φαινεται τινος ανιψιος ειναι ο προεδρος της παραταξης που εκπροσωπει!!!!!!
ποσα κιλα μαλακας πρεπει να εισαι για να ξεστομιζεις τετοιες μαλακιες????????
Μαλλον ηξερε το τι εκανε!!!
μα τι υφος ειχε οταν μιλουσε φανταστειτε να τον ειχε ψηφησει κι ο κοσμος τι υφος θα ειχε
σεμνοτητα και ταπεινοτητα
αισχος !!!
Ο ΤΡΑΙΑΝΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟ
http://www.eamb.gr/new_text/dthmaxim.htm
ΕΝΤΑΞΕΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΡΓΟΣΒΗΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΤΕ ΤΟΝ...ΚΡΙΜΑ Ο ΥΙΟΣ TOY IL POSTINO.
ΔΕΘ 2008
Η δημόσια "αυτοκτονία" του Καραμανλή
άνοιξε τους "Ασκούς του Αιόλου" για το πολιτικό σύστημα.
Επιτέλους έσπασε το "σοβιετικό" κέλυφος
του μεγάρου Μαξίμου.
Η συγκυβέρνηση Ρουσόπουλου-Μητσοτάκη καταρρέει
και το παρακράτος κλονίζεται.
Όταν πέθανε ο Μπρέζνιεφ, ο κόσμος το έμαθε με μεγάλη καθυστέρηση. Πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Πάρα πολύ μεγάλη καθυστέρηση. Ήταν προφανές ότι μέσα στο Κρεμλίνο έπρεπε να διευθετηθούν κάποια "λεπτά" ζητήματα, πριν ο κόσμος μάθει για τον θάνατό του βασικού "ενοίκου" του. Πρόβλημα με τον χρόνο δεν υπήρχε. Ο νεκρός δεν επηρέαζε τα πράγματα σε βαθμό που να τον καθιστούν "προβληματικό" εξαιτίας της "παγωμάρας" του. Τα πάντα στο Κρεμλίνο λειτουργούσαν όπως ήταν σχεδιασμένα να λειτουργούν. Θα μπορούσαν να τον κρατάνε "ακμαίο" για χρόνια. Είτε νεκρός είτε ζωντανός ήταν το ίδιο και το αυτό για το σύστημα στο οποίο ηγούνταν.
Η εξήγηση είναι προφανής. Γύρω του υπήρχε μια "καμαρίλα", που λειτουργούσε "αντ’ αυτού", ακόμα κι όταν ήταν ζωντανός. Αυτή διαχειριζόταν την πραγματική εξουσία ,η οποία θεωρητικά αποδιδόταν σ' αυτόν. Αυτός ήταν ένας "άγιος" του συστήματος, που λειτουργούσε, χωρίς να λειτουργεί. Γιατί υπήρχε αυτή η ανάγκη; Γιατί ένα φασιστικό καθεστώτος, όπως αυτό της Σοβιετικής Ένωσης, είχε ανάγκη από έναν "κυματοθραύστη" της γενικής δυσαρέσκειας, την οποία προκαλούσε με την άθλια και άδικη για τον λαό λειτουργία του. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα πρόσωπο "αγιοποιημένο", σε βαθμό που να "σταματά" πάνω του τη λαϊκή αντίδραση.
Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την επιβίωση του συστήματος, γιατί η αμφισβήτηση της ηγεσίας ήταν αναπόφευκτο να οδηγήσει σε αμφισβήτηση των κομμουνιστικών θεσμών και αυτό ήταν επικίνδυνο. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι έπρεπε ο ηγέτης να "σταματά" τη λαϊκή αντίδραση, πριν αυτή αρχίσει να φθείρει τους θεσμούς του. Πριν αρχίσουν να απειλούνται οι ζωτικοί "πυλώνες" που συντηρούν τον φασισμό.
Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Όπου υπάρχει φασισμός, υπάρχει παρακράτος. Το παρακράτος υπάρχει και ευημερεί από τα κέρδη τα οποία προκύπτουν από την κατάχρηση της εξουσίας. Ευημερεί δηλαδή από την παρανομία. Για να το εξασφαλίσει όμως αυτό, θα πρέπει να προστατεύει τον μηχανισμό, που του επιτρέπει να το κάνει και άρα τον μηχανισμό νομής της δικαιοσύνης. Εκεί βρίσκεται η ουσία του προβλήματος. Τα πάντα ξεκινούν από το σύστημα δικαιοσύνης και εκεί καταλήγουν. Από το σύστημα, το οποίο δίνει αξία στον νόμο και "αποφασίζει" αν το σύστημα θα είναι δημοκρατικό ή φασιστικό. Κανένας νόμος δεν μπορεί να εξασφαλίσει τη δημοκρατία στον λαό, αν αυτοί που κρίνουν τον νόμο είναι διεφθαρμένοι ή συνεργάτες διεφθαρμένων εξουσιών.
Χωρίς δηλαδή τη "βοήθεια" του συστήματος δικαιοσύνης, δεν μπορεί να υπάρξει φασισμός. Δεν μπορεί να διαφθαρεί η εξουσία και να πλουτίσει εις βάρος του λαού. Δεν μπορεί να "σπρώξει" τους γόνους της στη διαδοχή και άρα εις βάρος της δημοκρατίας. Όταν δεν μπορεί να τα κάνει αυτά, δεν μπορεί να δημιουργήσει την απαραίτητη βάση της. Δεν μπορεί η εξουσία να ευνοήσει και τους παρατρεχάμενούς της, προκειμένου να συνεχίσει να ευνοεί τον εαυτό της. Δεν μπορεί να "οικειοποιηθεί" τον κρατικό μηχανισμό, για να υπόσχεται παράνομα βολέματα στον "δικό" της λαό και άρα να εξασφαλίζει επαγγελματίες οπαδούς. Δεν μπορεί να εξασφαλίσει δηλαδή τον βασικό πυρήνα του παρακράτους και δεν μπορεί να εξασφαλίσει κοινωνικό έρεισμα, προκειμένου να επιβιώσει. Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι παράνομα.
Σ' αυτό το σημείο αποκαλύπτεται η αξία του συστήματος δικαιοσύνης στην ύπαρξη και τη λειτουργία του παρακράτους. Αν η δικαιοσύνη τιμωρεί όλους όσους κλέβουν ή ευνοούνται παρανόμως εξαιτίας των αυθαιρεσιών της εξουσίας, δεν μπορεί να υπάρξει παρακράτος. Οι πάντες δηλαδή έχουν ανάγκη τον έλεγχο της δικαιοσύνης. Μόνον αυτός ο έλεγχος τούς εξασφαλίζει ό,τι επιθυμεί ένας φασίστας εξουσιαστής ν' απολαύσει. Προσωπικό πλουτισμό, ομαλή διαδοχή από τα φυσικά του παιδιά, πλουτισμό των εκλεκτών του και βέβαια πολλούς επαγγελματίες οπαδούς. Αυτό είναι το παρακράτος. Μια ομάδα πολιτών, οι οποίοι υπό την ηγεσία κάποιων φασιστών ηγετών και με την εξυπηρέτηση κάποιων διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών επωφελείται, παραβιάζοντας τον νόμο, ο οποίος ισχύει μόνον για όλους τους υπόλοιπους.
Όταν δηλαδή μιλάμε για παρακράτος, δεν πρέπει ο αναγνώστης να φαντάζεται σημεία και τέρατα. Να φαντάζεται στρατηγούς που ονειρεύονται Χούντες και "κουκουλοφόρους" με ρόπαλα. Το παρακράτος είναι "ανάμεσά" μας. Παρακράτος είναι ο κακομοίρης, που τρέχει με τα πλαστικά σημαιάκια των κομμάτων. Αυτός, που, για να επιβιώσει, μπήκε από κάποιο "παράθυρο" στο δημόσιο. Αυτός, που θέλει να εξασφαλίσει το ίδιο "πλεονέκτημα" και στα παιδιά του. Αυτός, που θα ψηφίσει τον φασίστα που του δίνει το δικαίωμα να ελπίζει ότι θα επωφεληθεί από την παρανομία.
Αυτοί οι φουκαράδες είναι η δύναμη του παρακράτους. Αυτοί είναι οι πλέον επικίνδυνοι, γιατί απλούστατα είναι πολλοί. Επηρεάζουν εκλογικά αποτελέσματα και νοθεύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ψηφίζουν με ιδιοτελή κριτήρια εκεί όπου αναζητούνται τα κοινά συμφέροντα και άρα ευνοούν την αναξιοκρατία. Στηρίζουν τον οποιονδήποτε τους υποσχεθεί "βόλεμα" και δεν τους ενδιαφέρει αν γίνονται συνένοχοί του. Στηρίζουν τον οποιονδήποτε τους υποσχεθεί ότι θα παραβιάσει το Σύνταγμα για να τους εξυπηρετήσει. Από εκεί και πέρα δεν τους ενδιαφέρει αν το δικό τους "βόλεμα" βάζει σε υποθήκη" το μέλλον μιας ολόκληρης κοινωνίας. Δεν τους ενδιαφέρει αν αυτός ο οποίος παραβιάζει το Σύνταγμα για τα δικά τους "ασήμαντα" μπορεί και το παραβιάζει για τα δικά του "σημαντικά", που οδηγεί στα φασιστικά "μονοπώλια" της εξουσίας.
Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να γίνουν μόνον εξαιτίας της θέλησης των φασιστών για εξουσία και υπεροχή και εξαιτίας της θέλησης των κακομοίρηδων για εύκολη επιβίωση εις βάρος των άλλων. Δεν αρκεί η θέληση, όταν υπάρχει μια ευνομούμενη πολιτεία και άρα μια πολιτεία, που λειτουργεί με βάση τον νόμο και τους θεσμούς της. Για να εξελιχθούν όλα αυτά, απαιτείται να "διαφθαρεί" ο θεματοφύλακας του νόμου και άρα το σύστημα δικαιοσύνης. Ο μηχανισμός αυτός διατηρεί το παρακράτος, αλλά είναι αδύναμος να φέρει το "φορτίο" του παρακράτους. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να το προστατεύει, αλλά απαιτεί και το ίδιο προστασία.
Το σύστημα δικαιοσύνης μπορεί να είναι πανίσχυρο, αλλά είναι ευάλωτο σε επιθέσεις. Δεν έχει τη πολυτέλεια του πολιτικού συστήματος να αμύνεται με πολλούς και διάφορους τρόπους. Δεν έχει την πολυτέλεια να μπαίνει στον χώρο του υποκειμενικού και άρα ν' αλλάζει τις γραμμές άμυνας κατά το δοκούν. Στην ανάγκη να "καίει" κατ’ επιλογήν άτομα, για να προστατεύσει τα υπόλοιπα. Ο νόμος είναι απλός τόσο γι' αυτόν που τον παραβαίνει όσο και γι' αυτόν που τον κρίνει. Δεν είναι σαν την πολιτική ευθύνη, η οποία έχει χιλιάδες "αποχρώσεις" και προστατεύει αυτούς που πραγματοποιούν πολιτικά "εγκλήματα".
Τα "εγκλήματα" της δικαιοσύνης φαίνονται αμέσως και επισύρουν άμεσες τιμωρίες. Ο επίορκος δικαστικός κρίνεται αμέσως και φυλακίζεται αμέσως. Δεν είναι σαν τον επίορκο πολιτικό, που δήθεν περιμένει να τον "κρίνει" ο κόσμος στις εκλογές. Ως εκ τούτου μπορεί η πολιτική ηγεσία να είναι υπεύθυνη για τα εγκλήματα του φασισμού, αλλά, για να συνεχίσει να τα πραγματοποιεί, θα πρέπει να είναι ασφαλής ο μηχανισμός που τα "νομιμοποιεί". Αν σε ένα φασιστικό σύστημα αμφισβητηθεί από τον λαό αυτός ο μηχανισμός, τότε το τέλος του είναι πολύ κοντά. Είναι πολύ κοντά, γιατί πλησιάζει η τιμωρία του παρακράτους. Αναγκαστικά αυτό το παρακράτος θα πρέπει να τιμωρηθεί, γιατί δεν έχει άλλη διέξοδο η δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να το εξυπηρετήσει, γιατί δεν το επιτρέπει η θέση της. Άρα όλη η άμυνα του φασισμού βρίσκεται μπροστά από το δικαστικό σύστημα και όχι πάνω σ' αυτό.
Αντιλαμβανόμαστε ότι την καλύτερη άμυνα την είχε ο φασισμός των αστικών συστημάτων. Εκεί δηλαδή όπου τα κόμματα διαδέχονται τον ένα το άλλο και "χρεώνονται" τον φασισμό πριν ακουμπήσει το "φορτίο" του στο δικαστικό σύστημα, το οποίο είναι ο "ροοστάτης" του φασισμού. Η άμυνα σ' αυτήν την περίπτωση είναι τέλεια, γιατί παρασύρεται ο λαός στο υποκειμενικό και αγνοεί ότι τα πάντα προέρχονται από το αντικειμενικό, που είναι η παράβαση του νόμου και άρα η επιορκία των λειτουργών της δικαιοσύνης. Όταν τα κόμματα παρασέρνουν τον κόσμο στη λογική ότι …για όλα φταίνε οι "άλλοι", το παρακράτος είναι ασφαλές και ο φασισμός λειτουργεί απροβλημάτιστα.
Όταν για τους μισούς Έλληνες για τη διαφθορά ευθύνεται το ΠΑΣΟΚ και για τους άλλους μισούς η ΝΔ, τότε το παρακράτος είναι ασφαλές. Όταν η "δική" μας διαφθορά είναι ανεκτή και μας ενοχλεί μόνον η διαφθορά των "άλλων", το παρακράτος "ανθίζει". Αυτή είναι η παγίδα που παρασέρνει τον λαό. Δεν βλέπει ότι η τελική "λεκάνη", η οποία νομιμοποιεί τη διαφθορά —απ' όπου κι αν αυτή προέρχεται— είναι το ευάλωτο δικαστικό σύστημα. Δεν βλέπουν αυτόν που την νομιμοποιεί κι αναζητούν αυτόν που την παράγει.
Είναι σαν να θέλεις να επιλύσεις το πρόβλημα των ναρκωτικών και να ψάχνεις τους παραγωγούς στους κάμπους και στα λαγκάδια, ενώ αυτός που τα "πουλάει" είναι στη μέση της πλατείας. Ενώ αυτός που τα σπρώχνει στην κοινωνία είναι μπροστά σου, εσύ ψάχνεις αυτόν που τα παράγει και ο οποίος, αν δεν είχε τον "έμπορο" στην αγορά, δεν θα μπορούσε να τα προωθήσει. Αυτό γίνεται και με τη διαφθορά. Αναζητούν τους "παραγωγούς", που είναι τα κόμματα και όχι αυτούς που την "σπρώχνουν" στην κοινωνία. Με τον τρόπο αυτόν βάζουν τον λαό και πιέζει μακριά από το "ευαίσθητο" σημείο του παρακράτους και στην ουσία δεν κάνει τίποτε. Η αντίδραση ξεσπά σε έναν κινητό "κυματοθραύστη" και χάνει τη δύναμή της.
Πιέζουν μακριά από τους κατά τους νόμους υπεύθυνους για τη διαφθορά. Από αυτούς που μπορούν να κριθούν αντικειμενικά για τα εγκλήματά τους και όχι από αυτούς που "τιμωρούνται" κάθε τέσσερα χρόνια στις εκλογές. Από αυτούς που στελεχώνουν ένα σύστημα "άκαμπτο" και το οποίο σπάει στην πίεση και δεν την απορροφά. Ο κανόνας είναι ένας. Για τη διαφθορά πάντα φταίει η δικαιοσύνη και όχι αυτοί που τη χρεώνονται. Για την ύπαρξη παρακράτους πάντα φταίει η δικαιοσύνη και όχι αυτοί που το "χτίζουν". Αυτό είναι όλο το μυστικό.
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Γιατί στην Ελλάδα υπάρχει φασισμός και άρα και παρακράτος και κανείς δεν αντιδρά. Βλέπουν οι πάντες τους "γόνους" να μετατρέπονται σε παράνομους "πρίγκιπες" της δημοκρατίας και κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει. Δεν μπορεί, γιατί απλούστατα δεν γνωρίζει τι συμβαίνει. Για να καταλάβει κάποιος πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα, θα πρέπει να μελετήσει μοντέλα πιο απλά στη λειτουργία τους.
Τα εξίσου φασιστικά καθεστώτα του κομμουνισμού, είχαν μεγάλη αδυναμία σ' αυτόν τον τομέα. Λόγω της μονολιθικότητας που χαρακτήριζε την πολιτική εξουσία τους και την οποία εξέφραζε ένα και μόνον κόμμα, ήταν υποχρεωμένα να κάνουν "άμυνα" στην τελευταία "γραμμή". Σ' αυτόν τον σχεδιασμό εξειδικεύτηκαν. Διαχώρισαν το "κόμμα" από τον "ηγέτη" του. Γιατί; Για να μπορεί να παίρνει "φορτίο" το κόμμα και την άμυνα να την αναλαμβάνει ο "ηγέτης" του. Δημιούργησαν δηλαδή ένα "φράγμα" με διπλό ρόλο. Ένα "φράγμα", που θα έπαιρνε το "φορτίο" και στο κρίσιμο σημείο να μην "ανατρέπεται", παρά να λειτουργεί ως "υπερχειλιστής". Να μπορεί να "εκτονώνεται" και να μην απειλείται με κατάρρευση. Στη χειρότερη περίπτωση δηλαδή πίσω από τον ηγέτη και άρα μπροστά από τη δικαστική εξουσία να φτάνουν μόνον ελάχιστα "απόνερα".
Αυτό είναι πάντα το ζητούμενο όλων των συστημάτων, που είναι φασιστικά. Να μπορεί η πολιτική ηγεσία να "φορτώνεται" το κόστος του παρακράτους, πριν αυτό το κόστος μετακινηθεί και πέσει πάνω στο ευάλωτο δικαστικό σύστημα. Γι' αυτό επιλέχθηκε η "αγιοποίηση" των ηγετών σε ολοκληρωτικά συστήματα με φτωχή κομματική "πανίδα". Δεν ήταν αφελείς οι Σοβιετικοί που "λάτρευαν" τον Στάλιν ή οι Κινέζοι που "λάτρευαν" τον Μάο. Τα μονοκομματικά συστήματά τους δεν μπορούσαν να επιβιώσουν με διαφορετικό σχεδιασμό.
Δεν μπορούσαν σε άλλη περίπτωση να αμυνθούν, πριν φτάσει η δυσαρέσκεια να ξεσπάσει στους θεσμούς τους. Γι' αυτό διαχώριζαν τον "άγιο" ηγέτη, ο οποίος αντιπροσώπευε την "τελειότητα" του πνεύματος από τον "αμαρτωλό" κομματικό μηχανισμό, που αντιπροσώπευε την "ατέλεια" της ύλης. Ο κομματικός μηχανισμός και άρα τα στελέχη του χρεώνονταν τον φασισμό και αυτό ελαχιστοποιούσε το κόστος,, εφόσον αυτό το κόστος "έφτανε" μέχρι τον "Άγιο". Από εκεί και πέρα ξεκινούσε ο μύθος.
Ο μύθος του θεού του συστήματος. Ο μύθος του θεού, που δεν έκανε τίποτε, γιατί δεν γνώριζε τι συμβαίνει, ώστε να "τιμωρήσει" του αμαρτωλούς. "Θα πάρει κεφάλια", "θα κόψει χέρια", "θα διώξει κόσμο". Δεν το έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή, γιατί δεν ενημερώθηκε. Θα το κάνει όταν ενημερωθεί. Αυτός ενσάρκωνε τα ανώτερα του συστήματος. Την τιμή, την ηθική κλπ.. Αυτός έπαιρνε την οργή του κόσμου και τη μετέτρεπε σε ελπίδα πριν αυτή ξεσπάσει στο δικαστικό σύστημα, που επέτρεπε στους διεφθαρμένους παρακρατικούς να παρανομούν. Το ίδιο δηλαδή φασιστικό σύστημα που έκλεβε και αδικούσε χρεωνόταν και τη δυσαρέσκεια του κόσμου και πιστωνόταν την ελπίδα του.
Όπως αντιλαμβανόμαστε, ο ρόλος αυτού του "κατασκευασμένου" προσώπου ήταν πολύ συγκεκριμένος. Ήταν ο ρόλος του ηθοποιού, που έκανε "παρεμβάσεις", χωρίς αυτές να είναι "παρεμβάσεις". Σπάνιες, για να μην χάνουν την "αίγλη" τους και εκτός καθημερινότητας, για να παραπλανούν τον λαό. Στην καθημερινότητα δηλαδή υπήρχαν χιλιάδες προβλήματα, αλλά ο "πατερούλης" έκανε παρεμβάσεις εκτός καθημερινότητας. Αυτό βόλευε το σύστημα και αυτό διατηρούσε τον ίδιο στο απυρόβλητο και άρα άφθαρτο. Ο κόσμος υπέφερε, ο κόσμος ταλαιπωρούταν από τον φασισμό, ο κόσμος αμφισβητούσε τους πάντες, αλλά ο πατερούλης ήταν "άφθαρτος". "Άφθαρτος", μέχρι να κάνει την "παρέμβαση". Τι είδους παρέμβαση; Παρέμβαση "χρησμών", "ευχολογίων", γενικών "αφορισμών" και "απειλών".
Γιατί κάναμε όλη αυτή την ανάλυση; Γιατί δεν μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα, χωρίς αυτήν τη γνώση. Δεν μπορεί να καταλάβει, για παράδειγμα, πώς μια ανίκανη κυβέρνηση Καραμανλή βρίσκεται υπό την ηγεσία του "ικανού" Καραμανλή. Δεν μπορεί να καταλάβει πώς μια διεφθαρμένη κυβέρνηση μπορεί να έχει έναν αδιάφθορο ηγέτη. Υπάρχει σχεδιασμός, για να προκληθούν αυτές οι σχιζοφρενικές απόψεις. Κάποιοι έχουν φροντίσει να παρουσιάζουν κάποιους σαν "αγίους" και κάποιους άλλους σαν "αμαρτωλούς". Δεν είναι φυσιολογικό να γνωρίζουν οι πάντες ότι η ΝΔ έχει πρόβλημα και ο μόνος που δεν το γνωρίζει να είναι ο ηγέτης της. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι οι αναρμόδιοι ενημερωμένοι και ο μόνος που δεν είναι ενημερωμένος να είναι ο "ικανός" και καθ’ ύλην αρμόδιος για τη λειτουργία της.
Όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους. Στην Ελλάδα έχουν συμβεί πράγματα, τα οποία απειλούν τους φασίστες, που την κυβερνούν εδώ και δεκαετίες. Το πολύπλοκο και πολυσύνθετο ελληνικό αστικό σύστημα της μεταπολίτευσης έχει χάσει τις άμυνές του. Έχει "καθίσει" και είναι πλέον ορατά τα φαινόμενα "σήψης". Αρκεί πλέον ένα μικρό λάθος και μπορούν να τιναχθούν όλα στον αέρα. Εξαιτίας της λειψανδρίας στο πολιτικό σκηνικό το ελληνικό σύστημα έφτασε στο σημείο να λειτουργεί σαν τα κομμουνιστικά συστήματα.
Υπάρχει πλέον μόνον ένα κόμμα, το οποίο εμφανίζεται "ικανό" να κυβερνήσει και είναι αυτό που κυβερνάει. Εμφανίζεται ως τέτοιο όχι εξαιτίας κάποιας μυστηριώδους υπεροχής έναντι των άλλων κομμάτων, αλλά γιατί απλούστατα τα άλλα κόμματα είναι παντελώς ανίκανα. Ως εκ τούτου υπάρχει δομικό πρόβλημα για το πολιτικό σκηνικό. Ένα κόμμα είναι αυτό προκαλεί και άρα που χρεώνεται τη δυσαρέσκεια του λαού και είναι το ίδιο κόμμα που πρέπει να αναλάβει την άμυνα του συστήματος, εισπράττοντας αυτήν την δυσαρέσκεια και δίνοντας ελπίδα στον κόσμο. Ο μόνος "ικανός" είναι στη θέση που του "αξίζει", αλλά τα προβλήματα παραμένουν. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για σοβιετικού τύπου "δημοκρατία".
Αναγκαστικά δηλαδή τα δεδομένα επιβάλουν τον σχεδιασμό. Τον σοβιετικού τύπου σχεδιασμό. Από τη στιγμή που ένα είναι το κόμμα, το οποίο είναι υπεύθυνο για τη σημερινή δυσλειτουργία της κοινωνίας, έπρεπε να διαχωριστεί ο "ηγέτης" του από τον κομματικό του μηχανισμό. Έπρεπε να επιβληθεί εκείνος ο σχεδιασμός, που θα "χρέωνε" τη ΝΔ με διαφθορά, σκάνδαλα ή ανικανότητα, αλλά την ελπίδα για "επανίδρυση" του κράτους να την προστάτευε ο "ηγέτης" της.
Ο απομονωμένος "ηγέτης" της, που θα αντιπροσώπευε το "τέλειο" του πνεύματος του κόμματος. Ο καλά προστατευμένος "ηγέτης", που θα έκανε σπάνιες αλλά "σπουδαίες" εκτός καθημερινότητας παρεμβάσεις. Ο "ικανός" Πρωθυπουργός μιας "ανίκανης" κυβέρνησης. Ο "τίμιος" Πρωθυπουργός μιας "διεφθαρμένης" κυβέρνησης. Αυτός που δεν "γνωρίζει", αλλά, αν "γνώριζε", θα.... Αντιλαμβανόμαστε δηλαδή ότι όλη αυτή η φαινομενικά σχιζοφρενική άποψη του ελληνικού λαού για την κυβέρνηση Καραμανλή και του ιδίου προσωπικά είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού. Είναι αποτέλεσμα επιλογών του παρακράτους.
Ο "τίμιος" Καραμανλής.
Μόνιμα στο στόχαστρό μας είναι ο φασισμός του ελληνικού συστήματος και βέβαια η βασική του έκφραση, που είναι το παρακράτος. Τα κόμματα της μεταπολίτευσης στο σύνολό τους υπηρέτησαν τον φασισμό και εξυπηρετήθηκαν από αυτόν. Έκαναν τις παραχωρήσεις που είχε ανάγκη το παρακράτος για να επιβιώσει και αυτό τα χρηματοδότησε στο σύνολό τους, μετατρέποντάς τα σε μονοπώλια εξουσίας. Έκαναν τα στραβά "μάτια" εκεί όπου βόλευε το παρακράτος και αυτό βόλευε με τη "σέσουλα" τα στελέχη τους στον κρατικό μηχανισμό. Αυτό το σύστημα, που σχεδιάστηκε μετά την πτώση της Χούντας, έφτασε στις ημέρες μας χωρίς πολλές αλλαγές. Αυτό το σύστημα με τη σημερινή του προβληματικότητα είναι θεωρητικά ένας εύκολος "στόχος".
Λέμε θεωρητικά, γιατί υπάρχουν ιδιομορφίες, που κάνουν δύσκολα κάποια πράγματα, τα οποία φαινομενικά είναι εύκολα. Ενώ τα υπάρχοντα κόμματα εξακολουθούν και παραμένουν φασιστικά και άρα ευάλωτα στις επιθέσεις νέων πολιτικών σχημάτων, το ίδιο το πολιτικό σύστημα δεν είναι τόσο ευάλωτο. Γιατί; Γιατί έχει αλλάξει ο σχεδιασμός άμυνάς του. Στον προηγούμενο σχεδιασμό το κάθε κόμμα ξεχωριστά αμυνόταν υπέρ του φασισμού και από εκείνο το σημείο ξεκινούσε η βασική άμυνα του πολιτικού συστήματος. Σήμερα αυτά τα ίδια κόμματα, ενώ είναι αδύναμα να αμυνθούν, το πολιτικό σύστημα έχει μυστηριωδώς εξασφαλίσει εξίσου σκληρές άμυνες.
Αυτό καθιστά την αντιμετώπισή του πιο ιδιόμορφη. Τόσο ιδιόμορφη, που μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις. Για παράδειγμα, μέχρι τώρα εμείς έχουμε επιτεθεί σε όλους τους αρχηγούς των κομμάτων εκτός από τον Καραμανλή. Πολλοί αυτό το παρεξήγησαν και το εξέλαβαν ως συμπάθειά μας προς το πρόσωπό του. Αυτό δεν συμβαίνει. Η εξήγηση είναι απλή. Οι υπόλοιποι αρχηγοί στον υπάρχοντα σχεδιασμό είναι εκτεθειμένοι. Τα κόμματά τους είναι "ψοφίμια", που γίνονται εύκολοι στόχοι για κάποιον "κυνηγό". Δεν φέρουν εξουσία, για να μπορούν να αμυνθούν, κάνοντας χρήση των κρατικών μέσων και δεν αποτελούν ελπίδα για τον λαό, ώστε να προστατεύονται από αυτόν. Είναι εκτός εξουσίας, φθαρμένα και απομονωμένα από τον λαό και αυτό τα καθιστά ευάλωτα.
Στην περίπτωση του Καραμανλή τα πράγματα είναι ιδιόμορφα. Δεν μπορείς να τον "πυροβολήσεις", γιατί απλούστατα τον προστατεύει ο σχεδιασμός. Ο καλύτερος κυνηγός δεν μπορεί να πυροβολήσει ένα θήραμα, που κρύβεται πίσω από έναν βράχο. Μπορεί να γνωρίζει πού βρίσκεται, μπορεί να είναι στο βεληνεκές του, αλλά δεν έχει νόημα να το πυροβολήσει, όταν γνωρίζει ότι θα χτυπήσει τον βράχο. Άρα τι κάνεις; Το μόνο που μπορείς. Περιμένεις. Περιμένεις να κάνει το θήραμα το σφάλμα, για να το πυροβολήσεις. Περιμένεις να απομακρυνθεί από την "ασπίδα" του.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την περίπτωση του Καραμανλή. Επειδή αυτό βολεύει το σύστημα, τον "προστατεύει". Δεν μπορείς να τον "πυροβολήσεις". Δεν έχει νόημα, γιατί αλλού θα "πυροβολήσεις" κι αλλού θα πάνε οι "σφαίρες". Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να περιμένεις. Είναι βέβαιον ότι ο Καραμανλής αποτελεί το καλύτερο και πιο ισχυρό "θήραμα" για έναν πολιτικό "κυνηγό". Δεν είναι δυνατόν σε ένα κράτος, το οποίο υπολειτουργεί, να μην είναι υπεύθυνος ο Πρωθυπουργός του. Δεν είναι δυνατόν σε ένα κράτος, που μαστίζεται από τη διαφθορά, να μην είναι υπεύθυνος ο πρωθυπουργός του.
Επί πέντε χρόνια περιμένουμε τον Καραμανλή να κάνει τη λάθος "κίνηση". Να βγει στο "ξέφωτο" και να χάσει την "ασπίδα" του. Περιμέναμε να εκτεθεί για τις δικές του απόψεις και όχι να εμφανίζεται ως ο τέλειος ηγέτης ενός ατελούς κόμματος. Επί πέντε χρόνια όμως ο Καραμανλής προστατευόταν από ένα αρίστης ποιότητας ατσάλινο "κέλυφος". Ένα σοβιετικού τύπου "κέλυφος". Τι έκανε; Το πιο απλό. Δεν έκανε τίποτε απολύτως ως πρόσωπο. Παρέμενε ο ακίνητος "νεκρός" ενός μυστηριώδους "Κρεμλίνου" και όλα τα χρεωνόταν η "καμαρίλα", που διαχειριζόταν την εξουσία στο όνομά του.
Ως εκ τούτου δεν έμενε ποτέ εκτεθειμένος στην κρίση του λαού. Παρέμενε μόνιμα "τέλειος", εφόσον δεν εμφανιζόταν υπεύθυνος για κανένα λάθος της κυβέρνησής του. Τα λάθη τα χρεώνονταν άλλοι. Αυτή ήταν "ασπίδα" του και αυτό το κατάφερνε εύκολα, γιατί απλούστατα δεν έκανε τίποτε απολύτως. Δεν μπορείς να εντοπίσεις ευθύνες, όταν κάποιος απλά δεν κάνει τίποτε, ώστε να το κρίνεις. Δεν μπορείς να υποδείξεις κάποιον ως υπεύθυνο, όταν αυτός απλά δεν κινείται και ως εκ τούτου δεν μπορεί να στοχοποιηθεί. Θα εμφανιστείς ως κοινός υβριστής, αν του επιτεθείς, χωρίς να έχεις να του καταλογίσεις κάτι συγκεκριμένο. Το ότι γνωρίζαμε δηλαδή τον στόχο, δεν σημαίνει ότι μπορούσαμε και να τον "πυροβολήσουμε". Απλά γνωρίζαμε με ποιον είχαμε να κάνουμε, άσχετα αν δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε παραπάνω.
Το ποιόν του Καραμανλή είναι λίγο-πολύ γνωστό σε όλους τους Έλληνες. Άλλωστε δεν έχει μεγάλη "διαδρομή". Στην πραγματικότητα δεν έχει καθόλου διαδρομή. Δεν έχει εργαστεί ποτέ και δεν έχει να παρουσιάσει κάποιο προσωπικό επίτευγμα. Ως πρόσωπο η επιστήμη ποτέ δεν τον "διεκδίκησε", στην οικονομία "περίσσευε" και φυσιολογικά κατέληξε στην πολιτική. Εκεί όπου βρισκόταν το οικογενειακό του "μαγαζί". Από το χαρτζιλίκι της οικογένειας πήγε κατευθείαν στον κρατικό μισθό του βουλευτή. Γνωστός ρέμπελος, που "επαναλάμβανε" τον εαυτό του όπου κι αν βρισκόταν. Είτε βρισκόταν στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη είτε για σπουδές στις ΗΠΑ. Ποτέ δεν κόπιασε για τίποτε, γιατί ήταν εξασφαλισμένο το μέλλον του.
Κανένας δεν μπορεί να τον θυμηθεί ως έναν ικανό και δραστήριο άνθρωπο, ο οποίος είχε κάποιες γνώσεις, τις οποίες προσπαθούσε να τις μετουσιώσει σε ένα έργο. Το όποιο έργο. Οι πάντες τον θυμούνται ως μελλοντικό και σίγουρο "κληρονόμο". Ο Καραμανλής από την πρώτη στιγμή της καριέρας του λειτουργούσε ως συνειδητοποιημένος "κληρονόμος". Είχε την τύχη να φέρει ένα "όνομα" κεφαλαιοποιήσημο και αυτό το γνώριζαν εκτός από τον ίδιο και άλλοι "επενδυτές". Πάνω σ' αυτό το χαρακτηριστικό του "έχτισε" τη ζωή του. Γνώριζε ότι δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτε, γιατί πάντα θα υπήρχαν γύρω του άνθρωποι πρόθυμοι να κάνουν ό,τι έπρεπε να κάνει ο ίδιος. Τον εξυπηρετούσαν, γιατί γνώριζαν ότι θα εξυπηρετηθούν.
Ήταν ο ανιψιός του "ηγέτη" και αυτό ήταν ικανό για να βάλει στον "χάρτη" τον όποιο ανύπαρκτο θα έτρεχε να τον εξυπηρετήσει. Όλα αυτά τα γνώριζε ο Καραμανλής. Ιδιοφυία μπορεί να μην ήταν, αλλά τα βασικά τα καταλάβαινε. Γνώριζε ότι δεν ήταν απαραίτητο να αποκτήσει "εφόδια", γιατί ήταν βέβαιον ότι θα μπορούσε ν' αποκτήσει πιο εύκολα —και ανώδυνα για τον ίδιο— ανθρώπους με "εφόδια". Ό,τι του χρειαζόταν για την "καριέρα" του, θα του το χάριζαν κάποιοι πρόθυμοι οπαδοί και ό,τι δεν του το χάριζαν μπορούσε να το αγοράσει. Αυτά όλα διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του και βέβαια τον τρόπο ζωής του.
Όταν οι πολιτικοί ανταγωνιστές του διάβαζαν, για να ισχυροποιηθούν, αυτός ξημεροβραδιαζόταν στις ταβέρνες, γιατί όλο και κάποιοι καθηγητές φίλοι του θείου θα φρόντιζαν για την επιτυχία του. Όταν οι ανταγωνιστές του έπρεπε να πείσουν τον κόσμο να τους εμπιστευτεί, αυτός αμολούσε τα "παπαγαλάκια" του να τον διαφημίζουν και συνέχιζε να βλέπει βίντεο. Όταν οι ανταγωνιστές του παρακαλούσαν για μια φωτογραφία με μεγαλοπαράγοντες της εξουσίας, ο Καραμανλής ήταν ο ίδιος εκ γενετής μεγαλοπαράγοντας, από αυτούς που "χάριζαν" φωτογραφίες στους δρόμους, όπου του άρεσε να περιφέρεται ασκόπως. Ο κύριος "όλα έτοιμα". Ο κύριος, που πετύχαινε τους στόχους του σχεδόν "κουβαλητός". Είμαστε βέβαιοι ότι ακόμα και την Νατάσσα του την βρήκαν και δεν την βρήκε ο ίδιος. Βαριόταν.
Γνωρίζοντας το πεδίο δραστηριοποίησης του, έδωσε βάρος στη μόνη απαίτηση που είχε ο ρόλος του. Την απαίτηση για υποκριτικές δεξιότητες. Αυτός ήταν ο ρόλος του. Ο ρόλος του ηθοποιού. Στον μόνο τομέα δηλαδή, που πραγματικά έχει "δουλέψει" ο Καραμανλής, είναι η υποκριτική του ικανότητα. Ύφος, στυλ, γλώσσα του σώματος και ορθοφωνία. Αρκεί να τον παρακολουθήσει κάποιος όταν μιλάει και θα διαπιστώσει την εμπειρία του σ' αυτόν τον τομέα. Ακόμα κι όταν αυτά που λέει αφορούν ασήμαντα θέματα, τα οποία απαιτούν ελάχιστη προσπάθεια κατανόησης, αυτός τα "υποβοηθά" με κινήσεις του σώματος, γιατί απλά "εξασκείται".
Αυτός είναι ο μόνος τομέας που έχει πραγματικά δουλέψει. Πρέπει να έχει φάει ατελείωτες ώρες στον καθρέφτη, προκειμένου να "πιάσει" το βλέμμα προς το "μέλλον", που θα τον έκανε να μοιάζει με τον θείο του. Πρέπει να έχει φάει ατελείωτες ώρες, κάνοντας πρόβες σε λόγους, τους οποίους είχαν συντάξει άλλοι. Έπρεπε να εκπαιδευτεί και το έκανε. Όταν οι ανάγκες του ρόλου του απαιτούσαν "θυμό", έπρεπε να μπορεί να το δείχνει. Όταν οι ανάγκες του ρόλου του απαιτούσαν να είναι ευχάριστος, έπρεπε και πάλι να μπορεί να το δείχνει. Έπρεπε να το δείχνει, γιατί απλούστατα δεν μπορούσε ν' "αποκαλύπτει" αυτό που ήθελε, είτε με τον λόγο του είτε με τις πράξεις του. Δεν υπήρχαν σχεδόν ποτέ ούτε λόγοι ούτε πράξεις. Κανείς και ποτέ δεν έμαθε τι γνώσεις έχει ο Καραμανλής —και αν έχει γνώσεις— και πολύ περισσότερο κανείς δεν τον είδε να κάνει κάτι συγκεκριμένο, για να τον κρίνει.
Ο Καραμανλής γνώριζε το πολύ απλό. Αυτό που γνωρίζει ο πολύς κόσμος, αλλά λίγοι μπορούν να εκμεταλλευτούν. Ότι η "σιωπή είναι χρυσός". Λίγοι μπορούν να το εκμεταλλευτούν, γιατί για τον μέσο άνθρωπο ισχύει ότι με τον λόγο "φτάνεις" σε μια θέση στην οποία η σιωπή είναι "φλύαρη". Οι περισσότεροι "καίγονται" στη διαδρομή, όπου απαραίτητος είναι ο λόγος. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να φτάνουν εκεί με "διακτινισμό" και μέσω της σιωπήςς τους να εμφανίζουν την άγνοιά τους σαν σοφία. Ο Καραμανλής είναι ένας από αυτούς τους λίγους, που έφτασε με συνοπτικές διαδικασίες εκεί όπου δεν φτάνουν οι ικανοί. Ο λόγος κρίνεται αντικειμενικά, ενώ η σιωπή ερμηνεύεται υποκειμενικά. Όταν έχεις και το κληρονομικό "χάρισμα", τα πράγματα απλοποιούνται ακόμα περισσότερο.
Υιοθέτησε το "στυλ" του θείου του. Στυλ του τύπου …"γνωρίζω πολλά, μιλάω λίγο". "Δεν εξηγώ, αλλά παίρνω κεφάλια και αυτό αποκαλύπτει τις σκέψεις μου". "Θαύμα". Οι οπαδοί του στην κυριολεξία βρίσκονταν σε παραλήρημα. "Είναι ίδιος με τον θείο του". "Είναι γνήσιος Καραμανλής". Φτάνοντας στην κυριολεξία "κουβαλητός" στην πρωθυπουργική θέση, δεν δυσκολεύτηκε να χειριστεί τα πράγματα με τον τρόπο που είχε εκπαιδευτεί. Με τον τρόπο αυτού που βάζει το όνομα και περιμένει κάποιον συνέταιρο να βάλει τα προσόντα. Κάπου εκεί "συνάντησε" τον Ρουσόπουλο..
Ρουσόπουλος …το alter ego του Καραμανλή.
Η καλύτερη επιλογή, που έχει κάνει ο Καραμανλής στην καριέρα του, ήταν ο Ρουσόπουλος. Τι σχέση έχει ο Καραμανλής με τον Ρουσόπουλο; Ό,τι σχέση έχει ένας "ανάπηρος" με το "καρότσι" του. Ο Καραμανλής δεν θα μπορούσε να είναι "ευέλικτος", χωρίς τον Θόδωρο και ο Θόδωρος θα ήταν ένα "καρότσι" αδειανό χωρίς τον Καραμανλή. Αυτή ήταν η συνταγή της άψογης συνεργασίας μεταξύ τους. Γιατί; Γιατί ο Ρουσόπουλος ήταν αυτός ο οποίος είχε την τεχνογνωσία, για να διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο το κεφάλαιο του Καραμανλή.
Είχε την τεχνογνωσία να τον βάλει στο "Κρεμλίνο" και να μην φθείρεται. Στην κυριολεξία ο Καραμανλής μέσω του Ρουσόπουλου είχε εξασφαλίσει έναν "αυτόματο πιλότο". Θα μπορούσε πλέον να παίζει το αγαπημένο του Nintendo, χωρίς να προβληματίζεται. Όχι τρεις, αλλά δέκα ταινίες θα μπορούσε να βλέπει την ημέρα. Μόνον τις ταβέρνες έπρεπε να "κόψει", γιατί ο κόσμος "βλέπει" και δεν τον συνέφερε να γίνεται στόχος κριτικής. Όλα τα άλλα τα κάνει, όπως πριν. Μακροχρόνιες διακοπές υπό την ευγενική "χορηγία" του κράτους και βέβαια του θείου του.
Από πού τη βρήκε αυτήν την "τεχνογνωσία" ο Ρουσόπουλος; Ο Ρουσόπουλος στα νιάτα του ήταν ένας κνίτης. Ένας καλά εκπαιδευμένος σταλινικός. Το να είναι κάποιος κνίτης είναι καθοριστικό για τη ζωή του. Είναι ένα χαρακτηριστικό, το οποίο καθορίζει την "πορεία" της ζωής του. Όταν ένας νέος άνθρωπος μπορεί κι αντέχει ένα άκαμπτο δόγμα σε μια ηλικία όπου το συναίσθημα και η αντιδραστικότητα είναι τα κύρια της χαρακτηριστικά του ανθρώπου, ευνόητο είναι ότι αυτό είναι κάτι που δύσκολα ξεπερνιέται. Υπάρχει "ακρωτηριασμός" της προσωπικότητας και αυτό είναι τις περισσότερες φορές μόνιμο και μη αναστρέψιμο.
Το δόγμα δηλαδή είναι αυτό το οποίο καταφέρνει μια μη αναστρέψιμη "αναπηρία". Σε μεταλλάσσει. Όταν λοιπόν κάποιος στη νεότητά του, για κομματικές σκοπιμότητες, περιφέρει το "φωτοστέφανο" ενός Ζαχαριάδη, είναι "άρρωστος". Όταν κάποιος στη νεότητά του είναι υποχρεωμένος να "ορκίζεται" ότι η Παπαρήγα "μοιάζει" με την Αφροδίτη της Μήλου, είναι "ακρωτηριασμένος". Όταν κάποιος στην νεότητά του βλέπει τις ανάγκες του φτωχού κόσμου σαν το καλύτερο "όχημα" για τη δική του επιτυχία, είναι έτοιμος να υπηρετήσει ακόμα και τον διάβολο, αν αυτό τον συμφέρει. Έχει πληρώσει ακριβό τίμημα, για να καταλήξει σ' αυτό το σημείο και αυτό το αντιλαμβάνεται πλέον σαν ένα προσωπικό κεφάλαιο, το οποίο πρέπει να αποδώσει καρπούς.
Ο κνίτης δηλαδή δεν διαφέρει σε ψυχοσύνθεση με τους νεαρούς άγαμους κληρικούς, οι οποίοι έχουν φιλοδοξίες να ανέλθουν στην εκκλησιαστική ιεραρχία. Τους κληρικούς, που μας έβαλαν στον Μεσαίωνα της ιεράς εξέτασης. Τους κληρικούς, από τις τάξεις των οποίων βγήκε και ο ίδιος ο Στάλιν. Ο κνίτης, όπως και ο "πατέρας" του ο Στάλιν, διαφέρει από ένα παπαδοπαίδι μόνον στην ιδεολογία και άρα στον θεό που πιστεύουν. Από εκεί και πέρα είναι ίδιοι. Αυτοί όλοι σήμερα ευνοούνται. Έχουν πλεονέκτημα μέσα στην απόλυτα φασιστική Νέα Τάξη.
Άσχετα δηλαδή με την ιδεολογία που πρεσβεύει αυτή η Τάξη, αυτοί έχουν το πλεονέκτημα των προσωπικών χαρακτηριστικών. Είναι εξαιρετικά "γυμνασμένοι" σε έναν απίστευτα ανταγωνιστικό κόσμο, που έχει μετατρέψει την κοινωνία σε ανθρωποκτόνα αρένα. Σε έναν κόσμο όμως όπως ο σημερινός, που είναι καθαρά ανταγωνιστικός και εγωιστικός, τα χαρακτηριστικά όλων αυτών των ανθρώπων είναι κεφάλαιο. Ακόμα δηλαδή κι αν αλλάξουν τον "θεό" στον οποίον πιστεύουν, μπορούν να υπηρετήσουν όποιον θέλουν με την ίδια προσήλωση, εφόσον τους προσφέρει αυτά που επιδιώκουν.
Οι πρώην κομμουνιστές είναι οι απόλυτα καλύτεροι "μισθοφόροι" της Νέας Τάξης. Είναι εκπαιδευμένοι όμοια με ιερείς και αναζητούν θεό να τον υπηρετήσουν. Ως οπαδοί ενός χρεοκοπημένου συστήματος, δεν είναι μόνον πολύ ικανοί, αλλά είναι ταυτόχρονα και πολύ φτηνοί για να τους προσλάβεις. Πραγματική ευκαιρία για όποιον επιθυμεί να στήσει μηχανισμό εξουσίας. "Πέθαναν" οι εργοδότες τους και έχουν υψώσει σημαία ευκαιρίας. Όπου και να δει κάποιος τους φανατικούς της Νέας Τάξης να πραγματοποιούν πραγματικά εγκλήματα στο όνομά της, θα διαπιστώσει ότι οι περισσότεροι είναι πρώην κομμουνιστές. Από τον Σαακασβίλι και τον Τσερβενκόφσκι μέχρι τη Μέρκελ και τον Πούτιν. Όλοι τους φανατικοί και νεόπλουτοι. Φανατικοί όπως πάντα και πλούσιοι όπως τώρα.
Ένας τέτοιος άρρωστος και ακρωτηριασμένος άνθρωπος, που λαχταρούσε την "πρόοδο", ήταν και ο Θόδωρος. Ο άνθρωπος που γνώριζε πώς να "γλείφει" αφεντικά και πώς να πολεμά με τον πιο σκληρό τρόπο τους εχθρούς τους. Είχε δηλαδή τεχνογνωσία αποδεδειγμένα άρτια. Είχε κομματικά "πτυχία". Ήταν εκπαιδευμένος μέσα σε ένα κόμμα, το οποίο ως μηχανισμός είχε καταφέρει να εμφανίσει έναν απόντα, αγράμματο και δολοφόνο, όπως ο Ζαχαριάδης, σαν πανταχού παρόντα "άγιο".
Ο Καραμανλής ήταν για τον Ρουσόπουλο το "λαχείο" της ζωής του. Χίλιες φορές να ζούσε ο Θόδωρος, τέτοια τύχη δεν θα ξαναείχε. Το πολύ-πολύ να γινόταν "καρότσι" για κανέναν μικροδιαπλεκόμενο εκδότη, εφόσον ακολούθησε το "λειτούργημα" της δημοσιογραφίας. Το μόνο "λειτούργημα" στη δημόσια ζωή, το οποίο δεν απαιτεί κανενός είδους μόρφωση, παρά μόνον προσήλωση στα συμφέροντα των αφεντικών. Η δημοσιογραφία ήταν το μόνο "παράθυρο" που επέτρεπε στον αγράμματο Θόδωρο να μπει στη δημόσια ζωή. Δεν είχε άλλο τρόπο.
Μόνον η δημοσιογραφία το επέτρεπε, εφόσον μόνον εκεί μετρούσε το "κεφάλαιο" της ΚΝΕ. Γιατί; Γιατί ένας κνίτης γνωρίζει σχεδόν όλους τους χαφιέδες, τόσο των δρόμων όσο και των σαλονιών. Από τον τελευταίο χωροφύλακα, που "περιφρουρεί" τις πορείες του κόμματος μέχρι τον "δεξιό" παράγοντα, που συναλλάσσεται με τον Περισσό. Γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Γνωρίζει βρομιές πολιτικών και οικονομικών παραγόντων, γιατί απλούστατα αυτή είναι η εξειδίκευση του ΚΚΕ. Αυτό είναι το κεφάλαιο του κόμματος και αυτό μοιράζονται τα στελέχη του για κάθε νόμιμη ή παράνομη χρήση.
Αυτό όμως το ιδιόμορφο κεφάλαιο είναι πολλαπλάσια πιο αποδοτικό για έναν δημοσιογράφο, αν θέλει να "πουλάει" εξυπηρετήσεις, είτε για να "κονομήσει" είτε για να ανελιχθεί κοινωνικά και οικονομικά. Γι' αυτόν τον λόγο πολλοί από τους "διαπρεπέστερους" δημοσιογράφους της χώρας προέρχονται από τους χώρους του ΚΚΕ. Ακόμα και ο γνωστός Θέμος, ο οποίος κατηγορείται για εκβιασμό και επί χρόνια ζει με "γλείψιμο" μεγιστάνων, από εκείνον τον χώρο προέρχεται. Για τον αγράμματο Ρουσόπουλο αυτό το κεφάλαιο ήταν ένας πραγματικός μονόδρομος για τη ζωή του. Ελλείψει πανεπιστημιακών τίτλων σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ήταν καταδικασμένος να κολλάει αφίσες και να κουβαλάει πανό για το κόμμα.
Η συνεργασία των δύο ανδρών.
Η συνεργασία τους ήταν άψογη, γιατί πάντα λειτουργούσαν συμπληρωματικά και ως εκ τούτου δεν υπήρχαν σημεία τριβών. Αυτή ήταν η τύχη του Ρουσόπουλου. Είχε προσωπικό κεφάλαιο, το οποίο για κάποιους ήταν χρήσιμο, γιατί απλούστατα τους έλλειπε. Κάποιοι εκτίμησαν την "καριέρα" του και τον προσέλαβαν για τη "λάντσα". Με τον τρόπο αυτόν ο πρώην κνίτης έγινε ο "εκλεκτός" των "εκλεκτών" του κορυφαίου αστικού "τζακιού" της χώρας. Μπορούσε να εξυπηρετήσει τον "κληρονόμο" και μπορούσε να δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης μ' αυτόν.
Επιπλέον ο Καραμανλής, για έναν έμπειρο πρώην κνίτη, ήταν μια εύκολη υπόθεση. Ούτε απών ήταν ούτε αγράμματος και βέβαια ούτε δολοφόνος, όπως ο Ζαχαριάδης. "Βούτυρο" στο μέχρι τότε στεγνό ψωμάκι του Ρουσόπουλου. Το "σχολείο", που λέγεται Περισσός, έδινε διδακτορικά σε τέτοιου είδους χειρισμούς. Από εκεί και πέρα ο Ρουσόπουλος ήταν αυτός που ανέλαβε να "κατασκευάσει" τη βιτρίνα του Καραμανλή. Μια "βιτρίνα" από τεχνικής άποψης ομολογουμένως άψογη.
Για να τον προστατεύσει από την άγνοιά του, δημιούργησε ένα σοβιετικού τύπου "κέλυφος" γύρω από το Μαξίμου. Μέσα σ' αυτό το "κέλυφος" βρισκόταν ο Καραμανλής σαν θεματοφύλακας των αρχών, των αξιών και βέβαια της ηθικής της παράταξης. Καμία φθορά της κυβέρνησής του δεν μπορούσε να περάσει από την "πόρτα" του. Για να επιτευχθεί αυτό χωρίς φθορά, ο Ρουσόπουλος δημιούργησε μια τεράστια "απόσταση" του Καραμανλή από τους υπουργούς και τους βουλευτές. Ο Καραμανλής σχεδόν ποτέ δεν έχει χρόνο για επαφή με αυτούς και άρα οι ενδιαφερόμενοι παραπέμπονται στον "αγιογράφο" του. Δεν έχει καμία σημασία το τι κάνει εκείνη τη στιγμή ο Καραμανλής. Μπορεί να παίζει με το Internet στο γραφείο του και οι γραμματείς απ' έξω να λένε ότι "πνίγεται". Μπορεί να πάει εκεί με τις πυτζάμες του και κανένας να μην τον δει.
Για εμάς —και όχι μόνον— αποτελεί βεβαιότητα ότι ο Καραμανλής πηγαίνει στο Μαξίμου μόνο και μόνο γιατί πρέπει να πηγαίνει. Μπορεί να λείψει για έναν χρόνο και κανένας να μην το αντιληφθεί. Είμαστε βέβαιοι ότι ακόμα κι όταν βρίσκεται στο Μαξίμου, δεν κάνει τίποτε απολύτως, εκτός από το να περιμένει την ώρα να "σχολάσει". Ανάγκη του ρόλου του εξυπηρετεί με την παρουσία του εκεί. Το αποτέλεσμα είναι ο Καραμανλής να παραμένει άφθαρτος και ξεκούραστος και τη χώρα να την κυβερνά ο "άντ’ αυτού" κνίτης. Ο αγράμματος κνίτης.
Αυτή όμως η τακτική έχει αξία μόνον μέσα στη χώρα. Εκεί όπου αρκεί το όνομα Καραμανλής για να σωπάσουν οι "κακές γλώσσες". Η Ελλάδα όμως είναι μέλος της Ε.Ε. και εκεί δεν έφτανε αυτό. Εκεί πρέπει να έχεις μια στοιχειώδη βιτρίνα. Κάτι να πεις τέλος πάντων με κάποιους, μέχρι να πάρουν θέσεις οι φωτογράφοι, για να σε φωτογραφίσουν μ' αυτούς σε κατάσταση συνομιλίας. Για κάποιον που έχει γνώσεις, είναι οφθαλμοφανής η αγωνία του Καραμανλή να "δείξει" στον ελληνικό λαό ότι έχει προσωπικές επαφές με το πολιτικό σταρ σύστεμ της Ευρώπης. Εκεί αποκαλύπτει έναν "χαρακτήρα", που είναι απόλυτα ξένος με τον ελληνικό του "χαρακτήρα".
Εκεί ο Καραμανλής προσπαθεί με τη "γλώσσα" του σώματος να "δείξει" ότι έχει επαφές με τους κορυφαίους παράγοντες. Επαφές υποτίθεται, οι οποίες ξεκίνησαν από αλληλοεκτίμηση και με τον καιρό μετατράπηκαν σε φιλία. Με κινησιολογία δανεισμένη κατ’ ευθείαν από το πεζοδρόμιο περιφέρεται στις συνόδους. "Give me five"… για να καταλάβουν στην Ελλάδα ότι είμαστε φίλοι. Δεν έχει άλλη δυνατότητα. Αν το "παίξει" βλοσυρός Καραμανλής, κανένας δεν θα τον πλησιάσει, γιατί κανένας δεν τον γνωρίζει ως τέτοιο, ούτε καν οι καθαρίστριες. Κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και εμφανίζεται ως το χαρούμενο "αλάνι". Πρώτα χαιρετά εγκαρδίως όποιον βρει μπροστά του, για να βγει ένα καλό πλάνο για τα δελτία ειδήσεων και μετά αφήνει τον άλλο να αναρωτιέται ποιος ήταν ο "χαρούμενος" που τον χαιρέτησε.
Αυτόν τον "χαρούμενο" Καραμανλή τον συνοδεύει το "καροτσάκι" του. Τον ακολουθεί ο αγράμματος Θόδωρος για να του κάνει τη σκηνοθεσία και το έργο βγαίνει τέλειο. Ο Θόδωρος του υποδεικνύει με ποιον τον συμφέρει να βγει φωτογραφία, είτε γιατί είναι στα "πάνω" του είτε γιατί απλά του λείπει η αντίστοιχη φωτογραφία. Ο Θόδωρος "δείχνει" και ο Καραμανλής "ορμάει".
Ένα έργο, το οποίο έχει ελάχιστες απαιτήσεις, εφόσον σ' αυτού του είδους τις συνόδους ο ρόλος των ηγετών έχει συμβολική σημασία και οι συγκεντρώσεις τους γίνονται προκειμένου να έχουν το αντίστοιχο κύρος τα ψηφίσματα. Τα ελληνικά συμφέροντα και τις ελληνικές θέσεις τις διευθετούν Έλληνες γραφειοκράτες. Το τι θα ψηφίσουν ή τι δεν θα ψηφίσουν οι ηγέτες αποφασίζεται μέσα από διαφορετικές διαδικασίες οι οποίες αφορούν τεχνοκράτες και όχι από τις στιγμιαίες "εμπνεύσεις" των ηγετών. Αυτό το γνωρίζει ο Θόδωρος και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε.
Μιλάμε για πραγματικό "σόου". Παρ' όλο που ο ένας είναι άσχετος και δεν έχει να πει τίποτε με κανέναν και ο άλλος είναι αγράμματος, που δεν καταλαβαίνει τι λένε αυτοί που μιλάνε, εμφανίζονται καί οι δύο σαν οι θριαμβευτές των ευρωπαϊκών συνόδων. Μόλις τελειώσουν οι φωτογραφίσεις, πηγαίνουν εκεί όπου βρίσκονται οι επιλεγμένοι από τον Θόδωρο Έλληνες δημοσιογράφοι και "ρευστοποιούν" τον "θρίαμβό" τους. Έναν θρίαμβο, που συνήθως περιορίζεται στο να διασχίσουν ολόκληρη την αίθουσα των άγνωστων για τον Καραμανλή ανθρώπων με τις ακαταλαβίστικες για τον Θόδωρο γλώσσες. Όταν φτάσουν στην ελληνική "ασφάλεια", αλλάζουν και τα ύφη και οι συμπεριφορές. Ο Καραμανλής και πάλι βλοσυρός και απόμακρος και ο Θόδωρος πάλι ξερόλας, αλλά προσιτός.
Όλα αυτά είναι επιτεύγματα του Θόδωρου πάνω σε μια καλή "βάση", που είχε από μόνος του ο Καραμανλής. Ακόμα και τα μειονεκτήματά του τα έκανε πλεονεκτήματα. "Δεν ενεργώ κάτω από πίεση" λέει ο Καραμανλής. Αυτό όμως για τους γνωρίζοντες έχει μια "μετάφραση". Δεν κάνω τίποτε και δεν θα κάνω τίποτε ακόμα κι όταν προκύπτει ένα μείζον θέμα. Ο χρόνος και ο Θόδωρος θα το διευθετήσουν. Έχει άλλα προβλήματα να διευθετήσει ο ίδιος. Άραγε είναι τόσο καλό το Play Station 3; "Ο Καραμανλής, όταν έρθει η ώρα, θα πάρει κεφάλια", το οποίο μεταφράζεται στο ότι περιμένει να του φέρει ο Θόδωρος τον "δίσκο". Ο σκληρός Καραμανλής, που "αποκεφάλισε" τον ασήμαντο Πολύζο και κάνει "γαργάρες" σε Ντόρες και Βουλγαράκηδες.
Η κόντρα Καραμανλήδων και Μητσοτάκηδων
η μεγάλη "ευκαιρία" του Θόδωρου.
Στη συνεργασία των δύο ανδρών δύο είναι τα καθοριστικά δεδομένα, που μπορούσαν να δώσουν "χρώμα" στην κατάσταση. Το ένστικτο του κληρονόμου του Καραμανλή και το κόμπλεξ της φτώχειας του κνίτη. Αυτές οι πανίσχυρες δυνάμεις ήταν αυτές οι οποίες καθόρισαν το πολιτικό τους "παιχνίδι".
Σ' ό,τι αφορά τον Καραμανλή τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μεγάλωσε ως "κληρονόμος" και όλη του η ζωή είναι προσανατολισμένη σ' αυτήν την "κληρονομιά". Τίποτε να μην κάνει ποτέ στη ζωή του σ' αυτόν τον τομέα, είναι αποφασισμένος να θυσιαστεί για να την προστατεύσει. Σφετεριστής αυτής της κληρονομιάς είναι ο Μητσοτάκης. Και μόνον που υπάρχει, είναι απειλή για τον Καραμανλή. Απειλεί το "μαγαζί" του.
Το μόνο χρήσιμο στοιχείο του Καραμανλή για εμάς και βέβαια για τον ελληνικό λαό. Αυτό που για εμάς —αλλά και για πολύ κόσμο— του έδωσε την αφύσικα μεγάλη περίοδο χάριτος. Τίποτε να μην έκανε για τον τόπο, θα ήταν πραγματικός εθνικός ευεργέτης, αν κατέστρεφε το κύκλωμα "Μητσοτάκη". Το κύκλωμα, που αποτελεί τον πιο σκληρό πυρήνα του ελληνικού παρακράτους. Το κύκλωμα, που παίρνει "προμήθειες" ακόμα και από την "ανάσα" του ελληνικού κράτους. Ένα κύκλωμα, που έχει απλώσει τα "πλοκάμια" του από τη δικαιοσύνη και τον στρατό μέχρι την τελευταία ΔΟΥ της χώρας.
Ο Μητσοτάκης στην κυριολεξία ελέγχει όλη τη χώρα. Κατά βούληση απειλεί, εκβιάζει ή ευνοεί όποιον Έλληνα το επιθυμεί. Ακόμα και στην εποχή του ΠΑΣΟΚ αυτό ίσχυε. Το περίφημο "σύστημα" ΠΑΣΟΚ ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος του ελεγχόμενο από τον Μητσοτάκη. Από τον εκλεκτό των Αμερικανών και των Εβραίων στη χώρα. Ένα πράγμα έλειπε από τον Μητσοτάκη. Η ΝΔ. Ήταν ένας βασιλιάς χωρίς "στέμμα" ή για να είμαστε πιο ακριβείς ήταν βασιλιάς με δανεικό "στέμμα". Με το "στέμμα" της ΝΔ, την οποία οι Καραμανλήδες την αντιλαμβάνονταν ως οικογενειακή τους περιουσία. Αυτό το "στέμμα" ο Μητσοτάκης πάντα το διεκδικούσε και από εκεί ξεκινούσε η "κόντρα" του με τους Καραμανλήδες.
Ο Κώστας Καραμανλής, από τη στιγμή που ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ, είχε ως βασικό του στόχο το "ξήλωμα" αυτού του κυκλώματος. Ήθελε να επαναφέρει την καραμανλική "τάξη πραγμάτων" στη ΝΔ. Μια ΝΔ, η οποία, εξαιτίας της "απουσίας" των Καραμανλήδων και της απληστίας του Μητσοτάκη, είχε γίνει "φέουδό" του. Ήταν τόσο αποφασισμένος να τον αποβάλει από τη ΝΔ, που ήταν σε θέση να φτάσει ακόμα και στον διχασμό της ΝΔ, αν υποθέσουμε ότι μπορούσε ο Μητσοτάκης να διεκδικήσει κάποιο "μερίδιό" της εκτός από την πιστή και καλοπληρωμένη "συμμορία" κάποιων λίγων νεοδημοκρατών που τον ακολουθεί.
Η σύγκρουση μέχρις εσχάτων ήταν αποφασισμένη και θα ήταν τέτοια, γιατί ήταν σύγκρουση ενστίκτων. Ο Μητσοτάκης ήταν στο στόχαστρο και μαζί μ' αυτόν και τα παιδιά του. Όποιος από αυτούς έκανε ένα λάθος, θα το πλήρωνε με διαγραφή. Προκαλούνταν, για να κάνουν το λάθος. Η ιστορία όμως δεν επιβεβαιώνει αυτά τα οποία λέμε. Καμία σύγκρουση δεν έγινε. Ο Μητσοτάκης παρέμεινε "επίτημος" και η κόρη του πήρε το πιο σημαντικό υπουργείο, εφόσον αυτό είναι που δίνει το "πλεονέκτημα" στη διαδοχή.
Τι έγινε λοιπόν; Απέναντι στα ένστικτα του Καραμανλή μπήκαν και τα ένστικτα του Ρουσόπουλου και "νόθευσαν" την οργή. Ο Μητσοτάκης δεν προκαλούσε μόνον τα ένστικτα του Καραμανλή, αλλά και αυτά του Ρουσόπουλου. Γιατί; Γιατί ο Μητσοτάκης δεν είναι μόνον σφετεριστής της περιουσίας του Καραμανλή. Ο Μητσοτάκης είναι ο μόνιμος "σκιώδης" Πρωθυπουργός της χώρας και ο πρώτος και ο πλέον επιτυχημένος πολιτικός, που έγινε οικονομικός μεγιστάνας μέσω της πολιτικής. Αυτά του τα χαρακτηριστικά, όπως βλέπουμε, πιάνουν καί τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές.
Πιάνουν τόσο τον Καραμανλή, που θέλει να προστατεύσει το "μαγαζί" και πιάνουν και τον Ρουσόπουλο, που, εξαιτίας των κόμπλεξ του, ήθελε να γίνει πλούσιος από τον μόνο τομέα με τον οποίο ασχολείται και είναι η πολιτική. Ο Μητσοτάκης είναι τό "πρότυπο" για έναν άνθρωπο όπως ο Ρουσόπουλος. Έναν άνθρωπο, που πραγματικά κυβερνάει από το παρασκήνιο και που θέλει την "αμισθί" πρωθυπουργία του να τη μεταφράσει σε πλούτο.
Αυτό και μάλλον έγινε. Ο κακομοίρης ο Ρουσόπουλος είχε πάντα κόμπλεξ με τη φτώχεια του. Ως γνήσιος κνίτης θεωρούσε ότι "δικαιούνταν" εκτός από το να κυβερνά τον κόσμο να γίνει και πλούσιος. Έβλεπε τους "κληρονόμους" και αρρώσταινε. Δεν ήταν δυνατόν τόσοι άχρηστοι να "προοδεύουν" και ο Θόδωρος να έχει ως βασικό περιουσιακό του στοιχείο τους μύκητες των ποδιών του. Αυτά τον βασάνιζαν από τότε που βρισκόταν στην ΚΝΕ. Τα ίδια που βασάνιζαν και τους υπόλοιπους συνοδοιπόρους του.
Ως εκ τούτου ήταν μονόδρομος γι' αυτόν να επιλέξει τη "διαπραγμάτευση" με το παρακράτος του Μητσοτάκη. Μια διαπραγμάτευση όμως, όπου τα οικονομικά κέρδη δεν ενδιαφέρουν το "αφεντικό", εύκολα βάζει σε πειρασμό τον "υπηρέτη". Η μεγάλη ευκαιρία του Ρουσόπουλου. Είχε το "άλλοθι" να το κάνει. Μπορούσε να πείσει τον Καραμανλή να μην επιλέξει τη σύγκρουση. Εκείνος του είχε εμπιστοσύνη και τον άκουγε. Για το "καλό" της παράταξης. Για τη "νίκη" στις εκλογές κλπ..
Αυτό βόλευε τέλεια τον Ρουσόπουλο. Θα απέφευγε τους "κραδασμούς" μιας τεράστιας σύγκρουσης, οι οποίοι θα μπορούσαν να διαλύσουν το κόμμα και θα εξασφάλιζε τη θέση του. Συνεταιριζόμενος με τον Μητσοτάκη, θεωρούσε ότι διασφάλιζε τα πάντα. Διασφάλιζε την "πρωθυπουργία" του Καραμανλή και εξασφάλιζε για τον εαυτό του την εξουσία. Μισός "πρωθυπουργός" ο Μητσοτάκης και μισός ο Ρουσόπουλος. Οι μισοί υπουργοί υπό τον απόλυτο έλεγχο του Μητσοτάκη και άλλοι μισοί υπό τον απόλυτο έλεγχο του Ρουσόπουλου. Ο Καραμανλής απλά θα προέδρευε. Θα έκανε αυτό που γνωρίζει να κάνει άριστα, δηλαδή τίποτε. Ένας νέος "Μάο". Απομονωμένος στον κόσμο του, θεματοφύλακας της ηθικής της παράταξης. Στην κυριολεξία "στη Ραφήνα πέρα βρέχει".
Από την πλευρά του Μητσοτάκη υπήρχαν επίσης τα δεδομένα για διαπραγμάτευση. Ο Μητσοτάκης δεν είναι κουτός. Ο Μητσοτάκης έβλεπε τα συμφέροντά του να απειλούνται περισσότερο από την κατάρρευση της πολιτικής σκηνής, παρά από την αδυναμία ανάληψης της ηγεσίας του κόμματος από την κόρη του. Τον συνέφερε περισσότερο να επιβιώσει το παρακράτος, που του επιτρέπει να λειτουργεί ως μεγιστάνας, παρά ένα από τα "στέμματα" ενός καταρρέοντος πολιτικού "βασιλείου".
Τι σημαίνει αυτό; Ότι καλώς η κακώς ο Καραμανλής έχει μια καλή "εικόνα". Είτε εξαιτίας του ονόματός του είτε εξαιτίας του σχεδιασμού του Ρουσόπουλου, την έχει. Αυτή η εικόνα είναι η τελευταία άμυνα ενός παραπαίοντος πολιτικού συστήματος. Αυτό φοβάται ο Μητσοτάκης. Η κατάρρευση της πολιτικής "βιτρίνας" του παρακράτους της μεταπολίτευσης θα τον "αποκαλύψει". Ως εκ τούτου φοβάται να τον ανατρέψει. Δεν τον συμφέρει να τον ανατρέψει. Αναγκάζεται και όχι μόνον δεν απειλεί την εικόνα του, αλλά, όταν πρέπει, να την προστατεύει κιόλας. Γνωρίζει ότι, αν χαθεί αυτή η άμυνα, οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και εις βάρος του. Αν δηλαδή για τον οποιονδήποτε λόγο ο Καραμανλής εμφανιστεί είτε ως διεφθαρμένος είτε απλά ως ανίκανος, το "κύμα" της δυσαρέσκειας θα ξεσπάσει πάνω στη δικαστική εξουσία.
Αυτό είναι ό,τι πιο επικίνδυνο μπορεί να συμβεί. Η λαϊκή αντίδραση να ξεσπάσει στον "ροοστάτη" του φασισμού. Να ξεσπάσει εκεί όπου δεν υπάρχει αντοχή σε τέτοια πίεση. Σε μια τέτοια περίπτωση η δικαστική εξουσία θα αναγκαστεί να στείλει στη φυλακή όλους τους διεφθαρμένους και άρα ολόκληρο το παρακράτος. Το παρακράτος του Μητσοτάκη. Αυτό φοβάται ο Μητσοτάκης. Είναι πολύ έμπειρος, για να μην γνωρίζει τι συμβαίνει. Βλέπει τι συμβαίνει σήμερα στην πολιτική σκηνή.
Πέρασαν οι "καλές" εποχές, όπου οι "χαρισματικοί" Καραμανλήδες και Παπανδρέου μπορούσαν να "δουλεύουν" επί δεκαετίες τον κόσμο και το παρακράτος από πίσω τους να ευημερεί. Πέρασαν οι ημέρες των μεγάλων "διλημμάτων", που υπέτασσαν τον κόσμο είτε στον φόβο είτε στην ελπίδα. Οι μέρες του "ή Καραμανλής ή τάνκς" ή οι ημέρες της "αλλαγής". Σήμερα έμειναν πίσω τους τα κακέκτυπά τους. Κακέκτυπα, τα οποία δεν μπορούν ούτε να διχάσουν τον λαό, ώστε να διαχειρίζονται τις εντάσεις, ούτε να του προσφέρουν την "ελπίδα", ώστε να πάρουν πίστωση χρόνου για το πολιτικό σύστημα.
Μια πολιτική σκηνή με πρωταγωνιστές Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Αλέκες, Αλαβάνους, Τσίπρες και Καρατζαφέρηδες, δεν είναι πολιτική σκηνή. Είναι το τσίρκο Μεντράνο. Μόνον οι ελέφαντες λείπουν. Κατά γενική ομολογία η σημερινή Βουλή είναι η πιο ανυπόληπτη βουλή στην ιστορία του ελληνικού κράτους. Το προσωπικό κύρος των βουλευτών έχει πιάσει το ναδίρ. Υπάρχουν πολίτες, που ντρέπονται να πουν ότι γνωρίζουν κάποιους από αυτούς.
Αυτή η γενική "καθίζηση" του πολιτικού συστήματος είναι το επικίνδυνο της υπόθεσης και αυτό είναι που τρομάζει τον Μητσοτάκη. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί απλούστατα μέσα σ' αυτό το σαθρό πολιτικό περιβάλλον δεν υπάρχει εκτός Καραμανλή κάποιο άλλο πολιτικό πρόσωπο —με ένα ανάλογο κύρος— να πάρει τον απαραίτητο ρόλο να γίνει ο "κυματοθραύστης" του πολιτικού συστήματος. Τον ρόλο τον οποίον αυτήν τη στιγμή, είτε λόγω ονόματος είτε λόγω Θόδωρου, τον έχει πάρει ο Καραμανλής.
Αυτή η αδυναμία ανάγκασε τον Μητσοτάκη να έρθει σε διαπραγμάτευση με τον Θόδωρο. Η αδυναμία του πολιτικού σκηνικού να δώσει ένα νέο πρόσωπο, που θα αναλάβει το βάρος της προστασίας του παρακράτους και θα δώσει την ευκαιρία στον Μητσοτάκη να ανατρέψει εκ του ασφαλούς τον Καραμανλή. Να διασφαλίσει τα γενικά συμφέροντα του παρακράτους και να προωθήσει τα οικογενειακά του συμφέροντα και άρα και την κόρη του στην ηγεσία της ΝΔ.
Την "καριέρα" δηλαδή της Ντόρας στην πραγματικότητα δεν τη φρενάρει ο Καραμανλής. Τον Καραμανλή οι Μητσοτάκηδες τον έχουν για "πρωινό". Την καριέρα της Ντόρας τη σταματά η ανικανότητα των ηγετών των υπολοίπων κομμάτων να διεκδικήσουν την πολιτική εξουσία. Τη σταματά κυρίως η ανικανότητα του Γιωργάκη. Γι' αυτόν τον λόγο οι Μητσοτάκηδες μισούν πλέον τον Γιωργάκη. Λίγο πιο ικανός να ήταν ο Γιωργάκης, οι ίδιοι θα φρόντιζαν να γίνουν οι "Θόδωροί" του και να του φτιάξουν μια εικόνα σαν αυτήν του Καραμανλή. Είναι όμως τόσο ανίκανος, που ούτε με τη βοήθεια των Μητσοτάκηδων και του παρακράτους δεν μπορεί να το καταφέρει.
Αυτός είναι το πρόβλημα. Δεν έχει ούτε καν την ικανότητα του Καραμανλή να δίνει μια "παράσταση" κάθε μερικούς μήνες. Να παριστάνει τον "οργισμένο" και μετά απλά να πηγαίνει σπίτι του να κάνει ποδήλατο. Δεν έχει την ικανότητα της Ντόρας απλά να χαμογελάει άνευ λόγου και σκοπού στον κόσμο και μετά να κάνει το μόνο πράγμα που γνωρίζει και είναι να πηγαίνει στο κομμωτήριο. Δεν είναι δηλαδή περισσότερο άχρηστος από τον Καραμανλή. Δεν είναι περισσότερο άχρηστος από τη Ντόρα. Απλά, εκτός όλων των άλλων, είναι και ατάλαντος. Ο Καραμανλής μπορεί να δώσει "παράσταση" και μετά να πάει στο σπίτι του να παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια. Η Ντόρα το ίδιο. Ο Γιωργάκης ούτε αυτό μπορεί να κάνει.
Δεν τον βοηθάει τίποτε. Ούτε η φάτσα του, όπως τη Ντόρα, ούτε ο λόγος του, όπως τον Καραμανλή. Βγαίνει στην τηλεόραση και τον λυπούνται κι οι εχθροί του. Ό,τι και να κάνει, του βγαίνει εις βάρος του. Πάει στα καμένα και μοιάζει πιο "καμένος" από τα δένδρα. Σκουπίζει τα συνεδριακά κέντρα και τον λυπούνται ακόμα και οι καθαρίστριες. Πάει σε νοσοκομείο εμπόλεμης ζώνης και το κάνει τραυματισμένος, δείχνοντας χειρότερος ακόμα και από τους τραυματίες. Δεν μπορεί να κάνει ούτε καν αυτά που του επιβάλει η αμερικανική του παιδεία περί πολιτικού μάρκετινγκ. Κάνει ποδήλατο, για να αναδείξει ένα πιο "physic" προφίλ και πάει και τσακίζεται. Ο Γιωργάκης είναι η καταστροφή του Μητσοτακαίικου. Η ανικανότητά του τους έσπρωξε στην "αγκαλιά" του κνίτη.
Από τη στιγμή που βρέθηκε η "ισορροπία", τα πάντα ευνοούσαν τον Ρουσόπουλο. Ο μισός "πρωθυπουργός" της καραμανλικής πτέρυγας θα μπορούσε να μιμηθεί απόλυτα τον μισό "πρωθυπουργό" της μητσοτακικής πτέρυγας. Αυτό που ήταν το ζητούμενο εξ’ αρχής. Τα "μισά" από αυτά που είχε ο Μητσοτάκης να μπορούσε ν' αποκτήσει ο Ρουσόπουλος, πάλι μεγιστάνας θα ήταν. Με την ασφάλεια του κυκλώματος Μητσοτάκη δεν είχε να φοβάται τίποτε. Θα ακολουθούσε τον ίδιο "δρόμο" και αυτό ήταν απόλυτα ασφαλές.
Γι' αυτόν τον λόγο ήταν τυχερός ο Ρουσόπουλος. "Έπεσε" πάνω σε έναν Καραμανλή με διαφορετικές ανάγκες. Θα μονοπωλούσε τον πιο "σκοτεινό" και βέβαια πιο προσοδοφόρο χώρο της εξουσίας, ο οποίος δεν ενδιέφερε τον Καραμανλή. Τον Καραμανλή, ως πρόσωπο, δεν τον ενδιαφέρει η διαφθορά. Αρκείται σ' αυτά που έχει και σε ό,τι θεωρεί ότι ανήκει στην οικογένειά του, όπως είναι το κόμμα. Τους Καραμανλήδες, ως οικογένεια, δεν τους ενδιαφέρουν τα χρήματα, παρά μόνον η διατήρηση της πολιτικής ισχύος. Τους αρκούν τα κλεμμένα των προηγούμενων Καραμανλήδων. Ακόμα πρέπει να τα μετράνε, αν σκεφτεί κανείς ότι ο θείος του είναι ο "κατασκευαστής" των Αγγελοπουλαίων, των Βαρδινογιάννηδων και άλλων πολλών "αυτοδημιούργητων" μεγιστάνων της χώρας.
Οι Καραμανλήδες έπαιρναν προμήθειες, όταν η λέξη "προμήθεια" δεν είχε μπει καν στο λεξικό. Είχαν βρει το κόλπο και έπαιρναν προμήθειες από όλους τους Έλληνες. Σε μια οικονομία κλειστή, δημιουργούσαν τα μονοπώλιά της και αυτό δεν γίνεται δωρεάν. Έχουν πάρει προμήθειες από το κάθε σπίτι που χτίστηκε στην πρωτεύουσα και από το κάθε αυτοκίνητο που έχει "περπατήσει" στους δρόμους της. Μέχρι και από τους μπακαλιάρους που έχουν καταναλώσει οι Έλληνες έπαιρναν προμήθεια.
Στην κυριολεξία πρέπει να τους έχουν "μαλώσει" οι Ελβετοί, για το ανεξέλεγκτο "μπάζωμα" των ταμείων των τραπεζών τους. Όλα αυτά για τον Καραμανλή είναι αρκετά και δεν θέλει να τα αυξήσει. Περισσεύουν όχι για τα δίδυμα, αλλά και για τα παιδιά των παιδιών τους. Μπορούν αυτά τα παιδιά να απολαύσουν επί γενεές πλούσιες "αυτοεξορίες" στα Παρίσια με μαθήματα γκολφ.
Επιπλέον είναι και θέμα νοοτροπίας. Η διαφθορά θέλει "κίνηση" και ο Καραμανλής είναι τεμπέλης. Η διαφθορά θέλει πλήρη επαγρύπνηση και ο Καραμανλής θέλει την ησυχία του. Η διαφθορά θέλει πολιτική ετοιμότητα και ο Καραμανλής είναι ένας πολιτικός "ηθοποιός". Αυτά τα χαρακτηριστικά του είναι κι αυτά που καθορίζουν την πορεία του ως φορέα της εξουσίας. Δεν έχει "ταμία" δικό του και αυτό κάνει ακόμα πιο εύκολη την επιδίωξή του να εμφανίζεται σαν θεματοφύλακας της ηθικής. Ένας ρόλος που τον βολεύει, γιατί απλούστατα προστατεύει απόλυτα αυτά που επιθυμεί ο ίδιος.
Αυτό πρέπει να καταλάβει ο αναγνώστης. Ο Καραμανλής είναι αδιάφθορος, όχι επειδή είναι καλός άνθρωπος, αλλά επειδή δεν τον συμφέρει να είναι διεφθαρμένος. Η διαφθορά τού κάνει περισσότερη ζημιά από τα κέρδη που μπορεί να του "υποσχεθεί". Επιπλέον τον βαστά σε ασφαλή απόσταση και από τη Ντόρα. Για όσο διάστημα οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί εμφανίζονται ανίκανοι να πάρουν την εξουσία, τον Καραμανλή δεν μπορεί να τον "πλησιάσει" η Ντόρα, για να τον ανατρέψει. Δεν μπορεί να τον ανατρέψει, γιατί και τα δικά της συμφέροντα είναι ιδιόμορφα. Δεν μπορεί να τον διαδεχθεί στον ρόλο του, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τόσο την ηγεσία του κόμματος όσο και την προστασία του παρακράτους. Έχει κληρονομήσει "βαρύ" όνομα στον τομέα της διαφθοράς και δεν μπορεί να το κάνει.
Δεν μπορεί να πείσει κανέναν η κόρη του Μητσοτάκη ως θεματοφύλακας της ηθικής. Δεν μιλάμε απλά για το DNA των Μητσοτάκηδων. Μιλάμε για κολλητική "ασθένεια". Ακόμα και για το προσωπικό, που υπηρετεί κοντά στον Μητσοτάκη, ισχύει αυτό. Ακόμα και για τον Μανούσο. Και μόνον να έχει καθίσει κάποιος στο ίδιο σπίτι μαζί του, καθίσταται αναξιόπιστος. Πιο πολύ πείθει ως θεματοφύλακας της ηθικής κάποιος με το όνομα "Ρωχάμης", παρά με το όνομα Μητσοτάκης. Το μόνο που συμφέρει τη Ντόρα είναι ένα πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και την ίδια αρχηγό της ΝΔ στη θέση του Καραμανλή και επικεφαλής του παρακράτους στη θέση του πατέρα της.
Για όσο διάστημα το ΠΑΣΟΚ θα είναι ανίκανο να διεκδικήσει την εξουσία, ο Καραμανλής θα είναι ήσυχος στο "θρόνο" του. Θα μπορεί απερίσπαστα να παίζει Play Station και να σερφάρει στο ίντερνετ. Θα μπορεί να φοράει το κνίτικης κατασκευής "φωτοστέφανο" της ηθικής και της δημοκρατίας. Αυτό έχει σημασία να καταλάβει ο αναγνώστης. Ο Καραμανλής δεν ενδιαφέρεται για τη διαφθορά, γιατί δεν τον συμφέρει στις επιδιώξεις του. Του "περισσεύει" η διαφθορά και αυτό κάνει και τη συνεργασία του με τον Ρουσόπουλο τέλεια και χωρίς τριβές.
Αυτό που "περισσεύει" στον έναν είναι αυτό που "λείπει" από τον άλλο. Αυτό είναι που διεκδικεί ο Ρουσόπουλος. Τα "μαγειρέματα" της διαφθοράς φτάνουν μέχρι το γραφείο του Ρουσόπουλου. Εκεί γίνονται οι μοιρασιές δημοσίων έργων, κρατικών διαφημίσεων ή κρατικών πόστων. Αυτά είναι που γίνονται και στο γραφείο του συνέταιρου Μητσοτάκη. Στο γραφείο του Καραμανλή το πολύ-πολύ να μπει κανένα ύποπτο DVD, που θα τον ενοχλήσει και θα τον ωθήσει στο να ενισχύσει ακόμα πιο πολύ την εξουσία του Ρουσόπουλου.
Για να καταλάβει δηλαδή κάποιος πώς λειτουργεί ο Ρουσόπουλος, θα πρέπει να τον συγκρίνει πλέον με τον Μητσοτάκη. Να αφήσει κατά μέρος την πολιτική πλευρά του ζητήματος και να εστιάσει το ενδιαφέρον του στην οικονομική του διάσταση. Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι πρέπει κάποιος να κατανοεί τη λειτουργία του Μητσοτάκη, για να ερμηνεύσει τη συμπεριφορά και τις πρακτικές του Ρουσόπουλου. Του Μητσοτάκη η πρακτική είναι πολύ απλή. Χρησιμοποιεί ως "όχημα" τη σύζυγό του, από νεαρή ηλικία είναι πολιτικός και δεν έχει ασχοληθεί με τίποτε άλλο εκτός πολιτικής. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να δικαιολογήσει περιουσία. Πόσο μάλλον μια περιουσία μεγιστάνα.
Γι' αυτόν τον λόγο έχει "όχημα". Ό,τι δεν μπορεί να "κουβαλήσει" ο ίδιος, το "κουβαλάει" η γυναίκα του. Αυτή είναι η μόνιμη δικαιολογία. Η Μαρίκα εμφανίζεται σαν μια πάμπλουτη κληρονόμος. Όλα αυτά όμως είναι δικαιολογίες. Την Αφρική ολόκληρη να κληρονομούσε η Μαρίκα, δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη σημερινή περιουσία του Μητσοτάκη. Αυτή η πετυχημένη τακτική είναι οικογενειακή "συνταγή". Το ίδιο δηλαδή κληρονομικό "χάρισμα" έχει και η Ντόρα. Όπως ο πατέρας της έτσι κι αυτή είναι προφανές ότι χρησιμοποιεί "όχημα".
Μιλάνε, για παράδειγμα, όλοι για τη Ζαχαρέα. Για την ανεξήγητη "επιτυχία" της. Η "επιτυχία" του Κούβελου έχει εξήγηση; Ήταν το ίδιο επιτυχημένος στην προ Ντόρας εποχή με αυτήν μετά; Τον Κούβελο όμως, λόγω Μητσοτάκη, κανένας δεν τολμάει να τον πειράξει. Αυτός, όχι μόνον έσπασε όλα τα κοντέρ της οικονομικής επιτυχίας, μπαίνοντας σε άπειρες δουλειές, οι οποίες άπτονταν των δραστηριοτήτων του δημοσίου —και άρα με πολιτική "βοήθεια"—, άλλα "πέτυχε" και σε άλλες "σφαίρες".
"Αθάνατος" έγινε ο Κούβελος. Αρχηγός της ελληνικής αποστολής στην Ολυμπιάδα ήταν. Επικεφαλής του "μαγαζιού" του πεθερού του. Πώς εξηγείται η δική του επιτυχία; Κι αυτός είναι κληρονόμος; Τι κληρονόμησε; Τις χερσονήσους της Αφρικής, που δεν ανήκαν στη Μαρίκα;
Τα "οχήματα" του πλουτισμού.
Εδώ αρχίζουν τα περίεργα. Πολύς λόγος έγινε για τη γυναίκα του Ρουσόπουλου. Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι στην κυριολεξία ωρύονται με τις επαγγελματικές "επιτυχίες" της γυναίκας του Ρουσόπουλου. Εμείς, λόγω γνώσης, κατανοούμε τον λόγο που διαμαρτύρονται όλοι αυτοί. Ο κόσμος όμως δεν γνωρίζει και γι' αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε μερικά πράγματα, για ν' αρχίσει να μπαίνει σε ένα "πνεύμα". Το "πνεύμα" της εξουσίας. Της εξουσίας, η οποία, αν πέσει σε λάθος χέρια, μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες διαπλοκής. Γι' αυτό ακριβώς διαμαρτύρονται όλοι αυτοί για τον Ρουσόπουλο.
Δεν είναι θέμα στοιχείων, που ενδιαφέρουν τη δικαιοσύνη. Είναι θέμα δεοντολογίας. Δεν διαμαρτύρεται δηλαδή κάποιος, επειδή απαραίτητα γνωρίζει ότι ο Ρουσόπουλος τα "παίρνει". Διαμαρτύρεται προκαταβολικά, επειδή ο Ρουσόπουλος δημιουργεί συνθήκες, οι οποίες θα του επέτρεπαν να τα "πάρει", αν αυτός ήταν ο στόχος του. Δεν είναι δηλαδή θέμα δικαιοσύνης. Είναι θέμα πολιτικής. Θέμα δικαιοσύνης είναι σε πιάσουν να τα "παίρνεις" από ένα "όχημα" που τα κουβαλάει. Θέμα πολιτικής είναι να σε διώξουν, όταν σε δουν να δημιουργείς "όχημα".
Γι' αυτό διαμαρτύρονται οι πάντες. Τι μας ενδιαφέρει λοιπόν; Να βρούμε αν υπάρχει πιθανότητα ο Ρουσόπουλος να έχει δημιουργήσει την "υποδομή" για να τα "παίρνει". Αν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη γυναίκα του ως "όχημα". Τι όχημα; Μεταφοράς των καρπών του κόπου του. Δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να εισπράττεις βρόμικο πολιτικό χρήμα από πολιτικούς φίλους, όταν έχεις "όχημα". Όταν μπορείς να "μεταφράζεις" τα βρόμικα "δώρα" σε υπερβολικούς μισθούς του "οχήματος". Σε μια τέτοια περίπτωση δικαιολογούνται τα πάντα, όσα κι αν είναι αυτά.
Η τακτική σ' αυτήν την περίπτωση είναι απλή. "Βιδώνεις" έναν δικό σου άνθρωπο ως "μισθωτό" στο κέντρο που εξυπηρετείς και αυτό πληρώνει σε μισθούς αυτά που πρέπει να πληρώσει σ' εσένα και δεν μπορεί να το κάνει απευθείας. Περιφέρεις το "όχημα" από κανάλι σε κανάλι, σαν ακριβοπληρωμένη "μεταγραφή" και στην πραγματικότητα εισπράττεις από τους πάντες όσα σου χρωστάνε. Ποιος μας διασφαλίζει δηλαδή ότι ένα "χρυσό" συμβόλαιο της Ζαχαρέα δεν μετέφερε μια "χρυσή" αμοιβή του άνδρα της για μια μεγάλη εξυπηρέτηση προς το κανάλι; Όταν ο Ρουσόπουλος είναι υπουργός τύπου και άρα υπεύθυνος για το θέμα των αδειών, ευνόητο είναι ότι τον έχουν ανάγκη όλοι οι "καναλάρχες". Ευνόητο είναι ότι, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν ήθελε, θα ήθελαν εκείνοι να τον "ευεργετήσουν", προκειμένου να σιγουρευτούν για την επόμενη ημέρα.
Αυτή η σκέψη δεν είναι οριακή και γι' αυτό προκαλούνται οι αντιδράσεις εναντίον του Ρουσόπουλου. Προκύπτει από την απλή επεξεργασία των δεδομένων. Τα οικονομικά μεγέθη είναι αφύσικα για το δημοσιογραφικό "μέγεθος" της γυναίκας του. Η Ζαχαρέα δεν ήταν ποτέ η πετυχημένη και λαμπερή δημοσιογράφος, η οποία θα δικαιολογούσε ανάλογα λαμπερούς μισθούς. Μισθούς, που άρχισαν να πιάνουν "ταβάνι" μετά τη μετακίνηση του άνδρα της στην πολιτική. Μέχρι τότε ήταν η γυναίκα ενός φτωχού κνίτη, ο οποίος κι αυτός αγωνιζόταν για το μεροκάματο. Μια τριτοκλασάτη δημοσιογράφος του μεροκάματου ήταν. Δεν ήταν ένας "πόλος" του καναλιού, που έφερνε διαφημιστικά έσοδα και ως εκ τούτου πίεζε, για να διεκδικήσει το μερίδιό της. Δεν ήταν η Όπρα κάποιου καναλιού. Δεν ήταν καν Μενεγάκη.
Εκτοξεύτηκε η πορεία του άνδρα της και μαζί ακολούθησε και η γυναίκα του. Είναι εξακριβωμένο ότι η Ζαχαρέα με την υπουργοποίηση του άνδρα της είδε την καριέρα της να εκτοξεύεται σε ύψη απίστευτα. Έστω κι έτσι όμως, παρά τη γενική κατακραυγή, η "επιτυχία" αυτή ήταν από μόνη της ένα όριο. Πιο πάνω δεν έχει για μια δημοσιογράφο, η οποία αμείβεται σε "χρυσάφι", για να παρουσιάζει το κεντρικό δελτίο ειδήσεων σε ένα από τα τρία τέσσερα μεγάλα κανάλια της χώρας. Αυτό ήταν και ένα φυσικό όριο γι' αυτήν. Ένα όριο για τη συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων. Πιο πάνω δεν έχει. Πιο πάνω είναι οι εκδότες και αυτοί είναι επιχειρηματίες.
Τι θέλουμε να πούμε μ' αυτό; Ότι η εκδοτική δραστηριότητα δεν είναι μια φυσική συνέχεια της δημοσιογραφικής καριέρας, την οποία την ακολουθούν όλοι νομοτελειακά. Η απόλυτη επιτυχία στη δημοσιογραφία δεν οδηγεί πάντα στην εκδοτική δραστηριότητα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που επιχείρησαν το "άλμα" και ακόμα πιο ελάχιστοι ήταν αυτοί που δεν "τσακίστηκαν". Πόσο μάλλον μια δημοσιογράφος, η οποία προ πολλού είχε εγκαταλείψει την πραγματική δημοσιογραφία για τη "δόξα" της παρουσιάστριας του δελτίου. Αποτελεί δηλαδή έκπληξη πρώτου μεγέθους η προσπάθεια της Ζαχαρέα να εκδώσει εφημερίδα.
Πώς λοιπόν μια γυναίκα σαν τη Ζαχαρέα επιχείρησε τέτοιο άλμα; Μια άνευ λόγου και αιτίας "πετυχημένη", να κάνει ένα "άλμα" τόσο επικίνδυνο, που θα μπορούσε ακόμα και να της εξανεμίσει τα πλούτη που εξασφάλισε με τη "δουλειά" της; Πόσο μάλλον όταν αυτό το "άλμα" γίνεται σε χώρους άγνωστους για την ίδια. Άσχετους με το γνωστικό της αντικείμενο. Αθλητική εφημερίδα; Θα έβαζε τα πολύτιμα χρήματά της σε μια αθλητική εφημερίδα; Σε έναν χώρο τόσο πολύ "κορεσμένο" και στον οποίο, οι λίγες εφημερίδες που επιβιώνουν, επιβιώνουν χάρη στα "παιχνίδια" των παραγόντων του ποδοσφαίρου και οι υπόλοιπες απλά φυτοζωούν;
Άρα ποιο είναι το λογικό; Η εφημερίδα να είναι έμπνευση της εκδότριάς της ή του συζύγου της; Γιατί επιλέχθηκε να είναι αθλητική και άρα να μην έχει την παραμικρή σχέση με το γνωστικό αντικείμενο των δύο συζύγων; Μήπως για να μην ενοχλεί τους παραδοσιακούς εκδότες, των οποίων ήταν κι εξακολουθεί να είναι ο Ρουσόπουλος ένα πιστό τους παιδί; Μήπως το όλο ζητούμενο ήταν να υπάρχει απλά μια εφημερίδα, η οποία θα είχε το δικαίωμα να κόβει αποδείξεις για νόμιμες εισπράξεις;
Με την είδηση της ίδρυσης και της λειτουργίας της εφημερίδας έσπευσε ο Ρουσόπουλος και οι περί αυτόν να "δικαιολογήσουν" τη λογική τους. Μια λογική, την οποία τη διατύπωσε και ο Καραμανλής στη ΔΕΘ. Δεν έχει δικαίωμα μια γυναίκα να κάνει "επενδύσεις" και καριέρα; Βεβαίως και έχει, άλλα υπάρχουν και ασυμβίβαστα. Ηθικά ασυμβίβαστα. Απαραβίαστα ασυμβίβαστα.
Για παράδειγμα, ο Ρουσόπουλος διαδίδει δεξιά κι αριστερά ότι η εφημερίδα της γυναίκας του δεν θα πάρει ούτε μία κρατική διαφήμιση. Πονηρός ο Θοδωράκης. Μα όταν είσαι εξουσία, δεν έχεις απαραίτητα ανάγκη την κρατική διαφήμιση, η οποία σημειωτέον είναι κι επικίνδυνη. Από αυτούς που "εξυπηρετείς" θέλεις να τα πάρεις και όχι από το κράτος. Υπάρχει πιο εύκολος τρόπος να τα πάρεις, όταν μπορείς να τους "διαφημίζεις" και να τους κόβεις αποδείξεις παροχής υπηρεσιών; Όλοι αυτοί μπορούν να σε "πληρώνουν" μέσω της διαφήμισης.
Διαβάζουμε, για παράδειγμα, σε δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας ότι ο Ρουσόπουλος διέθεσε κρατικά χρήματα με απ' ευθείας ανάθεση για τη διαφήμιση των μεγάλων έργων και μέσα σ' αυτά διαφήμισε και το Grand Resort. Αν αυτή η διαφήμιση κόστιζε ένα εκατομμύριο ευρώ και αυτά τα χρήματα τα "γλίτωσε" ο επιχειρηματίας, ποιος μας αποκλείει το γεγονός ότι μπορεί να υπήρξε συναλλαγή; Αν ο ίδιος επιχειρηματίας θελήσει στο άμεσο μέλλον να διαφημιστεί στην εφημερίδα της γυναίκας του Ρουσόπουλου, αυτό είναι νόμιμο; Αυτά τα οποία θα πληρώσει στην εφημερίδα είναι διαφημιστικά έξοδα της εταιρείας του ή "πληρωμή" εξωτερικού συνεργάτη; Αν αυτός, μέσω των κρατικών χρημάτων, εξασφάλισε μια διαφήμιση του ενός εκατομμυρίου ευρώ σε μεγάλα τηλεοπτικά μέσα και πλήρωσε στην εφημερίδα διακόσιες χιλιάδες ευρώ, κερδισμένος δεν ήταν; Όλοι κερδισμένοι δεν ήταν;
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για ασυμβίβαστα. Ηθικά και πολιτικά ασυμβίβαστα. Επειδή αυτά μπορούν να γίνουν, αποφεύγονται από τους πολιτικούς. Αυτοί, που δεν τα αποφεύγουν, κρίνονται και όταν υπάρχει ηθική στην πολιτική πηγαίνουν κατ’ ευθείαν σπίτια τους. Αυτό επιβάλει η πολιτική ηθική. Δεν την ενδιαφέρει να βρει πόσα "μαύρα" χρήματα μπαίνουν από μια "τρύπα". Την ενδιαφέρει να μην υπάρχει "τρύπα". Το πρώτο είναι θέμα δικαιοσύνης και το δεύτερο είναι θέμα πολιτικής. Τι σχέση έχουν αυτά που λέμε με την επιχειρηματολογία του Θόδωρου περί κρατικής διαφήμισης; Έχει ανάγκη την κρατική διαφήμιση, η οποία στοχοποιεί αυτόν που την παίρνει;
Εμείς δηλαδή δεν λέμε ότι …αυτό έκανε ο Ρουσόπουλος και πρέπει να πάει φυλακή. Δεν έχουμε τέτοιες πληροφορίες και εξάλλου δεν είμαστε και δικαστές. Αυτά είναι δουλειά των δημοσιογράφων, που αναζητούν πληροφορίες και των δικαστών, που δικάζουν με βάση τα στοιχεία τους. Εμείς λέμε το άλλο. Εμείς λέμε ότι, από τη στιγμή που το έκανε, πρέπει να πάει σπίτι του. Μπορεί να "ζαλίστηκε" από την αναπάντεχη εκτόξευση και νόμισε ότι μπορεί να γίνει επιχειρηματίας. Μπορεί να μην γνώριζε την ουσία της πράξης του και να έκανε εξαιτίας της άγνοιάς του το παραπάνω "βήμα". Ό,τι και να συμβαίνει, εμάς δεν μας ενδιαφέρει. Πολιτικά είναι απαράδεκτος και αυτοί που είναι τέτοιοι πηγαίνουν στα σπίτια τους.
Γιατί όμως επιμένει τόσο πολύ στη δημιουργία αυτού του "οχήματος"; Δεν βλέπει ότι, εξαιτίας των τεράστιων αντιδράσεων, έχει υποστεί τεράστια πολιτική ζημιά ως άτομο; Δεν βλέπει ότι, εξαιτίας των ίδιων αντιδράσεων, προκαλεί τεράστια πολιτική ζημιά στον Καραμανλή και στο κόμμα; Γιατί δηλαδή επιμένει;
Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο είναι τα πιθανά ενδεχόμενα. Είτε το "όχημα" της γυναίκας του είναι μικρό, για να κουβαλήσει τα μελλοντικά κέρδη, είτε υπάρχει πρόβλημα μεταξύ του ιδίου και του "οχήματος". Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, δηλαδή, η εξήγηση είναι απλή. Δεν σε εξυπηρετεί ένα μικρό όχημα, όταν έχεις ανάγκη "φορτηγού". Μπορεί δηλαδή οι δουλειές του να άλλαξαν κλίμακα και η γυναίκα του να μην μπορούσε να πάρει το φορτίο ως πρόσωπο. Άρα τι χρειαζόταν; Ένα άλλο "όχημα". Ένα "όχημα" πιο μεγάλο και τέτοιο μπορεί να είναι μια εφημερίδα. Μια εφημερίδα, που με τη μέθοδο των εικονικών κυκλοφοριών μπορεί να μεταφέρει όσο "βάρος" θέλει ο ιδιοκτήτης της.
Σ' ό,τι αφορά το δεύτερο και εκεί τα πράγματα είναι απλά. Μπορεί το ζευγάρι να έχει πρόβλημα και αυτό να τους αναγκάζει ν' αλλάξουν "σελίδα" στη ζωή τους. Από τη στιγμή που υπάρχει τέτοιο πρόβλημα, δεν μπορεί η πρώην σύζυγος να "δικαιολογεί" με τους μισθούς της τα κέρδη του συζύγου. Η εφημερίδα είναι η τέλεια λύση. Οι σύζυγοι γίνονται συνέταιροι κι εξακολουθούν να κάνουν τα ίδια χωρίς πρόβλημα.
Η "μέθη" του Ρουσόπουλου.
Η μόνιμη παρουσία του Ρουσόπουλου στα ανώτατα δώματα της εξουσίας είναι προφανές ότι τον επηρέασε. Λίγο οι σωματοφύλακες, λίγο οι κρατικές λιμουζίνες, λίγο οι δεξιώσεις, είναι βέβαιον ότι παρασύρθηκε. Η κομμουνιστική του κουλτούρα μάλιστα επιβαρύνει ακόμα πιο πολύ αυτήν την κατάσταση. Προκαλεί τα ακριβώς αντίθετα φαινόμενα από αυτά που θα πιθανολογούσε κάποιος. Είναι σύνηθες για τους κομμουνιστές, είτε πρώην είτε νυν, να μην αντιλαμβάνονται την εξουσία με τον πάγιο αστικό τρόπο. Συνήθως νομίζουν ότι την "παντρεύονται" και ότι αυτό είναι κάτι μόνιμο. Εκεί κάνουν τα λάθη και παρασύρονται. Πρώην κομμουνιστές είναι οι περισσότεροι δημοκρατικά εκλεγμένοι "δικτάτορες", που εξακολουθούν να "ρισκάρουν" εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Πρώην κομμουνιστές είναι οι πιο απροκάλυπτα διεφθαρμένοι πολιτικοί.
Ο Θόδωρος δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτήν την κατάσταση. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει το πολιτικό του DNA. Όσο μάλιστα περνούσε ο καιρός, τόσο πιο αλαζονικά φερόταν. Έφτασε στο σημείο να φέρεται ως ένας μόνιμος Μπρέζνιεφ. Το χειρότερο ήταν ότι άρχισε και να μοιάζει μ' αυτόν. Ο Φτωχοθόδωρος εκεί πρέπει να έκανε το λάθος. Εκεί πρέπει να τον έπιασε η απληστία. Ο πρώην ξυπόλητος κνίτης, που άρχισε να φοράει Tod’s, αποφάσισε να πάει ακόμα παρά πέρα. Τα δεδομένα ήταν ικανά να τον παρασύρουν. Ασκούσε μια εξουσία σχεδόν όμοια μ' αυτήν του τρομερού Μητσοτάκη και μάλιστα για ένα χρονικό διάστημα διπλάσιο από την πρωθυπουργία του "επίτιμου".
Έχοντας αυτήν τη νοοτροπία και αυτήν τη δύναμη, άρχισε να παίζει παιχνίδια "διαπλοκής". Ευνοούσε όποιον ήθελε και άφηνε απ’ έξω επίσης όποιον ήθελε. Στον χώρο της οικονομίας όμως τα πράγματα είναι σκληρά και οι "παίκτες" της ακόμα σκληρότεροι. Σ' έναν χώρο, στον οποίο ο θάνατος του ενός είναι η γέννηση του άλλου, η κάθε νέα εμφάνιση σημαίνει συναγερμό. Σημαίνει πόλεμο. Ο Θόδωρος, μπαίνοντας "φουριόζος" σ' έναν χώρο με διαμορφωμένες ισορροπίες, άρχισε να ενοχλεί πολύ κόσμο και σίγουρα όχι τον καλύτερο. Ισορροπίες, οι οποίες είχαν διαμορφωθεί με πολύ κόπο και πολλές φορές ακόμα και με αίμα, άρχισαν να απειλούνται από τον άπληστο κνίτη.
Και μόνον που υπήρχε, αντιπροσώπευε μια απειλή για κάποια μεγάλα συμφέροντα. Κάποιοι παράγοντες είχαν ζημιά από την "πρόοδο" του Θόδωρου. Κάποιοι από αυτούς δεν πήραν δημόσια έργα. Κάποιοι άλλοι δεν εξασφάλιζαν πολιτική προστασία, ενώ μέχρι τότε την είχαν δεδομένη. Κάποιοι άλλοι έβλεπαν ότι η "ισχύς" του Θόδωρου ακύρωνε τις επενδύσεις τους σε πρόσωπα, εφόσον τους αφαιρούσε την ισχύ. Όλα αυτά άρχισαν να οδηγούν το "καζάνι" της διαπλοκής σε "βρασμό".
Η "έκρηξη" δεν άργησε να συμβεί. Όσοι από τους μεγιστάνες της διαπλοκής αντιμετώπιζαν πρόβλημα, τα είχαν με τον Θόδωρο. Οι ασκοί του Αιόλου άνοιξαν με τη δίωξη του Κοντομηνά. Με το που ασκείται η δίωξη, ο Κοντομηνάς αρχίζει και πιέζει τον Ρουσόπουλο. Γιατί; Γιατί είναι προφανές ότι κάτι άλλαξε γι' αυτόν και σ' αυτό έχει παίξει ρόλο ο Θόδωρος. Ένας άνθρωπος, που έχει συνηθίσει στη μόνιμη πολιτική προστασία, αντιδρά, όταν αντιλαμβάνεται ότι τη χάνει και μπορεί να κινδυνεύσει. Αρχίζει η περιπέτεια του Κοντομηνά, αλλά μαζί μ' αυτήν αρχίζει και η περιπέτεια του Ρουσόπουλου.
"Βουίζει" η Αθήνα για ένα ραντεβού Κοντομηνά και Μπόμπολα με αντικείμενο συζήτησης τον Ρουσόπουλο. Είναι προφανές ότι και ο Μπόμπολας ανήκει στο στρατόπεδο των δυσαρεστημένων της ρουσοπουλικής τάξης πραγμάτων στη διαπλοκή. Είναι θέμα χρόνου να βγουν τα "μαχαίρια". Ο πόλεμος ξεκινά. Το κανάλι του Κοντομηνά μόνο του ξεκινά την αποκάλυψη του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου, το οποίο δεν "ξέρει" σε ποιον οδηγεί. Οι εφημερίδες του Μπόμπολα ακολουθούν κατά πόδας.
Ο Θόδωρος δεν ανησυχεί. Δεν αναζητεί διόδους συνεννόησης. Δεν παραχωρεί ανταλλάγματα, για να εξασφαλίσει τη "σιωπή". Είναι ο "κολλητός" του Πρωθυπουργού. Το alter ego του. Δεν φοβάται κανέναν. Θα τους λιώσει όλους. Είναι προφανές ότι έχει "μεθύσει" από το μεγαλείο του. Στον πόλεμο όμως η "μέθη" είναι κακός σύμβουλος, γιατί σε οδηγεί σε αποφάσεις, τις οποίες δεν θα έπαιρνες σε διαφορετική περίπτωση και με το μυαλό καθαρό. Ο Θόδωρος έχει φτάσει στο κρίσιμο σημείο. Στο σημείο πέρα από το οποίο δεν υπάρχει γυρισμός. Πρέπει να πάρει σημαντικότατες αποφάσεις και αυτό απαιτεί καθαρό μυαλό. Θα υποχωρήσει μπροστά στις πιέσεις ή θα επιλέξει την απευθείας σύγκρουση; Θα προσφέρει σ' αυτούς που τον καταδιώκουν αυτά που του ζητούν για να εξασφαλίσει την σιωπή τους ή θα συνεχίσει τον πόλεμο;
Το λάθος δεν αποφεύχθηκε. Ο πρωθυπουργεύων κνίτης αποφασίζει να συνεχίσει τον πόλεμο, έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του. Το απέναντι στρατόπεδο αντιδρά και ξεκινά ένας ανηλεής πόλεμος. Η "επιτυχία" της συζύγου του γίνεται αντικείμενο πανελλήνιου προβληματισμού. Ταυτόχρονα ξεσπά και το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Ένα σκάνδαλο, που τον "πλησιάζει" επικίνδυνα. Ξεκίνησε από τον "κολλητό" του Βουλγαράκη και άρχισε να μετακινείται προς το μέρος του. Ο έλεγχος άρχισε να χάνεται. Ο μετρ της επικοινωνίας άρχισε να βλέπει ότι δεν μπορούσε να ελέγξει τα ΜΜΕ. Απειλούνταν "χιονοστιβάδα" και αυτό δεν μπορούσε να το σταματήσει. Τι έκανε; Το χειρότερο που μπορούσε να κάνει. Ζήτησε την προστασία του Καραμανλή. Αυτό ήταν το σφάλμα της ζωής του. Ζήτησε προστασία από αυτόν που ο ίδιος προστάτευε.
Η "αυτοκτονία" του Καραμανλή στη ΔΕΘ.
Στη ΔΕΘ γίναμε αυτόπτες μάρτυρες μιας πολιτικής αυτοκτονίας, που σύντομα θα επηρεάσει το σύνολο της πορείας αυτού του τόπου. Είδαμε το πρακτικό μέρος του σφάλματος του Ρουσόπουλου. Προκειμένου να προστατευτεί ο ίδιος, ανάγκασε τον Καραμανλή να τον προστατεύσει. Μέγα στρατηγικό σφάλμα. Όταν το "κέλυφος" του σαλιγκαριού δέχεται επίθεση, που το απειλεί με θραύση, είναι εγκληματικό σφάλμα να βγει το ίδιο το σαλιγκάρι να αμυνθεί. Όταν μια δύναμη μπορεί να σπάσει το κέλυφος, είναι αυτοκτονία ο προστατευόμενος να βγει να προστατεύσει την "ασπίδα" του.
Αυτό έκανε ο Καραμανλής κατόπιν πιέσεως του Ρουσόπουλου. Πήγε στη Θεσσαλονίκη και "αυτοκτόνησε". Εκεί έκανε αυτά που ήξερε να κάνει, αλλά οι συγκυρίες πλέον απαιτούσαν κι άλλα πράγματα εξαιρετικά επισφαλή για την εικόνα του. Ως γνήσιος σταλινικού τύπου "πατερούλης", εξήγησε στους χαχόλους ότι για τα πάντα είναι υπεύθυνη η διεθνής οικονομική συγκυρία και όχι η κυβέρνησή του. Έστρεψε τα πυρά κατά των δυνάμεων της εσωτερικής "αντεπανάστασης", που αμφισβητούν το "έργο" του και υπονομεύουν τα "οράματά" του. Έριξε "κατάρες" στους εχθρούς του και απείλησε με "αφορισμούς" τους ανυπάκουους.
Από εκεί και πέρα απέδειξε ότι είναι ίδιος με τον θείο, ακόμα κι εκεί που δεν συμφέρει να γίνονται συγκρίσεις. "Αποκάλυψε" στον κόσμο ότι ο ίδιος δεν κυβερνάει τον τόπο και ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει ποιος το κάνει. Ο ανιψιός εκείνου, που "αναρωτιόταν" κάποτε για το ποιος κυβερνούσε τον τόπο, στις δικές του ημέρες έγινε ίδιος μ' αυτόν. Απλά στην εποχή του θείου του ο Καραμανλής παρίστανε τον Πρωθυπουργό των Ελλήνων και κυβερνούσε η Φρειδερίκη και οι φασίστες του παρακράτους, ενώ στη δική του εποχή κυβερνάει ο Φτωχοθόδωρος και οι ίδιοι φασίστες, που στο μεταξύ έγιναν διαπλεκόμενοι. Στα "χνάρια" του θείου και ο ανιψιός, έστω και πιο "σεμνά και ταπεινά". Δεν έχει το ίδιο "πρεστίζ" να "συγκυβερνάς" με μια εστεμμένη με το να συγκυβερνάς με έναν κνίτη που ακόμα βρομάνε τα χνώτα του από την πείνα.
Ποια ήταν τα μέγιστα σφάλματα του Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη; Τα σφάλματα, που για εμάς είναι "αυτοκτονικά"; Κατ’ αρχήν έκανε λάθος επιλογή στρατηγικής για το σύνολο της εμφανίσεώς του στη Θεσσαλονίκη. Εν μέσω έντονης κοινωνικής δυσφορίας και μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, επέλεξε να "δείξει" ότι "υπάρχει" και ότι κυβερνάει, προσπαθώντας να ταυτιστεί με μεγάλα έργα. Τα μεγάλα έργα καλά είναι για μια "βιτρίνα", όταν αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι είναι χορτάτοι. Όταν αυτοί οι οποίοι σε παρακολουθούν αγωνιούν για την επιβίωσή τους, ελάχιστα τους απασχολεί το "μετρό" της Θεσσαλονίκης. Ούτε καν τους Θεσσαλονικείς, πόσο μάλλον τους υπόλοιπους απελπισμένους Έλληνες. Όταν όλη η Ελλάδα περιμένει ν' ακούσει κάτι που θα την ανακουφίσει κι εσύ δείχνεις τα τούνελ και τις ασφάλτους των διαπλεκομένων, έχεις χάσει το παιχνίδι των εντυπώσεων.
Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη χωρίς κάποιο "τρυκ". Αυτά δηλαδή που έκαναν παλαιότερα οι "δεινόσαυροι" της πολιτικής. Τα "τρυκ" των Βιετκόνγκ. Τι έκαναν αυτοί; Ελλείψει χώρου στις φυλακές, έβαζαν δέκα άτομα σε ένα μικρό κελί στριμωγμένους σαν σαρδέλες. Στη συνέχεια έβγαζαν τους μισούς και οι υπόλοιποι αισθάνονταν "άπλα". Εκεί δηλαδή που, αν έβαζαν κατ’ ευθείαν πέντε άτομα, θα έρχονταν αντιμέτωποι με αντίδραση, έκαναν αυτό το "τρυκ" και επιτύγχαναν το ίδιο πράγμα, όχι μόνον χωρίς αντίδραση, αλλά και εξασφαλίζοντας "συμπάθειες". Θυμούνταν κάποιοι πώς ήταν με δέκα άτομα σε ένα μικρό κελί και δεν ήθελαν να το ξαναζήσουν.
Αυτό έκαναν πάντα οι Έλληνες Πρωθυπουργοί στη ΔΕΘ. Έβαζαν τον υπουργό οικονομικών να κάνει τον "λαγό" και αυτοί μετά στη Θεσσαλονίκη "καθάριζαν", επειδή ως πρόσωπα αγαπούσαν τον λαό. Έβαζαν τον υπουργό, δηλαδή, να τρομοκρατεί τον κόσμο με νέα μέτρα και στη συνέχεια πήγαιναν οι ίδιοι και "καθάριζαν". Επέβαλαν δηλαδή τα μέτρα που εξ’ αρχής είχαν υπ' όψιν τους και εξασφάλιζαν την ηρεμία, γιατί ο κόσμος θυμόταν τα χειρότερα. Επέβαλαν φορομπηχτικές πολιτικές και έβγαιναν στα μπαλκόνια και φώναζαν "Τσοβόλα δώστα όλα".
Ο Καραμανλής αυτό το "τρυκ" δεν το έκανε. Δεν το έκανε, όχι επειδή δεν το γνώριζε, αλλά επειδή ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη απροετοίμαστος. Προφανώς το επιτελείο του "καιγόταν" για άλλα πράγματα και δεν προλάβαινε να μεθοδεύσει τις πάγιες επικοινωνιακές τακτικές. Ο Ρουσόπουλος δεν είχε "μυαλό" για πολιτικές. Το αποτέλεσμα ήταν ο Καραμανλής να πάει στη Θεσσαλονίκη και να εκτεθεί. Εμφανίστηκε ξένος προς τον λαό που τον ψήφισε. Ανηλεής μέχρις αναισθησίας. Εν μέσω των νεόπλουτων συνεργατών του ξεκαθάρισε σε έναν φτωχό λαό —ο οποίος αγωνιούσε για το μέλλον και ήλπιζε σε μια υπόσχεση— ότι θα εφαρμόσει κατά γράμμα την αντιλαϊκή και φορομπηχτική πολιτική που χάραξε ο Αλογοσκούφης. Όλα αυτά τα είπε μπροστά σε έναν λαό στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης και ενώ έξω από το Βελίδειο βυσσοδομούσε η κοινωνική αντίδραση.
Αυτά τα σφάλματα τα έκανε ως αρχηγός της ΝΔ και της προκάλεσε τεράστια ζημιά. Όμως, το χειρότερο ήταν ότι προκάλεσε ζημιά και στον ίδιο του τον εαυτό. Αποδόμησε μόνος του την εικόνα του. Αυτός, που πραγματικά επιβίωνε προσωπικά σαν θεματοφύλακας της δημοκρατίας μας και της ηθικής της, κατόρθωσε και με εκείνη την οικτρή εμφάνιση κατέστρεψε τα πάντα. Απέδειξε κατ’ αρχήν ότι είναι φασίστας. Συνειδητοποιημένος φασίστας. Στην πολιτική υπάρχει ένας "χρυσός" κανόνας, τον οποίο όλοι είναι υποχρεωμένοι να τον σέβονται, για να μην δημιουργούν προβλήματα τόσο στους εαυτούς τους όσο και στο σύστημα που τους εξυπηρετεί. Τι λέει αυτός ο κανόνας; Ότι υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται.
Ο Καραμανλής στη ΔΕΘ παραβίασε το δεύτερο σκέλος αυτού του κανόνα. Είπε αυτά που δεν πρέπει να λέγονται αλλά να γίνονται. Απείλησε μπροστά στον ελληνικό λαό έναν Έλληνα βουλευτή. Απαγορεύεται να απειλείς Έλληνα βουλευτή για την όποια στάση πιθανόν να κρατήσει στην κατάθεση μελλοντικών νομοσχεδίων. Δεν "διέρρευσε" η απειλή, όπως γίνεται συνήθως, για να είναι "ορφανή" και άρα "αγνώστου πατρός". Η απειλή ήταν άμεση και αυτό "χαρακτηρίζει" αυτόν που την εκτοξεύει. Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Ότι έβγαλε στη "σέντρα" αυτόν που είναι υπεύθυνος για την τήρηση και λειτουργία του Συντάγματος και άρα τη δικαιοσύνη.
Εδώ υπάρχει ολόκληρο κόλπο, για να συντηρείται ο φασισμός της μεταπολίτευσης. Ένας ολόκληρος σχεδιασμός, που "παρακάμπτει" ευθέως το Σύνταγμα και στην ουσία μετατρέπει το σύνολο των πολιτικών αρχηγών σε Πραξικοπηματίες. Βάζουν τον κόσμο δήθεν να ψηφίσει τους βουλευτές του και στη συνέχεια ο αριθμός των βουλευτών καθορίζει την κυβέρνηση. "Στήνεται" δηλαδή η Βουλή και οι δύο από τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες του Συντάγματος πάνε κατ’ ευθείαν στα χέρια του νικητή κομματάρχη. Αυτό καταλύει κάθε έννοια συνταγματικής νομιμότητας και μετακινεί την κυριαρχία από τα χέρια του λαού στα χέρια των κομματαρχών. Γι' αυτό το έγκλημα όμως είναι υπεύθυνη η δικαιοσύνη. Αυτήν έβγαλε στη "σέντρα" ο Καραμανλής. Αυτό ήταν μέγα λάθος. Δεν μπορείς για λόγους κομματικού συμφέροντος να χτυπάς το "χέρι" που σε ταΐζει. Το χέρι που σου επιτρέπει να κλέβεις τον λαό.
Το δεύτερο σφάλμα του ήταν ότι απέδειξε πως είναι διεφθαρμένος. Για έναν ηγέτη δεν είναι απαραίτητο η κατηγορία της διαφθοράς να είναι άμεση και να αφορά τον ίδιο προσωπικά. Ο ηγέτης είναι διεφθαρμένος ακόμα κι όταν "καλύπτει" διεφθαρμένους. Ο ηγέτης τους συνεργάτες του τους κρίνει με βάση τους κώδικες της πολιτικής ηθικής και όχι τους κώδικες ποινικής δικονομίας. Στην καθημερινότητα το νόμιμο δεν είναι απαραίτητα ηθικό. Στην πολιτική όμως αναζητείται μόνιμα το ηθικό. Το να ευεργετήσει ένας άνθρωπος έναν συνάνθρωπό του είναι νόμιμο. Όταν όμως στη θέση του πρώτου μπαίνει ένας διαπλεκόμενος και στη θέση του δεύτερου ένας πολιτικός, υπάρχει νομιμότητα, αλλά δεν υπάρχει ηθική.
Ποινικά είναι νόμιμο να πάει η Αγγελοπούλου και να κάνει μια προσωπική δωρεά στον Φτωχοθόδωρο με την αιτιολογία του "θαυμασμού" προς το πρόσωπό του. Πολιτικά όμως αυτό είναι ανήθικο, γιατί δεν γνωρίζουμε πώς ο κάθε Φτωχοθόδωρος μπορεί ν' ανταποδώσει αυτήν τη γενναιοδωρία με την εξουσία που του έχει δώσει ο λαός. Δημιουργούνται δηλαδή ερωτηματικά πολιτικής φύσεως και όχι ποινικής. Τι συνέπειες μπορεί να έχει η συνεργασία κάποιας, που τις "περισσεύουν" τα χρήματα, με κάποιον που του "περισσεύουν" οι υπογραφές;
Ο Καραμανλής αυτόν τον κανόνα δεν τον σεβάστηκε. Δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη που του αντιστοιχούσε για τους συνεργάτες του. Ξέφυγε από τη σφαίρα του ηθικού και περιορίστηκε στη σφαίρα του νόμιμου. Ζήτησε στοιχεία από τους δημοσιογράφους, οι οποίοι στρέφονταν κατά των συνεργατών του. Στοιχεία ζητάνε οι δικαστές. Οι πολιτικοί ηγέτες κρίνουν με άλλα δεδομένα. Ο δικαστής με τα στοιχεία σε στέλνει φυλακή και γι' αυτό απαιτεί τα στοιχεία αυτά να είναι ακριβή. Ο ηγέτης αρκείται σε ένα ύποπτο ή ανεξήγητο συμπέρασμα, για να σε στείλει σπίτι σου. Αλίμονο για έναν ηγέτη αν εμφανιζόταν ότι "κάλυπτε" συνεργάτες του και με ποινικά στοιχεία εις βάρος τους. Αυτός δεν θα ήταν ηγέτης. Αυτός θα ήταν αρχηγός οργανωμένης συμμορίας.
Όταν λοιπόν μιλάμε για πολιτική ευθύνη, στην περίπτωση αυτήν θα επαρκούσαν για τον πολιτικό Καραμανλή οι καταγγελίες που ήδη έχουν ειπωθεί εις βάρος των συνεργατών του. Θα έφταναν τα προφανή "συμπεράσματα" που τους αφορούν. Δεν είναι δυνατόν σε μια οικονομία η οποία παραπαίει και ο ελληνικός λαός γίνεται διαρκώς φτωχότερος, οι συνεργάτες του Πρωθυπουργού να γίνονται διαρκώς πλουσιότεροι. Δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα, που ο λαός ξεπουλάει στην κυριολεξία την περιουσία του για να επιβιώσει, οι συνεργάτες του πρωθυπουργού να ζουν μέσα στη χλιδή και να πολλαπλασιάζουν την περιουσία τους.
Απλά συμπεράσματα, τα οποία προκύπτουν από απλά δεδομένα. Τα συμπεράσματα αρκούν, έστω κι αν δεν είναι γνωστά τα αίτια που τα προκαλούν. Τα αίτια μπορεί να αφορούν τους δικαστές, αλλά όχι τους πολιτικούς προϊστάμενους. Δεν είναι δυνατόν σε ένα καράβι που βουλιάζει να βρέχονται μόνον οι επιβάτες και όχι το πλήρωμα. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι, είτε σε άλλο καράβι βρίσκονται είτε κάνουν κάτι άλλο, το οποίο είναι εις βάρος των επιβατών. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Αυτό το "μυστήριο" αρκεί, για να τους στείλει όλους στα σπίτια τους. Ας πρόσεχαν, για να μην προκαλούσαν αυτά τα συμπεράσματα. Γι' αυτόν τον λόγο υπάρχει το ρητό με τη γυναίκα του Καίσαρα.
Όμως, το χειρότερο σφάλμα του Καραμανλή στη ΔΕΘ ήταν άλλο. Θέλοντας να υπερασπιστεί τους φίλους του, προτίμησε να έρθει σε απευθείας σύγκρουση με τον λαό. Υποτίμησε τη νοημοσύνη του κόσμου. Του κόσμου, στον οποίο ο ίδιος "χρωστά". Του κόσμου, ο οποίος, ξεπερνώντας τα όρια του, του έδωσε την "πίστωση" του χρόνου και σήμερα απλά τον ανέχεται. Αυτόν τον κόσμο όμως δεν τον υποτιμάς. Είναι "ανθυγιεινό", όταν είσαι ένας άχρηστος κληρονόμος, να υποτιμάς τον κύριο παράγοντα που νομιμοποιεί την "κληρονομιά" σου.
Πώς τον υποτίμησε; Υπερασπιζόμενος τον Ρουσόπουλο με τον τρόπο που το έκανε. Δεν φτάνει που έκανε το λάθος να τον υπερασπιστεί, το έκανε και με λάθος τρόπο. Σε ερώτηση για τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της γυναίκας του Ρουσόπουλου, προσπάθησε να "κρυφτεί" πίσω από ρουσοπουλικές "σοφιστείες" αγραμμάτων. Προσπάθησε να εμφανιστεί σαν υπερασπιστής των δικαιωμάτων της γυναίκας. Γιατί μιλάμε για σοφιστείες; Γιατί απλούστατα το ερώτημα δεν έχει σχέση με το φύλο του συζύγου, που γίνεται "όχημα" για οικονομική ανέλιξη του πολιτικού συντρόφου του. Η ίδια ερώτηση θα μπορούσε να ισχύει και για τη Μπακογιάννη του "πετυχημένου" Κούβελου. Αν δηλαδή του απεύθυναν αυτήν την ερώτηση τι θα έκανε; Θα υπερασπιζόταν το δικαίωμα των ανδρών να εργάζονται και να κάνουν καριέρα;
Ο Καραμανλής όμως ήταν ασταμάτητος. Θέλοντας να προστατεύσει τον προστάτη του και έχοντας χάσει την ψυχραιμία του από τις πιέσεις που δεχόταν πανταχόθεν, αποκάλυψε τόσο τον εαυτό του όσο και τις γνώσεις του. Την άνευ αξίας προσωπικότητά του και τις ανύπαρκτες γνώσεις του. Ξεπέρασε όλα τα όρια. Δεν του έφταναν όλα όσα περιγράψαμε, αλλά έκανε κι ένα "βήμα" παραπάνω. Δεν φτάνει που υποτίμησε τη νοημοσύνη των Ελλήνων, υπερασπιζόμενος τον Ρουσόπουλο, στην ουσία τους "έβρισε" κιόλας. Με δεδομένο ότι ο λαός έχει ήδη διαμορφώσει "άποψη" για τις δραστηριότητες του Ρουσόπουλου, η επιχειρηματολογία του Καραμανλή εκτός από υποτιμητική ήταν και υβριστική.
Τι σημαίνει ότι …έχει μεσαιωνικού τύπου αντιλήψεις, όποιος πιστεύει τα αντίθετα από αυτά που πιστεύει και ισχυρίζεται ο ίδιος; Από πότε ο Καραμανλής έγινε το "μέτρο" του ελληνικού πολιτισμού; Αποκάλεσε δηλαδή τους Έλληνες στο σύνολό τους μεσαιωνιστές, εφόσον στο σύνολό τους διαφωνούν μ' αυτόν; Εκτός από κουτούς, που δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, τους είπε και καθυστερημένους σ' ό,τι αφορά τις αντιλήψεις τους; Ο γράφων, δηλαδή, που έχει σχηματίσει άποψη παραπλήσια μ' αυτήν του μέσου Έλληνα, τι είναι; Είναι διανοητικά καθυστερημένος και ως εκ τούτου δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει; Είναι πολιτισμικά "μεσαιωνιστής" και ως εκ τούτου δεν ανέχεται την πρόοδο και τα δικαιώματα της γυναίκας;
Ποιος τα λέει όλα αυτά; Ο Κωστάκης ο κουτός, που διαβάζει τους λόγους που του γράφουν οι άλλοι; Ο Κωστάκης ο τεμπέλης, που δεν έχει εργαστεί ούτε μισή ώρα στη ζωή του; Ο Κωστάκης ο άχρηστος, που, αν δεν τον έλεγαν Καραμανλή, ούτε κουλουράς στην Ομόνοια δεν θα μπορούσε να γίνει; Ο Κωστάκης ο χοντρός, που, αν δεν εξασφάλιζε κρατικό μισθό, δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένα πιάτο φαϊ; Ο Κωστάκης ο "νικητής", που τον μόνο αντίπαλο που έχει νικήσει είναι ο συνάδερφός του Γιωργάκης; Ο Κωστάκης ο ανήλικος, που ακόμα τον μαλώνει η μάνα του, όταν τσακώνεται με τον ξάδερφο Μισέλ; Ο Κωστάκης ο "περίεργος", που, όπως είπε κάποτε δημοσίως η Κανέλη, είναι ευάλωτος ακόμα και σε πιέσεις πολύ προσωπικού χαρακτήρα; Αυτός ο Κωστάκης τα έβαλε με τον ελληνικό λαό; Τι περιμένει τώρα; Έλεος; Από ποιον;
Ο "θάνατος" του κνιτάκου.
Ο Ρουσόπουλος έκανε ένα θανάσιμο σφάλμα, που σίγουρα θα τον καταστρέψει. "Έφτυσε" εκεί όπου "έτρωγε". Από τη στιγμή κατά την οποία το κεφάλαιό του ήταν η "βιτρίνα" του Καραμανλή, έπρεπε να αναλάβει ο ίδιος το βάρος της ευθύνης που του αναλογούσε στη φημολογία περί σκανδάλων και να μην αναγκάσει τον Καραμανλή να τον καλύψει. Από τη στιγμή που επέλεξε ο ίδιος να κάνει πόλεμο με κάποιους διαπλεκόμενους, έπρεπε ν' αναλάβει να "κουβαλήσει" μόνος του το βάρος της σύγκρουσης.
Ακόμα κι αν αυτό είχε ένα κόστος, το οποίο θα τον ανάγκαζε σε μια παραίτηση, μπορούσε να το αντέξει. Συμβαίνει και στη φύση. Είναι προτιμότερος ένας ακρωτηριασμός, παρά ο θάνατος. Προκειμένου να μην "πεθάνει" ο Ρουσόπουλος, έπρεπε να δεχθεί τον "ακρωτηριασμό" ως συνέπεια μιας σύγκρουσης, που δεν μπόρεσε να κερδίσει. Τουλάχιστον δεν θα "πέθαινε". Πάντα θα παρέμενε κοντά στην εξουσία, εφόσον πάντα θα μπορούσε να είναι ο μυστικοσύμβουλος του Πρωθυπουργού. Αυτός όμως ήθελε να τη βγάλει "τζάμπα". Προσπάθησε να σώσει τον εαυτό του εις βάρος της εικόνας του Καραμανλή. Όταν χαλάει όμως αυτή η "βιτρίνα", χάνει την αξία του και το δικό του κεφάλαιο. Γιατί; Γιατί παύει να είναι χρήσιμος για τον Καραμανλή και παύουν να έχουν ισχύ τα δεδομένα που τον κάνουν χρήσιμο για τον Μητσοτάκη και άρα για το παρακράτος.
Εδώ είναι το κομβικό σημείο. Το παρακράτος έχει ανάγκη τη "βιτρίνα" του Καραμανλή. Γι' αυτό αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας. Αν αυτή καταστραφεί, αρχίζει και απειλείται, γιατί η οργή του κόσμου πάει κατ’ ευθείαν στο δικαστικό σύστημα, το οποίο είναι ο βασικός πυρήνας του παρακράτους, εφόσον αυτό είναι που επιτρέπει σε όλους τους διεφθαρμένους και βολεμένους παρακρατικούς να περιφέρονται ελεύθεροι στην κοινωνία και να εκνευρίζουν τον κόσμο. Από τη στιγμή που ο Καραμανλής έχασε τη "συμπάθεια" του κόσμου και εμφανίστηκε ανεκτικός στη διαφθορά, η "άμυνα" αυτή κινδυνεύει.
Ο Ρουσόπουλος πλέον όχι απλά δεν είναι χρήσιμος για το παρακράτος, αλλά επιβλαβής. Πρέπει να απομακρυνθεί, γιατί με την παρουσία του και μόνον προκαλεί ζημιά σ' αυτήν την εικόνα. Το χειρότερο για τον Ρουσόπουλο είναι ότι με την εσφαλμένη συμπεριφορά του έγινε πολυτιμότερος για το παρακράτος ως "νεκρός" παρά ως "ζωντανός". Βολεύει πλέον το παρακράτος τώρα να τον "θυσιάσει" θεαματικά, προκειμένου να το πιστωθεί ο Καραμανλής και να σβήσουν οι "γρατσουνιές" που προκλήθηκαν στην εικόνα του. Τώρα ο Θόδωρος τρέμει για το μέλλον. Το "βλέπει" να έρχεται και τον τρομάζει.
Τι βλέπει; Ότι μετά τη Θεσσαλονίκη το παρακράτος σήμανε συναγερμό και ανέλαβε δράση. Έπρεπε να σωθεί η εικόνα του Καραμανλή και ταυτόχρονα να εξαλειφθούν όσοι την απειλούν. Αναγκαστικά. Δεν είχε άλλες επιλογές το παρακράτος. Δεν το κάνει από αγάπη προς τον Καραμανλή. Το κάνει, γιατί μόνον ο Καραμανλής μπορεί να φέρεις εις πέρας τον ρόλο τον οποίο έχει ανάγκη το ίδιο για να επιβιώσει. Τώρα το ίδιο το παρακράτος πρέπει να προστατεύσει την εικόνα του Καραμανλή και άρα να πάρει τον ρόλο του Ρουσόπουλου, μέχρι να δει τι μπορεί να κάνει, για να εξασφαλίσει και μακροπρόθεσμα την ασφάλειά του. Μέχρι να δει με ποιο νέο πρόσωπο θα πάψει να έχει ανάγκη τον Καραμανλή. Στην ιδανική περίπτωση μέχρι να δει με ποιον νέο σχεδιασμό θα πάψει να εξαρτάται από πρόσωπα.
Οι ενέργειές του ήταν αστραπιαίες. Αποδείχθηκε ότι λειτουργεί με ταχύτητες απίστευτες. Αποδείχθηκε ότι παρακολουθεί τα πάντα και αξιολογεί τα πάντα στη σωστή τους βάση. Είναι τόσο κολοσσιαία τα συμφέροντα που προστατεύει και τα οποία εξαρτώνται από τη λειτουργία του, που δεν του επιτρέπεται να καθυστερεί ούτε δευτερόλεπτο. Την πρώτη κιόλας εργάσιμη ημέρα μετά τα "αποκαλυπτήρια" Καραμανλή, το παρακράτος ενήργησε.
Ο Σανιδάς ασκεί δίωξη για το σκάνδαλο Βατοπεδίου και "πλημμυρίζουν" οι τηλεοράσεις από στοιχεία που το αφορούν. Το σύνολο της πρακτικής "μυρίζει" Μητσοτάκη. Είναι τέτοια η μεθόδευση, που φέρει την "υπογραφή" του. Ο απόλυτος συντονισμός τον αποκαλύπτει. Κανένας άλλος παράγοντας δεν μπορεί να τον πετύχει. Όταν βλέπουμε αστραπιαίες ενέργειες της δικαιοσύνης, οι οποίες υποβοηθούνται με αποκαλυπτικές διαρροές απόρρητων εγγράφων από τα οικονομικά υπουργεία, πάντα υπάρχει ο "επίτιμος" πίσω από τον συντονισμό. Είναι προφανές ότι ο αρχηγός του παρακράτους εργαζόταν το Σαββατοκύριακο.
Έτσι έγινε και σ' αυτήν την περίπτωση. Η δικαστική εξουσία αναλαμβάνει την οργάνωση της άμυνας του πολιτικού χώρου πολύ πριν αναγκαστεί η ίδια να αμυνθεί έξω από τη δική της πόρτα. Τι θα πει αναλαμβάνει την άμυνα; Αναλαμβάνει να "προσανατολίσει" τον κόσμο μακριά από την ίδια και άρα να τον "παραδώσει" στα πολιτικά κόμματα. Πώς γίνεται αυτό; Με τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε αυτή η επέμβαση της δικαιοσύνης και με το αιτιολογικό της. Μέσα στο κείμενο-Σανιδά αποκαλύπτεται ο στόχος αυτής της επέμβασης. Στο κείμενο, όπου υπάρχει ο όρος "παραπλανημένοι" πολιτικοί.
Στην νομική επιστήμη, όταν υπάρχει έγκλημα, δεν υπάρχει ο όρος "παραπλανημένος". Στον απλό και αντικειμενικό κόσμο της νομικής επιστήμης υπάρχουν αθώοι και ένοχοι. Δεν υπάρχουν "παραπλανημένοι". Η δικαιοσύνη ψάχνει υπογραφές σε ένοχα έγγραφα και δεν αναζητά την "πλάνη" στην ψύχη του υπογράφοντα. Γιατί λοιπόν ο Σανιδάς έβαλε αυτόν τον όρο; Για να προκαλέσει ανάφλεξη στον πολιτικό κόσμο με στόχο να παρασυρθεί ο λαός. Να εμφανιστεί ως Εισαγγελέας της Δεξιάς, που "δικαιολογεί" διεφθαρμένους Δεξιούς και αυτό να προκαλέσει την αντίδραση των υπολοίπων. Να αρχίσουν τα κόμματα να "σφάζονται" μεταξύ τους και το "φορτίο" του σκανδάλου να πάει στις υποκειμενικές πολιτικές ευθύνες και όχι στις αντικειμενικές ποινικές ευθύνες, που απειλούν τη δικαιοσύνη.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι σημαίνει μετακίνηση "γραμμής" άμυνας; Η δικαιοσύνη με αυτήν την παρέμβαση δεν πήρε το "παιχνίδι" πάνω της, αλλά πέταξε το "μπαλάκι" ακόμα πιο μακριά. "Υποθήκευσε" ένα μικρό μέρος του κύρους της, αλλά κατόρθωσε και ένα καθαρά ποινικό ζήτημα το μετέτρεψε σε πολιτικό. Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Να φύγει το πρόβλημα από τη δική της "αυλή", έστω και με κάποιες "αμυχές". Έστω και με τη "ρετσινιά" ότι είναι η δικαιοσύνη της Δεξιάς. Με εντολή του παρακράτους η δικαιοσύνη έδωσε το "σύνθημα" και από εκεί και πέρα ανέλαβαν να συνδράμουν όλοι οι μηχανισμοί του παρακράτους. Αν είχε τέτοια οργάνωση και τέτοιον συντονισμό το κράτος, θα ήμασταν τουλάχιστον Ελβετία.
Πώς αποκαλύπτεται αυτή η οργάνωση με τον απόλυτο συντονισμό; Τη Δευτέρα γίνεται η κίνηση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να ασκηθούν "διώξεις" για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου. Μέχρι τότε μόνον τα ενημερωτικά μέσα των εχθρών του Ρουσόπουλου ασχολούνταν με την υπόθεση και άρα μόνον αυτοί διέθεταν στοιχεία από έρευνες. Ξαφνικά βρίσκονται οι πάντες με στοιχεία στα χέρια τους. Το πρωί δηλαδή ξεκινάει η δίωξη και το βράδυ τα δελτία ειδήσεων βρίσκουν τους πάντες με στοιχεία στα χέρια τους. Πού τα βρήκαν; Πότε πρόλαβαν να τα βρουν; Κάποιοι μέσα σε ένα απόγευμα ξεπέρασαν σε ποιότητα ακόμα και τα στοιχεία που μάζευε επί μήνες το κανάλι του Κοντομηνά.
Οι πάντες είχαν τα απαραίτητα δημόσια έγγραφα, που τα επιδείκνυαν στον λαό. Έγγραφα σημαντικά και καίρια, τα οποία, για να τα ανακαλύψει και να τα ξεχωρίσει από τα ασήμαντα ένας έμπειρος ερευνητής, απαιτούνται μήνες. Μήνες μελέτης της υπόθεσης, προκειμένου να γίνει αντιληπτή η μεθόδευσή της. Όταν ψάχνεις "ίχνη", τα οποία αυτοί που τα δημιουργούν προσπαθούν να τα "σβήσουν", δεν είναι εύκολη υπόθεση. Άρα τι συμβαίνει; Το προφανές. Αυτοί όλοι δεν τα βρήκαν μόνοι τους τα στοιχεία. Τους δόθηκαν τα στοιχεία. Τους δόθηκαν από το παρακράτος, που γνώριζε απόλυτα την υπόθεση και βέβαια τη μεθόδευσή της. Το παρακράτος μάλλον έβγαζε φωτοτυπίες όλο το Σαββατοκύριακο.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι τώρα άλλο. Γιατί η επέμβαση του παρακράτους να στοχεύει το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου και όχι κάποιο άλλο από τα πολλά σκάνδαλα, που μαστίζουν τη δημόσια ζωή; Εδώ μπορεί να καταλάβει κάποιος το πώς είναι δυνατόν η γνώση πολλές φορές να είναι αρκετή, για να δώσει σε κάποιον "προφητικές" ικανότητες, χωρίς να είναι προφήτης. Χωρίς να έχουμε κανένα στοιχείο στη διάθεσή μας, είμαστε σίγουροι ότι ο Ρουσόπουλος είναι ένας από τους βασικούς αν όχι ο βασικότερος πρωταγωνιστής στο σκάνδαλο της Μονής. Τόσο σίγουροι, που βάζουμε και στοίχημα. Γιατί; Γιατί, όταν ξέρεις ποιον στοχεύει το παρακράτος, μπορείς να μαντέψεις από τις "τυχαίες" κινήσεις του πού οδηγείται.
Από τη στιγμή που είναι δεδομένο ότι το παρακράτος θέλει το "κεφάλι" του Ρουσόπουλου, είναι επίσης δεδομένο και μαθηματικά βέβαιο ότι θα το εξασφαλίσει από το συγκεκριμένο σκάνδαλο. Τι σχέση όμως μπορεί να έχει ο Ρουσόπουλος μ' αυτήν τη Μονή; Τι γνωρίζει ο μέσος πολίτης και άρα και εμείς με βάση τα μέχρι τώρα δημοσιεύματα; Αυτό, που γνωρίζουμε όλοι, είναι ένα "θαύμα", το οποίο συντελέστηκε στη Μονή. Ένα πραγματικό "θαύμα". Είναι "θαύμα", που ένας πρώην άθεος κνίτης "επέστρεψε" στο Θεό. Ο Ρουσόπουλος, από τότε που άρχισε να "πετυχαίνει" στην καριέρα του, "ανακάλυψε" τον Θεό. Όσο πιο πολύ πλούτιζε, τόσο πιο πιστός γινόταν. Όσο πιο ακριβά παπούτσια φορούσε, τόσο πιο πολύ περπατούσε στα πλακόστρωτα του Αγίου Όρους.
Ο νεόπλουτος ήταν πλέον και νεοφώτιστος. Όπου βρισκόταν και όπου στεκόταν, δήλωνε περήφανος για τη σχέση του με το Άγιο Όρος και συγκεκριμένα με τη Μονή Βατοπεδίου. Γιατί; Γιατί εκεί ήταν ηγούμενος ο Εφραίμ. Ο πνευματικός "πατέρας" του Θόδωρου. Τώρα τι είδους "πατέρας" ήταν ο σχεδόν συνομήλικος του πρώην άθεου κνίτη, μάλλον θα φανεί σε τίποτε συμβόλαια. Μπορεί να ήταν γενναιόδωρος πατέρας, που, εκτός από συμβουλές, ήθελε να αφήσει στο παιδί του και περιουσία. Ποιος ξέρει; Θα δείξει στο μέλλον μετά από τις "έρευνες" που θα κάνει το παρακράτος.
Αυτό το οποίο πρέπει να δούμε τώρα είναι κάτι άλλο. Να δούμε την κατάσταση από την αντίθετη πλευρά. Από την πλευρά του Μοναστηρίου, που "υιοθέτησε" τον πρώην άθεο κνίτη. Να δούμε δηλαδή για ποιον λόγο ήρθαν τόσο "κοντά" οι "πατέρες" με τα "παιδιά" τους. Υπάρχει κάποια εξήγηση ή μήπως ήταν τυχαίο; Ο Θόδωρος πήγε ειδικά σ' εκείνο το Μοναστήρι ή το Μοναστήρι πήγε ειδικά στον Θόδωρο; Εδώ υπάρχει μια πολύ περίεργη σύμπτωση. Την "εκτόξευση" της επιτυχίας και της απληστίας του Ρουσόπουλου την "παρακολουθεί" μια αντίστοιχη "εκτόξευση" της επιτυχίας αλλά και της απληστίας της Μονής. Όσο πιο πολύ ισχυροποιούνταν ο Ρουσόπουλος, τόσο πιο πολύ ισχυροποιούνταν και η Μονή.
Όμως, η επιτυχία της Μονής δεν οφειλόταν σε κάποιο ανεξήγητο "Θείο Θέλημα", ώστε να μην έχει την εξήγησή της. Ήταν αποτέλεσμα του "κόπου" δύο μοναχών. Δύο μοναχών, που "κυβερνούσαν" την αυτοδιοίκητη Μονή. Αυτοί δηλαδή είναι κάτι σαν "κυβέρνηση" της Μονής. Για έναν περίεργο λόγο αυτή η "κυβέρνηση" μοιάζει πολύ με την κυβέρνηση της ΝΔ. Οι δύο ισχυροί της άνδρες λειτουργούν συμπληρωματικά. Υπάρχει ο Εφραίμ, που ως "Καραμανλής" ασχολείται με τα "ανώτερα" και υπάρχει και ο Αρσένιος, ο οποίος ως "Ρουσόπουλος" ασχολείται με όλα τα υπόλοιπα. Με τα "ταπεινά".
Οι συμπτώσεις όμως δεν τελειώνουν εδώ. Υπάρχει η εξής σατανική σύμπτωση. Η Μονή είναι πραγματικά "θαυματουργή". Πριν από το μέγα "θαύμα" του προσηλυτισμού του Ρουσόπουλου, είχε προηγηθεί ακόμα ένα επίσης ανάλογο μέγα "θαύμα". Το "θαύμα" του Αρσένιου. Ο Αρσένιος είναι κι αυτός πρώην Κνίτης, ο οποίος "ανακάλυψε" τον Θεό αρκετά όψιμα. Ο μοναχός "Ρουσόπουλος", δηλαδή, είναι απόλυτα όμοιος με τον πολιτικό Ρουσόπουλο. "Αδέρφια" εν Μάρξ ήταν πολύ πριν γίνουν "εν Χριστώ". Ίδιες πορείες, ίδιες εξειδικεύσεις και ανάλογοι ρόλοι. Απλά ο ένας έχει αναλάβει το "μάνατζμεντ" του Εφραίμ και ο άλλος το μάνατζμεντ του Καραμανλή. Άρα τίθεται το εξής ερώτημα. Τι είναι αυτοί οι δύο; Σκληροί "μισθοφόροι" ή νεοφώτιστοι πιστοί; Συνέταιροι "εν Μαμμωνά" ή αδερφοί "εν Χριστώ";
Γι' αυτόν τον λόγο αναρωτηθήκαμε πιο πάνω στο ποιος βρήκε ποιόν. Ο Ρουσόπουλος πήγε στη Μονή και βρήκε "πατέρα" κι "αδερφό" ή ο "αδερφός" έφερε τον "αδερφό" στη Μονή του "πατέρα"; Ο πολιτικός Ρουσόπουλος βρήκε τον μοναχό "Ρουσόπουλο" ή συνέβηκε το αντίθετο; Γνωρίζονταν από πριν; Γνωρίζονταν από τα "θρανία" του ΚΚΕ, πριν αναλάβουν "εργαστούν" ως μάνατζερ αυτών των μεγάλων επιχειρήσεων; Μήπως καί οι δύο κολλούσαν αφίσες της ΚΝΕ ως συναγωνιστές πριν τους κερδίσει ο "Μαμμωνάς"; Αυτά βεβαίως είναι δευτερεύοντα και είναι βέβαιον ότι θα αποκαλυφθούν στο άμεσο μέλλον.
Το τέλος του παρακράτους είναι πολύ κοντά.
Για εμάς τα πράγματα για το παρακράτος είναι μη αναστρέψιμα. Η ζημιά που έπαθαν είναι θέμα χρόνου να τους καταστρέψει. Από τη στιγμή που ο κόσμος έχασε τη συμπάθεια προς τον Καραμανλή, η άμυνα του παρακράτους έπεσε. Ο Καραμανλής έπαιξε και έχασε. Μαζί του κινδυνεύει τώρα και το παρακράτος να χάσει. Ο Καραμανλής αγνόησε μια πολύ θεμελιώδη αρχή, η οποία ισχύει για κάθε άνθρωπο και όχι μόνον για τους ισχυρούς. Για να κερδίσεις την εκτίμηση ή τη συμπάθεια ενός ανθρώπου ή ενός λαού ολόκληρου, απαιτούνται χιλιάδες πράξεις και μπορείς να τη χάσεις με μία. Ο Καραμανλής, δυστυχώς γι' αυτόν και βέβαια για το παρακράτος, έχασε τη συμπάθεια του λαού. Την είχε κερδίσει με άπειρο κόπο παρατρεχάμενων και άπειρο δημόσιο χρήμα και την έχασε με μια κακή εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη.
Τώρα πλέον πρέπει να ξεχάσουν την "πίστωση". Θα αμφισβητηθούν οι πάντες και θα κριθούν οι επιλογές τους. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να αναλάβει το "φορτίο" της κοινωνικής αντίδρασης. Ο λαός θα το παρακάμψει και θα το "μεταφέρει" εκεί που κρίνει ο ίδιος. Η πίεση αναγκαστικά θα πέσει πάνω στο σύστημα δικαιοσύνης. Θα πρέπει να εξηγήσουν οι λειτουργοί του στον λαό, γιατί δεν έχει μπει κανένας στη φυλακή. Δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα, η οποία έχει λεηλατηθεί από άκρη σε άκρη, να μην υπάρχει ούτε ΕΝΑΣ ένοχος. Δεν είναι δυνατόν ο μέσος πολίτης να γνωρίζει περισσότερους ενόχους από τους δικαστές.
Όλα αυτά έχουν αρχίσει να εξελίσσονται με γρήγορους ρυθμούς. Με ανεξέλεγκτα γρήγορους ρυθμούς. Με ρυθμούς, που μπορούν ανά πάσα στιγμή να μετατραπούν σε χιονοστιβάδα και να παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Το παρακράτος έχασε την "άμυνα" Καραμανλή στην πιο κρίσιμη γι' αυτό περίοδο. Την έχασε εξαιτίας της ιδιοτελούς πολιτικής συμπεριφοράς τού Ρουσόπουλου. Γι' αυτόν τον λόγο είμαστε σίγουροι ότι αυτό το επικίνδυνο παρακράτος μισεί θανάσιμα τον Φτωχοθόδωρο.
Το ότι υπάρχει πρόβλημα με αυτήν την άμυνα είναι δεδομένο και δεν είναι κάτι που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη. Προϋπήρχε και απλά στη Θεσσαλονίκη έπεσε η τελευταία "σταγόνα" που μπορεί να ξεχειλίσει το "ποτήρι". Ποια είναι η απόδειξη αυτών που λέμε; Ήδη, πολύ πριν συμβούν αυτές οι εξελίξεις, η "πίεση" του κόσμου είχε ήδη αρχίσει να "μετακινείται" προς τα εκεί που δεν συμφέρει το παρακράτος. Ήδη ο κόσμος είχε αρχίσει να "πολιορκεί" τη δικαιοσύνη. Είχε πάψει προ πολλού να χρεώνει τα "είδωλα" του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ σαν υπεύθυνους για τη διαφθορά και τα σκάνδαλα.
Τους θεωρούσε όμοιους μεταξύ τους και άρα συνυπεύθυνους και ως εκ τούτου δεν τον απασχολούσε ποιος ήταν ο διεφθαρμένος και ποια συγκεκριμένη κομματική "στάνη" προερχόταν. Τον απασχολούσε η ατιμωρησία αυτών των διεφθαρμένων και αυτό σημαίνει ότι "έβλεπε" το σύστημα δικαιοσύνης. Τον "πυρήνα" δηλαδή του παρακράτους. Τον "πυρήνα", που, όταν είναι ακάλυπτος, απειλείται το παρακράτος. Όταν σε πρόσφατη δημοσκόπηση φαίνεται ότι ο λαός σε ποσοστό 80% πιστεύει ότι δεν θα τιμωρηθεί κανένας, στην πραγματικότητα αποκαλύπτει προς τα πού "βλέπει".
Ο λαός έχει ενιαία "θέα" και δεν βλέπει από τα ξεχωριστά κομματικά "παράθυρα". Δεν βλέπει με άλλα κριτήρια τη διαφθορά των "δικών" του από αυτήν των πολιτικών "εχθρών" του. Δεν διχάζεται σε σημείο να διασπάται η κοινή θέα και ο καθένας να κοιτάει όπου του δείχνουν οι πονηροί. Δεν βλέπει ως πασόκος την ανατροπή της ΝΔ ως λύση κατά της διαφθοράς. Δεν βλέπει ως νεοδημοκράτης την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ ως πρόβλημα υπέρ της διαφθοράς. "Βλέπει" ως νομιμόφρων πολίτης ότι στη δικαιοσύνη υπάρχει πρόβλημα, εφόσον ποτέ δεν τιμωρεί τους παρανόμους. Ελάχιστα τον απασχολεί το πολιτικό σύστημα που "παράγει" τη διαφθορά και το οποίο έτσι κι αλλιώς το έχει ήδη καταδικάσει ο ίδιος. Τον απασχολεί που αυτοί οι "παραγωγοί" διαφθοράς δεν πάνε φυλακή.
Αυτό αποκαλύπτει η πρόσφατη δημοσκόπηση, στην οποία φαίνεται ότι οι Έλληνες στο συντριπτικό ποσοστό του 80% πιστεύουν ότι δεν θα τιμωρηθούν οι διαπλεκόμενοι και οι κλέφτες. "Καμπανάκι" για τη δικαιοσύνη ήταν αυτή η δημοσκόπηση. Σε άλλες συνθήκες θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί η ηγεσία της, εφόσον έχασε την εμπιστοσύνη του λαού. Η δικαιοσύνη όμως όχι μόνον έκανε το "κορόιδο", αλλά αυτό το ποσοστό, το οποίο την αφορά εξ’ ολοκλήρου, το έκανε αύξηση των αποδοχών της, για να εξακολουθεί να λειτουργεί σαν να μην κατάλαβε. Εισέπραξε αύξηση μισθών 80%, προκειμένου να κάνει πως δεν κατάλαβε. Όσο όμως κι αν κάνουν τους αδιάφορους, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η συμπεριφορά τους μοιάζει με τη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου, που κρύβει το κεφάλι της, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτόν εξαφανίζει ό,τι δεν βλέπει η ίδια.
Η ελληνική δικαιοσύνη αργά αλλά σταθερά βαδίζει σε μια αναπόφευκτη σύγκρουση με τον λαό. Μια σύγκρουση σφοδρή και η οποία θα είναι εις βάρος της. Γι' αυτόν τον λόγο σε άλλο σημείο του κειμένου αναφερθήκαμε στις "αντοχές" της στις συγκρούσεις. Η δικαιοσύνη είναι ευάλωτη στις απευθείας συγκρούσεις. Οι ευθύνες της είναι τεράστιες, αλλά και εύκολα εντοπίσημες. Οι επίορκοι λειτουργοί της έχουν ποινικές ευθύνες και όχι πολιτικές. Κινδυνεύουν να πάνε φυλακή και όχι απλά στα σπίτια τους. Πίσω από τον κάθε διαπλεκόμενο, που περιφέρεται ελεύθερα, υπάρχει κι ένας δικαστής, που υπέγραψε μια απόφαση, για να μπορεί ο διαπλεκόμενος να περιφέρεται ελεύθερα. Όπως πίσω από κάθε έγκλημα αναγκαστικά υπάρχει ένας εγκληματίας, έτσι και πίσω από κάθε ατιμώρητο εγκληματία υπάρχει κι ένας επίορκος δικαστής.
Πιο σύντομα απ' όσο κάποιοι νομίζουν θα κληθεί η σημερινή ηγεσία της δικαιοσύνης να δώσει εξηγήσεις για τα έργα και τις ημέρες της. Η ηγεσία, που χειροκροτούσε τον Αλογοσκούφη, όταν της έκανε "δώρα" χωρίς προφανή "ανταλλάγματα". Η ηγεσία της δικαιοσύνης, η οποία είναι ο θεματοφύλακας της ισονομίας και της ισοπολιτείας, που προβλέπεται από το Σύνταγμα και η οποία δέχθηκε υπό τις παρούσες άθλιες για τον λαό οικονομικές συνθήκες να εισπράξει αυξήσεις μισθών της τάξης του 80%.
Ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για το ΕΑΜ β'
Το ΕΑΜ β' έχει ένα πλεονέκτημα, το οποίο τα υπόλοιπα κόμματα δεν το έχουν. Δεν έχει σχέση με το παρακράτος και δεν θέλει να πάρει μερίδιό του. Παραμένει σταθερά στη δημοκρατική του λογική και δεν υπόσχεται σε κανέναν "εύνοια". Δεν έχει σχέση με τους παρακρατικούς των σημερινών εξουσιών και δεν θέλει να δημιουργήσει τέτοιους ανάμεσα στους οπαδούς του. Δεν "χρωστάει" στο παρακράτος και δεν έχει λόγο να υποτάσσεται στις εντολές του. Δεν υποβοηθήθηκε από τα μέσα του και δεν έχει "υποθηκεύσει" καμία από τις βασικές του αρχές. Για το ΕΑΜ β' το ζητούμενο είναι η δημοκρατία και η ισότητα μεταξύ των Ελλήνων πολιτών. Όλων των Ελλήνων ανεξαιρέτως. Από τη στιγμή λοιπόν που δεν έχει αρνητικό "φορτίο", μπορεί να διεξάγει τον αγώνα του χωρίς κανένα "κώλυμα". Μπορεί να τον φτάσει μέχρι τέλους, χωρίς καμία παραχώρηση στο παρακράτος.
Ως κόμμα —και για τυπικούς λόγους— "επιτέθηκε" πολιτικά στα υπόλοιπα κόμματα. Οι "επιθέσεις" αυτές όμως ήταν καθαρά τυπικές, γιατί απλούστατα δεν έχουν πλέον καμία ουσία. Τα σημερινά κόμματα είναι "ψοφίμια" ενός πολιτικού σκηνικού, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση σήψης. Δεν έχει καν νόημα να τα νικήσεις. Αποτελούν οργανικά μέρη ενός ενιαίου φασιστικού παρακράτους, το οποίο παραπαίει και ως εκ τούτου η τύχη τους δεν βρίσκεται στα δικά τους χέρια, αλλά εξαρτάται άμεσα από την τύχη του οργανισμού στον οποίο ανήκουν.
Προ της εποχής Καραμανλή υπήρχε νόημα για ένα νέο κόμμα να επιτύχει νίκη εναντίον των άλλων κομμάτων. Το παρακράτος βρισκόταν στο παρασκήνιο και τα κόμματα που το υπερασπίζονταν λειτουργούσαν ανεξάρτητα και ανταγωνιστικά μεταξύ τους, αλλά χωρίς να το απειλούν. Με την ίδια νοοτροπία στόχευαν την ίδια εξουσία, που απλά θα τους έδινε μεγαλύτερο μερίδιο στα "αυθαίρετα" του παρακράτους. Αγωνίζονταν για να πιάσουν καλύτερα πόστα για τους οπαδούς τους και όχι για τη γενική πρόοδο του ελληνικού λαού. Τότε είχε νόημα να τα νικήσεις ένα προς ένα, γιατί αυτά από κοινού δεν θα σε άφηναν να επιβιώσεις. Η ζημιά, που πιθανόν να έκανες στον έναν, μπορεί να ήταν κέρδος για τον άλλον, αλλά δεν σε καθιστούσε σύμμαχό του. Η πρόοδός σου σε καθιστούσε αυτόματα κοινό εχθρό τους, εφόσον έβλεπαν κοινό κίνδυνο.
Λειτουργούσαν από κοινού, αλλά λειτουργούσαν ως συμμορία ανεξάρτητων μελών και όχι ως μέλη του ιδίου σώματος. Πολεμούσες το ένα κόμμα και σου έκανε ζημιά το άλλο, γιατί και εκείνο διεκδικούσε μερίδιο από την ίδια παρακρατική "πίττα" εξουσίας. Χαλίφηδες στη θέση χαλιφών ήθελαν να γίνουν και αγωνίζονταν από κοινού, για να προστατεύσουν το "χαλιφάτο". Μπροστά σε έναν κοινό εχθρό γίνονταν απόλυτα φίλοι. Όπως γίνονται "φίλοι" τα εχθρικά κόμματα ή οι βουλευτές, όταν πρέπει να ψηφίσουν για τις χρηματοδοτήσεις των κομμάτων ή τις αυξήσεις των μισθών τους. Μια πραγματική συμμορία με κοινά συμφέροντα, τα οποία ποτέ δεν απειλούνταν από τα ατομικά συμφέροντα.
Σήμερα δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Γιατί; Γιατί δεν μπορούν πλέον τα κόμματα να λειτουργήσουν ανεξάρτητα. Δεν μπορούν να επιβιώσουν ως ανεξάρτητες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες φανερά υποτίθεται ότι "υπηρετούν" τη δημοκρατία, ενώ κρυφά "υπηρετούν" το παρακράτος. Αυτό πλέον δεν μπορούν να το κάνουν. Χωρίς να υπάρχει αντίπαλος, είναι "πεθαμένα". Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η ΝΔ κάθε μέρα "ψυχορραγεί" και οι υπόλοιποι δεν μπορούν να διεκδικήσουν την εξουσία. Δεν μπορούν να σκοτώσουν τον πεθαμένο. Μόνον τα κεκτημένα της αντιπολίτευσης μπορούν να διεκδικήσουν και τίποτε άλλο. Αυτά τα κεκτημένα σε μια αμετάβλητη κατάσταση είναι που συνδέουν όλα τα κόμματα με το παρακράτος και τα κάνουν μέλη του ιδίου σώματος. Γι' αυτόν τον λόγο δεν έχει νόημα πλέον να τα νικήσεις ξεχωριστά.
Για τυπικούς λόγους επιτίθεσαι σ' αυτά, γιατί αυτό επιβάλει το εθιμοτυπικό "πρωτόκολλο" του πολιτικού σκηνικού, κάθε φορά που εμφανίζεται ένα νέο κόμμα. Από εκεί και πέρα νόημα έχει ο πόλεμος εναντίον του παρακράτους. Για το ΕΑΜ β', δηλαδή, εχθροί του δεν είναι τα κόμματα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ ή του ΚΚΕ. Ο ένας και μοναδικός εχθρός του είναι το παρακράτος που έχει υπό την ιδιοκτησία του τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ. Ως εκ τούτου —και γι' αυτούς που συμπαθούν το ΕΑΜ β'— εχθροί τους δεν είναι πασόκοι, οι νεοδημοκράτες, οι συνασπιστές ή οι ΚΚΕδες. Εχθροί τους είναι οι άδικοι άνθρωποι. Οι διεφθαρμένοι. Οι επίορκοι. Οι παράνομοι. Οι παρακρατικοί.
Το ΕΑΜ β', δηλαδή, αναγκαστικά πρέπει να λειτουργήσει ως αντιφασιστική παράταξη. Αναγκαστικά πρέπει να λειτουργήσει ως αντιπαρακρατικό μέτωπο. Αναγκαστικά πρέπει να "διχάσει" την κοινωνία. Αυτός ο διχασμός όμως δεν απαραίτητα αρνητικός. Ο διχασμός, που προσπαθούμε να περάσουμε μέσα στην κοινωνία, είναι ο μόνος νόμιμος και θεμιτός. Ο μόνος ηθικός, μιας και μιλάμε για πολιτική. Ο διχασμός μεταξύ των απείρων νομιμοφρόνων Ελλήνων και των ελάχιστων παρανόμων, που κυκλοφορούν ελεύθερα και συνθέτουν το ελληνικό παρακράτος. Ο διχασμός μεταξύ των Ελλήνων, που εργάζονται για να επιβιώσουν και αυτών που κλέβουν για να πλουτίσουν. Ο διχασμός μεταξύ δημοκρατών και φασιστών.
Αυτό το κόμμα έχει στοχοποιήσει ως εχθρό του τον μηχανισμό του παρακράτους. Αυτό όμως είναι κάτι το αφηρημένο. Δεν υπάρχει ειδικός και θεσμοθετημένος μηχανισμός αυτού του παρακράτους. Το παρακράτος βρίσκεται πάντα μέσα στον μηχανισμό του κράτους και μέσω των νόμιμων οργάνων του υπηρετεί τα παράνομα συμφέροντά του. Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο παρακρατικός μηχανισμός είναι κάτι το αφηρημένο. Πώς θα επιτεθείς σε κάτι αφηρημένο; Θα επιτεθείς σε ολόκληρο το κράτος, για να ξετρυπώσεις το παρακράτος; Θα επιχειρήσεις να κάψεις ένα τεράστιο κτίριο, για να κάψεις μερικά ποντίκια; Άρα πρέπει να εντοπίσεις έναν συγκεκριμένο μηχανισμό του κράτους, ώστε η επίθεση εναντίον αυτού του μηχανισμού να επιφέρει ζημιά στο παρακράτος. Στην περίπτωσή μας πρέπει να επιτεθείς στον βασικό πυρήνα του, που είναι το σύστημα δικαιοσύνης.
Από εδώ όμως αρχίζει και το περίπλοκο της κατάστασης. Ένα περίπλοκο, το οποίο συνήθως εκμεταλλεύεται το παρακράτος, για να παραπλανήσει τους εχθρούς του. Το παρακράτος, έχοντας εμπειρία αιώνων, γνωρίζει πώς να αμύνεται. Γνωρίζει μέσα σε έναν αχανή κρατικό μηχανισμό, πού το συμφέρει να κρύβει τον βασικό του "πυρήνα". Κατόρθωσε και συνδέθηκε με τα ιερά του συστήματος και της κοινωνίας και έτσι εξασφαλίζει την εύκολη άμυνά του. Έχοντας αλώσει τη δικαιοσύνη, κρύβεται πίσω από τη δική της πολυτιμότητα. Σ' αυτό το πολύτιμο και ιερό σύστημα πρέπει να επιτεθεί κάποιος, για να "ξετρυπώσει" το παρακράτος. Οπουδήποτε αλλού κι αν επιτεθεί, θα αποτύχει. Στην καλύτερη περίπτωση θα διωχθούν μερικοί παρακρατικοί από τις θέσεις τους, χωρίς ν' αλλάξει τίποτε. Στο δικαστικό σύστημα βρίσκεται η δυνατότητα του παρακράτους να αναπαράγεται. Εκεί μόνοn έχει νόημα η επίθεση.
Τι θα πει επίθεση στο σύστημα δικαιοσύνης; Μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει την πολυτιμότητά του για την κοινωνική λειτουργία; Μια πολυτιμότητα, που το καθιστά ως τον πιο ιερό και αναντικατάστατο θεσμό της δημοκρατίας μας; Μια κοινωνία, ακόμα και χωρίς Βουλή, μπορεί να επιβιώσει άνετα. Χωρίς σύστημα δικαιοσύνης δεν μπορεί να επιβιώσει ούτε μία μέρα. Μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς ένα σύστημα οργανωμένης απονομής δικαιοσύνης; Αυτό δεν το ισχυρίζονται ούτε οι αναρχικοί, που πολεμούν τη δημοκρατία. Αυτό δεν τον αντέχουν ούτε οι παρακρατικοί, που ευνοούνται από την αδικία. Πόσο μάλλον ένα κόμμα, όπως το ΕΑΜ β', το οποίο αγωνίζεται για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Άρα τι συμβαίνει; Πώς μπορεί κάποιος να στοχοποιήσει έναν ιερό θεσμό της δημοκρατίας μας; Πρόβλημα δεν υπάρχει. Το σύστημα δικαιοσύνης είναι σαν ένα μαχαίρι. Ένα πολύτιμο μαχαίρι που το έχει ανάγκη η κοινωνία μας για να επιβιώσει. Κανένα μαχαίρι δεν είναι από μόνο του κακό. Αυτός που το κρατάει το κάνει χρήσιμο ή δολοφονικό. Αυτόν πολεμάς και δεν προσπαθείς να καταστρέψεις το μαχαίρι, που είναι χρήσιμο. Πολεμάς αυτούς που κάνουν το "μαχαίρι" της δικαιοσύνης δολοφονικό όργανο του παρακράτους. Το σύστημα δικαιοσύνης δηλαδή σε προσανατολίζει προς έναν στόχο, αλλά δεν είναι το ίδιο ο στόχος σου. Στόχος σου είναι αυτοί που το κάνουν άδικο και είναι οι ηγέτες του. Αυτοί που το κάνουν υπηρέτη του παρακράτους και όχι υπηρέτη του λαού και του νόμου.
Ο θεσμός είναι ιερός και δεν κρίνεται. Τα πρόσωπα κρίνονται, που εμφανίζονται ως λειτουργοί του. Τα πρόσωπα κρίνονται και ανάμεσα σ' αυτούς που κρίνονται είναι και οι κρίνοντες λειτουργοί της δικαιοσύνης. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επιφανή μέλη του ιερού θεσμού της δικαιοσύνης ήταν και ο Καλούσης με τη Μπουρμπούλια. Άνθρωποι "ακάθαρτοι", όχι για τα κριτήρια ενός θεσμού, όπως αυτός της δικαιοσύνης, αλλά για τα κριτήρια του πεζοδρομίου και των πορνείων. Αυτοί κρίθηκαν και βρέθηκαν βρόμικοι, χωρίς αυτό να επηρεάσει την ιερότητα της δικαιοσύνης. Αυτό θέλουμε κι εμείς. Να φύγουν από τη δικαιοσύνη αυτοί που την μετατρέπουν σε όργανο του παρακράτους. Να φύγουν οι παρακρατικοί ηγέτες της. Να ξηλωθεί το παραδικαστικό σύστημα. Να τιμωρηθούν παραδειγματικά, ώστε να λειτουργήσουν αποτρεπτικά για όλους εκείνους τους επίορκους, που θα ήθελαν να επαναλάβουν την εγκληματική τους δράση.
Οι εχθροί του ΕΑΜ β', δηλαδή, είναι οι εχθροί του 80% των Ελλήνων. Αυτοί, που είναι υπεύθυνοι για την ατιμωρησία και άρα για τη διαφθορά και την αθλιότητα που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Αυτό θέλουμε από όλους τους φίλους του ΕΑΜ β' και όλους τους Έλληνες. Θέλουμε να πάψουν να βλέπουν τους Κωστάκηδες και τους Γιωργάκηδες ως υπεύθυνους της διαφθοράς και να "βλέπουν" αποκλειστικά και μόνον εκεί όπου η αδικία δεν αντέχει τη "θέα". Αυτό μόνον θέλουμε. Αυτή είναι η ιδεολογική μας "εντολή". Να "παρακολουθεί" ο λαός τη δικαιοσύνη. Να την "παρακολουθεί" μέρα και νύκτα.
Αρκεί να τους "βλέπει" και θα νικηθεί το παρακράτος. Αυτός ο ήπιος τρόπος αντίδρασης είναι ο καταλληλότερος, για να πιεστεί η δικαιοσύνη. Δεν μπορούν να τον αντέξουν οι δικαστές. Δεν μπορούν να "επιβιώσουν" μέσα σ' έναν ιερό χώρο, κάνοντας ανόσια πράγματα, τη στιγμή που γνωρίζουν ότι τους παρακολουθούν. Δεν είναι δυνατόν κάποιος, που υποτάσσεται στο παρακράτος μόνον και μόνον για το κοινωνικό κύρος της θέσης ενός ανώτατου δικαστικού λειτουργού, να βλέπει αυτό το κύρος να καταρρακώνεται από την ίδια την κοινωνία.
Μόνον με αυτόν τον τρόπο μπορείς να ακυρώσεις την όποια παρακρατική υπόσχεση δίνεται στους δικαστικούς, προκειμένου να εξυπηρετήσουν το παρακράτος. Ακόμα κι αν θέλουν, δεν μπορούν να το εξυπηρετήσουν υπό τέτοιες συνθήκες. Είναι σαν να βάλεις ένα παράνομο ζευγάρι ενός χωριού να κάνει σεξ μέρα μεσημέρι στην πλατεία του. Δεν μπορεί να το κάνει. Όσο παθιασμένο κι αν είναι, όσο κι αν το επιθυμεί, απλά δεν μπορεί να το κάνει. Είναι τόσο μεγάλη η πίεση της ανθρώπινης ηθικής, που ισοπεδώνει ακόμα και τους πιο ανήθικους ανθρώπους. Μόνον τα κτήνη αντέχουν μια τέτοια κατάσταση και όχι οι άνθρωποι. Οι δικαστές είναι απλοί άνθρωποι και δεν μπορούν ν' αντέξουν μια τέτοια πίεση, ώστε να παρανομούν μπροστά στα "μάτια" του κόσμου.
Εμείς μόνον αυτό θέλουμε. Να σταματήσουν τα ανόσια φαινόμενα μέσα στα ιερά του ελληνικού κράτους. Τα μάτια όλων των Ελλήνων να στραφούν μόνιμα προς το ιερό σύστημα δικαιοσύνης. Να δούμε πόσο θ' αντέξει η ηγεσία της ν' ακολουθεί τη σημερινή της τακτική. Θέλουμε να "βλέπουν" όλοι οι Έλληνες τους δικαστές, αλλά και οι δικαστές να ξέρουν ότι τους "βλέπουν". Θέλουμε να γνωρίζει ο κάθε Σανιδάς ότι τα "μάτια" του λαού είναι μέσα στο γραφείο του και βλέπουν τι κάνει και ποιους εξυπηρετεί, αν εξυπηρετεί κάποιους. Να γνωρίζει ο κάθε Σανιδάς ότι ο λαός δεν θα παρασύρεται από τις "κοκορομαχίες" των πολιτικών, ώστε να του δίνεται η ευκαιρία να εξυπηρετεί εκ του ασφαλούς το παρακράτος.
Το "βλέμμα" του λαού είναι αυτό το οποίο υψώνει τον "πήχη" στα κριτήρια επιλογής της ηγεσίας της δικαιοσύνης. Πρέπει να γνωρίζουν οι ηγέτες της ότι κρίνονται από τον λαό για τις ηγετικές τους ικανότητες και όχι από κάποιον παρακρατικό υπουργό δικαιοσύνης. Ότι κρίνονται για τις εντολές που δίνουν στους υφισταμένους τους. Να γνωρίζουν ότι, κάθε φορά που θα ξεσπάει σκάνδαλο, οι πάντες θα έχουν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω τους και θα περιμένουν να μάθουν δύο απλά πράγματα, τα οποία δεν μπορούν να μείνουν κρυφά και τα οποία "χαρακτηρίζουν" την ηγεσία της ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Την ταχύτητα με την οποία κινήθηκε η δικαιοσύνη και την τιμωρία η οποία επιβλήθηκε σ' αυτόν που είναι υπεύθυνος.
Αυτό είναι το ζητούμενο για μια δημοκρατία χωρίς παρακράτος. Να μην ενδιαφέρει κανέναν Έλληνα πολίτη από πού προέρχεται ιδεολογικά ή κομματικά ένας εγκληματίας. Να τους ενδιαφέρει όλους η τιμωρία που του επιβλήθηκε και άρα η στάση του συστήματος της δικαιοσύνης.
Με αυτόν τον τρόπο "πεθαίνει" το παρακράτος. Με "ασιτία". Αν δεν μπορεί να προστατεύει ή να δημιουργεί μέσω της εύνοιας και της ατιμωρησίας νέους παρακρατικούς, δεν μπορεί να επιβιώσει. Αν δεν μπορεί να συντηρήσει και να ανανεώσει τα "κύτταρά" του, είναι θέμα χρόνου να "πεθάνει". Είναι θέμα χρόνου να νικήσει η δημοκρατία και η δικαιοσύνη. Είναι θέμα χρόνου να οδηγηθεί ο ελληνικός λαός στην ευημερία η οποία εξασφαλίζεται μόνον με την ισονομία και την ισοπολιτεία. Αυτός είναι ο στόχος του ΕΑΜ β'. Ο στόχος της δημιουργίας ενός πανίσχυρου αντιφασιστικού μετώπου. Ο αντιφασισμός θα μας "απελευθερώσει". Γι' αυτόν τον λόγο "απευθύνεται" στον ίδιο τον λαό και αδιαφορεί παντελώς για τα υπόλοιπα κόμματα. Τα κόμματα του παρακράτους.
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ β'
www.EAMB.gr
Δημοσίευση σχολίου