Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ...ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ!!!ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!!!ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΣ ΟΜΑΔΑΣ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΣΕ ΘΕΑΤΡΑ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ΕΔΩ...

Μπήκαμε σε διάφορα Θέατρα, σε κεντρικές σκηνές της Αθήνας. Ήμασταν μια ομάδα σπουδαστών δραματικών σχολών (με εξαίρεση την κίνηση στη νέα σκηνή του Εθνικού, κατά την πρεμιέρα του Roberto Zucco που αποτέλεσε πρωτοβουλία φοιτητών της ΑΣΟΕΕ) που μας έφεραν κοντά οι συγκυρίες και μια μεγάλη Ανάγκη...
Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας...Και μέσα μας.

Συναντηθήκαμε αυθόρμητα, αρκετές φορές...Συζητήσαμε ώρες ατελείωτες σε πολυάριθμες μεταξύ μας συνελέυσεις...Κάθε Δραματική Σχολή ξεχωριστά, και όλες μαζί...Οι ελάχιστες απόπειρες "κομματικοποίησης" του αυθορμητισμού και της ανάγκης μας για αντίσταση, μας βρήκαν αντιμέτωπους και τις περιθωριοποιήσαμε σε χρόνο μηδέν...Μέχρι σήμερα, έστω...Και όποιος θέλει το πιστεύει...

Πάνω από 100 άνθρωποι, δυνάμει ηθοποιοί, φτιάξαμε ένα πανό με το σύνθημα "Εξεγερμένο το Νέο Έτος! Όλοι στους δρόμους!" και πολλά πλακάτ με συνθήματα συναισθηματικά αλλά δυνατά...

Μπαίναμε απόλυτα ειρηνικά, ήρεμα και απολύτως σιωπηλά στις θεατρικές αίθουσες...Στη θέα 100 ανθρώπων σιωπηλών και ήρεμων, όλοι παραμέριζαν για να περάσουμε...Χωρίς να μας φοβηθεί κανείς, χωρίς να φοράμε κουκούλες, χωρίς να βρίζουμε και χωρίς να επιτιθέμεθα.

"Εισβάλλαμε" την ώρα που στη σκηνή διαδραματίζονταν θεατρικά έργα...Τα διακόπταμε...Χωρίς να πούμε τίποτε. Με τη σιωπή μας. Η συντριπτική πλειοψηφία των ηθοποιών παραμέριζε και μας έδινε εξίσου σιωπηλά χώρο στη σκηνή τους. Το κοινό χειροκροτούσε στη σιωπή μας.

Ανεβαίναμε όλοι στη σκηνή. Και οι 100. Κρατούσαμε με πόνο και ελπίδα το πανό και τα πλακάτ μας. Οι 98 σωπαίναμε. Δύο από μας διάβαζαν ένα κείμενο που είχε συνταχθεί από μεγάλο πλήθος Ηθοποιών (επαγγελματιών και σπουδαστών)...Ο κόσμος άκουγε...Κάποιοι εκενυρίζονταν...Κάποιοι χειροκροτούσαν...Όλοι, όμως, άκουσαν...

«Δεν αντιδρούμε για την αντίδραση. Οι νέοι δεν είναι γκέτο. Νέος είναι όποιος μπορεί να ελπίζει και να παλεύει διακινδυνεύοντας. Γι’ αυτό καλούμε όλους του γύρω μας να γίνουν νέοι».

Μέσα σε δύο λεπτά, αποτυπώσαμε όπως μπορούσαμε, όλα όσα έχουν εγγραφεί στο μυαλό, στην καρδιά, στην ψυχή μας...Φωνάξαμε "Λευτεριά στους συλληφθέντες" διότι εμείς που δε φορέσαμε ποτέ μας κουκούλα, που πήγαμε σε όλες τις πορείες με τα πρόσωπα φανερά και περήφανα, που ήπιαμε χημικά και δακρυγόνα αντί για ουίσκυ σε κάποια clubs, που έχουμε όνειρα και όχι αυταπάτες, ξέρουμε πολύ καλά ότι θα μπορούσαν να είχαν συλλάβει εμάς...Έτσι απλά...Επειδή διαδηλώναμε...Ενώ οι κουκουλοφόροι, τα παιδιά του ίδιου του συστήματος, πιθανότατα γυρίζουν κάθε βράδυ σπίτια τους με ασφάλεια...

Στις πορείες συλλαμβάνονται διαδηλωτές...Αμέτοχοι σε βανδαλισμούς...Ανήξεροι για τις κουκούλες...Στις πορείες μπορεί να συλληφθείς "εσύ" ή "εγώ"...
Ποτέ "εκείνοι"...

Δεν κάναμε διάλογο σε κανένα Θέατρο...Δεν είπαμε σε κανένα κοινό ότι είμαστε κι εμείς δυνάμει ηθοποιοί...Τι σημασία είχε; Άνθρωποι είμαστε. Αδέλφια, όλοι. Φυλακισμένοι σε ένα αύριο δίχως μέλλον...Και πρέπει να δραπετεύσουμε...Και ψάχνουμε τον τρόπο...Το πετύχαμε ως τώρα...Αλλά ο αγώνας είναι διαρκής και κρίνεται μέρα με τη μέρα.

Από τις Σκηνές φεύγαμε όσο ήσυχα και αθόρυβα μπήκαμε...Τι έγινε μετά την αποχώρησή μας, δεν το γνωρίζουμε...Μόνο σε κάποιες περιπτώσεις γνωρίζουμε όσα γράφτηκαν στον Τύπο. Δεν μας νοιάζει αν η κίνηση ήταν "επιτυχημένη". Μας ενδιαφέρει ότι ο κόσμος συζήτησε...Προβληματίστηκε σε μεγάλο βαθμό...Ακόμη και όσοι μας έβρισαν εν τέλει, ίσως κάτι πήρε το αυτί τους από την πραγματικότητα...

Η αντίδραση των
"πνευματικών ανθρώπων" της χώρας;
Ποιά αντίδραση;
Πού είναι εκείνοι όλον αυτόν τον καιρό;
Σωπαίνουν
στην συντριπτική τους πλειοψηφία...

Απο το Blog:Στην πολη των τρελων...

ΠΡΕΖΑ TV
30-12-2008