ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΗ ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΑΣΤΑΚΟΥ...ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ...ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ...

Στις 6 του Δεκέμβρη 2008 δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από τον στυγνό Κορκονέα ο 16χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Από τότε πέρασαν πολλές αυγές και πολλά δειλινά που το παιδί δεν είδε και δε χάρηκε. Γεγονός του αθηναϊκού κέντρου ως προς τη γεωγραφία του φόνου.

Στις 7 του Δεκέμβρη, το 2008, κατά τις πέντε παρά το απόγευμα, τρεις ψαράδες στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας έχουν βγει για καθετή. Σηκώνεται μπουρίνι και κινδυνεύουν. Τηλεφωνούν, στον αιώνα των κινητών ζούμε άλλωστε, στο Λιμεναρχείο, σε συγγενείς και φίλους, ζητώντας βοήθεια γιατί χάλασε η μικρή μηχανή της ψαρόβαρκας.

Από τις 5 παρά πέντε ως τις 5 και δέκα περίπου, για ένα αγωνιώδες τέταρτο, η έκκληση ακούγεται από τα κινητά σαν προάγγελος θανάτου σε ζωντανή σύνδεση... Το Λιμενικό δεν έχει σκάφος! Ο Μύτικας απέναντι δεν έχει ούτε αρμοδιότητα, ούτε σκάφος! Η βάρκα παραδέρνει αβοήθητη σε απόσταση έξι - εφτά λεπτών από τον διάσημο πια, ιδιωτικώς υπερεξοπλισμένο και καλά φυλαγμένο απ' τους ...«εχθρούς» Αστακό, που ευνοεί, από τη θέση του, τη διακίνηση πυρομαχικών από το Πλατυγιάλι... Αυτό το λιμάνι, το ιδιωτικό, το φυλάνε σεκιουριτάδες και το προβάλλουν οι Αμερικάνοι στις στρατιωτικές τους εφημερίδες για ...«στρατομπίζνες» ως πρωτότυπα κατάλληλο.

Οι τρεις ψαράδες πνίγηκαν, το πρώτο σούπερ πούμα ελικόπτερο εμφανίστηκε μετά από τα ουρλιαχτά των συγγενών στις 10 το βράδυ, έκανε μια βόλτα κι έφυγε. Τα πτώματα περισυνελέγησαν την άλλη μέρα. Ενα μήνα πριν από την τραγωδία στις αρχές του Νοέμβρη το ελληνικό κράτος απαντούσε διά στόματος του αρμοδίου υπουργού Ναυτιλίας κ. Καμμένου, σε Ερώτηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ με επικεφαλής τον βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Νίκο Μωραΐτη (κατήγγειλε την απουσία λιμενικών αρχών, μέσων σωστικών κλπ. στον Αστακό)
ότι υπάρχει επάρκεια μέσων στην περιοχή και ουδείς κινδυνεύει!..

Χέρι δεν απλώθηκε για τους τρεις ψαράδες. Αυτός ο φόνος πέρασε στα ψιλά. Μαζί και η αγωνία των τριών στα κινητά και ίσως, αν δε σηκώνονταν κι οι πέτρες στην περιοχή για τα πυρομαχικά και δεν ξανάνοιγε χαοτικά η γιγάντια πληγή της Γάζας με δαγκωματιές κι απ' τον αστακό της ξεπουλημένης σε συμμαχίες χώρας δε θα μαθευόταν καν. Διατηρώ ακέραιη την πεποίθηση ότι αν Αμερικανός ναύτης είχε σπάσει το πόδι του στο γεμάτο κοντέινερ του θανάτου πλοίο στη ράδα του Πλατυγιαλιού σ' αυτό το 24ωρο 6-7 Δεκέμβρη του 2008, θα είχαν σπεύσει εντός τριλέπτου όλες οι ελληνικές και νατοϊκές δυνάμεις «έρευνας και διάσωσης» της περιοχής. Γιατί άλλο ο Αστακός ως ιδιωτικός, διαμετακομιστικός στρατιωτικός ναύσταθμος κι άλλο τρεις μαρίδες - πολίτες με μια βάρκα αντίκρυ στα θεριά.

Την ιστορία της ...«κατάλυσης» του ελληνικού κράτους στο ιδιωτικό τοπίο του Αστακού (η αμερικάνικη εφημερίδα στρατού θεωρεί την περιοχή του Πλατυγιαλιού σχεδόν ακατοίκητη και γι' αυτό ασφαλή για πυρομαχικά), με θύματα τρεις ψαράδες, την έμαθα από έναν οδηγό ταξί, γαμπρό ενός των θυμάτων. Με πήρε να μου την πει οργισμένος στο ράδιο, επειδή είχε διαβάσει σε τοπική εφημερίδα την Ερώτηση του Κόμματος... Αισθάνθηκε ξένος στον τόπο του. Και είναι ήδη εξεγερμένος. Αυτός ο θύτης δε θα πάει φυλακή. Μόνο πολιτικά μπορεί να καταδικαστεί ως πολιτική που θωρακίζεται σαν αστακός και τρώει ατιμώρητα πολίτες - μαρίδες.

Κάθε «διάψευση» επιστρέφεται εκ των προτέρων στον εκδότη της, χύμα κι όχι σε κοντέινερ ειδικών προδιαγραφών...

Λιανα Κανελλη

ΠΡΕΖΑ TV
18-1-2009