Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,
κόψ’ τη φωνή σου,σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:«σώπα!»
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα
και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ…σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα ‘μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,
οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα.
Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος,
«σώπα!» οι επάνω, «σώπα!»
οι κάτω, «σώπα!» όλη η πολυκατοικία
και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι
και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας…
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί,μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις
απ’ το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια
και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου
θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λέει:
"ΜΙΛΑ"!
Αζίζ Νεσίν
ΠΡΕΖΑ TV
18-2-2009
κόψ’ τη φωνή σου,σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:«σώπα!»
Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα
και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ…σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα ‘μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,
οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα.
Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».
«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος,
«σώπα!» οι επάνω, «σώπα!»
οι κάτω, «σώπα!» όλη η πολυκατοικία
και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι
και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας…
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί,μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα,
μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις
απ’ το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς!
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια
και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα ‘ρθει η στιγμή
που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου
θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,
με μια κραυγή που θα μου λέει:
"ΜΙΛΑ"!
Αζίζ Νεσίν
ΠΡΕΖΑ TV
18-2-2009
3 σχόλια:
Καταπληκτική ανάρτηση Πρέζα!
Το ίδιο λένε και τα δικά μας Μωρά στη Φωτιά παρακάτω:
"Θετικό η παρουσία δίνει ο ένας στον άλλο την παρουσία του κι άλλο όταν μιλάς
δε θα χαθείς, θετικό η παρουσία δίνει ο ένας στον άλλο την παρουσία του κι άλλο όταν μιλάς
Δε θα χαθείς γιατί υστερία η ζωή μας βρωμερή και φριχτή χωρίς λόγο, κανένα λόγο
και φριχτή και πλαστή σιχαμένη τρελή γεμάτη αμηχανία και πόνο.
Χάνεσαι, χάνεσαι
Κι η μόνη ευκαιρία για να ζήσεις είναι να μιλήσεις, να μιλήσεις
Έλα και βγες και φώναξε τι είσαι ποιος είσαι, γιατί είσαι, τι ζητάς
με το θυμό που κρατάς, με το θυμό που κρατάς, να ανάψουν φωτιές στα κορμιά, στα κελιά, στα φτερά, στα
μυαλά
Για όλα αυτά που δεν είπες ποτέ που δεν είπες ποτέ
Θέλω ένταση την θέλω τώρα, τώρα αμέσως, θέλω ένταση, την παίρνω τώρα, τώρα αμέσως.
http://www.wordle.net/gallery/wrdl/559097/PREZATV_GIFT
Δίπλα στη μεγάλη αλήθεια υπάρχει και η επιλεκτική τύφλωση που θέλει τη γλώσσα να είναι εργαλείο εκτόνωσης του προσωπικού τσαμπουκά, της παραμύθας κλπ σε οριζόντιο επίπεδο και ποτέ κάθετο δηλαδή προς τα πάνω (στα φανερά)
Δημοσίευση σχολίου