...Ξημερώματα της Δευτέρας 20 Απριλίου, κάπου στην Ελευθερίου Βενιζέλου στην Ηλιούπολη. Δύο φίλοι σ' ένα «παπάκι», κι οι δύο με κράνος, άρα καθ' όλα νόμιμοι, περιμένουν ν' ανάψει το πράσινο.
Ο δρόμος είναι τελείως άδειος, αλλά παρ' όλα αυτά προτιμούν να μην το «ρισκάρουν» και εκμεταλλευόμενοι την ολιγόλεπτη αναμονή, να ξαναθυμηθούν τα «τυχερά» της βραδιάς, τις κοπέλες που γνώρισαν στο μπαράκι, τα τηλέφωνα που κατάφεραν ν' ανταλλάξουν. Γελάνε, ανέμελοι, αγνοώντας ότι η ζωή τους από κει και πέρα θ' άλλαζε για πάντα.
Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, «από το πουθενά» που λέμε, ένα αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα προσκρούει πάνω στο μηχανάκι γεμίζοντας τον δρόμο με σίδερα και πλαστικά. Αλλά και αίματα: το αίμα του ενός, που είχε χτυπηθεί στο ύψος του ισχίου. Το πόδι είχε σχεδόν «ξεκουμπωθεί» από τη θέση του και το αποτέλεσμα του αβάσταχτου πόνου ήταν η αναπόφευκτη λιποθυμία.
Οι δύο πιτσιρικάδες παρέμειναν στην άσφαλτο, μόνοι κι αβοήθητοι για περισσότερη από μιάμιση ώρα, όση πέρασε μέχρι τη στιγμή που οι κραυγές «βοήθεια, βοήθεια» συγκλόνισαν τον ύπνο της κυρίας Ρ.Μ., μιας γειτόνισσας που αμέσως έσπευσε να τηλεφωνήσει σε αστυνομία και «166».
Το φονικό αυτοκίνητο; Είχε εξαφανιστεί αμέσως μετά το τρακάρισμα. Ηταν ένα Πεζό μοβ και το οδηγούσε ένας άντρας.
Ηρθε η αστυνομία, που απλά κατέγραψε τις υλικές ζημιές. Αργότερα ήρθε και το ΕΚΑΒ που μετέφερε τον Γιάννη στο ΚΑΤ.
Οι γονείς του, η Μάρθα και ο Νίκος, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εντοπίσουν τον ασυνείδητο οδηγό. Μέχρι και τη βοήθεια των τηλεοπτικών καναλιών αναγκάστηκαν να ζητήσουν, αλλά μάταια. Μόνο μια πρωινή εκπομπή έδειξε αρχικά, αλλά φαινομενικά, να ενδιαφέρεται, όπως όμως ανέφερε κατηγορηματικά στη μάνα μία συνεργάτιδα, «μόνον εφόσον δεχόταν να βγει σε απευθείας σύνδεση στο "γυαλί"». Η είδηση του τροχαίου (πάλι καλά) μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο, ουδείς όμως ήξερε ή είχε δει το φονικό, μοβ Πεζό.
Στο νοσοκομείο ο Γιάννης έμεινε 14 ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι γιατροί προετοίμαζαν τους γονείς ότι το παιδί ίσως κινδυνέψει και με μερική αναπηρία. Του 'δωσαν εξιτήριο και συμβούλευσαν τους γονείς του να τηρήσουν και στο σπίτι με ευλάβεια και ακρίβεια την ίδια φαρμακευτική αγωγή: πλήρης ακινησία, 30 ενέσεις αντιπηκτικές. Ούτε μία λιγότερη. Ούτε μία περισσότερη. «Μέχρι τις 5 Ιουνίου, όταν θα τον ξαναδούμε για την επανεξέταση». Μόνο που...
Μόνο που στις 28 Μαΐου, μία μόλις μέρα πριν βγάλει τον γύψο και δοκιμάσει τις πατερίτσες, η υγεία του παιδιού ξαφνικά επιδεινώθηκε. Οι γονείς τηλεφώνησαν και ξανατηλεφώνησαν στο ΕΚΑΒ κι έτρεξαν αριστερά και δεξιά στη γειτονιά για βοήθεια. Οι κραυγές απελπισίας τους πράγματι εισακούστηκαν από δύο γιατρούς, που εντελώς τυχαία παρακολουθούσαν τα παιδιά τους από τις εξέδρες του κολυμβητηρίου των Ιλισίων.
Ηταν 3.15 το μεσημέρι, αλλά το ΕΚΑΒ έφτασε στις 5.30, όταν δηλαδή όλα είχαν τελειώσει από «ολική, πνευμονική εμβολή», μετατρέποντας σε απλή διαδικασία τη μεταφορά του στο «Ιπποκράτειο». Ο Γιάννης Μυλωνάς ήταν ένα δίμετρο παλληκάρι, μόλις 19 ετών. Κι όπως λέει και η μάνα, «θα προτιμούσα να είχε πάει ακαριαία από το φονικό, μοβ Πεζό»...
ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ,ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΠΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΚΑΒ...
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ,ΔΙΟΤΙ,ΕΑΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ...Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ..
Ο ΚΟΣΜΟΣ,ΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ...
ΠΡΕΖΑ TV
10-6-2009
Ο δρόμος είναι τελείως άδειος, αλλά παρ' όλα αυτά προτιμούν να μην το «ρισκάρουν» και εκμεταλλευόμενοι την ολιγόλεπτη αναμονή, να ξαναθυμηθούν τα «τυχερά» της βραδιάς, τις κοπέλες που γνώρισαν στο μπαράκι, τα τηλέφωνα που κατάφεραν ν' ανταλλάξουν. Γελάνε, ανέμελοι, αγνοώντας ότι η ζωή τους από κει και πέρα θ' άλλαζε για πάντα.
Μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, «από το πουθενά» που λέμε, ένα αυτοκίνητο με ιλιγγιώδη ταχύτητα προσκρούει πάνω στο μηχανάκι γεμίζοντας τον δρόμο με σίδερα και πλαστικά. Αλλά και αίματα: το αίμα του ενός, που είχε χτυπηθεί στο ύψος του ισχίου. Το πόδι είχε σχεδόν «ξεκουμπωθεί» από τη θέση του και το αποτέλεσμα του αβάσταχτου πόνου ήταν η αναπόφευκτη λιποθυμία.
Οι δύο πιτσιρικάδες παρέμειναν στην άσφαλτο, μόνοι κι αβοήθητοι για περισσότερη από μιάμιση ώρα, όση πέρασε μέχρι τη στιγμή που οι κραυγές «βοήθεια, βοήθεια» συγκλόνισαν τον ύπνο της κυρίας Ρ.Μ., μιας γειτόνισσας που αμέσως έσπευσε να τηλεφωνήσει σε αστυνομία και «166».
Το φονικό αυτοκίνητο; Είχε εξαφανιστεί αμέσως μετά το τρακάρισμα. Ηταν ένα Πεζό μοβ και το οδηγούσε ένας άντρας.
Ηρθε η αστυνομία, που απλά κατέγραψε τις υλικές ζημιές. Αργότερα ήρθε και το ΕΚΑΒ που μετέφερε τον Γιάννη στο ΚΑΤ.
Οι γονείς του, η Μάρθα και ο Νίκος, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να εντοπίσουν τον ασυνείδητο οδηγό. Μέχρι και τη βοήθεια των τηλεοπτικών καναλιών αναγκάστηκαν να ζητήσουν, αλλά μάταια. Μόνο μια πρωινή εκπομπή έδειξε αρχικά, αλλά φαινομενικά, να ενδιαφέρεται, όπως όμως ανέφερε κατηγορηματικά στη μάνα μία συνεργάτιδα, «μόνον εφόσον δεχόταν να βγει σε απευθείας σύνδεση στο "γυαλί"». Η είδηση του τροχαίου (πάλι καλά) μεταδόθηκε από το ραδιόφωνο, ουδείς όμως ήξερε ή είχε δει το φονικό, μοβ Πεζό.
Στο νοσοκομείο ο Γιάννης έμεινε 14 ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων οι γιατροί προετοίμαζαν τους γονείς ότι το παιδί ίσως κινδυνέψει και με μερική αναπηρία. Του 'δωσαν εξιτήριο και συμβούλευσαν τους γονείς του να τηρήσουν και στο σπίτι με ευλάβεια και ακρίβεια την ίδια φαρμακευτική αγωγή: πλήρης ακινησία, 30 ενέσεις αντιπηκτικές. Ούτε μία λιγότερη. Ούτε μία περισσότερη. «Μέχρι τις 5 Ιουνίου, όταν θα τον ξαναδούμε για την επανεξέταση». Μόνο που...
Μόνο που στις 28 Μαΐου, μία μόλις μέρα πριν βγάλει τον γύψο και δοκιμάσει τις πατερίτσες, η υγεία του παιδιού ξαφνικά επιδεινώθηκε. Οι γονείς τηλεφώνησαν και ξανατηλεφώνησαν στο ΕΚΑΒ κι έτρεξαν αριστερά και δεξιά στη γειτονιά για βοήθεια. Οι κραυγές απελπισίας τους πράγματι εισακούστηκαν από δύο γιατρούς, που εντελώς τυχαία παρακολουθούσαν τα παιδιά τους από τις εξέδρες του κολυμβητηρίου των Ιλισίων.
Ηταν 3.15 το μεσημέρι, αλλά το ΕΚΑΒ έφτασε στις 5.30, όταν δηλαδή όλα είχαν τελειώσει από «ολική, πνευμονική εμβολή», μετατρέποντας σε απλή διαδικασία τη μεταφορά του στο «Ιπποκράτειο». Ο Γιάννης Μυλωνάς ήταν ένα δίμετρο παλληκάρι, μόλις 19 ετών. Κι όπως λέει και η μάνα, «θα προτιμούσα να είχε πάει ακαριαία από το φονικό, μοβ Πεζό»...
ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ,ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΡΓΟΠΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΚΑΒ...
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ,ΔΙΟΤΙ,ΕΑΝ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΗΤΑΝ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ...Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ..
Ο ΚΟΣΜΟΣ,ΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ...
ΠΡΕΖΑ TV
10-6-2009
πηγη:enet.gr- ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ ΜΕΡΚΙΟΡΙ
2 σχόλια:
..και ακόμα ένας ασυνείδητος οδηγός κυκλοφορεί ελεύθερος και ατιμώρητος για το νήμα της ζωής που έκοψε και για την καταστροφή που χάρισε σε μια οικογένεια.
Ωραια. Πες μας τωρα πρέζα ΞΑΝΑ την αποψή σου για τον γύφτο που κυκλοφορούσε κανιβαλαρία χωρίς χαρτιά.. θυμάσαι την ιστορία έτσι?
Δημοσίευση σχολίου