Οι φωτογραφίες προέρχονται από το οικοτροφείο ΗΩ της εταιρίας Ε.Ψ.Α.Μ.Υ. στον Ασπρόπυργο, πριν λίγες ημέρες. Φαίνεται ότι οι ιθύνοντες της εν λόγω εταιρίας αντιλαμβάνονται με αυτόν τον τρόπο έννοιες όπως "αποασυλοποίηση", "αποϊδρυματοποίηση" και "επανένταξη". Η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτή την κατάσταση και πρακτική είναι ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ. Γιατί η καθήλωση (δέσιμο) μόνο ως βαρβαρότητα μπορεί να χαρακτηριστεί.Πόσο μάλλον όταν εφαρμόζεται σε ένα χώρο που υποτίθεται ότι λειτουργεί στα πλαίσια της "αποασυλοποίησης"...
ATHENS INDYMEDIA
ΠΡΕΖΑ TV
28-6-2009
4 σχόλια:
Το κόστος φροντίδας σε περιστατικά διεγέρσεων είναι υψηλό, και κανείς δεν θέλει να το πληρώσει. Ακόμη και σε ιδιωτικές κλινικές.
Πρέπει να απασχολούνται δυο και τρεις νοσηλευτές ανά περιστατικό που δεν αποκλείουν την βίαιη συμπεριφορά.
Το δέσιμο στο κρεβάτι για περιπτώσεις ψυχικών νόσων ενδείκνυται.
Για να μην βλέπετε αυτήν την εικόνα μπορούν να δοθούν ισχυρά ηρεμιστικά, που θα μεταβάλουν τα συγκεκριμένα περιστατικά, σε φαρμακευτικά καθηλωμένα άτομα.
Δεν ενδείκνυται Ιατρικά.
Κλινικός Ψυχίατρος
Σε περιπτώσεις έντονα επιθετικής συμπεριφοράς κατά την οποία ο ασθενής μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό στον εαυτό του ή σε τρίτους (ένας ασθενής μπορεί να είναι σε διέγερση για πολλές ώρες και να μην ανταποκρίνεται στα φάρμακα) υπάρχει η έσχατη λύση της καθήλωσης.
Αν είχε προκληθεί σοβαρός τραυματισμός (ή ακόμα και θάνατος) του ίδιου, ενός άλλου ασθενή, ενός νοσηλευτή κτλ πάλι κατακριτέο δεν θα ήταν; Πάλι δεν θα λέγαμε γιατί τον άφησαν; Τώρα λέμε γιατί τον έδεσαν. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πάντα οι ιδανικές λύσεις, ούτε μαγικές θεραπείες.
Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να αποδειχθεί ότι ήταν η έσχατη λύση η καθήλωση και ότι έγινε σύμφωνα με ιατρικές οδηγίες; ή είναι στην καθημερινότητα του συγκεκριμένου οικοτροφείου τα δεσίματα;
Αυτό πρέπει να απαντηθεί. Αλλιώς ο κάθε ένας που δεν γνωρίζει, είναι εύκολο να βγάλει λάθος συμπεράσματα μόνο από τις φωτογραφίες.
Από την άλλη, υπάρχουν πχ στην Αγγλία ειδικά οικοτροφεία με επαρκές προσωπικό και εξειδίκευση στην αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών. Όπως αναφέρει και το προηγούμενο σχόλιο, το κόστος είναι τεράστιο. Στην Ελλάδα τα χρήματα για τα οικοτροφεία μειώνονται τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να υπολειτουργούν (με μειωμένο και απλήρωτο προσωπικό που συνεχώς παραιτείται).
Τώρα αν θέλουμε να έχουμε στην Ελλάδα ειδικά κέντρα με το μισό κόστος από αυτό των αντίστοιχων ευρωπαικών, καταλαβαίνετε ότι πάλι θαύματα ζητάμε.
όσο σοκαριστικό και να είναι,
είναι απαραιτητο σε πολλες περιπτωσεις.
Και γω οταν πρωτοείδα τον πατερα μου δεμενο, εβαλα τις φωνες,τους πηρε όλους ο διαβολος, αλλα όταν τον ειδα με τα ματια μου, να ανακατευει τα σκατα του, να τραβαει τα σωλινακια του, και να τρυπαει με τα δακτυλα (!) τα σεντονια, κανοντας τα επικυνδινα,
καταλαβα πως δεν υπηρχε αλλος τροπος.αΝ ΥΠΗΡΧΕ ΜΙΑ ΝΟΣΟΚΟΜΑ ΝΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ 24 ΩΡΕς ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.
Για να μην ανακαλύπτουμε κάθε μέρα την Αμερική, σας θυμίζω ότι πριν από 2,5 χρόνια είχαμε τρεις θανάτους!
α) τι έλεγαν τότε οι εργαζόμενοι:
"Η πραγματική κρίση ωστόσο στον χώρο της ψυχικής υγείας δεν έχει ακόμα ξεσπάσει. Μετά τη λήξη του 18μήνου της ευρωπαϊκής χρηματοδότησης οι δομές εντάχθηκαν στον κρατικό προϋπολογισμό. Οπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι σε αυτές, τα τελευταία δύο χρόνια, η χρηματοδότησή τους μειώθηκε κατά 60%, με αποτέλεσμα να είναι ορατός ο κίνδυνος πολλές από τις μονάδες να κλείσουν ή να υποβαθμίσουν την ποιότητα των υπηρεσιών".
β) τι έλεγε ο καθηγητής Ψυχιατρικής και πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Ψυχικής Υγείας και Ερευνών κ. Γιώργος Χριστοδούλου:
"Μεγάλη σημασία έχει η διαχρονική στήριξη των δομών αποασυλοποίησης που συνεπάγεται και την επαρκή χρηματοδότησή τους. Κι εκεί δεν τα έχουμε καταφέρει καλά στην Ελλάδα. Φαίνεται δηλαδή, ότι έγινε βραχυπρόθεσμος σχεδιασμός, για όσο διάστημα υποστηρίζονταν οικονομικά οι δομές από κοινοτικά κονδύλια. Οταν αυτά τελείωσαν, το ελληνικό κράτος βρέθηκε ανέτοιμο να αναλάβει το κόστος συνέχισης της προσπάθειας. Θα πρέπει όμως ειδικά γι' αυτό τον σκοπό να βρεθούν χρήματα. Η ψυχιατρική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να μείνει στη μέση.
Για τις επιπτώσεις της υποχρηματοδότησης του προγράμματος ο κ. Χριστοδούλου τονίζει ότι «υπάρχει κίνδυνος να μετατραπούν οι δομές στη κοινότητα σε μικρά άσυλα."
Φτάσαμε στο σημείο που προειδοποιούσαν όλοι αλλά κανείς δεν άκουγε και θα έχουμε και άλλα θύματα από την κρατική αδιαφορία.
Διαβάστε:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_18/02/2007_216504
Δημοσίευση σχολίου