Υπό μερικό έλεγχο βρίσκεται η φωτιά
που εκδηλώθηκε σε δασική έκταση στη θέση Τσίφτα Τροιζήνας.
Η φωτιά εκδηλώθηκε λίγο μετά τις 4 το απόγευμα.
Στο έργο της κατάσβεσης συμμετέχουν 13 οχήματα της πυροσβεστικής με 30 άτομα, πέντε αεροσκάφη τύπου Canadair
καθώς και πεζοπόρο τμήμα 20 ατόμων.
Η πυροσβεστική υπηρεσία ανέφερε ότι
δεν κινδυνεύουν κατοικημένες περιοχές.
Απο την αλλη πλευρα,σε εξέλιξη βρίσκεται μέχρι αυτήν την ώρα μεγάλη πυρκαγιά σε πευκώδη έκταση στη Ριτσώνα. Στην περιοχή επιχειρούν ισχυρές επίγειες και εναέριες δυνάμεις της πυροσβεστικής.
Η πυρκαγιά ξέσπασε λίγο μετά τις 13:00 σε πευκώδη περιοχή στη Ριτσώνα και στο έργο της κατάσβεσης συμμετέχουν 9 οχήματα της πυροσβεστικής με 20 πυροσβέστες, 8 αεροσκάφη και ένα ελικόπτερο.
Σύμφωνα με την Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν απειλούνται κατοικημένες περιοχές, ωστόσο το έργο των πυροσβεστών δυσχεραίνουν οι ισχυροί άνεμοι εντάσεως 6 Μποφόρ που πνέουν στην περιοχή.
ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ:
ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΑΣΟΣ...ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΔΑΣΟΣ!!!
ΠΡΕΖΑ TV
13-6-2009
που εκδηλώθηκε σε δασική έκταση στη θέση Τσίφτα Τροιζήνας.
Η φωτιά εκδηλώθηκε λίγο μετά τις 4 το απόγευμα.
Στο έργο της κατάσβεσης συμμετέχουν 13 οχήματα της πυροσβεστικής με 30 άτομα, πέντε αεροσκάφη τύπου Canadair
καθώς και πεζοπόρο τμήμα 20 ατόμων.
Η πυροσβεστική υπηρεσία ανέφερε ότι
δεν κινδυνεύουν κατοικημένες περιοχές.
Απο την αλλη πλευρα,σε εξέλιξη βρίσκεται μέχρι αυτήν την ώρα μεγάλη πυρκαγιά σε πευκώδη έκταση στη Ριτσώνα. Στην περιοχή επιχειρούν ισχυρές επίγειες και εναέριες δυνάμεις της πυροσβεστικής.
Η πυρκαγιά ξέσπασε λίγο μετά τις 13:00 σε πευκώδη περιοχή στη Ριτσώνα και στο έργο της κατάσβεσης συμμετέχουν 9 οχήματα της πυροσβεστικής με 20 πυροσβέστες, 8 αεροσκάφη και ένα ελικόπτερο.
Σύμφωνα με την Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν απειλούνται κατοικημένες περιοχές, ωστόσο το έργο των πυροσβεστών δυσχεραίνουν οι ισχυροί άνεμοι εντάσεως 6 Μποφόρ που πνέουν στην περιοχή.
ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ:
ΟΠΟΥ ΗΤΑΝ ΔΑΣΟΣ...ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΔΑΣΟΣ!!!
ΠΡΕΖΑ TV
13-6-2009
4 σχόλια:
"Αφιερωμένο" σε όλους εκείνους που κρατούν τις τύχες και τις ζωές μας στα χέρια τους.
Όταν πλησίασε η φωτιά τον Ιούλιο του 2007 στο Ρέθυμνο, έκανα τον σταυρό μου, είπα “Παναγία μου”, και την περίμενα! Όντως, πολύ γρήγορα, έτσι όπως ήμουν κουρνιασμένος, η φλόγα πέρασε από πάνω μου! Καταλάβαινα πως είχα καεί!»
«Έπαθαν σοκ τα παιδιά μου όταν με είδαν»
Ο δασοπυροσβέστης που κάηκε περιγράφει την περιπέτεια των 15 εγχειρήσεων
Του ΜΑΝΩΛΗ ΜΑΝΩΛΙΤΣΑΚΗ , ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ pstefanis@hotmail.com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
11 Ιουλίου 2007 στο Δοξαρό Ρεθύμνου.
Τρεις εποχικοί δασοπυροσβέστες καίγονται ζωντανοί,
ενώ ο συνάδελφός τους Μανώλης Μανωλιτσάκης παθαίνει εγκαύματα στο 55% του σώματός του. Μέχρι σήμερα έχει υποβληθεί σε 15 εγχειρήσεις, αλλά χρειάζονται άλλες 10
«Όταν είδα για πρώτη φορά καμένο το πρόσωπό μου, τα έχασα.
Ήμουν παραμορφωμένος! Τώρα, ευτυχώς, μετά τα δεκαπέντε χειρουργεία σε όλο μου το σώμα, είμαι καλύτερα. Το παλεύω ακόμα».
Δύο χρόνια μετά τη φονική πυρκαγιά της 11ης Ιουλίου του 2007, πολλές φορές- έστω λιγότερες από τον πρώτο καιρό- πετιέμαι τη νύχτα μες στον ύπνο μου.
Στο μυαλό μου έρχονται ακόμα εικόνες με φλόγες, βλέπω και τα άλλα τρία παιδιά, τον Νικήτα Κορομηλά, τον Ηρακλή Τζανάκη και τον Στέλιο Μαρκάκη, που κάηκαν ζωντανοί.
Συμβασιούχοι δασοπυροσβέστες και οι τέσσερίς μας, είχαμε μεταβεί, από το Ηράκλειο, στο Δοξαρό Ρεθύμνου, στην κατάσβεση δασικής πυρκαγιάς- εγώ είχα πάρει τη θέση συναδέλφου που είχε τη γυναίκα του ετοιμόγεννη.
Μέχρι και λίγα λεπτά πριν μας βρει το κακό, ήμασταν όλοι μαζί πάνω στο βουνό, με επικεφαλής μόνιμο πυροσβέστη. Ωστόσο, λίγο πριν αρπάξει δίπλα μας η νέα, μοιραία εστία, αυτός είχε κατέβει πιο κάτω με τον μοναδικό ασύρματο. Τίποτα, καμία βοήθεια, δεν είχαμε την ώρα εκείνη.
Πέμπτη μου χρονιά ως εποχικός,
τέτοια τροπή σε πυρκαγιά, δεν την είχα ξαναδεί. Ούτε που μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα άρπαζε τόσο απότομα, λόγω του αέρα, και καινούργιο μέτωπο δίπλα μας στη χαράδρα. Τότε ήταν που οι άλλοι τρεις συνάδελφοι αποφάσισαν να κινηθούν προς το απέναντι βουνό.
Δυστυχώς, όμως, παγιδεύτηκαν μέσα στους καπνούς, στο τέλος πια άκουσα μόνο τις κραυγές τους.
«Ήρθε η ώρα μου». Λέω τότε πια κι εγώ, “ήρθε και εμένα η ώρα μου”. Αλλά, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, εγώ είχα ήδη αρχίσει να τρέχω ευθεία επάνω, όσο μπορούσα πιο ψηλά, εκεί όπου και η βλάστηση ήταν χαμηλότερη. Ώσπου βρήκα ένα βράχο και κρύφτηκα, να προστατευτώ όσο μπορούσα, την ώρα που η φωτιά ερχόταν προς το μέρος μου. Έκανα το σταυρό μου, είπα “Παναγία μου” και την περίμενα! Όντως, πολύ γρήγορα, έτσι όπως ήμουν κουρνιασμένος, η φλόγα πέρασε από πάνω μου! Καταλάβαινα πως είχα καεί! Αλλά, ευτυχώς, κατάφερα και βγήκα πιο έξω, όταν με προσπέρασε. “Τουλάχιστον να με δουν άλλοι συνάδελφοί μου, εάν τυχόν χάσω τις αισθήσεις μου...”, σκέφτηκα.
Φώναζα και για βοήθεια, με όση δύναμη μου είχε απομείνει. Πράγματι, με βρήκε τελικά ο Νίκος ο Λιάπης, σωριασμένο στο έδαφος.
Κάλεσε ενισχύσεις, ήρθαν με φορείο και με πήραν. “Κουράγιο, δεν έχεις τίποτα...”, μου έλεγαν, όταν με κατέβαζαν από το βουνό, πριν με βάλουν στο ασθενοφόρο.
Δύο μήνες σε καταστολή
Ξύπνησα πλέον στο νοσοκομείο. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου, νόμισα πως ήμουν στο Πανεπιστημιακό, στο Ηράκλειο. “Είμαστε στην Αθήνα, στο Γεννηματάς, δέκα μέρες τώρα...”, μου λέει η Χρυσούλα, η γυναίκα μου. Στην πραγματικότητα, όμως, είχαν περάσει δύο ολόκληροι μήνες, τόσο με είχαν σε καταστολή, στη ΜΕΘ. Είχα σοβαρά εγκαύματα, σε ποσοστό 55%, σε όλο μου το σώμα.
Τα πιο άσχημα ήταν στα χέρια μου: κάηκαν οι αρθρώσεις μου και δεν κλείνουν, μπήκα χειρουργείο ίσα για να μου τα ισιώσουν, κατά τ΄ άλλα δεν λειτουργούν. Ελπίζω, κάποια στιγμή στο μέλλον, να καταφέρω να πάω και σε ειδικό κέντρο στην Αμερική. Οι γιατροί εδώ μου έχουν ακρωτηριάσει και τρία δάχτυλα. Τουλάχιστον διόρθωσαν όσο μπορούσαν το πρόσωπό μου με πλαστικές. Δεν θα είμαι όπως παλιά, θα φτιάξω σε μεγάλο βαθμό στην όψη μου. Συνολικά ίσως και να χρειαστούν άλλες δέκα μικροεπεμβάσεις στο σώμα μου.
Είναι αλήθεια πως, όταν κοιτώ τον εαυτό μου, η εικόνα μου είναι πραγματικά πολύ σκληρή: δεν υπάρχει σημείο πάνω μου που να μην έχω κάνει χειρουργείο. Την κοιλιά μου την έχουν γδάρει δυο φορές, μου πήραν δέρμα για να καλύψουν και τις υπόλοιπες πληγές.
Και σήμερα, έχω χάσει το μέτρημα πόσες φορές μετά το πρώτο, έπειτα από πεντέμισι μήνες νοσηλείας, εξιτήριο, έχω ανεβεί στο Γεννηματάς.
Επέστρεψα από την κόλαση. Το πρώτο που λέω σήμερα είναι “δόξα σοι ο Θεός, που γλίτωσα!”. Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου, πήγα στην κόλαση και ξαναήρθα πίσω! Αλλά, άμα έχεις τα παιδιά σου, ό,τι και να πάθεις, το αντιμετωπίζεις, κρατιέσαι από εκεί.
Και Η γυναίκα μου έχει σταθεί παλικάρι δίπλα μου!
(TA THERMA SINXARITIRIA STIN GINEKA SOU )
Προσωπικά, κάνω το σταυρό μου από ανακούφιση, που μπορώ και ξαναβλέπω τους δικούς μου!
Και τα τρία παιδιά μου, επτά έως δέκα χρονών σήμερα, στην αρχή έπαθαν σοκ, τρόμαξαν.
Τώρα, όμως, δείχνουν να μ΄ έχουν συνηθίσει όπως είμαι. Μου τα έφεραν στο Γεννηματάς, τέσσερις μήνες μετά το συμβάν. Κρυβόντουσαν, δεν ήθελαν να με δουν, αν και τα είχε προετοιμάσει, όσο γινόταν, η μητέρα τους, ότι “ο μπαμπάς έχει καεί, αλλά θα φτιάξει σιγά-σιγά...”. Παλαιότερα δούλευα σε δυο δουλειές, τώρα πια μπορώ μόνο να βλέπω τηλεόραση.
Βγαίνω και έξω, στην πόλη του Ηρακλείου, αλλά όχι συνέχεια, γιατί ο κόσμος με κοιτά παράξενα. Με παρατηρούν καλά-καλά, έγινα δακτυλοδεικτούμενος.
Γι΄ αυτό και σκέφτομαι να φύγω από εδώ. Θα προσπαθήσω να κάνω ένα σπιτάκι στο χωριό μου, στους Κάτω Ασίτες Ηρακλείου. Εκεί τουλάχιστον θα είναι πιο ήσυχα...»
KE TORA TO 2 KAPSIMO TOU ANTHOPOU
KE TIS PERIFANIS OIKOGENIAS
POU TRAVOUN TO GOLGOTHA TOUS
BRAVO SE OLOUS POU
EXAKOLOUTHOUN NA TON KENE
Με 80% αναπηρία αναγνωρισμένη,
ο 39χρονος εποχικός δασοπυροσβέστης Μανώλης Μανωλιτσάκης προσπαθεί, δύο χρόνια τώρα, να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
«Οργή δεν νιώθω για κανέναν γι΄ αυτό που μου έτυχε. Αλλά, δεν ξέρω ποιος, πάντως κάποιος πρέπει να φταίει για ό,τι έπαθα- ήδη έχω καταθέσει αγωγή κατά του Δημοσίου.
Διέταξαν και ΕΔΕ και τιμώρησαν με...
πρόστιμο δύο από τους υπευθύνους!
Αλλά πέρα απ΄ αυτό, κάθε φορά που ακούω πλέον για Πυροσβεστική
νιώθω πως και εκ των υστέρων με ταλαιπωρούν αφάνταστα:
μ΄ έστειλαν σε επιτροπή, στο 401 Νοσοκομείο, για αξιολόγηση της κατάστασής μου.
Πήγα και εγώ ο ίδιος στο αρχηγείο του Σώματος, “ό,τι θες”, μου λέει ο αρχηγός,
αλλά στην πράξη τίποτα:
εδώ και έναν χρόνο με διαβεβαιώνουν πως το θέμα μου θα περάσει άμεσα από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους,
ώστε να λάβω πλήρη σύνταξη, όμως όποτε ρωτώ σχετικά, είμαστε στο “θα”.
Μόνο το ξενοδοχείο μού πληρώνουν, έπειτα από καιρό προσέλαβαν και τη σύζυγό μου, με 750 ευρώ τον μήνα.
Από το κράτος έχω λάβει μόλις
8.000 ευρώ ως αποζημίωση, τα έξοδά
μου τρέχουν...», σημειώνει.
Να΄ ναι καλά, όπως λέει σήμερα, όλοι οι υπόλοιποι που τον βοηθούν.
«Η Χαρούλα Αλεξίου μάς διέθεσε τα έσοδα από συναυλία της:
ιδρύματα, εφοπλιστές και τράπεζες φρόντισαν επίσης να μας ενισχύσουν.
Ένα ευχαριστώ είναι το λιγότερο και στους εκατοντάδες απλούς πολίτες που έσπευσαν να προσφέρουν αίμα.
Και, βεβαίως, στους γιατρούς μου, στο Γεννηματάς, που μου έσωσαν τη ζωή, τους νοσηλευτές που με περιποιούνται!».
"Αφιερωμένο" σε όλους εκείνους που κρατούν τις τύχες και τις ζωές μας στα χέρια τους.
KE POU ESTISAN DEFTERO APARXAINT STIN ELADA
και συνεχιζεται με τα θυμαρια λιγο μετα την αναβυσσο
Δημοσίευση σχολίου