ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΙΟΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΠΡΕΖΑ,ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙ...
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ ΜΑΤΙΑ;;;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΘΙΣΗ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;;;
Αγοραπωλησίες και χρήση ναρκωτικών, χωρίς καμία προφύλαξη, μέρα μεσημέρι, σε απόσταση λίγων μέτρων από την κεντρική είσοδο του κέντρου απεξάρτησης, στην καρδιά της εμπορικής και επαγγελματικής ζωής του Πειραιά.
«Νταραβέρι» και αργός θάνατος για χρήστες που στεγνώνουν από στέρηση, επαγγελματίες που βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να «στεγνώνουν» από πελάτες, αλλά και για κατοίκους που βιώνουν την καθημερινή υποβάθμιση της γειτονιάς τους και την κατρακύλα της αξίας των ακινήτων τους.
Συχνά-πυκνά οι έμποροι κυνηγούν τους χρήστες που τους χρωστούν χρήματα. Αυτοί τρέχουν να κρυφτούν με τις σύριγγες στο μπράτσο και γεμίζει ο τόπος αίματα», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο ιδιοκτήτης παρακείμενου ναυτιλιακού πρακτορείου, κ. Ευάγγελος Μακρυγιάννης.
Εδώ και αρκετά χρόνια η παρουσία του κέντρου απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ στην καρδιά του πολεοδομικού ιστού του «λιμανιού» συνεχίζει την καριέρα της ως «παρακαταθήκης» προβλημάτων. Εδώ χτυπούσε κάποτε ο παλμός της «σκοτεινής» Τρούμπας, που σταμάτησε επί των σκοτεινότερων ημερών της δημαρχίας Σκυλίτση.
Οι «περιθωριακές» ημέρες του παρελθόντος μοιάζουν, ωστόσο, με παιδική χαρά σε σύγκριση με το κολαστήριο και την εγκληματικότητα της σύγχρονης πραγματικότητας.
«Αγαπώ αυτή την περιοχή. Εδώ μεγαλώσαμε. Ημασταν πιτσιρικάδες με κοντά παντελονάκια και κυκλοφορούσαμε όλες τις ώρες χωρίς άγχος ή φόβο. Δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με σήμερα. Οι συνθήκες άλλαξαν δραματικά προς το χειρότερο», θυμάται ο 60χρονος κ. Μακρυγιάννης.
Πάγιο είναι το αίτημα της τοπικής κοινωνίας για άμεση μεταφορά της μονάδας, όπως συνέβη στην περίπτωση της μονάδας του αθηναϊκού κέντρου που μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις του νοσηλευτικού ιδρύματος «Σωτηρία».
Κάτοικοι αλλά και χρήστες επικαλούνται την πρακτική άλλων ευρωπαϊκών κρατών, που διασφαλίζουν τη στέγαση παρόμοιων μονάδων σε προστατευμένους χώρους που αποθαρρύνουν τη δράση των εμπόρων.
Στην περίπτωση του Πειραιά, ο έτσι κι αλλιώς ευάλωτος χρήστης είναι περίπου αδύνατον να «αγιάσει». Η γύρω αγορά είναι διαρκώς γεμάτη με ηρωίνη, χάπια ή υποκατάστατα. Η προσφορά ακολουθεί τη ζήτηση.
Παρασκευή μεσημέρι γίνεται το «έλα να δεις». Η μονάδα χορηγεί στους «δικαιούχους» τη βουπρενορφίνη του Σαββατοκύριακου, που μοσχοπουλιέται στη συνέχεια στο αυτοσχέδιο χρηματιστήριο της πρέζας, το οποίο στηρίζουν οι εκατοντάδες εξαρτημένοι.
«Εχουμε προβεί σε δεκάδες έγγραφες διαμαρτυρίες προς τον δήμο, τη νομαρχία, το Εμπορικό Επιμελητήριο, τον Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά, αλλά δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη, τα μαγαζιά μένουν ξενοίκιαστα και η περιοχή υποβαθμίζεται με γοργούς βαθμούς», υπογραμμίζει η φαρμακοποιός κ. Αρτεμις Ηλιοπούλου, το φαρμακείο της οποίας ίδρυσε ο πατέρας της σε διπλανή οδό, πίσω στο 1922.
Πριν από έναν χρόνο στη γωνία 2ας Μεραρχίας και Φίλωνος σκότωσαν εν ψυχρώ έναν χρήστη.
Τι λένε όμως οι ίδιοι οι χρήστες; Ο 40χρονος Γ.Μ. και η σύζυγός του είναι χρόνιοι χρήστες και γονείς τριών παιδιών. Εχουν ενταχθεί σε πρόγραμμα βουπρενορφίνης, αλλά δυστυχώς παραμένουν πολυτοξικομανείς.
Ο Γ.Μ. είναι κατηγορηματικός: «τα κέντρα του ΟΚΑΝΑ πρέπει να μεταφερθούν σε πιο απόμακρα μέρη, μακριά από πάρκα, παιδικές χαρές, σχολεία κ.λπ. Οι χρήστες δεν πρέπει να μπλέκουν με τους πολίτες.
Μπορεί οι τελευταίοι να δείχνουν κατανόηση, αλλά όπως και να το κάνουμε η συγκατοίκηση δεν βγαίνει». Ο 30χρονος και πολυτοξικομανής Ν.Μ. παρακολουθεί «στεγνό» πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, αλλά είναι φανερό ότι δεν είναι «καθαρός».
«Ο αδελφός μου χάθηκε από υπερβολική δόση στην Κουμουνδούρου. Ηταν μόλις 22 ετών. Περιμένω και εγώ τη σειρά μου...», τονίζει απελπισμένος. «Εχω ηπατίτιδα Γ και είμαι ο αριθμός 9645 στη λίστα αναμονής. Οκτώ χρόνια χρήστης, ζω με τη μάνα μου και τον επίσης χρήστη μεγάλο αδελφό μου. Ζήτησα να με βοηθήσουν να μπω συντομότερα στο πρόγραμμα.
Μου είπαν ξερά ότι κάτι μπορεί να γίνει με δύο χιλιάρικα. Στο μεταξύ, οι έμποροι δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Πόσο να αντέξεις;», διερωτάται στο χείλος της απόγνωσης ο εξαιρετικά συγκροτημένος Α.Μ.
Στο ίδιο πνεύμα και τα λόγια της Κατερινας. «Στην Ελλάδα ο χρήστης δεν έχει καμία τύχη. Ποιον εξυπηρετούν άραγε οι λίστες αναμονής;
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΟΚΑΝΑ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΟΣΟ ΣΟΒΑΡΟ ΕΙΝΑΙ;;;
ΠΡΕΖΑ TV
24-1-2010
ethnos
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ ΜΑΤΙΑ;;;
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΘΙΣΗ,ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ;;;
Αγοραπωλησίες και χρήση ναρκωτικών, χωρίς καμία προφύλαξη, μέρα μεσημέρι, σε απόσταση λίγων μέτρων από την κεντρική είσοδο του κέντρου απεξάρτησης, στην καρδιά της εμπορικής και επαγγελματικής ζωής του Πειραιά.
«Νταραβέρι» και αργός θάνατος για χρήστες που στεγνώνουν από στέρηση, επαγγελματίες που βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να «στεγνώνουν» από πελάτες, αλλά και για κατοίκους που βιώνουν την καθημερινή υποβάθμιση της γειτονιάς τους και την κατρακύλα της αξίας των ακινήτων τους.
Συχνά-πυκνά οι έμποροι κυνηγούν τους χρήστες που τους χρωστούν χρήματα. Αυτοί τρέχουν να κρυφτούν με τις σύριγγες στο μπράτσο και γεμίζει ο τόπος αίματα», δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο ιδιοκτήτης παρακείμενου ναυτιλιακού πρακτορείου, κ. Ευάγγελος Μακρυγιάννης.
Εδώ και αρκετά χρόνια η παρουσία του κέντρου απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ στην καρδιά του πολεοδομικού ιστού του «λιμανιού» συνεχίζει την καριέρα της ως «παρακαταθήκης» προβλημάτων. Εδώ χτυπούσε κάποτε ο παλμός της «σκοτεινής» Τρούμπας, που σταμάτησε επί των σκοτεινότερων ημερών της δημαρχίας Σκυλίτση.
Οι «περιθωριακές» ημέρες του παρελθόντος μοιάζουν, ωστόσο, με παιδική χαρά σε σύγκριση με το κολαστήριο και την εγκληματικότητα της σύγχρονης πραγματικότητας.
«Αγαπώ αυτή την περιοχή. Εδώ μεγαλώσαμε. Ημασταν πιτσιρικάδες με κοντά παντελονάκια και κυκλοφορούσαμε όλες τις ώρες χωρίς άγχος ή φόβο. Δεν μπορεί να γίνει καμία σύγκριση με σήμερα. Οι συνθήκες άλλαξαν δραματικά προς το χειρότερο», θυμάται ο 60χρονος κ. Μακρυγιάννης.
Πάγιο είναι το αίτημα της τοπικής κοινωνίας για άμεση μεταφορά της μονάδας, όπως συνέβη στην περίπτωση της μονάδας του αθηναϊκού κέντρου που μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις του νοσηλευτικού ιδρύματος «Σωτηρία».
Κάτοικοι αλλά και χρήστες επικαλούνται την πρακτική άλλων ευρωπαϊκών κρατών, που διασφαλίζουν τη στέγαση παρόμοιων μονάδων σε προστατευμένους χώρους που αποθαρρύνουν τη δράση των εμπόρων.
Στην περίπτωση του Πειραιά, ο έτσι κι αλλιώς ευάλωτος χρήστης είναι περίπου αδύνατον να «αγιάσει». Η γύρω αγορά είναι διαρκώς γεμάτη με ηρωίνη, χάπια ή υποκατάστατα. Η προσφορά ακολουθεί τη ζήτηση.
Παρασκευή μεσημέρι γίνεται το «έλα να δεις». Η μονάδα χορηγεί στους «δικαιούχους» τη βουπρενορφίνη του Σαββατοκύριακου, που μοσχοπουλιέται στη συνέχεια στο αυτοσχέδιο χρηματιστήριο της πρέζας, το οποίο στηρίζουν οι εκατοντάδες εξαρτημένοι.
«Εχουμε προβεί σε δεκάδες έγγραφες διαμαρτυρίες προς τον δήμο, τη νομαρχία, το Εμπορικό Επιμελητήριο, τον Δικηγορικό Σύλλογο Πειραιά, αλλά δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Οι επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη, τα μαγαζιά μένουν ξενοίκιαστα και η περιοχή υποβαθμίζεται με γοργούς βαθμούς», υπογραμμίζει η φαρμακοποιός κ. Αρτεμις Ηλιοπούλου, το φαρμακείο της οποίας ίδρυσε ο πατέρας της σε διπλανή οδό, πίσω στο 1922.
Πριν από έναν χρόνο στη γωνία 2ας Μεραρχίας και Φίλωνος σκότωσαν εν ψυχρώ έναν χρήστη.
Τι λένε όμως οι ίδιοι οι χρήστες; Ο 40χρονος Γ.Μ. και η σύζυγός του είναι χρόνιοι χρήστες και γονείς τριών παιδιών. Εχουν ενταχθεί σε πρόγραμμα βουπρενορφίνης, αλλά δυστυχώς παραμένουν πολυτοξικομανείς.
Ο Γ.Μ. είναι κατηγορηματικός: «τα κέντρα του ΟΚΑΝΑ πρέπει να μεταφερθούν σε πιο απόμακρα μέρη, μακριά από πάρκα, παιδικές χαρές, σχολεία κ.λπ. Οι χρήστες δεν πρέπει να μπλέκουν με τους πολίτες.
Μπορεί οι τελευταίοι να δείχνουν κατανόηση, αλλά όπως και να το κάνουμε η συγκατοίκηση δεν βγαίνει». Ο 30χρονος και πολυτοξικομανής Ν.Μ. παρακολουθεί «στεγνό» πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, αλλά είναι φανερό ότι δεν είναι «καθαρός».
«Ο αδελφός μου χάθηκε από υπερβολική δόση στην Κουμουνδούρου. Ηταν μόλις 22 ετών. Περιμένω και εγώ τη σειρά μου...», τονίζει απελπισμένος. «Εχω ηπατίτιδα Γ και είμαι ο αριθμός 9645 στη λίστα αναμονής. Οκτώ χρόνια χρήστης, ζω με τη μάνα μου και τον επίσης χρήστη μεγάλο αδελφό μου. Ζήτησα να με βοηθήσουν να μπω συντομότερα στο πρόγραμμα.
Μου είπαν ξερά ότι κάτι μπορεί να γίνει με δύο χιλιάρικα. Στο μεταξύ, οι έμποροι δεν μας αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Πόσο να αντέξεις;», διερωτάται στο χείλος της απόγνωσης ο εξαιρετικά συγκροτημένος Α.Μ.
Στο ίδιο πνεύμα και τα λόγια της Κατερινας. «Στην Ελλάδα ο χρήστης δεν έχει καμία τύχη. Ποιον εξυπηρετούν άραγε οι λίστες αναμονής;
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΟΚΑΝΑ,ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΟΣΟ ΣΟΒΑΡΟ ΕΙΝΑΙ;;;
ΠΡΕΖΑ TV
24-1-2010
ethnos
1 σχόλιο:
sopa re royso piges 100 metra apo eki poy spoydazis ke ta ides gitones imaste ego ta blepo edo ke 2 xronia ke ta ides
Δημοσίευση σχολίου