Ακυρη είναι η απόλυση εργαζομένου, ο οποίος συνεπώς δικαιούται μισθούς υπερημερίας, εάν ο εργοδότης δεν του κατέβαλε πλήρη, αλλά «λειψή» αποζημίωση για την καταγγελία της εργασιακής σύμβασης.
Στον υπολογισμό της αποζημίωσης εντάσσονται και οι χρηματικές παροχές που κατέβαλλε σε σταθερή βάση ο εργοδότης (πέραν του βασικού μισθού και του επιδόματος που δικαιούται ο εργαζόμενος) και για τις οποίες είχε δημιουργηθεί επιχειρησιακή συνήθεια και δέσμευση καταβολής πάγιου ποσού.
Ωστόσο, ο εργοδότης θα μπορούσε με ένστασή του να αποκρούσει την ακυρότητα της απόλυσης, εφόσον αποδείξει ότι η καταβολή ελλιπούς αποζημίωσης δεν έγινε επίτηδες, αλλά ήταν δικαιολογημένη, σύμφωνα με τους κανόνες της καλής πίστης.
Ετσι, σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου (1254/09), η καταβολή μιας ελλιπούς αποζημίωσης από τον εργοδότη θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν οδηγεί και σε ακυρότητα της απόλυσης, μόνο εάν το ποσό της διαφοράς είναι μικρό, καθώς και σε περίπτωση που υπάρχει εύλογη αμφιβολία για το ακριβές ύψος της οφειλόμενης αποζημίωσης ή εφόσον η καταβολή μικρότερης αποζημίωσης οφείλεται σε πλάνη του εργοδότη, την οποία πρέπει, όμως, να αποδείξει.
Στις περιπτώσεις αυτές ο ΑΠ δέχεται ότι διασώζεται η εγκυρότητα της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας και ο απολυμένος μπορεί να αξιώσει τη συμπλήρωση της αποζημίωσης με τους νόμιμους τόκους (και όχι την καταβολή μισθών υπερημερίας).
Στη συγκεκριμένη υπόθεση το ανώτατο δικαστήριο δικαίωσε λογίστρια, η οποία μετά την απόλυσή της διεκδικούσε την καταβολή μεγαλύτερης αποζημίωσης, αλλά και μισθούς υπερημερίας.
Στην αποζημίωση υπολογίστηκαν, πάντως, οι τελευταίες αποδοχές, δηλαδή ο μισθός μαζί με επίδομα για τον χειρισμό ηλεκτρονικού υπολογιστή και επιπλέον χρηματικές παροχές που δίνονταν σε σταθερή βάση από τον εργοδότη.
Το Εφετείο αμφισβήτησε τη σταθερότητα και τον συγκεκριμένο και ομοιόμορφο χαρακτήρα ορισμένων επιπλέον χρηματικών παροχών, ενώ θεώρησε ασήμαντο ποσό μηνιαίου ασφαλίστρου που δεν είχε συνυπολογιστεί στην αποζημίωση απόλυσης, κρίνοντας ότι δεν μπορεί να οδηγήσει σε ακυρότητα της απόλυσης γιατί ήταν μικρού ύψους και η μη καταβολή οφειλόταν σε πλανημένο υπολογισμό που δικαιολογείται από την καλή πίστη.
Ο ΑΠ ανέτρεψε την εφετειακή απόφαση, υποδεικνύοντας στο Εφετείο τον επαναπροσδιορισμό των οφειλόμενων ποσών και διαφορών, καθώς εγκρίθηκε αποζημίωση περίπου 35.000 ευρώ, αλλά διεκδικείτο επιπλέον ποσό 24.000 ευρώ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
ΠΡΕΖΑ TV
1-2-2010
Στον υπολογισμό της αποζημίωσης εντάσσονται και οι χρηματικές παροχές που κατέβαλλε σε σταθερή βάση ο εργοδότης (πέραν του βασικού μισθού και του επιδόματος που δικαιούται ο εργαζόμενος) και για τις οποίες είχε δημιουργηθεί επιχειρησιακή συνήθεια και δέσμευση καταβολής πάγιου ποσού.
Ωστόσο, ο εργοδότης θα μπορούσε με ένστασή του να αποκρούσει την ακυρότητα της απόλυσης, εφόσον αποδείξει ότι η καταβολή ελλιπούς αποζημίωσης δεν έγινε επίτηδες, αλλά ήταν δικαιολογημένη, σύμφωνα με τους κανόνες της καλής πίστης.
Ετσι, σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου (1254/09), η καταβολή μιας ελλιπούς αποζημίωσης από τον εργοδότη θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι δεν οδηγεί και σε ακυρότητα της απόλυσης, μόνο εάν το ποσό της διαφοράς είναι μικρό, καθώς και σε περίπτωση που υπάρχει εύλογη αμφιβολία για το ακριβές ύψος της οφειλόμενης αποζημίωσης ή εφόσον η καταβολή μικρότερης αποζημίωσης οφείλεται σε πλάνη του εργοδότη, την οποία πρέπει, όμως, να αποδείξει.
Στις περιπτώσεις αυτές ο ΑΠ δέχεται ότι διασώζεται η εγκυρότητα της καταγγελίας της σύμβασης εργασίας και ο απολυμένος μπορεί να αξιώσει τη συμπλήρωση της αποζημίωσης με τους νόμιμους τόκους (και όχι την καταβολή μισθών υπερημερίας).
Στη συγκεκριμένη υπόθεση το ανώτατο δικαστήριο δικαίωσε λογίστρια, η οποία μετά την απόλυσή της διεκδικούσε την καταβολή μεγαλύτερης αποζημίωσης, αλλά και μισθούς υπερημερίας.
Στην αποζημίωση υπολογίστηκαν, πάντως, οι τελευταίες αποδοχές, δηλαδή ο μισθός μαζί με επίδομα για τον χειρισμό ηλεκτρονικού υπολογιστή και επιπλέον χρηματικές παροχές που δίνονταν σε σταθερή βάση από τον εργοδότη.
Το Εφετείο αμφισβήτησε τη σταθερότητα και τον συγκεκριμένο και ομοιόμορφο χαρακτήρα ορισμένων επιπλέον χρηματικών παροχών, ενώ θεώρησε ασήμαντο ποσό μηνιαίου ασφαλίστρου που δεν είχε συνυπολογιστεί στην αποζημίωση απόλυσης, κρίνοντας ότι δεν μπορεί να οδηγήσει σε ακυρότητα της απόλυσης γιατί ήταν μικρού ύψους και η μη καταβολή οφειλόταν σε πλανημένο υπολογισμό που δικαιολογείται από την καλή πίστη.
Ο ΑΠ ανέτρεψε την εφετειακή απόφαση, υποδεικνύοντας στο Εφετείο τον επαναπροσδιορισμό των οφειλόμενων ποσών και διαφορών, καθώς εγκρίθηκε αποζημίωση περίπου 35.000 ευρώ, αλλά διεκδικείτο επιπλέον ποσό 24.000 ευρώ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
ΠΡΕΖΑ TV
1-2-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου