ΓΕΜΑΤΟ ΚΑΚΟΤΕΧΝΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΑΜΕ ΕΝΑ ΣΚΑΣΜΟ ΛΕΦΤΑ...

«Πρότυπος» ο οικισμός, «πρότυπα» και τα προβλήματα που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν οι 10.000 κάτοικοι του Ολυμπιακού Χωριού έξι χρόνια μετά τις ένδοξες μέρες και νύχτες του 2004.
Αν τη διαχείριση της κληρονομιάς των Ολυμπιακών Αγώνων συμπυκνώνουν οι όροι «διάψευση ονείρων», «προχειρότητα», «ανοργανωσιά» και «σκοπιμότητες», μοιάζει σαν να έχουν όλα μαζί εγκατασταθεί στα 366 κτίρια με τα 2.292 διαμερίσματα -χωρίς μάλιστα να πληρώνουν δημοτικά τέλη στον Δήμο Αχαρνών.
Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι, για παράδειγμα, δεν είχαν προβλεφθεί αρκετές σχολικές αίθουσες σε έναν οικισμό όπου θα έρχονταν να κατοικήσουν δικαιούχοι με κοινωνικά κριτήρια (π.χ. πολύτεκνες οικογένειες); Αποτέλεσμα: Ενώ μεταξύ των κατοίκων υπάρχουν 3.500 παιδιά όλων των ηλικιών, οι αυλές των σχολείων «κοσμούνται» με 24 κοντέινερ που καλύπτουν όπως όπως τις στεγαστικές ανάγκες, μας λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου Κατοίκων του Ολυμπιακού Χωριού Κ. Σκέντζος, καθώς περπατούμε στον περίβολο ενός δημοτικού: «Βλέπετε το κτίριο; Μελετήθηκε για να εξυπηρετεί 200 παιδιά και σήμερα φοιτούν 400»...

Η έλλειψη σχολικής στέγης είναι ένα από τα προβλήματα που ζητούν λύση. Από πλευράς κυβέρνησης η τελευταία επίσημη απάντηση ήταν τον Απρίλιο του 2009 (επαφές έγιναν με τη νέα κυβέρνηση αλλά έως πρόσφατα δεν είχε τοποθετηθεί διοίκηση στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας που διαχειρίζεται το Ο.Χ.). Από εκείνη την απάντηση οι κάτοικοι έμαθαν ότι η διοίκηση είναι ενήμερη πως «οι κατασκευασμένες αίθουσες δεν επαρκούσαν για να καλύψουν τις ανάγκες σε πρωινή βάρδια» και υπήρχε σε εξέλιξη διαδικασία τροποποίησης της Πολεοδομικής Μελέτης του Ολυμπιακού Χωριού για να εξασφαλιστεί χώρος σε άλλο οικοδομικό τετράγωνο!
Οι ίδιοι κάτοικοι όπως και εκατομμύρια άλλων Ελλήνων είναι όμως ενήμεροι για τον πολύ αποτελεσματικό τρόπο με τον οποίο λειτούργησε η διοίκηση για να εξυπηρετήσει, μέσω Ολυμπιακού Χωριού, όχι τους δικαιούχους εργαζόμενους αλλά τη Μονή Βατοπεδίου. Το συγκρότημα κτιρίων των 20.000 τετραγωνικών μέτρων, που «στοιχειώνει» σήμερα στη νοτιοδυτική γωνία του οικισμού, πρωταγωνίστησε μαζί με τα άλλα πρόσωπα και ακίνητα του περιώνυμου σκανδάλου. Ηταν αυτό που κατέληξε στα χέρια της μονής εσπευσμένα τον Ιούλιο του 2007. Προηγουμένως η μονή είχε ανταλλάξει τις αμφισβητούμενες εκτάσεις στη λίμνη Βιστωνίδα με 97 άλλα ακίνητα του Δημοσίου, τα οποία επίσης παραχώρησε με αντάλλαγμα το κτίριο αυτό. Το οποίο κτίριο πούλησε στη συνέχεια έναντι 50 εκατομμυρίων ευρώ στην εταιρεία Νόλιντεν για να το κάνει ιδιωτικό θεραπευτήριο. Τα αθεράπευτα χάλια που ανέδειξε η όλη «κομπίνα» έχουν παγώσει κάθε επενδυτικό σχέδιο και το κτίριο ερημώνει καθώς περνά ο καιρός και ουδείς γνωρίζει εάν το Δημόσιο θα διεκδικήσει ξανά την κυριότητα του κτιρίου.

Ενώ όμως τα 20.000 τετραγωνικά μένουν «νεκρά», «ζωντανά» διατηρούνται τα σχέδια για την εγκατάσταση ενός ακόμη τεράστιου εμπορικού κέντρου τύπου Mall, συνολικού εμβαδού άνω των 50.000 τ.μ., σε διπλανή κενή έκταση που φιλοξενούσε εν έτει 2004 το πάρκινγκ και χώρους σίτισης. Αντιθέτως, άδηλο παραμένει το μέλλον για τη «ζώνη πρασίνου» του Ολυμπιακού Χωριού, μια μακρόστενη «πλατεία» 250 στρεμμάτων (διπλάσια από τον Εθνικό Κήπο) που θα μπορούσε να μετατραπεί σε ένα πάρκο υψηλού πρασίνου αλλά σήμερα κυριαρχείται από την εγκατάλειψη καθώς κανείς δεν αναλαμβάνει το κόστος και την ευθύνη.
Σύμβολα της ίδιας εγκατάλειψης είναι και πολλά από τα μαγαζιά που νοικιάστηκαν όταν πρωτοεγκαταστάθηκαν οι κάτοικοι, για να εγκαταλειφθούν στη συνέχεια από τους μισθωτές τους. «Από τα 29 μαγαζιά που υπήρχαν στο σχέδιο, ζήτημα να λειτουργούν σήμερα έξι, μεταξύ των οποίων ένα φαρμακείο και ένα σουβλατζίδικο» μας λένε οι κάτοικοι καθώς περνούμε μπροστά από τη χορταριασμένη αυλή χώρου που ήθελε να εξελιχθεί σε καφέ-μπαρ «Pueblo»! Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας είχε νοικιάσει δύο μαγαζιά στον πλειοδοτικό διαγωνισμό αναλαμβάνοντας μηνιαίο μίσθωμα άνω των 10.000 ευρώ! «Δεν μπορώ να καταλάβω τι περίμεναν οι επιχειρηματίες και ανέβασαν τόσο πολύ τις τιμές» μας λέει σκεπτικός ο κάτοικος του Χωριού Γ. Λουρδής: «Ανθρωποι του μεροκάματου ήρθαμε να ζήσουμε εδώ».

Το δεδομένο είναι πως ολόκληρος οικισμός, με πληθυσμό σαν το Ναύπλιο, την πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, έμεινε για πολύ καιρό χωρίς ένα καφενείο, ένα στέκι για να συναντιούνται οι κάτοικοι, που ούτε την πολυτέλεια είχαν να τρέχουν σε άλλες συνοικίες με το αυτοκίνητο ούτε αξιόπιστες αστικές συγκοινωνίες μπορούσαν να τους εξυπηρετήσουν. «Στην έλλειψη αυτή, όπως και σε πολλές άλλες, προσπαθήσαμε να υποκαταστήσουμε τη διοίκηση μέσω της συλλογικής πρωτοβουλίας» μας λέει ο πρόεδρος του Συλλόγου Κατοίκων Κ. Σκέντζος, καθώς μας ξεναγεί σε δύο αυτοσχέδια «στέκια»:
«Απαιτήσαμε και μας παραχωρήθηκαν δύο από τα μαγαζιά που έμεναν κενά. Το ένα το κάναμε στέκι για τη νεολαία, το άλλο για μεγαλύτερους. Μόνοι μας εγκαταστήσαμε ράμπες για να έχουν πρόσβαση οι ανάπηροι, εξασφαλίσαμε δύο κομπιούτερ, αναζητούμε πολλά περισσότερα -κυρίως να μη χάσουν το κουράγιο τους οι κάτοικοι και τα παρατήσουν» λέει ο κ. Σκέντζος. Στο «νεανικό στέκι», δύο νεαροί παίζουν τάβλι, οι υπόλοιποι συζητούν με φόντο μια άδεια μηχανή αυτόματης πώλησης αναψυκτικών. Χαμόγελα, δυο λόγια αμηχανίας, υποδοχή σε έναν άλλο νεαρό που φτάνει από τον σκοτεινό δρόμο. Στο «λαϊκό στέκι», οι ηλικίες μεγαλύτερες, η τηλεόραση αναμμένη, το κλίμα ανάλογο: «Εδώ εφαρμόζεται καθεστώς αυτοδιαχείρισης. Μερικοί φέρνουν καφέ από το σπίτι, άλλοι προτιμούν να πληρώνουν κάτι συμμετέχοντας στα έξοδα λειτουργίας. Εδώ μαζευτήκαμε για να γιορτάσουμε την Τσικνοπέμπτη», μας λέει ο πρόεδρος του συλλόγου.

Μια γυναίκα φτάνει στο αυτοσχέδιο στέκι κρατώντας τη μικρή της κόρη, ενώ την ίδια στιγμή πέφτει η ασφάλεια του ηλεκτρικού. Το φως επανέρχεται σύντομα μέσα στον χώρο ενώ έξω αρχίζει να κυριαρχεί το σκοτάδι. Διακρίνουμε στο βάθος κάποια μικρά τσιμεντένια βάθρα και στον αέρα έντονη τη μυρωδιά από ακαθαρσίες ζώων. Για τα πρώτα, μας εξηγούν ότι είναι οι βάσεις που κάποτε έμπαιναν οι σημαίες των εθνικών ομάδων επί Ολυμπιάδας. Για τη μυρωδιά που ξυπνά σε εμάς μνήμες από χωριό, ο κ. Σκέντζος δεν δείχνει καμία νοσταλγική διάθεση: «Πρόκειται για μια μονάδα εκτροφής ζώων που μας ταλαιπωρεί όλο τον χρόνο με τα απόβλητά της. Εχουμε διαμαρτυρηθεί αλλά χωρίς αποτέλεσμα»...
Πώς να γίνει διαφορετικά όμως, με δεδομένη την έλλειψη σχεδιασμού; Ο χώρος όπου χτίστηκε το Ολυμπιακό Χωριό ήταν παλιά χώρος βοσκής για τους κατοίκους του Μενιδίου, όπου με τα χρόνια εγκαταστάθηκε ο στρατός (αεροδρόμιο Δεκέλειας, αποθήκες και άλλες εγκαταστάσεις). Η επιλογή και οι απαλλοτριώσεις έγιναν όπως όπως για να προλάβουν τα έργα. Θυμόμαστε τις στατιστικές των θυμάτων από τα ολυμπιακά έργα: από τους δώδεκα νεκρούς που χάθηκαν στο διάστημα μεταξύ Δεκεμβρίου 2001 και Απριλίου 2004, οι τέσσερις εργάζονταν για τους εργολάβους και τους υπεργολάβους του Ο.Χ.

Η θυσία τους όμως δεν ήταν αρκετή για να γεννηθεί ένα δημόσιο έργο απαλλαγμένο από κακοτεχνίες και κόστη που συνεχώς απαιτούν αναπροσαρμογή. «Οι περισσότεροι από τους δικαιούχους διαπίστωσαν με το που ήρθαν να κατοικήσουν σοβαρά προβλήματα και ελλείψεις στις κατά τα άλλα πρότυπες κατοικίες» λέει ο Γ. Λουρδής, τεχνικός και ο ίδιος: «Πολλοί αναγκάστηκαν να πάρουν δάνειο 20 ή και 30.000 ευρώ για να τις αποκαταστήσουν. Μετά υπήρχαν πολλά μπαλκόνια από τα οποία έλειπαν τα στέγαστρα. Αναγκάστηκε ο καθένας να αυτενεργήσει και προέκυψαν πρόχειρες κατασκευές που με τον δυνατό αέρα της Πάρνηθας απογειώνονται, με κίνδυνο να καταλήξουν στα κεφάλια μας. Το κόστος για την αποπληρωμή των δανείων έρχεται να προστεθεί στο ποσό που καθένας πληρώνει στον ΟΕΚ για να εξοφλήσει κάποτε το σπίτι που παρέλαβε».

Θεωρητικώς, ο ΟΕΚ έχει αναγνωρίσει τις κακοτεχνίες αλλά, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, το έργο δεν έχει ακόμη παραληφθεί τελεσίδικα, αφού αυτό προϋποθέτει οι εργολάβοι να αναγνωρίσουν τα υπάρχοντα προβλήματα και το ανάλογο κόστος. Το όλο έργο ξεκίνησε με προϋπολογισμό 300 εκατομμύρια ευρώ, δημοσιεύματα το αναπροσάρμοσαν αργότερα στα 430 εκατ., αλλά θεωρείται δεδομένο ότι δεν έχει εξοφληθεί από το Δημόσιο. Συνέπεια αυτού είναι να μην ξέρουμε ακόμη τι ακριβώς χρωστάμε, λένε οι κάτοικοι. «Ευτυχώς, λόγω και της οικονομικής κρίσης, έγινε δεκτό να μειωθεί δραστικά το ποσό που πληρώνουμε κάθε μήνα» λέει ο κ. Σκέντζος. «Πρέπει όμως κάτι να γίνει και με το κόστος που θα χρεωθούμε. Μας είπαν για 850 ευρώ το τετραγωνικό. Πριν από δέκα χρόνια, με τέτοιο κόστος έφτιαχνες παλάτι...».
Μήπως τελικά οι κάτοικοι του Ολυμπιακού Χωριού είναι υπερβολικά απαιτητικοί; Μήπως άδικα διαμαρτύρονται πληρώνοντας για καινούργια σπίτια πολύ λιγότερα από όσα θα πλήρωναν για κάτι ανάλογο σε κάποια αθηναϊκή συνοικία; Μήπως ξεχνούν ότι έχουν φρέσκο αέρα, ανοικτούς δρόμους και χώρους για να παίζουν τα παιδιά με μεγάλη άνεση; Τα ερωτήματα κλωθογυρίζουν στο μυαλό μας από νωρίς, όταν πρωτοφτάσαμε στο Χωριό και είδαμε παιδιά να τρέχουν στα παρτέρια και τις αλάνες. Οσα είδαμε στο μεταξύ μας έδωσαν κάποιες απαντήσεις καθώς επίσης και:
Η πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων του προπονητικού κέντρου που χορταριάζει αδειανή δίπλα στα αντλιοστάσια που σκουριάζουν.
Η διαμάχη για τους κοινόχρηστους χώρους, τη συντήρησή τους και το ποιος θα έχει την ευθύνη εάν κάποιο παιδί έχει ένα ατύχημα στην παιδική χαρά. Ο ΟΕΚ επιμένει ότι στον χώρο ενός τέτοιου οικισμού, η ευθύνη ανήκει στους οικιστές και δεν μεταβιβάζεται στον δήμο όπου υπάγεται.
Η έλλειψη πολιτιστικού κέντρου και κτιρίου διοίκησης, αν και υπάρχουν στον πολεοδομικό σχεδιασμό. (Για την έλλειψη εκκλησίας κάποιοι διαμαρτύρονται, αλλά άλλοι δεν θέλουν καν να ακούσουν μετά το φιάσκο με το κτίριο της Μονής Βατοπεδίου).
Οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας και οι πυλώνες υπερηψηλής τάσης που βρίσκονται στις παρυφές του Χωριού, χωρίς να υπάρχουν αρκετά ψηλά κτίρια για να τις κρύβουν. *

ΠΡΕΖΑ TV
16-3-2010

enet.gr