ΘΑ ΦΑΜΕ ΓΕΡΟ ΠΕΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ....

«Στενό κοστούμι» για την Ελλάδα ράβουν οι αρχιτέκτονες του νέου «Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου» (ΕΝΤ).
Οπως προκύπτει από το σχεδιασμό τεχνοκρατών, ο οποίος απ' ό,τι φαίνεται στηρίζεται σε πολιτικό επίπεδο από την γερμανική κυβέρνηση, η Ελλάδα αν λειτουργούσε ήδη το ΕΝΤ έπρεπε να καταβάλει εισφορά περίπου 1,6 δισ. ευρώ (0,65% ΑΕΠ). Επιπροσθέτως, θα της επιβαλλόταν ποινή «στερήσεως του δικαιώματος ψήφου που διαθέτει η χώρα» στην Ε.Ε. εξαιτίας της παραποίησης των στατιστικών της στοιχείων. Η «ταπεινωτική αυτή» κύρωση σε θεσμικό επίπεδο προτάθηκε ήδη δημοσίως από τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή.
Η Ελλάδα παρ' όλο που αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει η συζήτηση για το νέο Ταμείο, δεν μπορεί να προσδοκά σε αυτό για να ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, καθώς η δημιουργία του πρέπει να περάσει από τη διελκυστίνδα της διαβόητης κοινοτικής γραφειοκρατίας. Βέβαια, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν μπορούσε να αποκλειστεί κατηγορηματικά, με δεδομένο μάλιστα, ότι η χώρα μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια μόνο για «χρεολύσια» πρέπει να δανειστεί περίπου 100 δισ. ευρώ. Αλλωστε, η αποστολή του ΕΝΤ δεν θα περιορίζεται μόνο στη διάσωση κρατών που κινδυνεύουν, αλλά θα μπορεί να διαμορφώνει και να επιβλέπει την υλοποίηση σταθεροποιητικών προγραμμάτων. Περίπου δηλαδή ό,τι κάνει σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Ωστόσο, μία ουσιαστική διαφορά μεταξύ του ΔΝΤ και του ΕΝΤ εντοπίζεται στους πόρους των δύο ταμείων και κυρίως στον μηχανισμό που προσδιορίζει τις εισφορές των κρατών-μελών προς τα δύο αυτά ταμεία.
Στο ΔΝΤ τα κράτη-μέλη καταβάλλουν μία ετήσια συνδρομή, η οποία είναι ανάλογη με το μέγεθος της οικονομίας τους. Αντιθέτως, στο ΕΝΤ η εισφορά που θα καταβάλλει το κάθε μέλος της ευρωζώνης θα εξαρτάται από το έλλειμμα και το χρέος που εμφανίζει. Εχει προταθεί να καταβάλλεται «ποινή» 1% για τμήμα του χρέους που υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ (το οποίο αποτελεί και το όριο που έχει θέσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ).

Η Ελλάδα δηλαδή με χρέος 115% του ΑΕΠ έπρεπε να καταβάλλει μία εισφορά η οποία θα αντιστοιχούσε στο 0,55% του ΑΕΠ (δηλαδή 1,32 δισ. ευρώ). Επιπροσθέτως το κράτος-μέλος θα καταβάλλει εισφορά 1% για το τμήμα εκείνο του ελλείμματος του που υπερβαίνει το όριο του 3% του ΑΕΠ. Για την Ελλάδα με έλλειμμα στο 13% του ΑΕΠ θα μεταφράζονταν σε μία εισφορά 0,1% του ΑΕΠ (περίπου άλλα 240 εκατ. ευρώ). Αθροιστικά δηλαδή η συνολική εισφορά της Ελλάδας για το 2009 θα έφθανε στο 0,65% του ΑΕΠ (1,6 δισ. ευρώ).
Η σύνδεση αυτή της εισφοράς του κάθε κράτους μέλους με τις δημοσιονομικές του υπερβάσεις, εκτιμάται από τους αρχιτέκτονες του νέου Ταμείου ότι αντισταθμίζει τον λεγόμενο «ηθικό κίνδυνο». Την επιβράβευση δηλαδή των χωρών που εμφανίζουν «παραβατική συμπεριφορά». Με άλλα λόγια τα κράτη-μέλη που παραβιάζουν τα όρια που έχει θέσει η Συνθήκη του Μάαστριχτ θα τιμωρούνται κάθε χρονιά καταβάλλοντας υψηλότερες εισφορές στο νέο Ταμείο. Οι εισφορές αυτές θα τοκίζονται και δυνητικά θα αποτελούν τον «κουμπαρά» τον οποίο μπορεί να «σπάσει» όποια χώρα προσφύγει στο ΕΝΤ.
Στην περίπτωση που τα κεφάλαια αυτά δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του κράτους, τότε θα παρεμβαίνει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, προσφέροντας για την περίσταση όχι μόνο «το καρότο» αλλά και το «μαστίγιο». Το κράτος-μέλος δηλαδή θα μπορεί να δανειοδοτηθεί με περισσότερα κεφάλαια απ' αυτά που έχει συνεισφέρει στο κοινό Ταμείο, θα υποχρεωθεί όμως ταυτοχρόνως να εφαρμόσει ένα σταθεροποιητικό πρόγραμμα το οποίο θα του επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Eurogroup.
Ο σχεδιασμός του ΕΝΤ έχει λάβει υπόψη του και ακραίες καταστάσεις μαζικής απόσυρσης κεφαλαίων από ένα κράτος-μέλος. Για να αποσοβηθούν οι παράπλευρες απώλειες από τη «χρεοκοπία» μίας χώρας το ΕΝΤ θα μπορεί να παρεμβαίνει και θα ανταλλάσσει τα κρατικά ομόλογα της συγκεκριμένης χώρας με ομόλογα που το ίδιο θα έχει εκδώσει. Ομως τα εγγυημένα αυτά ομόλογα δεν θα μπορούν να αντιστοιχούν στο σύνολο του χρέους. Για παράδειγμα, προτείνεται να είναι πλήρως εγγυημένο το κομμάτι του χρέους που αντιστοιχεί στο 60% του ΑΕΠ της χώρας και για το υπερβάλλον ποσοστό το ΕΝΤ να εγγυάται μόνο το 60% του χρέους. Ετσι, οι επενδυτές που κατέχουν ομόλογα μίας χώρας της οποίας το χρέος αντιστοιχεί στο 120% του ΑΕΠ, θα «ρισκάρουν» να χάσουν το 50% του κεφαλαίου τους σε περίπτωση χρεοκοπίας.

ΠΡΕΖΑ TV
14-3-2010