Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ JP MORGAN ΣΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ...ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ...

…Στην Αμερική δύο από τις μεγαλύτερες τράπεζες, των δισεκατομμυριούχων Ροκφέλερ και Μόργκαν εξουσιάζουν ένα κεφάλαιο 11 δισεκατομμύρια μάρκα ….Οι Μόργκαν ασκούν τεράστια επίδραση στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Πολλοί πρόεδροι και υπουργοί των ΗΠΑ ήταν ευνοούμενοι των Μόργκαν ….

Άπαντα Β.Ι. Λένιν τόμος 27

Η JPMorgan ήταν ήδη από τον μεσοπόλεμο μια πανίσχυρη χρηματιστηριακή μονοπωλιακή εταιρεία που ήλεγχε μεγάλο αριθμό αμερικανικών τραπεζών και ενώσεων καθώς και βιομηχανικών εταιρειών. Τέτοιες ήταν για παράδειγμα η General electric και η General motors, η οποία έως το 2006 είχε ετήσια έσοδα που ξεπερνούσαν το ύψος του ΑΕΠ της Ιρλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας, της Ουρουγουάης, της Σρι Λάνκα, της Κένυας, της Ναμίμπια, της Νικαράγουας και του Τσαντ μαζί. Με το κραχ του 1929, το οποίο προκάλεσε μεταξύ άλλων και η ληστρική μανία της JPMorgan, προωθώντας τις γνωστές «φούσκες», η κερδοσκοπική εταιρεία ποδοπάτησε όλους τους μικρότερους ομίλους, συγχωνεύοντάς τους και εδραιώνοντας την κυριαρχία της και τον μονοπωλιακό της χαρακτήρα.

Σήμερα διανύουμε μιαν ακόμη καπιταλιστική κρίση από τις προβλεφθείσες, σύμφυτη άλλωστε με τη φυσιογνωμία του καπιταλιστικού μοντέλου. Ξεκίνησε πάλι στην πάλαι ποτέ «χώρα της ευημερίας», την Αμερική, με τον φουκαρά μέσο Αμερικανό πολίτη που έπαιρνε στεγαστικά δάνεια, εξαπλώθηκε με τα «τοξικά» χρηματοπιστωτικά προϊόντα και κλιμακώθηκε με μαζικές απολύσεις εργαζομένων από πολυεθνικές και εργοστάσια, κλείσιμο εταιρειών, πίεση σε οικονομικά ασθενέστερα κράτη και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όσες εταιρείες διασώθηκαν, το κατόρθωσαν με τα χρήματα των απανταχού φορολογουμένων την ίδια ώρα που σε όλον τον κόσμο δυνάμωναν οι φωνές που απαιτούσαν να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που την δημιούργησαν. Βέβαια, η αδικία και καταπίεση υπάρχουν είτε το καπιταλιστικό μοντέλο διανύει περίοδο άνθησης είτε ύφεσης. Πολύ πριν την κρίση, προκειμένου να αποφύγουν τα διαφυγόντα κέρδη που επέβαλαν τα εργασιακά κεκτημένα, οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες μετέφεραν τα κεφάλαιά τους και την παραγωγή τους σε κράτη του λεγόμενου «αναπτυσσόμενου», κατά την ορολογία τους, κόσμου, με σκοπό να πετύχουν την παραγωγή με το χαμηλότερο κόστος. Μερικές από αυτές, όπως η Nike και η Adidas κ.α, που έχουν ήδη μεταφέρει τις παραγωγικές τους δραστηριότητες στις αναπτυσσόμενες χώρες, αρνούνται να πληρώσουν ακόμη και τα 87 σεντς την ώρα που θεωρούνται απαραίτητα για τη στοιχειώδη κάλυψη του κόστους ζωής των εργαζομένων που απομακρύνουν τους κινδύνους εμφάνισης ασθενειών κ.ο.κ. Αντ’ αυτού μερικές από αυτές τους πληρώνουν μονάχα 13 σεντς την ώρα. Την ίδια στιγμή υπάρχει και μια άλλη πιο σκοτεινή όψη. Η Αμερική «ηγέτιδα» του «ελεύθερου κόσμου» από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, αποφάσισε να αναλάβει και τον ρόλο του εξαγωγέα της «δυτικής δημοκρατίας» εξάγοντας τον πόλεμο και την καταπίεση σε «αναπτυσσόμενες» περιοχές του πλανήτη, όπως οι πολύπαθες χώρες του αραβικού κόσμου ενώ ταυτόχρονα ενισχύει οικονομικά και στρατιωτικά φασιστικά κράτη, όπως αυτό του Ισραήλ. Με αυτήν την καταφανή αλαζονεία των ισχυρών και της κυριαρχίας της αγοράς πάνω στον πλανήτη κατέρρευσε η ιδεολογική αυτοεπένδυση της Αμερικής ως Δημοκρατίας.

Το ελληνικό κράτος οικονομικά και στρατηγικά, ήταν παραδοσιακά υποτελές στις καπιταλιστικές δυνάμεις της Βρετανίας και της Αμερικής, και εξακολουθεί να παραμένει εξαρτημένο στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες από πολλές πλευρές, οικονομικά, στρατιωτικά, και πολιτιστικά. Αποτέλεσμα της εξάρτησης αυτής ήταν να δημιουργηθεί ένα τεράστιο κράτος, που λειτουργούσε και εξακολουθεί να λειτουργεί ως διεκπεραιωτής υποσχέσεων και συναλλαγών προς όφελος της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας. Τις τελευταίες δεκαετίες διανεμήθηκαν και χαρίσθηκαν σε μεγιστάνες του πλούτου και σε λιμοκοντόρους της κοινωνικής και πολιτικής ζωής τεράστια κεφάλαια από τα κονδύλια των κοινοτικών πλαισίων στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακόμη και από τα κεφάλαια των οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, με μίζες, δάνεια με χαριστικούς όρους, φωτογραφικούς διαγωνισμούς.

Ο δημόσιος πλούτος εκχωρήθηκε σε ελληνικά και ξένα μονοπώλια σε συνδυασμό με άπειρα προνόμια και φοροαπαλλαγές. Εξάλλου οι φοροαπαλλαγές των μεγάλων επιχειρήσεων και οι φορολογικές ελαφρύνσεις των υψηλών εισοδημάτων ήταν βασικό στοιχείο της οικονομικής πολιτικής του γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Ρόναλντ Ρέιγκαν. Η θεωρία είχε στόχο την αύξηση της επιχειρηματικότητας και των δαπανών των πλουσίων που θα είχε σαν αποτέλεσμα τη βελτίωση όλων των κοινωνικών στρωμάτων, όπερ και δεν εγένετο. Η εφαρμογή του μοντέλου αυτού στην Ελλάδα οδήγησε σε μια τεράστια συσσώρευση κερδών για το ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο.

Για την εξυπηρέτηση των κύκλων των οικονομικά ισχυρών οδηγήθηκε στην εξαθλίωση η μεγάλη μάζα των εργαζομένων και καθηλώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις στα επίπεδα της πείνας. Οι εργάτες, οι βιοτέχνες, το μικρό και μεσαίο εμπόριο, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που αποτελούν τις βασικές παραγωγικές δυνάμεις και έχουν γίνει ο βασικός τροφοδότης της πλουτοκρατίας, συντρίβονται από δυσβάσταχτους φόρους, την αποβιομηχάνιση και από το γενικότερο μαρασμό. Η δημόσια οικονομική και κοινωνική ζωή έχει γίνει φέουδο των κύκλων της ολιγαρχίας. Η πλειοψηφία του λαού βρίσκεται κάτω από μια πρωτοφανή οικονομική καταπίεση, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ δαπανώνται για την ενίσχυση των φίλων εργολάβων και καταχραστών της δημόσιας ζωής.

Με πρόσχημα την «δημοκρατία» οι έχοντες την εξουσία επιδίδονται στην ασύδοτη εκμετάλλευση της παραγόμενης από το λαό (και για το λαό;) υπεραξίας με το επιχείρημα ότι η εκμετάλλευση αυτή είναι προϊόν και βούληση της πλειοψηφίας του λαού. Είναι, στην κυριολεξία, ένας φαύλος κύκλος, που έχει τις ρίζες του στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Όταν, μετά την πτώση της αμερικανοκίνητης δικτατορίας των συνταγματαρχών, εμφανίστηκαν εκείνοι που θα έκαναν πράξη την επιταγή του λαού για ελευθερία, δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου και διαφάνεια. Φούσκωσαν τα μυαλά του λαού με αυτά που ήθελε να ακούσει, ότι, δηλαδή, η Ελλάδα θα πάψει να αποτελεί προτεκτοράτο των άγγλων και των αμερικάνων, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις εκείνες που θα αποκαθιστούσαν την αυτονομία της και με φυσική συνέπεια τη βελτίωση των συνθηκών ζωής. ’Έπεα πτερόεντα, όμως, καθώς η «δυτική δημοκρατία» έκανε καλά τη δουλειά της. Αυτός που κάνει τη χώρα να δουλεύει, ο λαός, είναι επήλυδας στον τόπο του και οι διάφοροι φωστήρες μιλούν εξ ονόματός του. Από πού κι ως που έχουν το δικαίωμα να μιλούν οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ για το ασφαλιστικό, όταν ο κατεξοχήν ρόλος τους είναι η διασφάλιση των ατομικών τους συμφερόντων; Η ίδια η τράπεζα της Ελλάδας, ο διαχρονικός καταχραστής του δημοσίου χρήματος και συνέταιρος της ΕΚΤ, ομολογεί, απροκάλυπτα, πως το μεγαλύτερο ποσοστό του δημοσίου χρήματος που εισρέει στα ταμεία του κράτους, προέρχεται όχι από αυτούς που έχουν, γιατί αυτοί φοροδιαφεύγουν, αλλά από τα καταχρεωμένα νοικοκυριά, τα οποία για να ανταποκριθούν στη ληστρική επιδρομή αναγκάζονται μέσω του δανεισμού να γίνονται βορά των τραπεζών. Τελικά, το μόνο που παραμένει επίκαιρο στο ρημαγμένο τούτο τόπο είναι ότι δουλεύουμε για τους λίγους και οι λίγοι δουλεύουν για τους εαυτούς τους.

Όμως, πια ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η εκτεταμένη διαφθορά που διέπει το τρίγωνο εξουσίας, κράτος-κεφάλαιο-μίντια, δεν μπορεί να κρυφτεί. Η αδύναμη οικονομικά πλειοψηφία διαρκώς διευρύνεται ενώ την ίδια ώρα δουλεύει-παράγει για να συσσωρεύσει πλούτο η οικονομική ελίτ. Είναι η οικονομική ολιγαρχία, που αποτελεί την ουσιαστική εξουσία που δίνει εκ του αφανούς και του ασφαλούς, τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές στα δημόσια πράγματα και τις πολιτικές αποφάσεις. Η σύγχρονη ελίτ της χώρας, η μεγαλοαστική τάξη, αποτελείται από ένα σαφώς προσδιορισμένο κύκλο ανθρώπων που μοιράζονται μεταξύ τους τον παραγόμενο πλούτο του τόπου, κι έχουν μεταξύ τους κοινά χαρακτηριστικά. Κατοικούν σε φρουρούμενες από την αστυνομία και από σωματοφύλακες περιοχές, όπως στο Κολωνάκι, στα ακριβά βόρεια και νότια προάστια. Συναγελάζονται σε εκλεκτά σημεία, όπως το Εκάλη club, η Αθηναϊκή λέσχη, και συχνά πυκνά επισκέπτονται προορισμούς όπως η Ελβετία ή τα εξωτικά νησιά. Διαθέτουν στρατιές δημοσιογράφων που καλύπτουν και νομιμοποιούν τη δράση τους, μεγιστοποιούν τον έλεγχό τους στα κρατικά ζητήματα και εξαγοράζουν την δικαιοσύνη κατέχοντας το σύνολο των ΜΜΕ. Ελέγχουν τον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, τράπεζες, κατασκευαστικές και επενδυτικές εταιρείες, βιομηχανικές και τηλεπικοινωνιών, χρηματιστήριο, μέγαρα πολιτισμού και μεγάλες ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρείες, Η τρελοπαρέα είναι εξαιρετικά δεμένη και υπάρχει αλληλεγγύη τόσο στη χαρά όσο και στη λύπη. Στο γάμο του γιού Βαρδινογιάννη, στα βαφτίσια του γιού Χατζηνικολάου, στην κηδεία Λαμπράκη οι καλεσμένοι ήταν σχεδόν οι ίδιοι, εκπρόσωποι της σύγχρονης άρχουσας τάξης, δημοσιογράφοι, εφοπλιστές, πολιτικοί και, μην ξεχνάμε, ο αμερικανός πρέσβης. Οι ίδιοι άνθρωποι που θα μας ανακοινώσουν από τα ΜΜΕ, ότι θα πρέπει να γίνουν περικοπές στις συντάξεις και στους μισθούς των χιλίων ευρώ, την ίδια ώρα, που ένα μπουκάλι κρασί στο τραπέζι τους μπορεί να κοστίζει όσο ένα μηνιάτικο.

Είναι διαδεδομένο στις μέρες μας να διαβάζουμε και να ακούμε καταγγελίες από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ, ότι το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και γενικότερα οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου δέχονται την επίθεση από διάφορα υπερεθνικά κέντρα κερδοσκόπων, από τις αγορές, από τις αγγλοσαξονικές τράπεζες κ.α. Όλες οι καταγγελίες είναι τελείως αφαιρετικές και δεν καταλήγουν ποτέ σε φυσικά πρόσωπα, λες και μιλάμε για κάποια φυσική καταστροφή. Πρόκειται σαφέστατα για διαστρέβλωση της πραγματικότητας αφού οι αγορές και οι κερδοσκόποι αποτελούνται από άτομα με όνομα και επώνυμο, τίτλους ιδιοκτησίας επιχειρήσεων. Αποτελούν ένα σχετικά μικρό αριθμό ανθρώπων που διαμορφώνουν μιαν υπερεθνική ελίτ και ανταλλάσσουν μεταξύ τους τις θέσεις κλειδιά που κατέχουν.

Οι ίδιοι άνθρωποι που δουλεύουν για το Διεθνές νομισματικό ταμείο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μπορεί να δουλεύουν για εθνικές κεντρικές τράπεζες, να γίνονται πρωθυπουργοί και υπουργοί οικονομικών, σύμβουλοι σε πολυεθνικές, σε οργανισμούς όπως το ΝΑΤΟ κ.λ.π. Ο Τόνι Μπλερ από πρωθυπουργός της Βρετανίας και κολαούζος των αμερικάνων στην επέμβαση στο Ιράκ, έγινε σύμβουλος της JPMorgan, που έχει στον έλεγχό της τη νεοϊδρυθείσα εμπορική τράπεζα του Ιράκ, ελέγχοντας την οικονομία της χώρας, μέσω των χρηματοδοτήσεων των εμπορικών συναλλαγών και του πετρελαίου. Ο πρόεδρος τις ιταλικής κεντρικής τράπεζας Μάριο Ντράγκι είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της Goldman Sachs και τώρα προαλείφεται για πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. O John Lipsky, πρώην διευθυντικό στέλεχος του ΔΝΤ, επίσης είχε εργαστεί ως αντιπρόεδρος της JPMorgan.

Όσον αφορά στην Ελλάδα ο «σωτήρας» υπεύθυνος διαχείρισης του δημοσίου χρέους Πέτρος Χριστοδούλου είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του στο παρελθόν τόσο στην JPMorgan όσο και στην Goldman Sachs, αλλά και στην Credit Suisse. Πρόσφατα, μάλιστα, μάθαμε από τις γνωστές διαρροές της ΕΥΠ στον τύπο, ότι προσδιορίστηκαν τέσσερις κερδοσκοπικές εταιρείες που θησαυρίζουν λειτουργώντας ενάντια στην ελληνική οικονομία. Δεν διέρρευσε, βέβαια, ότι μία από αυτές η Fidelity ήταν μέτοχος στον Τηλέτυπο ΑΕ, την ιδιοκτήτρια εταιρεία του Mega Channel. Αφεντικό, δηλαδή, και από τους βασικούς χρηματοδότες των δημοσιογράφων που κάθε βράδυ προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι όλοι πρέπει να πληρώσουμε για την κρίση. Η ίδια εταιρεία κατείχε επίσης το 4.5% των μετοχών της Εθνικής τράπεζας. Σε μιαν άλλη περίπτωση κατά την τελευταία πώληση ελληνικών ομολόγων μεταξύ των τραπεζών που δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο με το τοκογλυφικό επιτόκιο των 6.5% ήταν η εθνική τράπεζα και η eurobank.

Ας μη γελιόμαστε, η «δυτική δημοκρατία» τους δεν έχει καμία σχέση με τη λαοκρατία που επιθυμεί η κοινωνία. Είναι απλά ένα τέχνασμα για να κρατάει δέσμιο το λαό. Αυτό που ισχύει είναι η ολιγαρχία των ισχυρών κι όχι η πλειοψηφία του λαού. Το νόημα των λέξεων χάνεται αν δεν γίνονται αγώνες για τη διατήρησή τους. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι η αντίσταση στα αντιλαϊκά σχέδια. Η απάντηση του λαού δεν πρέπει να είναι η αδράνεια αλλά η αντιπαράθεση με τις επιλογές και τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης τόσο σε μαζικό όσο και σε ατομικό επίπεδο. Όσο η αντίδραση σε όλα τα παραπάνω είναι η παθητικότητα και ο ατομικισμός τόσο θα παραχωρείται έδαφος στα αφεντικά για να εντείνουν τις συνθήκες εκμετάλλευσης. Ο εχθρός είναι υπαρκτός και σίγουρα δεν είναι οι μετανάστες, δεν είναι τα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται δυναμικά και συγκρουσιακά, ούτε οποιεσδήποτε άλλες κοινωνικές ομάδες στοχοποιούνται από την κυρίαρχη εξουσία Αυτό που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πιο πολλά κομμάτια της κοινωνίας αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα. Βλέπουμε τη ζωή μας να υποβαθμίζεται συνεχώς.

Αυτό που είναι απαραίτητο είναι να προχωρήσουμε στη δράση. Ακόμη και η κουβέντα στο χώρο εργασίας για το πόσο καραγκιόζης είναι το αφεντικό μπορεί να θεωρείται αντίσταση. Σταδιακά θα αρθεί η ανοχή και ο φόβος και η ιδιώτευση που μας επιβάλλουν και θα επικρατήσει το πάθος για δικαιοσύνη και ελευθερία, καθώς και ο αγώνας των ανθρώπων να γλυτώσουν από την καταπίεση. Εκεί που θα πρέπει να φτάσουμε όμως είναι να μη μένει τίποτα αναπάντητο. Οποιαδήποτε αλλαγή προς το χειρότερο για τους εργαζομένους θα επισύρει κόστος για τα αφεντικά, από τη λεκτική διαμαρτυρία ως τις βίαιες ενέργειες. Ο προπερασμένος Δεκέμβρης δεν ήταν ένα αδιέξοδο πυροτέχνημα, αλλά ένα συντακτικό μέρος των κοινωνικών αγώνων που συνεχίζονται. Στον κοινωνικό διάλογο η δική μας επιλογή του ένοπλου αγώνα, αποτελεί τον άμεσο τρόπο αντεπίθεσης στα σχέδια του κράτους, των κεφαλαιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Αποτελεί την ιστορική συνέχεια των αγώνων του παρελθόντος με απώτερο στόχο τη διαλεκτική ανάμεσα σε μας και τα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται.

Η JPMorgan αποδεδειγμένα πιάστηκε στα πράσα να κλέβει τα λεφτά των ασφαλισμένων, όχι μέσω κάποιου αμφιβόλου νομιμότητας χρηματοπιστωτικού εργαλείου, όπως τα αποκαλούν, αλλά με την πατροπαράδοτη μίζα. Κι αν προθυμοποιήθηκε να ξαναγοράσει το ομόλογο, το έκανε μόνον και μόνο για να διασφαλίσει ότι θα έχει τη δυνατότητα κλέψει ξανά στο μέλλον. Δεδομένων των σχέσεων του ΔΝΤ με την JPMorgan, εύκολα βγάζουμε το συμπέρασμα ότι οι πιέσεις του ΔΝΤ(και Ε.Ε.) για διαρθρωτικές αλλαγές, όπως για παράδειγμα στο ασφαλιστικό, έχουν σαν απώτερο στόχο την αύξηση των κερδών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Μπορεί αυτή τη φορά να έχουν κάποιο καλύτερο και πιο δύσκολα εντοπιζόμενο σχέδιο για να βάλουν στο χέρι τα λεφτά, αλλά ο στόχος παραμένει ο ίδιος, η διευκόλυνσή τους να ελέγχουν τις οικονομίες και τις αγορές και να κερδοσκοπούν. Η τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στα γραφεία της JPMorgan στο Κολωνάκι ήταν μια έμπρακτη διαμαρτυρία ενάντια στην παρασιτική δράση της.

Οι μπάτσοι δεν κατάφεραν να εκκενώσουν το κτίριο παρά το χρονικό περιθώριο της μισής ώρας που τους δώσαμε. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ήταν απλά ανίκανοι ή αν είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους.

Την ίδια μέρα που πραγματοποιήθηκε η ενέργειά μας η ΕΛ.ΑΣ. εκτέλεσε τον εικοσιπεντάχρονο Nikola Todi με εννέα σφαίρες αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το μηδενικό σεβασμό που θα διαθέτει για την ανθρώπινη ζωή των μη προνομιούχων.

Αθήνα 1η Μαρτίου 2010

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΠΡΕΖΑ TV
3-3-2010