Τα αστυνομικά λάθη, οι πλημμελείς έλεγχοι και οι παραλείψεις των διωκτικών αρχών κατά την άσκηση των καθηκόντων τους πληρώνονται ακριβά από το Δημόσιο, το οποίο καλείται να αποκαταστήσει την όποια ζημιά (υλική ή ηθική) υπέστη ο πολίτης.Το Συμβούλιο της Επικρατείας «άναψε πράσινο φως» για να μπορεί να αποζημιώνεται όποιος υφίσταται προσωπικά κάποια βλάβη εξαιτίας μιας λανθασμένης ενέργειας αστυνομικού οργάνου, καθώς δέχθηκε ότι το νομοθετικό πλαίσιο για τα αστυνομικά καθήκοντα και αρμοδιότητες έχει τεθεί προς προστασία όχι μόνο του γενικού δημοσίου συμφέροντος, αλλά και των ατομικών δικαιωμάτων κάθε προσώπου ξεχωριστά.
Και τούτο διότι τα καθήκοντα αυτά αποβλέπουν όχι μόνον στην τήρηση της δημόσιας τάξης, αλλά παράλληλα στην απρόσκοπτη κοινωνική συμβίωση των πολιτών και στην προστασία των ατομικών ελευθεριών τους.
Ετσι κρίθηκε από το ανώτατο δικαστήριο ότι ο πλημμελής αστυνομικός έλεγχος κατά την είσοδο και έξοδο από τη χώρα (στα αεροδρόμια κλπ.) μπορεί να «γεννήσει» δικαίωμα αποζημίωσης, εφόσον διαφύγει πρόσωπο για το οποίο είχε δοθεί σήμα απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα.
Συγκεκριμένα έγινε δεκτό ότι πρέπει να αποζημιωθεί μια μητέρα για τον αβάστακτο πόνο και οδύνη που ένιωσε όταν ο αλλοδαπός σύζυγός της με τον οποίο βρισκόταν σε διάσταση έφυγε στο εξωτερικό παίρνοντας μαζί του τα τρία ανήλικα παιδιά τους, παρόλο που η Κρατική Ασφάλεια είχε εκδώσει σήμα για απαγόρευση εξόδου τους από την Ελλάδα για πολλά χρόνια, μέχρι την ενηλικίωσή τους.
Το σήμα αυτό δεν είδε ο αρμόδιος αστυνομικός στο αεροδρόμιο, καθώς παρέλειψε να πληκτρολογήσει τα ονόματά τους (οπότε θα έβλεπε την απαγορευτική εντολή) στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, αντιπαραβάλλοντας τις φωτογραφίες των διαβατηρίων κλπ.
Στη συγκεκριμένη υπόθεση η μητέρα ζήτησε το 1996 τη γονική επιμέλεια των παιδιών της (ενός 13χρονου τότε αγοριού και δύο κοριτσιών, ηλικίας 8 ετών και ενός έτους), που της δόθηκε με αυθημερόν προσωρινή δικαστική διαταγή και με δικαστική απόφαση λίγους μήνες αργότερα.
Με βάση την προσωρινή διαταγή πέτυχε να εκδώσει η Κρατική Ασφάλεια σήμα για απαγόρευση εξόδου τους από τη χώρα μέχρι το 2016.
Ωστόσο ο πατέρας τους, Ιορδανός ιατρός, κάνοντας χρήση της συμφωνίας τους να τα έχει μαζί του κάθε Πάσχα, τα πήρε τη Μεγάλη Πέμπτη το 1997, πήγε κατευθείαν στο αεροδρόμιο και έφυγε για το Αμάν.
Ο αστυνομικός στο αεροδρόμιο αρκέστηκε στο γεγονός ότι συνοδεύονταν από τον πατέρα τους και είχαν εισιτήρια με κλειστή ημερομηνία επιστροφής, γράφοντας μάλιστα δίπλα στη σφραγίδα ότι είναι παιδιά Ελληνα πατέρα, για να δικαιολογηθεί η μη επιβολή προστίμου λόγω ιορδανικών διαβατηρίων.
Ετσι επέτρεψε την αναχώρησή τους χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο, παρά τις αυστηρές οδηγίες των προϊστάμενων αστυνομικών αρχών για επισταμένους ελέγχους μέσω κομπιούτερ, φωτογραφιών κ.λπ.
Η μητέρα υπέβαλε αγωγή κατά του Δημοσίου αξιώνοντας αποζημίωση περίπου 300.000 ευρώ για την ηθική βλάβη που προκάλεσε η πλημμελής εκτέλεση των καθηκόντων του αστυνομικού (τιμωρήθηκε υπηρεσιακά με πρόστιμο ενός μηνός και μετάθεση σε άλλη υπηρεσία) στην ίδια αλλά και στα παιδιά της.
Υποστήριξε ότι ο βίαιος αποχωρισμός των παιδιών της της προκάλεσε αβάστακτο ψυχικό πόνο, ότι δεν μπόρεσε έκτοτε να επικοινωνήσει μαζί τους, ενώ φοβόταν να πάει να τα αναζητήσει σε μια ξένη χώρα με αντιλήψεις διαφορετικές για τη θέση της γυναίκας.
Το ΣτΕ δικαίωσε τη μητέρα, κρίνοντας ότι ευθύνεται ο αστυνομικός και επιδικάζοντας τη μισή αποζημίωση (146.735 ευρώ συν τόκους σχεδόν 10ετίας), αφού απέκρουσε ως αβάσιμους τους ισχυρισμούς του Δημοσίου ότι δεν πρέπει να καταλογιστούν σε αυτό ευθύνες και ότι τα αστυνομικά καθήκοντα λειτουργούν μόνο υπέρ του δημοσίου συμφέροντος για την απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
Ωστόσο έγινε δεκτός ο ισχυρισμός του Δημοσίου ότι δεν μπορούσε μόνη της η μητέρα να ζητεί ανάλογη αποζημίωση και για λογαριασμό των παιδιών της για την ηθική βλάβη και ψυχική οδύνη τους.
Και τούτο διότι η γονική επιμέλεια που της είχε ανατεθεί της επέτρεπε να παίρνει αποφάσεις για τρέχοντα καθημερινά θέματα (π.χ. στέγη, ντύσιμο, τροφή, υγεία, μόρφωση, εκπαίδευση, διαπαιδαγώγηση κλπ.).
Αντίθετα, για την υποβολή αγωγής αποζημίωσης για λογαριασμό των παιδιών χρειάζεται να υπάρχει η γονική μέριμνά τους, την οποία έχουν και οι δυο γονείς, αφού αφορά σε γενικότερα και σοβαρότερα της επιμέλειας ζητήματα, όπως είναι η διαχείριση της περιουσίας τους, η εκπροσώπησή τους σε δικαιοπραξίες, δίκες κλπ.
Ετσι η αγωγή για ηθική βλάβη των παιδιών, για να γίνει δεκτή, χρειαζόταν και τη συναίνεση του πατέρα τους (όπως υποστήριξε το Δημόσιο - 4343/09), ο οποίος όμως τα φυγάδευσε στο εξωτερικό...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ
ΠΡΕΖΑ TV
7-4-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου