ΞΑΦΝΙΚΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ,ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ,ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΗ...

Με παράνομο τόκο που ξεπερνά και το 100% ετησίως, με τη βία να μη σταματά πλέον στην απειλή, με ένα σημαντικό ποσοστό συμμετοχής συνταξιούχων από την πλευρά των δραστών, η τοκογλυφία στη χώρα μας από οικονομικό έγκλημα ανήκει πια στην κατηγορία του οργανωμένου εγκλήματος.
Και είναι ίσως το μόνο έγκλημα που αντί ο δράστης να συναντά το θύμα, γίνεται το αντίστροφο!
«Πλέον, η βία μπορεί και να σκοτώσει», υποστηρίζει ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης και νομικός Μαρίνος Μιχ. Σκανδάμης, ο οποίος είναι ο μοναδικός που μέχρι σήμερα έχει κάνει ολοκληρωμένη μελέτη με τίτλο «Η τοκογλυφία. Διαχρονική-εγκληματολογική προσέγγιση».

Στην εποχή των spreads, των δανείων, του οικονομικού αδιεξόδου και της «αναγεννημένης» τοκογλυφικής αντίληψης, μας θυμίζει πως στη χώρα μας, ο υπ' αριθμόν ένα νόμος που πέρασε στις 18 Ιανουαρίου 1832 ήταν «περί του δανείου πέντε μιλλιουνίων γροσίων, αφορούσε εσωτερικό δανεισμό για τις ανάγκες του αγώνα και προέβλεπε τόκο 8% πληρωτέο στο τέλος εκάστου εξαμήνου»! Εβδομήντα οκτώ χρόνια μετά και πάλι για τόκους και τοκογλυφία μιλάμε...
Ο Μ. Σκανδάμης πέρασε τέσσερα χρόνια αναζήτησης και καταγραφής σε δικαστήρια, αποφάσεις, εφετεία και συνεντεύξεις με τοκογλύφους και «θύματα».
«Το έγκλημα της τοκογλυφίας ανήκει στην κατηγορία εκείνη των εγκλημάτων για τα οποία η αφανής πλευρά τους είναι η κυρίαρχη», επισημαίνει ο ίδιος. Και αυτή η αφανής πλευρά συντηρείται από μία σχέση εξάρτησης που υπάρχει μεταξύ θύτη και θύματος. «Το θύμα του εγκλήματος της τοκογλυφίας δεν είναι απρόσωπο και ανώνυμο, όπως συμβαίνει με πολλές από τις μορφές της σύγχρονης οικονομικής εγκληματικότητας. Ακόμη και αν η τοκογλυφία ασκείται υπό τη συστηματική μέθοδο και έλεγχο του οργανωμένου εγκλήματος, ο δράστης και το θύμα συνδέονται με σχέση πραγματικής αμοιβαιότητας».
Δεν είναι τυχαίο πως «ο τοκογλύφος δεν επιζητά εξ αρχής τη συναναστροφή με το θύμα, αλλά αυτό επιδιώκει την επαφή μαζί του. Ο τοκογλύφος βρίσκεται σε στάση αναμονής και δεν επικεντρώνει την εγκληματική του στόχευση σε συγκεκριμένο θύμα, ούτε ενεργεί, προτού ενοχληθεί απ' αυτό».
Η πρώτη επαφή με το θύμα δεν γίνεται ευθέως, αλλά μέσω ενός προσώπου που γνωρίζει και εμπιστεύεται ο τοκογλύφος. Αν κάποιος επιδεικνύει «επιθετική συμπεριφορά» ως πρωτοβουλία στη σχέση αυτή δεν είναι παρά το θύμα.
Ποιο είναι το επαγγελματικό προφίλ των δραστών; Εμποροι (33,33%), ελεύθεροι επαγγελματίες (33,33%), δημόσιοι ή ιδιωτικοί υπάλληλοι (6,60%), συνταξιούχοι (20,14%), εισοδηματίες (6,60%).
Κι αν προκαλεί εντύπωση το υψηλό ποσοστό συμμετοχής στην τοκογλυφία συνταξιούχων, αυτό κατά τον Μ. Σκανδάμη δεν δικαιολογείται από τις χαμηλές συντάξεις ή την οικονομική ανασφάλεια, καθώς όπως υποστηρίζει: «Δύσκολα μπορεί να αποδοθεί το γεγονός στην ανάγκη των συνταξιούχων για ενίσχυση του εισοδήματος τους. Πιθανότερο φαίνεται να ασκείται η τοκογλυφική δραστηριότητα καθ' έξη και προ της συνταξιοδότησής τους, η οποία συνεχίζεται και μετά τη διακοπή ή παύση της εργασίας τους».

Στην πλειονότητα των υποθέσεων που έχουν εντοπιστεί από τις αρχές και έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, διαπιστώνεται «έλλειψη συνεργών». Η μη καταγραφή συνεργών και δικτύων οφείλεται σε διάφορους λόγους, όπως είναι:
Η φύση των συγκεκριμένων υποθέσεων.
Ο ρόλος του τοκογλύφου-βιτρίνα, δηλαδή παρένθετου προσώπου που αποκρύπτει τον πραγματικό τοκογλύφο.
Ο υποβαθμισμένος ρόλος των συνεργών (κομιστές επιταγών, μεσολαβητές κ.λπ.) οι οποίοι δεν μηνύονται από τα θύματα.
Ο φόβος των θυμάτων να κατονομάσουν περισσότερα του ενός πρόσωπα, με σκοπό να αποφύγουν το ρίσκο ενός πολυμέτωπου δικαστικού αγώνα.

Σ' αυτό το πλαίσιο καταγράφεται και η δήλωση ενώπιον των αρχών του Γ.Γ., θύματος τοκογλυφίας στην πόλη των Ιωαννίνων: «Θα μπορούσα να κλείσω στη φυλακή 50, αλλά δεν το κάνω».
Σε ό,τι αφορά τον μέσο όρο του παράνομου επιτοκίου, αυτό μπορεί να ανέλθει και στο 139% ανά έτος. Υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις που το επιτόκιο ξεπέρασε ακόμη και το 500%.
Χαρακτηριστική περίπτωση εμπόρου που έφτασε κάποια στιγμή να χρωστάει σε τοκογλύφους κοντά στο ένα δισεκατομμύριο δραχμές. «Κάποια στιγμή η τράπεζα δέσμευσε την περιουσία μου. Κατέφυγα στους τοκογλύφους, πήρα χρήματα για να μπορέσω να πληρώσω την τράπεζα και να αποδεσμεύσω την περιουσία μου. Επειδή ήμουν καλοπληρωτής, μου έβαζαν τόκο 5% το μήνα. Ομως, αν πήγαινα ένα γραμμάτιο που έληγε σε πέντε μήνες, υπολογίζανε το 5% επί πέντε μήνες και έτσι μου παρακρατούσαν το 25%».
Για την εισπρακτική διαδικασία ακολουθούνται διάφορες μέθοδοι. Αρχικά φιλική συνεννόηση, απειλές αλλά και πρόκληση σωματικών βλαβών. Ο θάνατος του θύματος επιφέρει την de facto απόσβεση του χρέους, δηλαδή την απώλεια κάθε ελπίδας του τοκογλύφου για την ανάκτηση των οφειλομένων..

«Δεν αποκλείεται και η περίοδος χάριτος που δίνει ο τοκογλύφος στο θύμα του, προκειμένου να ανακάμψει οικονομικά, ώστε να εξυπηρετήσει καλύτερα στο μέλλον τις οφειλές του, εκ του τοκογλυφικού δανεισμού. Αυτή η επιείκεια επιδεικνύεται σε καλούς πελάτες. Γι' αυτό ακολουθείται η διαδικασία τού "sit down" ή του "σταμάτα το ρολόι" (stop the clock)», διαβάζουμε στη μελέτη του Μ. Σκανδάμη.
Και για τους κακούς πελάτες: «Στο πρώτο στάδιο οι εισπράκτορες απομονώνουν το θύμα, επί του οποίου βιαιοπραγούν, ενώ του υπενθυμίζουν πόσο αμελές υπήρξε στις καταβολές του και το προτρέπουν να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές του άμεσα. Οι σωματικές βλάβες κατευθύνονται κυρίως στα χέρια και στα πόδια (χρήση σιδηρογροθιών, κατάγματα, πρόκληση τραυμάτων κ.λπ.) χωρίς όμως να αποφεύγονται και τα χτυπήματα στο πρόσωπο ή την κοιλιακή χώρα»...

ΠΡΕΖΑ TV
25-4-2010