ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ...ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ Ή Η Ε.Ε;;;

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Βαν Ρόμπαϊ, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Σόιμπλε, η γαλλίδα υπουργός Οικονομικών κ. Λαγκάρντ και ο έλληνας υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, είχαν όλοι ένα εξίσου ικανοποιημένο ύφος όταν τελείωσε η πρώτη συνεδρίαση για την οικονομική διακυβέρνηση στην Ενωση, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής.
Μονάχα που η ικανοποίηση του καθενός ήταν για διαφορετικούς λόγους- κι ενδεχομένως τους λανθασμένους. Ο κ. Βαν Ρόμπαϊ, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι δυσαρεστημένος, αφού η ιδέα του για «ενοποίηση» μέρους του δημοσίου χρέους των χωρών- μελών και έκδοση κοινών ομολόγων απερρίφθη πανηγυρικά διά της μη συζήτησης. Αντιθέτως, θεώρησε καλό να είναι περιχαρής διότι όλοι οι συνδαιτυμόνες γύρω από το τραπέζι στο οποίο προήδρευε φέρθηκαν πολιτισμένα- και, επιπλέον, κανείς δεν αμφισβήτησε την πρωτοκαθεδρία του.

Ο κ. Σόιμπλε ενδεχομένως να είναι ο μόνος που είχε δίκιο να είναι ευχαριστημένος. Η καγκελάριος όχι μόνο του είχε εξασφαλίσει προκαταβολικά την πλήρη συμμαχία της Γαλλίας, αλλά ουδείς του επετέθη και για τη μονομερή ενέργεια του Βερολίνου να απαγορεύσει το short selling και τα «γυμνά CDS», γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του την υπόλοιπη Ενωση- κάτι που μπορεί να μην ήταν μέρος της ατζέντας, αλλά ουδείς απαγόρευε και να τεθεί. Ο κύριος λόγος ικανοποίησης του γερμανού υπουργού Οικονομικών ήταν ότι η καταρχήν συμφωνία που επετεύχθη «βλέπει» μια Ενωση «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα της Γερμανίας: με κυρώσεις- οικονομικές και μη οικονομικές, κατά την έκφραση του κ. Βαν Ρόμπαϊ- για όσους παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας, με ένα Σύμφωνο πολύ πιο αυστηρό από το σημερινό, με οικονομικές πολιτικές των κρατών που θα υπαγορεύονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους υπολοίπους- δηλαδή το Βερολίνο. Οσο για το ζήτημα της «ελεγχόμενης πτώχευσης», μπορεί οι συνομιλητές του να μην το δέχθηκαν ως θέμα της τρέχουσας συζήτησης, αλλά δέχθηκαν ότι μπορεί να αποτελέσει τμήμα της μακροπρόθεσμης συζήτησης. Η πόρτα για πτώχευση όσων δεν τα καταφέρνουν, εν ολίγοις, άνοιξε...
Η κ. Λαγκάρντ είχε ενδεχομένως τους λιγότερους λόγους να είναι ικανοποιημένη. Την προηγούμενη ημέρα ο κ. Σαρκοζί περίπου την είχε «αδειάσει» και τα είχε βρει με την κ. Μέρκελ, ενώ η ίδια εξαπέλυε επίθεση στο Βερολίνο. Η δε συζήτηση περί οικονομικής διακυβέρνησης ελάχιστη σχέση είχε με τη γαλλική αντίληψη ότι «οικονομία και κοινωνία πάνε μαζί»- αλλά αυτά μάλλον θα πρέπει να τα ξεχάσει η κομψή Γαλλίδα. Σημασία έχει ότι σώθηκαν τα προσχήματα και το ευρωπαϊκό καράβι φαίνεται να πηγαίνει μπροστά.

Η ικανοποίηση του κ. Παπακωνσταντίνου είναι η πλέον εύγλωττη - κάθε συνεδρίαση στην οποία η Ελλάδα δεν δέχεται επίθεση είναι πλέον μια νίκη! Παρ΄ όλα αυτά, ενδεχομένως να δημιουργεί προβληματισμό το γεγονός ότι η ανταγωνιστικότητα, ως μέγεθος, προστίθεται κατά τα φαινόμενα στα άλλα δυο μεγέθη που «μετρούσαν» μέχρι τώρατο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Και, φυσικά, την πρώτη γεύση η Ελλάδα την έχει πάρει ήδη από τις υποδείξεις της «τρόικας» για μείωση τιμών και μισθών στον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να ενισχυθεί η «άθλια» ανταγωνιστικότητά της. Οταν, όμως, αυτή θα είναι και κριτήριο του Συμφώνου, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Και, βέβαια, Σάββατο πρωί, στις ηλιόλουστες Βρυξέλλες ήταν ουκ ολίγοι κοινοτικοί, με μακρά εμπειρία, που αναρωτιόντουσαν τι ακριβώς εννοούσε ο κ. Βαν Ρόμπαϊ όταν έκανε χρήση της λέξης «συνοχή»- μονάχα τα ελλείμματα, τα χρέη και την ανταγωνιστικότητα; Με την ανεργία που έχει σαρώσει την Ευρώπη και δεν δείχνει κανένα σημάδι υποχώρησης τι θα γίνει; Κάποτε- έλεγαν- οι οικονομικές πολιτικές καθορίζονταν χάριν των κοινωνικών πολιτικών. Τώρα;

ΠΡΕΖΑ TV
25-5-2010