Σαν τα μανιτάρια έχουν τα τελευταία 10-15 χρόνια ξεφυτρώσει σε πόλεις και συνοικίες μαγαζιά και μαγαζάκια που φέρουν την ταμπέλα/τίτλο Κέντρα Λογοθεραπείας. Επιχειρώντας μιά ενδεικτική έρευνα για τα πίσω από την βιτρίνα τεκταινόμενα, συνθέσαμε μιά εικόνα αντιπροσωπευτική για τα περισσότερα (όχι όλα) Κέντρα που προσφέρουν υπηρεσίες σε χιλιάδες παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και/ή αναπηρίες.
Με οδηγό την 24χρονη λογοθεραπεύτρια Α.Σ. (για ευνόητους λόγους δεν θέλησε να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία της), διασταυρώσαμε στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας 4-5 συνοικιακών κέντρων της Αττικής , εξ’ αυτών που πραγματοποιούν μέσο (και διόλου ευκαταφρόνητο) τζίρο. Σε επίπεδο απασχολούμενου προσωπικού, διαπιστώσαμε συνήθειες παραπλήσιες.
Ενα ή δύο άτομα με πτυχίο λογοθεραπευτή προσφέρουν υπηρεσία έμμισθη, με μισθό βασικό ή ελάχιστα περισσότερο. Πέραν αυτών , απασχολούνται με πλήρες ωράριο και φοιτητές/τριες λογοθεραπευτές/τριες που κάνουν την πρακτική τους και ανά εξάμηνο εναλλάσσονται. Προφανώς αμμισθί.
Το ωράριο είναι πλήρες, ενίοτε προστίθενται κάποιες ώρες τα σαββατοκύριακα για υπηρεσίες ημιαυτόνομης εξυπηρέτησης. Οι πελάτες-γονείς, δεν ενημερώνονται για το εάν το πρόσωπο που προσφέρει υπηρεσίες στα παιδιά τους διαθέτει πτυχίο ή κάνει την πρακτική του, άπαντες οι προσφέροντες υπηρεσίες παρουσιάζονται από το “μαγαζί” ως επαγγελματίες λογοθεραπευτές.
Επίσης, έχει επιβληθεί μιά άκρως σφικτή/αυστηρή πολιτική σε ότι αφορά τις κατ’ οίκον υπηρεσίες. Με άλλα λόγια, οποιοσδήποτε “συλληφθεί” να προσπαθεί να επιτύχει ιδιαίτερη κατ’ οίκον διδασκαλία/λογοθεραπεία, απομακρύνεται αλλά και στιγματίζεται στην ευρύτερη πιάτσα ώστε να μην μπορεί εύκολα να βρει δουλειά.
Σε γενικές γραμμές, πίσω από την προσφερόμενη “επιστημοσύνη” υποκρύπτονται σχέσεις καταπίεσης στα όρια του καταναγκασμού. Εντοπίσαμε έως και περίπτωση πτυχιούχου λογοθεραπεύτριας, η οποία δεν έχει προσληφθεί, αλλά αναλαμβάνει “δύσκολες περιπτώσεις” παιδιών με βαριά νοητική υστέρηση προσδοκώντας ότι θα αρχίσει να αμοίβεται για την δουλειά της από την επόμενη χρονιά.
“Ποιός το εγγυάται;” την ρωτήσαμε, “κανένας” μας απάντησε, “όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία”. Δίκαιο έχει. Πρώτο όλων έχει πεθάνει το δίκαιον των εργασιακών σχέσεων σε τούτη δω την χώρα.
ΠΡΕΖΑ TV
6-6-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου