Ενα από τα σπουδαιότερα Ιδρύματα εκείνης της εποχής, αφού η εκπαίδευση και η φιλοξενία που παρείχε σε ορφανά αγόρια χαρακτηριζόταν υψηλού επιπέδου. Το Ζάννειο Ορφανοτροφείο Αρρένων αποτελούσε όαση για την περιοχή, και τα παιδιά που φιλοξενούνταν σε αυτό είχαν τη δυνατότητα να μαθαίνουν γράμματα αλλά και τέχνες, αφού στο προαύλιο του κτιρίου του Ιδρύματος λειτουργούσαν σχολές για μεταλλουργούς, ξυλουργούς, υποδηματοποιούς κ.ά.Οι δωρεές από βιομηχάνους και επιχειρηματίες συνεχίστηκαν, το Ιδρυμα μεγάλωσε, επεκτάθηκε, και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκε ένα καινούργιο κτιριακό συγκρότημα στην Εκάλη, σε μια πευκόφυτη έκταση 32 στρεμμάτων, στο οποίο το 1984 μεταφέρθηκαν από τον Πειραιά όλες οι υπηρεσίες του Ιδρύματος.
Σήμερα το Ζάννειο Ιδρυμα Παιδικής Προστασίας και Αγωγής, όπως έχει μετανομαστεί από το 1994, φιλοξενεί 42 αγόρια σχολικής ηλικίας των οποίων οι γονείς για διάφορους λόγους (κοινωνικούς, οικονομικούς, υγείας) δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα γονεϊκά τους καθήκοντα, ενώ παράλληλα φροντίζει άλλα 22 αγόρια και κορίτσια, προσφέροντάς τους παιδαγωγική φροντίδα και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, χωρίς τα παιδιά να απομακρύνονται από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Το Ζάννειο είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, και λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο από τα έσοδα των κληροδοτημάτων του καθώς και από δωρεές-χορηγίες ιδιωτών. Εκατόν τριάντα τέσσερα χρόνια πέρασαν από τη «γέννησή» του και σήμερα αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες στη διατήρηση αλλά και στην ανάπτυξη του έργου του, λόγω νομικών αγκυλώσεων και οικονομικών δυσχερειών.
Ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου Γιώργος Γαβριήλ μίλησε για όλα αυτά στην «Ε» σε μια προσπάθεια, όπως τόνισε, «να διασωθεί το διαχρονικό έργο του Ζαννείου, το οποίο δυστυχώς απαξιώνεται από την Πολιτεία».
«Τα τελευταία χρόνια από τη μια καταφέραμε και ανεβάσαμε την ποιότητα παροχής υπηρεσιών του Ιδρύματος, αλλά από την άλλη έχει σημειωθεί καταποντισμός εσόδων. Οι δωρεές -λόγω της οικονομικής κρίσης- έχουν ελαττωθεί στο ελάχιστο. Και βεβαίως, δεν έχουμε την υποστήριξη του κράτους. Χρόνια τώρα μας τιμωρεί, αφού συνεχώς απομυζεί πόρους του Ιδρύματος. Ενός φιλανθρωπικού οργανισμού που προσφέρει τεράστιο κοινωνικό έργο, βοηθώντας μέσα από αυτό την κοινωνική πολιτική του. Παρ' όλα αυτά, το Ιδρυμα το 2009 πλήρωσε περίπου 200.00 ευρώ φόρους» υποστηρίζει ο κ. Γαβριήλ και προσθέτει: «Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Πολιτεία δεν έδωσε ποτέ για το Ιδρυμα ούτε ένα ευρώ. Αντίθετα έρχεται φέτος και μας ζητά να κάνουμε μείωση κατά 20% των ενοικίων στα ακίνητα που ενοικιάζει από το Ιδρυμα. Κάτι που σημαίνει μείωση των εσόδων περίπου 120 χλιάδες ευρώ το χρόνο. Και να σκεφτείτε ότι υπάρχουν ενοικιοστάσια, που αφορούν σχολεία, τα οποία ύστερα από 25 χρόνια είναι σε επίπεδα πείνας».
Το μεγάλο πρόβλημα, που αποτελεί και τροχοπέδη στην εξέλιξη του Ζαννείου αλλά και άλλων Ιδρυμάτων, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Δ.Σ., είναι ο νόμος περί κληροδοτημάτων 2039/39. «Ο νομοθέτης νομοθέτησε το 1939 έχοντας υπόψη του μια εντελώς διαφορετική δομή της ελληνικής κοινωνίας αλλά και λειτουργίας των Ιδρυμάτων» αναφέρει ο κ. Γαβριήλ και συμπληρώνει: «Δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την περιουσία του Ζαννείου, λόγω αυτού του νόμου. Αν θέλουμε να πουλήσουμε ακίνητα είμαστε υποχρεωμένοι να υποβάλουμε αίτηση στο τμήμα κληροδοτημάτων, το οποίο ανήκει στο υπουργείο Οικονομικών, αλλά είναι ακέφαλο. Δηλαδή και να έχει κάποιος αιτήματα πώς να διεκπεραιωθούν από ένα τμήμα που δεν λειτουργεί; Από τη μια λοιπόν δεν έχουμε τη δυνατότητα να πουλήσουμε ακίνητα, τα κρατάμε, ας είναι και άχρηστα, και από την άλλη έρχεται το κράτος και μας λέει: "Εχεις μεγάλη περιουσία, θα σε φορολογήσω και ας μην έχεις κανένα εισόδημα από αυτή την περιουσία"».
Κληροδοτήματα
Τι θα μπορούσε να γίνει; Κατά τον κ. Γαβριήλ εφόσον το κράτος θεωρεί ότι τα κληροδοτήματα είναι χρήσιμα και καλύπτουν ένα κομμάτι της κοινωνικής πολιτικής του, θα πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να συνεχίσουν να κάνουν το έργο τους χωρίς προβλήματα. Και για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να υπάρχει ένα ξεχωριστό καθεστώς που θα διέπει τη συνεργασία του κράτους και τη λειτουργία των κληροδοτημάτων.
Τι μέλλει γενέσθαι; «Οσο υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, δεν θα υπάρξει πρόβλημα» σημειώνει ο κ. Γαβριήλ. «Δεν φτάνει όμως μόνο η φιλανθρωπία. Χρειαζόμαστε πόρους για να διατηρήσουμε την ποιότητα του κοινωνικού έργου μας αλλά και για να προχωρήσουμε και σε άλλα σημαντικά βήματα. Και για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά, έχουμε ανάγκη την υποστήριξη της Πολιτείας».
Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΕΖΑ TV
7-7-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου