ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΑΣΑ...ΞΕΠΟΥΛΑΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΚΑΤΩ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΤΟΛΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ!!!

Σαν παράπλευρο... όφελος της οικονομικής κρίσης παρουσιάζονται η μείωση του κυκλοφοριακού φόρτου στους δρόμους της πρωτεύουσας και η παράλληλη αύξηση στο μεταφορικό έργο των συγκοινωνιακών εταιρειών.
Ωστόσο, τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πρωτεύουσας, εκτός του ότι εσχάτως έχουν γίνει αρκετά δημοφιλή, αντιμετωπίζουν μια σειρά αδυναμιών που τα κάνουν, τελικά, μέρος όχι μόνο της λύσης αλλά και του προβλήματος.
Λειτουργώντας πότε ως το πελατειακό αποκούμπι πολιτικών και πότε ως... φιλανθρωπικό σωματείο, έχουν δει την οικονομική τους κατάσταση να επιδεινώνεται διαρκώς, κινδυνεύοντας να φτάσουν στη δυσπραγία του ΟΣΕ. Αποτέλεσμα μιας δυσνόητης πολιτικής που φρόντιζε -τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας- να τις φορτώνει με υπέρογκα τραπεζικά χρέη, οι συγκοινωνιακές εταιρείες της Αθήνας βρίσκονται σήμερα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η πορεία που θα πάρουν δεν αφορά μόνο τις ίδιες αλλά, τελικά, την ποιότητα ζωής στο λεκανοπέδιο που εδώ και χρόνια έχει δείξει πως έχει -και αυτο- εξαντλήσει τις αντοχές του.

Προφανώς ένα αφιέρωμα δεν μπορεί να υποδείξει λύσεις. Αλλωστε κάτι τέτοιο δεν έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα να κάνουν όσοι βρέθηκαν επικεφαλής των συγκοινωνιακών εταιρειών ή πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Μπορεί, όμως, με σχετική ψυχραιμία να εντοπίσει τα αδύνατα σημεία του συστήματος και, ίσως, να θέσει μερικές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Για παράδειγμα, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί γιατί θεωρείται ταμπού η ιδιωτικοποίηση μέρους ή του συνόλου των συγκοινωνιών της πρωτεύουσας, όταν όλοι οι φορείς που γνωρίζουμε σήμερα ήταν «παιδιά» του ιδιωτικού τομέα; Μια ματιά... εξπρές στην ιστορία των μέσων μαζικής μεταφοράς που φιλοδοξούν σήμερα να παίξουν το ρόλο που τους αρμόζει στη λειτουργία της πόλης, δείχνει ακριβώς αυτό. Τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ, το τραμ, ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος ήταν κάποτε δραστηριότητες που έλεγχαν ιδιώτες (κυρίως ξένοι) και πέρασαν στον έλεγχο του κράτους σταδιακά στη δεκαετία του '70. Ισως, αν δεν είχε μεσολαβήσει η δυσάρεστη περιπέτεια του 1992 με την -έως και εκδικητική- ιδιωτικοποίηση των λεωφορείων, σήμερα να μιλούσαμε σε άλλη βάση και με άλλους όρους. Ομως με τα «ίσως» δεν γίνεται δουλειά...

Του ΝΙΚΟΥ ΜΟΥΜΟΥΡΗ

ΠΡΕΖΑ TV
31-7-2010