«Στη Θεσσαλονίκη έγιναν τα εγκαίνια μιας νέας βιομηχανικής μονάδος κατασκευής πλακιδίων,η οποία αποτελεί ένα ακόμη θετικόν βήμα εις την εν γένει προσπάθεια εκβιομηχανίσεως της χώρας. Η προσπάθεια αυτή έχει ήδη αποδώσει τους καρπούς της, όπως αποδεικνύεται και από την άνοδον της εξαγωγής ελληνικών βιομηχανικών προϊόντων. Οι εξαγωγές των βιομηχανικών προϊόντων εσημείωσαν αύξησιν κατά 99,3 εκατ. δολάρια, δηλαδή αυξήθηκαν κατά 46% έναντι του προηγουμένου έτους». Αυτά αναφέρονταν στα αλήστου μνήμης «Ελληνικά Επίκαιρα», δηλαδή τα βίντεο του μηχανισμού πληροφόρησης του πάλαι ποτέ υπουργείου Προεδρίας, επί τη ευκαιρία των εγκαινίων εργοστασίου τον Μάιο του 1971 από τον υπουργό Βιομηχανίας της δικτατορίας Κ. Κυπραίο.
Η βιομηχανική μονάδα ήταν το νέο εργοστάσιο της ιστορικής Φίλκεραμ Johnson, μιας σταθερής «αξίας» στην παραγωγή πλακιδίων στη χώρα μας, με δεκαετίες παρουσίας στον κλάδο. Η επιχείρηση ιδρύθηκε το 1962 από την οικογένεια Φιλίππου και το Χρήστο Κωνσταντόπουλο στην Ανατολική Θεσσαλονίκη. Μάλιστα θεωρείται η πρώτη στη χώρα μας που ξεκίνησε την παραγωγή κεραμικών πλακιδίων και αποτελεί έκτοτε μία από τις πλέον εξωστρεφείς επιχειρήσεις της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα της πόλης κ. Σ. Ζαριανόπουλο, η διοίκηση της εταιρείας ανακοίνωσε το κλείσιμο μιας εκ των δύο γραμμών παραγωγής της. Πριν από δύο εβδομάδες ετέθησαν σε διαθεσιμότητα 100 εργαζόμενοι της επιχείρησης, ενώ τα προηγούμενα δύο έτη είχαν πραγματοποιηθεί πολλές απολύσεις. Η Φίλκεραμ Johnson, επιχείρηση εύρωστη και με «πρόσωπο» διαχρονικά, δεν ανήκει στους καλούς «πελάτες» των αναπτυξιακών νόμων, καθώς εμφανίζει στα μητρώα της Διεύθυνσης Βιομηχανικών Επενδύσεων του πρώην ΥΠΑΝ μόλις ένα επενδυτικό σχέδιο που ολοκληρώθηκε το 2000, κόστους 780.000 ευρώ, και το οποίο επιδοτήθηκε με 313.000 ευρώ.
Ωστόσο ο αντίκτυπος είναι ασύλληπτα μεγαλύτερος, καθώς αφορά μία από τις πλέον «σίγουρες» επιχειρήσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα.
«Λίγο-λίγο κλείνουν κι άλλοι. Στο τέλος δεν θα μείνει τίποτα. Η ΒΙΠΕ αναστενάζει». Η φράση ανήκει σε κορυφαίο επιχειρηματικό στέλεχος του Βορρά και αποτυπώνει τη διαμορφωθείσα κατάσταση στη μεγαλύτερη βιομηχανική ζώνη της χώρας μας. Η πλειονότητα των μεγάλων επιχειρησιακών μονάδων που άνοιξαν στις «χρυσές» για τη βιομηχανία και τη μεταποίηση δεκαετίες του 1960 και 1970 δεν βρίσκονται πια σε λειτουργία.
Στη Θεσσαλονίκη επιχειρηματίες δηλώνουν την απόγνωσή τους πλέον τόσο λόγω της αδυναμίας των τραπεζών να χρηματοδοτήσουν την οικονομία όσο και εξαιτίας της πρακτικής των μεταχρονολογημένων επιταγών, οι οποίες απειλούν με έκρηξη την οικονομική δραστηριότητα. Μάλιστα για το ίδιο ζήτημα ακούγονται πλέον σημεία και τέρατα που παραπέμπουν σε πρακτικές οργανωμένου εγκλήματος, με επιστρατεύσεις μαφιόζων προκειμένου να τιμωρήσουν την οικονομική ανυποληψία ή να βρουν ρευστό!
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και στους κόλπους των εργαζομένων. Πολλές μονάδες έχουν κάνει πρακτικά παύση πληρωμών, αφού οι εργαζόμενοι έχουν λαμβάνειν εδώ και αρκετό καιρό, ενώ οι απολύσεις δεν σταματούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυστοκίας των επιχειρήσεων είναι η εταιρεία κουφωμάτων Κunstoff, όπου σημειώθηκαν προβλήματα στις πληρωμές και οι 45 εργαζόμενοι έκαναν επίσχεση εργασίας για δύο εβδομάδες, ώσπου πληρώθηκαν, αλλά και η Εurohouse, μια σημαντική επιχείρηση στον χώρο του επίπλου, όπου σημειώθηκαν αντίστοιχα προβλήματα.
Εδώ και λίγες ημέρες οι απολυμένοι της κονσερβοποιίας ΑΜΑΣΑ της Θεσσαλονίκης πολιορκούν τα γραφεία του ΟΑΕΔ, καθώς ζητούν να εισαχθούν στο Ταμείο Ανεργίας. Ενώ καθ΄ όλη την περασμένη χρονιά οι εργαζόμενοι της επιχείρησης βρίσκονταν σε επίσχεση εργασίας, λόγω του ότι δεν είχαν πληρωθεί τους μισθούς τους, ο οργανισμός επιμένει να τους ζητεί τα ένσημα για την ίδια περίοδο. Η ΑΜΑΣΑ, η οποία φέρεται να έχει λάβει μια επιδότηση«φάντασμα» ύψους 2,8 εκατ. ευρώ από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξη, γεγονός που έχει καταγγελθεί πολλάκις από τα κόμματα της Αριστεράς και δεν έχει απαντηθεί ποτέ από το αρμόδιο υπουργείο, κατέθεσε αίτηση πτώχευσης στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης στις αρχές του 2010.
Στην ίδια κατάσταση βρίσκονται ακόμη και οι 80 εργαζόμενοι της ιστορικής Ρilux & Danpex, καθώς σύμφωνα με πληροφορίες, η επιχείρηση έχει κάνει αίτηση για υπαγωγή στο άρθρο 99.
Σε διαδικασία πτώχευσης βρίσκεται και η Μίνος ΑΕΒΕ, ένας από τους «παλιούς» στον χώρο του ηλιακού θερμοσίφωνα. Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1969 από τον Δημήτριο Μόσχη, ο οποίος πέτυχε μία από τις καλύτερες επιδόσεις στον κλάδο πανελλαδικά. Η απόπειρά της για αναδιοργάνωση, προκειμένου να καταστεί μια μείζονα βιομηχανική μονάδα, κατακτώντας μεγαλύτερα κομμάτια του ανταγωνισμού, δεν απέδωσε καρπούς. Αντίθετα μάλλον δημιούργησε προβλήματα. Ολο το προηγούμενο διάστημα, η Μίνος αντιμετώπιζε πρόβλημα πληρωμών. Τελικά η εταιρεία οδεύει προς την πτώχευση, αφήνοντας στον «αέρα» τους 50 εναπομείναντες εργαζομένους της. Ολα αυτά έρχονται ως «ουρά» στην απόφαση της Νutriart να κλείσει τη μονάδα του Κατσέλη στη Θεσσαλονίκη.
Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και η Φαρμπετέξ του Κιλκίς. Καίτοι πολλάκις επιδοτηθείσα, η κλωστοϋφαντουργία δεν άντεξε τις ραγδαίες εξελίξεις στον κλάδο και τον αδυσώπητο ανταγωνισμό από τις τρίτες χώρες και οδεύει ολοταχώς προς την πτώχευση, αφήνοντας στον «αέρα» πάνω από 100 εργαζομένους.
ΠΡΕΖΑ TV
31-7-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου