Το ποσό αυτό ορίστηκε από τους διαιτητές που μεσολάβησαν για να υπάρξει συμφωνία μεταξύ του δημοσίου και της κοινοπραξίας για το τελικό ποσό της αποζημίωσης. Η εξέλιξη αυτή, αν και ζημιογόνος για το δημόσιο, θεωρείται από παράγοντες του τεχνικού κόσμου ως επιτυχία της ηγεσίας του υπουργείου Υποδομών, καθώς οι κατασκευαστές ζητούσαν αρχικά 130 εκατ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με τελευταίες δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Δημήτρη Ρέππα οι απαιτήσεις της κοινοπραξίας ανήλθαν στα 410 εκατ. ευρώ. Το υπουργείο, και ιδιαίτερα ο υφυπουργός Υποδομών Γιάννης Μαγκριώτης, κατέβαλαν μαραθώνιες προσπάθειες για να μειώσουν τις απαιτήσεις της κοινοπραξίας και πέτυχαν τελικά την απόφαση του διαιτητικού δικαστηρίου για αποζημίωση πολύ μικρότερη από αυτή που διεκδικήθηκε. Οι συνεχείς διαπραγματεύσεις είναι και ο λόγος της καθυστέρησης στην έκδοση της απόφασης, η οποία έπρεπε να είχε βγει από τον περασμένο Μάρτιο.
Η σύμβαση της υποθαλάσσιας αρτηρίας είχε καταγγελθεί από τις δανειοδότριες τράπεζες στις 30 Ιουλίου 2009, καθώς μέχρι τότε δεν είχε γίνει καμία ενέργεια από το πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ για τη συνέχιση του έργου. Η προηγούμενη κυβέρνηση τηρούσε σιγήν ιχθύος για το ζήτημα ενόψει των βουλευτικών εκλογών. Τελικά, βάσει του νόμου, η σύμβαση λύθηκε αυτοδικαίως εξήντα μέρες μετά, δηλαδή στις 30 Σεπτεμβρίου 2009.
Η κοινοπραξία “Θερμαϊκή Οδός”, αποτελούμενη από τις εταιρείες Άκτωρ, Archirodon Group και Boscalis, προσέφυγε στα δικαστήρια διεκδικώντας τις δαπάνες που έκανε από τη στιγμή που αναδείχτηκε προσωρινός ανάδοχος, δηλαδή από τον Ιούνιο του 2005. Το δημόσιο, και συγκεκριμένα οι έλληνες φορολογούμενοι, κλήθηκαν να πληρώσουν την κωλυσιεργία και την αναβλητικότητα της πολιτείας. Έτσι, άρχισε η διαδικασία της διαιτησίας.
Η σύμβαση δημοσίου - κοινοπραξίας κυρώθηκε από τη Βουλή τον Φεβρουάριο του 2007 και είχαν ξεκινήσει οι πρόδρομες εργασίες. Το ναυάγιο της υποθαλάσσιας άρχισε να φαίνεται από τον Μάρτιο του 2008, όταν ο τότε υπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Λιάπης αποδέχτηκε γνωμοδότηση του ΚΑΣ, σύμφωνα με την οποία το έργο έπρεπε να γίνει σε βάθος 25 αντί 15 μέτρων που προέβλεπε η αρχική μελέτη και να χρησιμοποιηθεί η μέθοδος του μετροπόντικα αντί του εγκιβωτισμού. Έτσι, άλλαξε η μορφή του έργου που θα κόστιζε ακριβότερα και έπρεπε να γίνει εκ νέου μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Η νέα μελέτη εγκρίθηκε, αλλά το πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ άλλαξε γνώμη για τη χρησιμότητα του έργου.
Έτσι, οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν 67 εκατ. ευρώ για ένα έργο που δεν έγινε.
Του Φώτη Κουτσαμπάρη
ΠΡΕΖΑ TV
19-9-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου