“Πρόκληση της καπιταλιστικής συνείδησης” χαρακτηρίζει τον τρόπο άσκησης της φιλανθρωπίας στους καιρούς μας, το μέλος της πολιτικής επιτροπής του νεοσύστατου κόμματος της δημοκρατικής αριστεράς και εκ των ιδρυτών προ οκταετίας της κίνησης “παρέμβαση αναπήρων πολιτών” Κώστας Θεοδωρόπουλος. Η σελίδα με ευχαρίστηση φιλοξενεί το παρεμβατικό επί του θέματος άρθρο του, θεωρώντας ότι μπορεί να συμβάλλει σε γόνιμους προβληματισμούς.
Ευκαιρίας δοθείσης, η σελίδα είναι ανοικτή στα στελέχη όλων των κομμάτων πλην ακροδεξιάς, να δημοσιοποιήσουν πολιτικές θέσεις και απόψεις που αφορούν την προνοιακή πολιτική και την ευρύτατη γκάμα των θεμάτων αναπηρίας. Υπό την προϋπόθεση , οι παρεμβάσεις να είναι θεματικές και στοχευμένες, όχι αόριστες εφ’ όλης της ύλης, ώστε να έχουν τον χαρακτήρα της συγκεκριμένης και συγκροτημένης πολιτικής δέσμευσης .
Ακολουθεί το άρθρο του Κώστα θεοδωρόπουλου :
Ορισμένοι από τους πλέον πετυχημένους και πλουσιότερους επιχειρηματίες στον πλανήτη μας, εφαρμόζουν τα τελευταία χρόνια έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στον χώρο της “φιλανθρωπικής” πρόνοιας. Η ονομασία που δίδεται στον νέο τρόπο είναι “επιχειρηματική φιλανθρωπία”. Η διαφορά του νέου τρόπου σε σχέση με τους προγενέστερους έχει να κάνει με το ότι η φιλανθρωπική κατανομή του πλούτου γίνεται αδιαμεσολάβητα. Με άλλα λόγια, οι σύγχρονοι επιχειρηματίες που έχουν πρωτοξεκινήσει τη νέα προσέγγιση, κατήργησαν και καταργούν όλα τα προσχήματα επαφής/συνεργασίας με την οργανωμένη πολιτεία που έως πρόσφατα προσέδιδαν μιά – έστω προσχηματική – νομιμοποίηση. Αποφασίζουν αποκλειστικά οι ίδιοι το πως μέσω των σχετικών ιδρυμάτων που έχουν συστήσει θα διαχειριστούν την κατανομή του πλούτου τους σε αυτούς που έχουν άμεσες ανάγκες επιβίωσης.
Ο Μπιλ Γκέιτς μπορέι να πιστωθεί τον ρόλο του πρωτεργάτη του νέου τρόπου. Το ίδρυμα που προ μερικών χρόνων συνέστησε πέτυχε μιά αρχική συσσώρευση της τάξης των 29 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. Πρώτος αρωγός του Γκέϊτς και της προσέγγισής του προσέτρεξε ο γκουρού των επενδύσεων Γουόρεν Μπάφετ προσφέροντας “ υπέρ των σκοπών του ιδρύματος ” άλλα 31 δισεκατομμύρια δολάρια. Αντίστοιχες κινήσεις, κατόπιν, έγιναν από σειρά άλλους κορυφαίους επιχειρηματίες όπως ο Τεντ Τέρνερ και η Σάντι Γουείλ, ενώ από πλευράς του ο περιβόητος Τζόρτζ Σόρος επέλεξε να συστήσει δικό του ίδρυμα.
Πρωταρχική στοιχειώδης διαπίστωση είναι ότι η νέα περί φιλανθρωπικής πρόνοιας αντίληψη, έχει ως πρωτεργάτες της τους μεγάλους επιχειρηματίες της διεθνούς νέας οικονομίας (χρηματοικονομικές υπηρεσίες & πληροφορική). Εξίσου στοιχειώδες και αυτονόητο είναι ότι η διαφορά κουλτούρας αυτών των επιχειρηματιών σε σχέση με προηγούμενες αντιλήψεις περί «φιλανθρωπιών και ευεργεσιών», αντανακλά τον τρόπο που οι ίδιοι κατανοούν τον ρόλο τους και τα χαρακτηριστικά (διαιώνισης) της οικονομικής κυριαρχίας τους, επενδύοντας στις παγκοσμιοποιημένες σήμερα κοινωνικο-οικονομικές ισορροπίες και συνθήκες.
Αυτονόητες οι πολιτικές διαπιστώσεις, προϊόν κοινής λογικής - κατά συνέπεια - και τα εκπορευόμενα εξαυτών πολιτικά συμπεράσματα:
1. Αποτυπώνεται με απόλυτο κυνισμό και σαφήνεια, η ιστορική αποτυχία του σύγχρονου κράτους ως μηχανισμού αναδιανομής του πλούτου. Στις πλείστες περιπτώσεις, η ανεπάρκεια στοιχειωδώς δίκαιης κοινωνικής πολιτικής υπήρξε το συνεπές αποτέλεσμα της διαφθοράς και συνακόλουθης αναποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης. Δημιουργήθηκαν και παγιώθηκαν συνθήκες ιδιοποίησης του πλούτου από κρατικούς ή οικονομικούς παράγοντες με πρόσβαση στην διαχείριση και κατανομή του.
2. Κραυγάζει πλέον η αποτυχία των λεγομένων μη κυβερνητικών οργανώσεων να λειτουργήσουν ως δεύτερος πυλώνας του συστήματος πρόνοιας μετά την αποτυχία του κράτους. Και επ’ αυτού, κυρίαρχος υπήρξε ο ρόλος της (σύμφυτης με την άσκηση οικονομικής εξουσίας) διαφθοράς. Εχοντας επισταμένα παρακολουθήσει την σχετική διεθνή ειδησεογραφία διαπιστώνουμε την πυραμιδωτή κλιμάκωση της διαφθοράς “προς τα πάνω”. Διαφωτιστικότατες οι πληροφορίες/καταγγελίες για την διαφθορά στελεχών σε κορυφαίες μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΟΗΕ , Παγκόσμια Τράπεζα), είτε για την προκλητική ζωή στελεχών που εμπλέκονται με την διανομή της ανθρωπιστικής βοήθειας.
Δεδομένων των δύο ανωτέρω “αποτυχιών”, το προπαγανδιστικό έδαφος μοιάζει εύφορο για να ωραιοποιήσει την σύγχρονη “επιχειρηματική φιλανθρωπία” αποδίδοντάς της κίνητρα ανθρωπιάς και ευγένειας, αλλά και παράλληλα να την απενοχοποιήσει αποσυνδέοντάς την από την «παλαιά φιλανθρωπία» η οποία ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την φοροδιαφυγή μέσω «ευεργεσιών και δωρεών». Το συγκεκριμένο εύφορο έδαφος ήδη συστηματικά καλλιεργείται με πλήθος σχετικών προπαγανδιστικών δημοσιευμάτων, αναλύσεων και “αναλύσεων”, πάντα δε με την ενεργό συμπόρευση φορέων πολιτικής εξουσίας , ενίοτε δε και φερόμενων ως προοδευτικών. Μιά πλήρης μεθοδολογία σε ανάπτυξη, με στόχο την πολιτική και τεχνοκρατική νομιμοποίηση της αναβαθμισμένης και εκσυγχρονισμένης φιλανθρωπίας.
Ερώτημα του απαραίτητου σε τέτοιου είδους δημόσιους προβληματισμούς, συνηγόρου του διαβόλου : Δεν είναι “καλό” που έστω ένα μέρος του παραγόμενου πλούτου διανέμεται σε αυτούς που έχουν ανάγκη και μάλιστα από αυτούς που τον παρήγαγαν, αντί να παραμένει εγκλωβισμένος στα ταμεία των τραπεζών; Θα μπορούσε αφελώς ο οιοσδήποτε να απαντήσει θετικά . Μόνο που ειδικά στους κυνικούς καιρούς μας ελάχιστοι είναι αυτοί που επιμένουν ακόμα να αγνοούν τον κλασικό και αμείλικτο κανόνα των καπιταλιστικών αγορών, ότι δηλαδή η παραγωγή και η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια των ολίγων προκαλεί τον πόνο και την δυστυχία των πολλών. Οταν για παράδειγμα, ο πρωταγωνιστής σήμερα της επιχειρηματικής φιλανθρωπίας Τζόρτζ Σόρος, πρωταγωνίστησε και στην διεθνή κρίση του 1992 με σκοπό την νομισματική κερδοσκοπία, οδήγησε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων των αναπτυσσόμενων χωρών στην πείνα και στον θάνατο , επί των οποίων σήμερα ασκεί φιλανθρωπική δράση. Με μιά κουβέντα : Η επιχειρηματική φιλανθρωπία επιστρέφει ένα μικρό μέρος στην κοινωνία , όμως το κόστος καταστροφής που δημιούργησε για την παραγωγή του πλούτου είναι απείρως μεγαλύτερο.
Η διέξοδος από τα αδιέξοδα δεν είναι διόλου απλή υπόθεση. Επικεντρώνοντας δε στα της χώρας μας οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα ως έχει. Ιδιαίτερα οι αληθώς προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, οφείλουν πλέον να συνειδητοποιήσουν ότι η όποια άσκηση κοινωνικής πολιτικής στους καιρούς μας δεν μπορεί να προέρχεται από ένα μοντέλο που έχει παράξει και παράγει αντιλήψεις άκρατου κρατισμού. Δεν μπορεί να αποτελεί υπόθεση ενός κράτους διεφθαρμένου, γραφειοκρατικού, συγκεντρωτικού και αυταρχικού , το οποίο έχει “δημιουργήσει” διαχρονικά πολίτες - υπηρέτες και όχι συνειδητούς μετόχους/εγγυητές της αλληλέγγυας προνοιακής του ταυτότητας. Μένει το τελευταίο να διεκδικηθεί με όρους επεξεργασμένης πολιτικής στρατηγικής, η οποπία επί του παρόντος ακόμα αναζητείται.
Αρθρογραφεί ο Κ. Θεοδωρόπουλος από την Παρέμβαση Αναπήρων Πολιτών
ΠΡΕΖΑ TV
2-9-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου