«Ράψαμε το στόμα μας για να μας ακούσουν». Η 29χρονη Μαντάνα έχει μια ζωηρή αποφασιστικότητα στο βλέμμα. Στο πρόσωπό της με δυσκολία διακρίνει κανείς την αγωνία της. Γράφει σε μια κόλλα χαρτί, στα Ιρανικά, αυτά που έχει να πει. Δεν μπορεί να μιλήσει. Τα χείλη της σφραγίζουν δύο ράμματα.Η Μαντάνα είναι μία από τους οκτώ Ιρανούς πρόσφυγες που έχουν ράψει το στόμα τους και βρίσκονται σε απεργία πείνας από την περασμένη Πέμπτη, ζητώντας πολιτικό άσυλο. Τη συναντάμε στις σκηνές που έχουν στήσει οι απεργοί πείνας (44 στο σύνολό τους) στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών.«Ημασταν πέντε αδέλφια, δύο αγόρια και τρία κορίτσια. Εγώ είμαι η μικρότερη».
Ο αόριστος αφορά τον μεγαλύτερο αδελφό της... «Πολέμησε στο Ιράκ κι αιχμαλωτίστηκε. Οταν τον απελευθέρωσαν οι Ιρακινοί, το ιρανικό καθεστώς τον σκότωσε μόλις πέρασε τα σύνορα. Δεν συμπαθούσε τους μουλάδες και δεν το έκρυβε. Ηταν 20 χρόνων κι εγώ ήμουν επτά».
Ο πατέρας της είναι δικηγόρος και η οικογένειά της ανήκε στις εύπορες του Ιράν. Οταν, όμως, ξέσπασε η ισλαμική επανάσταση, οι «φρουροί» του καθεστώτος του απαγόρεψαν να δικηγορεί, εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων.
«Από μικρό παιδί συνειδητοποίησα την προδοσία του καθεστώτος των μουλάδων και γι’ αυτό ήθελα να σπουδάσω Νομική, ώστε να υπερασπιστώ τον λαό απέναντι στην αδικία». Τελικά σπούδασε Ψυχολογία και βρέθηκε να δουλεύει ως κοινωνική λειτουργός και δημοσιογράφος.
«Εκανα αυτό που ήθελα, βοηθούσα τον κόσμο γύρω μου που υπέφερε». Ηρθε σε επαφή με πολλές γυναίκες και άρχισε να συνειδητοποιεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις κατάφωρες διακρίσεις έναντι των αντρών. Πολλές ήταν κακοποιημένες, αλλά δεν είχαν το δικαίωμα να χωρίσουν...
Η ίδια όρθωσε το ανάστημά της. Αρχισε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα που εργαζόταν ο άντρας της. Δεν μετρούσε τα λόγια της δημόσια. Κι αυτό της κόστισε.
Σύντομα το καθεστώς την έβαλε στο μάτι. Ο κλοιός γύρω της και γύρω από την οικογένειά της έσφιξε επικίνδυνα. Γι’ αυτό και αποφάσισαν με τον άντρα της να πάρουν τη μικρή τους κόρη, Σάνα, και να φύγουν. Πλήρωσαν πολλά στους δουλεμπόρους, περπάτησαν γύρω στις δέκα ημέρες, ταξίδεψαν με τρένα και τα περασμένα Χριστούγεννα έφτασαν στην Ελλάδα.
«Ελάτε τον επόμενο μήνα»
Από τότε προσπαθούν μάταια να πάρουν πολιτικό άσυλο. «Κανείς δεν μας ακούει. Συνεχώς μας απαντούν «ελάτε τον επόμενο μήνα»», γράφει πιο έντονα τώρα και το χέρι της τρέμει σχεδόν.
«Οταν ο Αχμαντινετζάντ μίλησε στον ΟΗΕ, πολλοί αρχηγοί κρατών αποχώρησαν διαμαρτυρόμενοι. Αντίθετα ο πρωθυπουργός σας συναντήθηκε μαζί του. Ο αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας συνάντησε πριν από λίγες ημέρες τον αρχηγό της αστυνομίας του Ιράν στην Αθήνα. Τι συμπέρασμα να βγάλει κανείς από αυτά; Φοβάμαι μήπως η ελληνική κυβέρνηση μας προδώσει για μερικά λίτρα πετρέλαιο»...
Η 29χρονη Μαντάνα δεν θέλει να μιλά μόνο για τον εαυτό της. «Εδώ είμαστε και οι 44 μια ομάδα και ζητάμε απάντηση από την ελληνική κυβέρνηση». Ολοι είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν την απεργία πείνας μέχρι να πάρουν τη ροζ κάρτα του ασύλου. Λένε πως τα ραμμένα στόματα θα πολλαπλασιάζονται όσο διαρκεί η σιωπή της ελληνικής κυβέρνησης. «Με βασάνισαν σκληρά επί οκτώ χρόνια στις ιρανικές φυλακές, σκότωσαν την 4χρονη κόρη μου και τη γυναίκα μου», θα μας πει ο Πουρία Λεζάτ, Ιρανός δημοσιογράφος, δείχνοντας τα σημάδια από τα τσιγάρα στο σώμα του...
Η Μαντάνα ανησυχεί τώρα για τη Σάνα, που είναι 8 χρόνων και φοιτά σε ελληνικό σχολείο. «Φοβάμαι πως δεν είναι ασφαλής ούτε εδώ». Ο Ασκάν, ο μεταφραστής, μας εξηγεί πως το ανώτατο δικαστικό συμβούλιο του Ιράν έχει εκδώσει διαταγή να διώκονται όσοι μιλούν κατά του καθεστώτος εκτός συνόρων. Ρωτώ ποια είναι τα σχέδιά της για το μέλλον. «Ποιο μέλλον; Δεν ξέρω τι θα μου συμβεί στα επόμενα 10 λεπτά»...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΩΣΚΟΛΟΣ
ΠΡΕΖΑ TV
21-10-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου