«Τουλάχιστον το 50% των εργαζομένων στα μεγάλα ξενοδοχεία και τα ακριβά εστιατόρια δουλεύουν με συμβάσεις μιας μέρας», καταγγέλλει ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Επισιτισμού Τουρισμού, Λέων Καραθανάσης.
Λίγες ημέρες μετά την αποκάλυψη της «Ε» για εργαζομένους της μιας μέρας, ο συνδικαλιστής υποστηρίζει ότι το φαινόμενο πήρε μεγάλη έκταση την τελευταία πενταετία. Οσοι υπάλληλοι συνταξιοδοτήθηκαν ή απολύθηκαν, αντικαταστάθηκαν με εργαζομένους που υπογράφουν καθημερινά συμβάσεις μιας μέρας. Κι αυτό, όπως λέει, παρατηρείται στο σύνολο των κέντρων εστίασης αλλά και σ' όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία.
Ο κ. Καραθανάσης μιλάει για «πολλές μορφές εκμετάλλευσης. Εργάζονται πολλές ώρες, δεν αμείβονται με τα προβλεπόμενα από το νόμο, δουλεύουν ανασφάλιστοι, οι προσαυξήσεις δεν καταβάλλονται». Κι αυτό συμβαίνει με όλες τις ειδικότητες: Σερβιτόρους, καθαρίστριες, καμαριέρες, εργαζόμενους στη κουζίνα. «Και μάλιστα σε ξενοδοχεία που παραμένουν ανοιχτά σε όλη τη διάρκεια του έτους».
Αναφέρει ως παράδειγμα ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων που βρίσκεται στη λεωφόρο Συγγρού, όπου «οι υπάλληλοι εργάζονται 22 ημέρες, με πλήρη απασχόληση, δεν καλύπτουν έκτακτες ανάγκες και υπογράφουν μονοήμερες συμβάσεις. Ενας από τους εργαζομένους προσέφυγε στα δικαστήρια. Πρωτόδικα δικαιώθηκε, αφού το δικαστήριο έκρινε ότι δικαιούται αποζημίωση απόλυσης. Η υπόθεση εκρεμεί στο Εφετείο. Αλλά είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των εργαζομένων με τέτοιες μορφές συμβάσεων και παντελής η έλλειψη μηχανισμών ελέγχου (ΙΚΑ, Επιθεώρηση εργασίας)».
Το ημερομίσθιο αυτών των εργαζομένων στα μεγάλα ξενοδοχεία ανέρχεται σε περίπου 50 ευρώ (μικτά). Ο κ. Καραθανάσης απαντά πως η ηλικία των εργαζομένων με συμβάσεις μιας μέρας ποικίλλει. Οι περισσότεροι είναι από 40 έως 60 ετών, με μεγάλη επαγγελματική εμπειρία.
«Χάλι μαύρο»
Ο Κ.Σ. εργάζεται σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας ως σερβιτόρος. Είναι 55 ετών, παντρεμένος κι έχει ένα γιο.
«Υπογράφω καθημερινά τη σύμβασή μου στην είσοδο του ξενοδοχείου. Η βάρδιά μου μπορεί να είναι πρωινή, απογευματινή ή νυχτερινή. Είχα δικό μου κατάστημα (καφετέρια) αλλά έκλεισε. Είχα απελπιστεί, έψαχνα να βρω οποιαδήποτε δουλειά. Και ήταν η μόνη δουλειά που βρέθηκε», λέει.
Λέει ότι «πάλι καλά που τα μεγάλα ξενοδοχεία πληρώνουν το προβλεπόμενο ημερομίσθιο» αλλά ο ίδιος είναι «χάλι μαύρο. Δίχως μόνιμο εισόδημα δεν μπορείς να κάνεις προγραμματισμό. Ζεις κάθε μέρα με την αγωνία. Με ανασφάλεια και άγχος. Οι νεότεροι συνάδελφοι αντέχουν περισσότερο, προσπαθούν να σταθούν, ψάχνοντας και δεύτερη δουλειά. Οσοι είμαστε σε μεγαλύτερη ηλικία δεν είναι εύκολο».
Ο Κωνσταντίνος Κ. είναι 60 ετών. Εργάζεται σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων της λεωφόρου Συγγρού. Εχει δύο παιδιά και δύο εγγόνια. Προσπαθεί να συγκεντρώσει τα αναγκαία ένσημα και να συνταξιοδοτηθεί.
Καθημερινά «μπαίνοντας υπογράφω ένα χαρτί της επιχείρησης που αναφέρει ότι δεν έχω καμία απαίτηση. Ετσι, δουλεύαμε 12ωρα χωρίς να πληρωθούμε υπερωρίες, χάνοντας επιδόματα αδείας και δώρα. Οι συμβάσεις μιας μέρας ξεκίνησαν από το τμήμα δεξιώσεων, όπου δούλευαν με σύμβαση μιας μέρας 50 εργαζόμενοι στις δεξιώσεις. Σήμερα επεκτάθηκε στο εστιατόριο και την καφετέρια, με περίπου 90 εργαζομένους σε κάθε τμήμα».
ΠΡΕΖΑ TV
23-10-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου