Παλιόρουχα, πολύχρωμα πανωφόρια, πετσέτες, σεντόνια, κάλτσες, παπούτσια, εσώρουχα, κρεμασμένα σα σημαίες, ψηλά στα παράθυρα του κτηρίου της Νομικής. Στη θέα της απλωμένης πολυπολιτισμικής μπουγάδας αντικρίζει κανείς την πατρίδα του, το σπίτι του, τα παιδικά του χρόνια. Ετσι λένε. Ταλαίπωροι και απάτριδες, ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, ταξίδεψαν για ένα καλύτερο αύριο, κυνηγημένοι και από τη νέα τους πατρίδα. Εξαθλιωμένοι, απέναντι σε ένα φοβικό σύστημα γυμνό, εγκλωβισμένο στα αδιέξοδά του, αδύναμο να αντιμετωπίσει την περίπλοκη κατάσταση όπου κανείς δεν τολμά να αναλάβει τις ευθύνες του.
Από το κρύο της χθεσινής μέρας βρήκαν καταφύγιο στο πανεπιστημιακό άσυλο μέχρι οι «αρμόδιοι» να αποφασίσουν πώς θα διαχειριστούν αυτό το ζήτημα σε μια εποχή πολλαπλών ερωτημάτων που αδυνατούν να συνοδευτούν από απαντήσεις.
«Κοιτάξτε τα πράγματα έτσι όπως έχουν εξελιχθεί, είναι επικίνδυνα», μας λέει η Ζωή Πέππα, ιδιωτική υπάλληλος. «Ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, πανεπιστήμιο, υπουργείο, κόμματα. Η ιστορία αυτών των ανθρώπων απεικονίζει τις αντιφάσεις που έχει η σημερινή μας κοινωνία. Κρίση σε όλα και στους θεσμούς. Φοβάμαι, δεν σας το κρύβω, ξέρετε τι θα γίνει εάν μπουκάρουν στο κτήριο χρυσαυγίτες; Για σκεφθείτε το, τρέμω στη σκέψη».
Διπλα στο πανό «κανένας εργάτης ανασφάλιστος, κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά», η Ιωάννα Μπέκιου, φοιτήτρια στο Πάντειο κάνει λόγο για κοινωνία ρατσιστών. «Είναι υποκριτικό αυτό που συμβαίνει. Δίνουμε στους περαστικούς το φυλλάδιο των μεταναστών, απεργών πείνας που ζητούν νομιμοποίηση και ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και κάποιοι το προσπερνούν κάνοντας απαράδεκτα σχόλια. Ανθρωποι είναι και αυτοί, θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς».
Στον πεζόδρομο της Μασσαλίας μηχανάκια και αυτοκίνητα παρκαρισμένα έχουν κλείσει το δρόμο. Με ελιγμούς ο Κωστής Γεράκης κατηφορίζει προς Ακαδημίας: «Μυρίζει μπαρούτι, παιδιά. Ο πρύτανης καλά το χειρίστηκε το θέμα. Το υπουργείο Προστασίας, που ήξερε για το καράβι που θα ερχόταν, γιατί δεν το σταματούσε στον Πειραιά; Υπάρχουν ευθύνες, θα έπρεπε να είχαμε παραιτήσεις. Είναι ντροπή αυτό το πράγμα. Διασυρόμαστε διεθνώς».
Δίπλα στο κιόσκι με τα μηχανήματα που παίζουν τζαζ κάτω από τα αγάλματα του Τρίτση και του Θεοτοκόπουλου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας, ο Γιάννης «επίθετο μη βάλεις» μοιράζει ενημερωτικά φυλλάδια. «Εσείς οι δημοσιογράφοι να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους. Να σταματήσει τώρα η βαρβαρότητα προς τους μετανάστες. Οταν τους εκμεταλλευόμαστε είναι καλοί;». Ο ίδιος επιχειρεί να δώσει φωτοτυπίες με τα αιτήματα των απεργών σε μια κυρία που διασχίζει την Ακαδημίας. Επιδεικτικά τον προσπερνά και πιο κάτω στο φανάρι μονολογεί δυνατά: «Ενας Σαρκοζί που μας χρειάζεται!».
Τα τηλεοπτικά συνεργεία μιλούν με απεργούς που μπαινοβγαίνουν στη Νομική, διασχίζουν τον παράδρομο με τις απλωμένες ιμιτασιόν τσάντες και στήνονται για δύο λόγια στο μικρόφωνο. «Κανείς δεν μας λέει για την ανεπάρκεια της πολιτείας, πώς έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι σε αυτή τη θέση» είναι το σχόλιο του Βαγγέλη Παπαζήση, συνταξιούχου. «Το καταλαβαίνω, έχουν ταλαιπωρηθεί, όμως κάποιοι τους υποσχέθηκαν, κάποιοι θα εκμεταλλευτούν την τραγωδία που περνούν. Κάποιοι τους φούσκωσαν τα μυαλά να 'ρθουν στην Αθήνα. Ολοι στα λόγια καμωνόμαστε τους ιδεολόγους. Στην πράξη;».
Επί της Σόλωνος το φορτηγάκι σταματά μπροστά από την κεντρική πύλη. Ξεφορτώνει εμφιαλωμένα νερά για τους απεργούς. Κοιτώ μέσα από τις γρίλιες «τη μοναχική αγωνία των σωρευόμενων "θυμάτων" του αδυσώπητου ανταγωνισμού» όπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Εξω, στους δρόμους, ένας άλλος κόσμος. Το στοιχειώδες αίσθημα ανθρωπισμού συγκρούεται με το αίτημα μιας ορθολογικής διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Δημοκρατία και ετερότητα σε οριακό σημείο...
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
ΠΡΕΖΑ TV
27-1-2011
Από το κρύο της χθεσινής μέρας βρήκαν καταφύγιο στο πανεπιστημιακό άσυλο μέχρι οι «αρμόδιοι» να αποφασίσουν πώς θα διαχειριστούν αυτό το ζήτημα σε μια εποχή πολλαπλών ερωτημάτων που αδυνατούν να συνοδευτούν από απαντήσεις.
«Κοιτάξτε τα πράγματα έτσι όπως έχουν εξελιχθεί, είναι επικίνδυνα», μας λέει η Ζωή Πέππα, ιδιωτική υπάλληλος. «Ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο, πανεπιστήμιο, υπουργείο, κόμματα. Η ιστορία αυτών των ανθρώπων απεικονίζει τις αντιφάσεις που έχει η σημερινή μας κοινωνία. Κρίση σε όλα και στους θεσμούς. Φοβάμαι, δεν σας το κρύβω, ξέρετε τι θα γίνει εάν μπουκάρουν στο κτήριο χρυσαυγίτες; Για σκεφθείτε το, τρέμω στη σκέψη».
Διπλα στο πανό «κανένας εργάτης ανασφάλιστος, κανένας μετανάστης χωρίς χαρτιά», η Ιωάννα Μπέκιου, φοιτήτρια στο Πάντειο κάνει λόγο για κοινωνία ρατσιστών. «Είναι υποκριτικό αυτό που συμβαίνει. Δίνουμε στους περαστικούς το φυλλάδιο των μεταναστών, απεργών πείνας που ζητούν νομιμοποίηση και ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και κάποιοι το προσπερνούν κάνοντας απαράδεκτα σχόλια. Ανθρωποι είναι και αυτοί, θέλουν να ζήσουν αξιοπρεπώς».
Στον πεζόδρομο της Μασσαλίας μηχανάκια και αυτοκίνητα παρκαρισμένα έχουν κλείσει το δρόμο. Με ελιγμούς ο Κωστής Γεράκης κατηφορίζει προς Ακαδημίας: «Μυρίζει μπαρούτι, παιδιά. Ο πρύτανης καλά το χειρίστηκε το θέμα. Το υπουργείο Προστασίας, που ήξερε για το καράβι που θα ερχόταν, γιατί δεν το σταματούσε στον Πειραιά; Υπάρχουν ευθύνες, θα έπρεπε να είχαμε παραιτήσεις. Είναι ντροπή αυτό το πράγμα. Διασυρόμαστε διεθνώς».
Δίπλα στο κιόσκι με τα μηχανήματα που παίζουν τζαζ κάτω από τα αγάλματα του Τρίτση και του Θεοτοκόπουλου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας, ο Γιάννης «επίθετο μη βάλεις» μοιράζει ενημερωτικά φυλλάδια. «Εσείς οι δημοσιογράφοι να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους. Να σταματήσει τώρα η βαρβαρότητα προς τους μετανάστες. Οταν τους εκμεταλλευόμαστε είναι καλοί;». Ο ίδιος επιχειρεί να δώσει φωτοτυπίες με τα αιτήματα των απεργών σε μια κυρία που διασχίζει την Ακαδημίας. Επιδεικτικά τον προσπερνά και πιο κάτω στο φανάρι μονολογεί δυνατά: «Ενας Σαρκοζί που μας χρειάζεται!».
Τα τηλεοπτικά συνεργεία μιλούν με απεργούς που μπαινοβγαίνουν στη Νομική, διασχίζουν τον παράδρομο με τις απλωμένες ιμιτασιόν τσάντες και στήνονται για δύο λόγια στο μικρόφωνο. «Κανείς δεν μας λέει για την ανεπάρκεια της πολιτείας, πώς έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι σε αυτή τη θέση» είναι το σχόλιο του Βαγγέλη Παπαζήση, συνταξιούχου. «Το καταλαβαίνω, έχουν ταλαιπωρηθεί, όμως κάποιοι τους υποσχέθηκαν, κάποιοι θα εκμεταλλευτούν την τραγωδία που περνούν. Κάποιοι τους φούσκωσαν τα μυαλά να 'ρθουν στην Αθήνα. Ολοι στα λόγια καμωνόμαστε τους ιδεολόγους. Στην πράξη;».
Επί της Σόλωνος το φορτηγάκι σταματά μπροστά από την κεντρική πύλη. Ξεφορτώνει εμφιαλωμένα νερά για τους απεργούς. Κοιτώ μέσα από τις γρίλιες «τη μοναχική αγωνία των σωρευόμενων "θυμάτων" του αδυσώπητου ανταγωνισμού» όπως θα έλεγε ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Εξω, στους δρόμους, ένας άλλος κόσμος. Το στοιχειώδες αίσθημα ανθρωπισμού συγκρούεται με το αίτημα μιας ορθολογικής διαχείρισης του μεταναστευτικού ζητήματος. Δημοκρατία και ετερότητα σε οριακό σημείο...
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
ΠΡΕΖΑ TV
27-1-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου