Δύο παιδιά νεκρά, οι υπεύθυνοι αγνάντευαν
Οι συγκλονιστικές εικόνες της ντροπής στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών Ηλείας, που περιλαμβάνονται στην πολυσέλιδη έκθεση των Ευρωπαίων εθελοντών που δημοσίευσε χθες η «Ε», μπορεί να καταγράφηκαν από αυτούς το 2009, η φρίκη όμως «φώλιαζε» στο ίδρυμα αρκετά χρόνια πριν.
Αυτό αποδεικνύει ο φρικτός θάνατος από ασφυξία τον Μάιο του 2006 ενός 15χρονου αγοριού, το οποίο με βάση τη σχετική έρευνα πέθανε αβοήθητο μέσα στο κρύο δωμάτιο-φυλακή του, καθώς οι νοσηλευτές του επέδειξαν πλήρη αδιαφορία.
Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ασφυξία εξαιτίας της απόφραξης του λάρυγγα από κομμάτι σφουγγαριού-υλικού κατασκευής του στρώματος που χρησιμοποιούσε ο 15χρονος. Το ΑΠ 140/17.8.06 πόρισμα της ΕΔΕ που βρίσκεται στη διάθεση της «Ε», εκτός από το φρικτό θάνατο του 15χρονου αγοριού, αναδεικνύει την προκλητικά ανεύθυνη και απάνθρωπη συμπεριφορά ορισμένων εργαζομένων στο ίδρυμα, οι οποίοι ακόμη και σήμερα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στο συγκεκριμένο πόρισμα αναφέρεται ότι το νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ γνώριζε για την ιδιαιτερότητα του παιδιού να καταπίνει μικροαντικείμενα, εντούτοις δεν προέβη στη λήψη μέτρων προκειμένου να αποφευχθεί ο θάνατός του. Στην ΕΔΕ αποκαλύπτεται ότι εργαζόμενη στο ΚΕΠΕΠ, παρότι είχε τότε διαπιστώσει ότι ο 15χρονος ήταν στο δάπεδο, δεν μετέφερε το παιδί στο κρεβάτι του, ούτε το πλησίασε για να ελέγξει αν κοιμάται ή αν είναι πεθαμένο.
Δέκα μήνες μετά το ανωτέρω τραγικό περιστατικό, ένα ακόμη 16χρονο παιδί με νοητική υστέρηση παρουσίασε συμπτώματα τυμπανισμού και έπειτα από λίγες ώρες πέθανε. Οπως προέκυψε από την ιατροδικαστική εξέταση, τα αίτια του θανάτου του οφείλονταν σε μηχανική απόφραξη του λεπτού του εντέρου συνεπεία καταπόσεως ξένων σωμάτων. Στο στομάχι του είχαν βρεθεί κομμάτια υφάσματος, κλωστές και επίδεσμοι.
! Τις συνθήκες της φρίκης στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών καταδίκασαν με χθεσινές παρεμβάσεις τους το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο τοπικός βουλευτής της Δημοκρατικής Συμμαχίας και πρώην της Ν.Δ. Γ. Κοντογιάννης.
Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ
«Μας έλεγαν ότι στο ΚΕΠΕΠ εργάζονται 85 νοσοκόμες και βρήκαμε 7!»
«Αλλα μας είπαν για το ΚΕΠΕΠ, άλλα είδαμε με τα μάτια μας και ζήσαμε εκεί», λέει στην «Ε» ομάδα εθελοντών που εργάστηκαν στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών τουλάχιστον για 7 μήνες ο καθένας μέσα στο 2009.
Οπως εξηγούν στην έκθεσή τους (που βρίσκεται ολόκληρη στη διάθεση της εφημερίδας), οι περισσότεροι έφτασαν στο ΚΕΠΕΠ μέσω διεθνών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Πυρήνας στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους ήταν να προσφέρουν συναισθηματική στήριξη στα παιδιά που ζουν στο ΚΕΠΕΠ, να τα απασχολούν με δημιουργικές δραστηριότητες και να τα πηγαίνουν οι ίδιοι στους θεραπευτές που πραγματοποιούν τις προκαθορισμένες συνεδρίες.
«Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών δεν καταφέρνει να προωθεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που επιτρέπουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή σε καλές συνθήκες, αξιοποιώντας παράλληλα τις δυνατότητές τους, ώστε να μάθουν σε κάποιο βαθμό να αυτοεξυπηρετούνται», αναφέρεται στην εισαγωγή της έκθεσής τους.
Οπως λένε στην «Ε», θέλουν να πιστεύουν ότι οι απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν τα παιδιά θα αλλάξουν κάποια μέρα. Την ίδια στιγμή δηλώνουν ότι αισθάνονται μεγάλη ηθική υποχρέωση και ευθύνη να ενημερώσουν όποιον μπορεί και έχει τη δυνατότητα να παρέμβει και να προωθήσει αλλαγές. Ζητούν δέσμευση για στρατηγικές ενέργειες από την ελληνική Πολιτεία και σεβασμό στον πληθυσμό με ειδικές ανάγκες, και κυρίως στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
*Τι τους είπαν για το ΚΕΠΕΠ
Οταν φτάνουν οι εθελοντές στο ΚΕΠΕΠ λαμβάνουν την ακόλουθη επίσημη ενημέρωση, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ίδιοι στην έκθεσή τους: «Το κέντρο παιδιών ΚΕΠΕΠ ιδρύθηκε το 1987. Είναι ένα κέντρο που εξειδικεύεται στη φροντίδα και τη φιλοξενία παιδιών με σοβαρά προβλήματα και νεαρών ατόμων μέχρι την ηλικία των 28 ετών, που προέρχονται από οικογένειες οι οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στη φροντίδα τους ή τους εγκαταλείπουν. Η πλειονότητα των ατόμων που βρίσκονται στο ΚΕΠΕΠ έχουν σοβαρές κινητικές και νοητικές αναπηρίες. Στο κέντρο εργάζεται ικανοποιητικός αριθμός προσωπικού, και 85 νοσοκόμες. Το ΚΕΠΕΠ παρέχει τις ακόλουθες επιστημονικές υπηρεσίες: ιατρική διάγνωση, φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία. Οι τρόφιμοι συμμετέχουν σε καθημερινό πρόγραμμα, με στόχο τη βελτίωση των δυνατοτήτων τους, σε συνδυασμό με τις συνθήκες ζωής τους. Σε αυτό το πρόγραμμα ουσιαστική είναι η συμμετοχή των εθελοντών, γιατί πάνω από όλα τα παιδιά πραγματικά χρειάζονται χιούμορ και καλή συμπεριφορά από τους ανθρώπους που τα φροντίζουν».
*Τι συνάντησαν στην πραγματικότητα
(όπως αναλυτικά καταγράφουν στην έκθεσή τους)
Α. Η πλειονότητα τροφίμων δεν είναι παιδιά, είναι ενήλικοι. Τουλάχιστον 38 άτομα είναι μάλιστα άνω των 28 ετών και ο μεγαλύτερος τρόφιμος, σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν οι εθελοντές, ήταν το 2009 40 ετών.
Β. Ο μέγιστος αριθμός του προσωπικού στο ΚΕΠΕΠ δεν ξεπερνά τα 10 άτομα την ημέρα, ενώ οι τρόφιμοι είναι περίπου 75. Διαπιστώσαμε ότι η πλειονότητα του προσωπικού δεν είναι ευχαριστημένη με τις συνθήκες εργασίας. Οι περισσότερες εργασίες γίνονται πολύ βιαστικά, χωρίς κανένα σεβασμό για τα παιδιά, «γιατί δεν φτάνουν τα χέρια».
Γ. Στις επίσημες ενημερώσεις αναφέρεται ότι το προσωπικό είναι εκπαιδευμένο και ότι εργάζονται πολλές νοσοκόμες. Στην πραγματικότητα, μόνον 7 επί του συνόλου του προσωπικού ήταν διπλωματούχες νοσοκόμοι. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία εκπαίδευση για εργασία στο συγκεκριμένο χώρο. Οι νοσοκόμες είναι αρμόδιες για τη χορήγηση των φαρμάκων, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν άγνοια για την παθολογία και τις ανάγκες των ασθενών.
Δ. Από τον Δεκέμβριο του 2008 έως και τον Νοέμβριο του 2009 δεν πραγματοποιούνταν συνεδρίες ψυχολογικής υποστήριξης. Παρ' όλο που υπάρχουν και πληρώνονται δύο φυσικοθεραπευτές, δεν εργάζονται, ουσιαστικά γιατί δεν υπάρχει ειδικός χώρος για τη φυσιοθεραπεία. Υπάρχει μόνο μία γιατρός στο ΚΕΠΕΠ για να παρακολουθεί τα παιδιά και να αποφασίζει για τη φαρμακευτική αγωγή τους. Σύμφωνα με τους εθελοντές, η γιατρός που συνάντησαν, μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της και δεν είχε την απαραίτητη εμπειρία για τα περιστατικά που φιλοξενούνται στο ΚΕΠΕΠ.
Ε. Στην πράξη, ελάχιστα από τα άτομα που φιλοξενούνται κάνουν τις απαραίτητες θεραπείες.
ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ
«Ζόμπι από τα φάρμακα»
Γερμανίδα εθελόντρια
Τι πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει στο ΚΕΠΕΠ:
1 Πρέπει το προσωπικό να σταματήσει να καπνίζει μέσα στο κτίριο και να σταματήσει οπωσδήποτε το κάπνισμα μέσα στα δωμάτια θεραπείας. Πώς θα βοηθηθούν τα παιδιά με αναπνευστικά προβλήματα, που αναπνέουν με συσκευές οξυγόνου, όταν όλοι καπνίζουν σε όλο το κτίριο;
2 Το προσωπικό πρέπει να αλλάζει τις πάνες των ασθενών πολύ πιο συχνά -δεν πρέπει να μένουν με τις πάνες γεμάτες ακαθαρσίες ολόκληρη μέρα.
3 Βάψτε τα δωμάτια των παιδιών με χαρούμενα χρώματα.
4 Δεν υπάρχουν αναπηρικές πολυθρόνες για τα παιδιά που τις έχουν ανάγκη. Χρειάζονται καρέκλες και νοσοκόμες που να ξέρουν να τις χρησιμοποιούν.
5 Δεν χρειάζεται να υπάρχει τηλεόραση στο δωμάτιο των θεραπειών. Τα παιδιά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν όταν λειτουργεί η τηλεόραση κατά τη διάρκεια της συνεδρίας.
Μεξικανός εθελοντής
«Αυτό το μέρος μπορεί να μοιάζει με φυλακή αλλά δεν είναι. Μη σας μπερδεύουν οι ποσότητες των ψυχοτρόπων φαρμάκων -δεν είναι ψυχιατρικό άσυλο. Είναι ένα ξεχασμένο νοσοκομείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Κυβερνήσεις που για δεκαετίες δεν έχουν ενδιαφερθεί να διορίσουν διοικητική επιτροπή με εμπειρία στον χώρο της υγείας και ειδική για τα προβλήματα των παιδιών με ειδικές ανάγκες, αλλά αντίθετα έχουν επιλέξει πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Κυβερνήσεις που καταρτίζουν προϋπολογισμό για το ίδρυμα αλλά βάζουν πολλούς περιορισμούς στον τρόπο που κατανέμονται τα χρήματα. (...) Το προσωπικό βρίζει θεούς και δαίμονες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι νοσοκόμες δεν επαρκούν, ορισμένες φορές εργάζονται μέχρι και 36 ώρες συνεχώς προτού έρθει ο αντικαταστάτης. (...) Ισως οι αρχές θέλουν να αποδείξουν ότι είναι δυνατό 6 νοσοκόμες να φροντίσουν σχεδόν 80 ανθρώπους μέσα σε ένα απόγευμα. (...) Η γραφειοκρατία προσπαθεί να μας πείσει ότι οι προσπάθειές μας πάνε στον βρόντο. Οι γραφειοκράτες κάνουν ότι μας ακούν, σημειώνουν, στέλνουν εκθέσεις σε άλλα τμήματα και μετά μας λένε ότι πρέπει να περιμένουμε και να περιμένουμε...».
Ιταλίδα εθελόντρια
«Γνώριζα ότι η δουλειά στο ΚΕΠΕΠ δεν θα ήταν εύκολη. Εκεί όμως είδα απίστευτα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να δεχθώ. Είδα νοσοκόμες να κόβουν τόσο βαθιά τα νύχια των παιδιών, που τους έκοβαν το δέρμα και μάτωναν. Το ίδιο έκαναν και με τα γένια των αγοριών. Οταν τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι τους ζητεί το προσωπικό, ορισμένοι ασκούν βία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.
Τα πιο πολλά παιδιά δεν μπορούν να μιλήσουν και οι νοσοκόμες δεν τους προσφέρουν αρκετό νερό. Μάλλον ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα τελειώσει τις δουλειές πιο γρήγορα -τα παιδιά τρώνε μέσα σε τρία λεπτά (...) Οι συνθήκες χειροτέρευσαν σε σχέση με τους πρώτους μήνες - τώρα χορηγούνται στα παιδιά περισσότερα φάρμακα. Πολλές φορές δεν μας αναγνωρίζουν -είναι σαν ζόμπι. Το πρόγραμμα θεραπείας ουσιαστικά δεν υφίσταται, ελάχιστα παιδιά κάνουν συνεδρίες».
Εσθονή εθελόντρια
«Οι νοσοκόμες καπνίζουν και τρώνε μπροστά στα παιδιά. Δίνουν γλυκά μόνο σε αυτά που συμπαθούν. Γενικά φωνάζουν -δεν μιλάνε. Στα παιδιά δεν επιτρέπεται να πάνε στο δωμάτιο παιχνιδιών. Την περισσότερη ώρα είναι στα κρεβάτια τους. Εάν τα παιδιά δεν τρώνε γρήγορα, οι νοσοκόμες τούς τραβούν πίσω το κεφάλι και σπρώχνουν το φαγητό στο στόμα τους. Δένουν την Αντριάνα όταν στεναχωριέται και χτυπά το κεφάλι της στον τοίχο. Η Δανάη έσπασε το πόδι της και δεν κινήθηκε για 6 ολόκληρους μήνες γιατί δεν υπήρχε φυσιοθεραπευτής. Το προσωπικό φορά γάντια, για να αγγίζει τα παιδιά, αλλά αυτά τα γάντια τις περισσότερες φορές είναι βρώμικα».
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ
ΠΡΕΖΑ TV
17-2-2011
Οι συγκλονιστικές εικόνες της ντροπής στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών Ηλείας, που περιλαμβάνονται στην πολυσέλιδη έκθεση των Ευρωπαίων εθελοντών που δημοσίευσε χθες η «Ε», μπορεί να καταγράφηκαν από αυτούς το 2009, η φρίκη όμως «φώλιαζε» στο ίδρυμα αρκετά χρόνια πριν.
Αυτό αποδεικνύει ο φρικτός θάνατος από ασφυξία τον Μάιο του 2006 ενός 15χρονου αγοριού, το οποίο με βάση τη σχετική έρευνα πέθανε αβοήθητο μέσα στο κρύο δωμάτιο-φυλακή του, καθώς οι νοσηλευτές του επέδειξαν πλήρη αδιαφορία.
Σύμφωνα με το πόρισμα της ιατροδικαστικής έκθεσης, ο θάνατος του παιδιού προήλθε από ασφυξία εξαιτίας της απόφραξης του λάρυγγα από κομμάτι σφουγγαριού-υλικού κατασκευής του στρώματος που χρησιμοποιούσε ο 15χρονος. Το ΑΠ 140/17.8.06 πόρισμα της ΕΔΕ που βρίσκεται στη διάθεση της «Ε», εκτός από το φρικτό θάνατο του 15χρονου αγοριού, αναδεικνύει την προκλητικά ανεύθυνη και απάνθρωπη συμπεριφορά ορισμένων εργαζομένων στο ίδρυμα, οι οποίοι ακόμη και σήμερα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σαν να μην τρέχει τίποτα.
Στο συγκεκριμένο πόρισμα αναφέρεται ότι το νοσηλευτικό προσωπικό, ενώ γνώριζε για την ιδιαιτερότητα του παιδιού να καταπίνει μικροαντικείμενα, εντούτοις δεν προέβη στη λήψη μέτρων προκειμένου να αποφευχθεί ο θάνατός του. Στην ΕΔΕ αποκαλύπτεται ότι εργαζόμενη στο ΚΕΠΕΠ, παρότι είχε τότε διαπιστώσει ότι ο 15χρονος ήταν στο δάπεδο, δεν μετέφερε το παιδί στο κρεβάτι του, ούτε το πλησίασε για να ελέγξει αν κοιμάται ή αν είναι πεθαμένο.
Δέκα μήνες μετά το ανωτέρω τραγικό περιστατικό, ένα ακόμη 16χρονο παιδί με νοητική υστέρηση παρουσίασε συμπτώματα τυμπανισμού και έπειτα από λίγες ώρες πέθανε. Οπως προέκυψε από την ιατροδικαστική εξέταση, τα αίτια του θανάτου του οφείλονταν σε μηχανική απόφραξη του λεπτού του εντέρου συνεπεία καταπόσεως ξένων σωμάτων. Στο στομάχι του είχαν βρεθεί κομμάτια υφάσματος, κλωστές και επίδεσμοι.
! Τις συνθήκες της φρίκης στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών καταδίκασαν με χθεσινές παρεμβάσεις τους το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο τοπικός βουλευτής της Δημοκρατικής Συμμαχίας και πρώην της Ν.Δ. Γ. Κοντογιάννης.
Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ
«Μας έλεγαν ότι στο ΚΕΠΕΠ εργάζονται 85 νοσοκόμες και βρήκαμε 7!»
«Αλλα μας είπαν για το ΚΕΠΕΠ, άλλα είδαμε με τα μάτια μας και ζήσαμε εκεί», λέει στην «Ε» ομάδα εθελοντών που εργάστηκαν στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών τουλάχιστον για 7 μήνες ο καθένας μέσα στο 2009.
Οπως εξηγούν στην έκθεσή τους (που βρίσκεται ολόκληρη στη διάθεση της εφημερίδας), οι περισσότεροι έφτασαν στο ΚΕΠΕΠ μέσω διεθνών φιλανθρωπικών οργανώσεων. Πυρήνας στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους ήταν να προσφέρουν συναισθηματική στήριξη στα παιδιά που ζουν στο ΚΕΠΕΠ, να τα απασχολούν με δημιουργικές δραστηριότητες και να τα πηγαίνουν οι ίδιοι στους θεραπευτές που πραγματοποιούν τις προκαθορισμένες συνεδρίες.
«Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι το ΚΕΠΕΠ Λεχαινών δεν καταφέρνει να προωθεί τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που επιτρέπουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή σε καλές συνθήκες, αξιοποιώντας παράλληλα τις δυνατότητές τους, ώστε να μάθουν σε κάποιο βαθμό να αυτοεξυπηρετούνται», αναφέρεται στην εισαγωγή της έκθεσής τους.
Οπως λένε στην «Ε», θέλουν να πιστεύουν ότι οι απάνθρωπες συνθήκες στις οποίες ζουν τα παιδιά θα αλλάξουν κάποια μέρα. Την ίδια στιγμή δηλώνουν ότι αισθάνονται μεγάλη ηθική υποχρέωση και ευθύνη να ενημερώσουν όποιον μπορεί και έχει τη δυνατότητα να παρέμβει και να προωθήσει αλλαγές. Ζητούν δέσμευση για στρατηγικές ενέργειες από την ελληνική Πολιτεία και σεβασμό στον πληθυσμό με ειδικές ανάγκες, και κυρίως στα παιδιά με ειδικές ανάγκες.
*Τι τους είπαν για το ΚΕΠΕΠ
Οταν φτάνουν οι εθελοντές στο ΚΕΠΕΠ λαμβάνουν την ακόλουθη επίσημη ενημέρωση, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι ίδιοι στην έκθεσή τους: «Το κέντρο παιδιών ΚΕΠΕΠ ιδρύθηκε το 1987. Είναι ένα κέντρο που εξειδικεύεται στη φροντίδα και τη φιλοξενία παιδιών με σοβαρά προβλήματα και νεαρών ατόμων μέχρι την ηλικία των 28 ετών, που προέρχονται από οικογένειες οι οποίες δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στη φροντίδα τους ή τους εγκαταλείπουν. Η πλειονότητα των ατόμων που βρίσκονται στο ΚΕΠΕΠ έχουν σοβαρές κινητικές και νοητικές αναπηρίες. Στο κέντρο εργάζεται ικανοποιητικός αριθμός προσωπικού, και 85 νοσοκόμες. Το ΚΕΠΕΠ παρέχει τις ακόλουθες επιστημονικές υπηρεσίες: ιατρική διάγνωση, φυσιοθεραπεία, λογοθεραπεία, εργοθεραπεία. Οι τρόφιμοι συμμετέχουν σε καθημερινό πρόγραμμα, με στόχο τη βελτίωση των δυνατοτήτων τους, σε συνδυασμό με τις συνθήκες ζωής τους. Σε αυτό το πρόγραμμα ουσιαστική είναι η συμμετοχή των εθελοντών, γιατί πάνω από όλα τα παιδιά πραγματικά χρειάζονται χιούμορ και καλή συμπεριφορά από τους ανθρώπους που τα φροντίζουν».
*Τι συνάντησαν στην πραγματικότητα
(όπως αναλυτικά καταγράφουν στην έκθεσή τους)
Α. Η πλειονότητα τροφίμων δεν είναι παιδιά, είναι ενήλικοι. Τουλάχιστον 38 άτομα είναι μάλιστα άνω των 28 ετών και ο μεγαλύτερος τρόφιμος, σύμφωνα με τα στοιχεία που είδαν οι εθελοντές, ήταν το 2009 40 ετών.
Β. Ο μέγιστος αριθμός του προσωπικού στο ΚΕΠΕΠ δεν ξεπερνά τα 10 άτομα την ημέρα, ενώ οι τρόφιμοι είναι περίπου 75. Διαπιστώσαμε ότι η πλειονότητα του προσωπικού δεν είναι ευχαριστημένη με τις συνθήκες εργασίας. Οι περισσότερες εργασίες γίνονται πολύ βιαστικά, χωρίς κανένα σεβασμό για τα παιδιά, «γιατί δεν φτάνουν τα χέρια».
Γ. Στις επίσημες ενημερώσεις αναφέρεται ότι το προσωπικό είναι εκπαιδευμένο και ότι εργάζονται πολλές νοσοκόμες. Στην πραγματικότητα, μόνον 7 επί του συνόλου του προσωπικού ήταν διπλωματούχες νοσοκόμοι. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία εκπαίδευση για εργασία στο συγκεκριμένο χώρο. Οι νοσοκόμες είναι αρμόδιες για τη χορήγηση των φαρμάκων, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν άγνοια για την παθολογία και τις ανάγκες των ασθενών.
Δ. Από τον Δεκέμβριο του 2008 έως και τον Νοέμβριο του 2009 δεν πραγματοποιούνταν συνεδρίες ψυχολογικής υποστήριξης. Παρ' όλο που υπάρχουν και πληρώνονται δύο φυσικοθεραπευτές, δεν εργάζονται, ουσιαστικά γιατί δεν υπάρχει ειδικός χώρος για τη φυσιοθεραπεία. Υπάρχει μόνο μία γιατρός στο ΚΕΠΕΠ για να παρακολουθεί τα παιδιά και να αποφασίζει για τη φαρμακευτική αγωγή τους. Σύμφωνα με τους εθελοντές, η γιατρός που συνάντησαν, μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της και δεν είχε την απαραίτητη εμπειρία για τα περιστατικά που φιλοξενούνται στο ΚΕΠΕΠ.
Ε. Στην πράξη, ελάχιστα από τα άτομα που φιλοξενούνται κάνουν τις απαραίτητες θεραπείες.
ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ
«Ζόμπι από τα φάρμακα»
Γερμανίδα εθελόντρια
Τι πιστεύουμε ότι πρέπει να αλλάξει στο ΚΕΠΕΠ:
1 Πρέπει το προσωπικό να σταματήσει να καπνίζει μέσα στο κτίριο και να σταματήσει οπωσδήποτε το κάπνισμα μέσα στα δωμάτια θεραπείας. Πώς θα βοηθηθούν τα παιδιά με αναπνευστικά προβλήματα, που αναπνέουν με συσκευές οξυγόνου, όταν όλοι καπνίζουν σε όλο το κτίριο;
2 Το προσωπικό πρέπει να αλλάζει τις πάνες των ασθενών πολύ πιο συχνά -δεν πρέπει να μένουν με τις πάνες γεμάτες ακαθαρσίες ολόκληρη μέρα.
3 Βάψτε τα δωμάτια των παιδιών με χαρούμενα χρώματα.
4 Δεν υπάρχουν αναπηρικές πολυθρόνες για τα παιδιά που τις έχουν ανάγκη. Χρειάζονται καρέκλες και νοσοκόμες που να ξέρουν να τις χρησιμοποιούν.
5 Δεν χρειάζεται να υπάρχει τηλεόραση στο δωμάτιο των θεραπειών. Τα παιδιά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν όταν λειτουργεί η τηλεόραση κατά τη διάρκεια της συνεδρίας.
Μεξικανός εθελοντής
«Αυτό το μέρος μπορεί να μοιάζει με φυλακή αλλά δεν είναι. Μη σας μπερδεύουν οι ποσότητες των ψυχοτρόπων φαρμάκων -δεν είναι ψυχιατρικό άσυλο. Είναι ένα ξεχασμένο νοσοκομείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Κυβερνήσεις που για δεκαετίες δεν έχουν ενδιαφερθεί να διορίσουν διοικητική επιτροπή με εμπειρία στον χώρο της υγείας και ειδική για τα προβλήματα των παιδιών με ειδικές ανάγκες, αλλά αντίθετα έχουν επιλέξει πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Κυβερνήσεις που καταρτίζουν προϋπολογισμό για το ίδρυμα αλλά βάζουν πολλούς περιορισμούς στον τρόπο που κατανέμονται τα χρήματα. (...) Το προσωπικό βρίζει θεούς και δαίμονες από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι νοσοκόμες δεν επαρκούν, ορισμένες φορές εργάζονται μέχρι και 36 ώρες συνεχώς προτού έρθει ο αντικαταστάτης. (...) Ισως οι αρχές θέλουν να αποδείξουν ότι είναι δυνατό 6 νοσοκόμες να φροντίσουν σχεδόν 80 ανθρώπους μέσα σε ένα απόγευμα. (...) Η γραφειοκρατία προσπαθεί να μας πείσει ότι οι προσπάθειές μας πάνε στον βρόντο. Οι γραφειοκράτες κάνουν ότι μας ακούν, σημειώνουν, στέλνουν εκθέσεις σε άλλα τμήματα και μετά μας λένε ότι πρέπει να περιμένουμε και να περιμένουμε...».
Ιταλίδα εθελόντρια
«Γνώριζα ότι η δουλειά στο ΚΕΠΕΠ δεν θα ήταν εύκολη. Εκεί όμως είδα απίστευτα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να δεχθώ. Είδα νοσοκόμες να κόβουν τόσο βαθιά τα νύχια των παιδιών, που τους έκοβαν το δέρμα και μάτωναν. Το ίδιο έκαναν και με τα γένια των αγοριών. Οταν τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι τους ζητεί το προσωπικό, ορισμένοι ασκούν βία για να ολοκληρωθεί η διαδικασία.
Τα πιο πολλά παιδιά δεν μπορούν να μιλήσουν και οι νοσοκόμες δεν τους προσφέρουν αρκετό νερό. Μάλλον ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα τελειώσει τις δουλειές πιο γρήγορα -τα παιδιά τρώνε μέσα σε τρία λεπτά (...) Οι συνθήκες χειροτέρευσαν σε σχέση με τους πρώτους μήνες - τώρα χορηγούνται στα παιδιά περισσότερα φάρμακα. Πολλές φορές δεν μας αναγνωρίζουν -είναι σαν ζόμπι. Το πρόγραμμα θεραπείας ουσιαστικά δεν υφίσταται, ελάχιστα παιδιά κάνουν συνεδρίες».
Εσθονή εθελόντρια
«Οι νοσοκόμες καπνίζουν και τρώνε μπροστά στα παιδιά. Δίνουν γλυκά μόνο σε αυτά που συμπαθούν. Γενικά φωνάζουν -δεν μιλάνε. Στα παιδιά δεν επιτρέπεται να πάνε στο δωμάτιο παιχνιδιών. Την περισσότερη ώρα είναι στα κρεβάτια τους. Εάν τα παιδιά δεν τρώνε γρήγορα, οι νοσοκόμες τούς τραβούν πίσω το κεφάλι και σπρώχνουν το φαγητό στο στόμα τους. Δένουν την Αντριάνα όταν στεναχωριέται και χτυπά το κεφάλι της στον τοίχο. Η Δανάη έσπασε το πόδι της και δεν κινήθηκε για 6 ολόκληρους μήνες γιατί δεν υπήρχε φυσιοθεραπευτής. Το προσωπικό φορά γάντια, για να αγγίζει τα παιδιά, αλλά αυτά τα γάντια τις περισσότερες φορές είναι βρώμικα».
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΙΩΑΝΝΑ ΝΙΑΩΤΗ
ΠΡΕΖΑ TV
17-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου