Σε καθεστώς ομηρίας βάζει τη χώρα η «βοήθεια» που ετοιμάζεται να ζητήσει η κυβέρνηση από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF).
Η λύση του δανεισμού από το συγκεκριμένο ταμείο το 2012, που εμφάνισε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωσταντίνου περίπου ως εθνική επιτυχία, εκτός από τις πρόσθετες πολιτικές δεσμεύσεις και τα σκληρά μέτρα με τα οποία θα συνοδευτεί, απομακρύνει ακόμη περισσότερο τη χώρα από τις διεθνείς αγορές. Ηδη σε διάφορα think tank των Βρυξελλών διατυπώνεται ανοικτά πλέον η εκτίμηση ότι η Ελλάδα μόνο με «ειδικού τύπου ομόλογα», όπως είναι για παράδειγμα τα μετατρέψιμα, θα μπορέσει να ξανα-δανειστεί από τις διεθνείς αγορές σε λογικά επιτόκια.
Παρ' όλο που το πλαίσιο λειτουργίας με το οποίο θα διαθέσει τις πιστώσεις προς τη χώρα μας το EFSF αλλά και ο διάδοχος Μηχανισμός Σταθερότητας (European Stability Mechanism) που θα τεθεί σε λειτουργία το 2013, δεν έχουν ακόμη αποσαφηνιστεί πλήρως, κάποιες «τεχνικές λεπτομέρειες» οι οποίες ήδη έχουν συμφωνηθεί, στην ουσία κλείνουν τις πόρτες των αγορών για την Ελλάδα.
Ο «διάβολος» αυτή τη φορά κρύβεται στην περίφημη «Collective Action Clauses», δηλαδή τη ρήτρα «Συλλογικής Δράσης» που θα περιλαμβάνουν υποχρεωτικώς τα ομόλογα που θα εκδίδονται μετά το 2013. Ετσι, τα υφιστάμενα ομόλογα που δεν διαθέτουν τη ρήτρα αυτή με απλά λόγια θα είναι λιγότερο επικίνδυνα απ' αυτά που πρόκειται να εκδοθούν, καθώς σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους οι κάτοχοί τους θα εξοφληθούν αφότου εξοφληθούν οι σημερινοί δανειστές.
Με τη νομική αυτή φόρμουλα επιβάλλεται στην ουσία η βούληση Μέρκελ - Σαρκοζί, οι οποίοι επέμεναν ότι πρέπει και οι ιδιώτες επενδυτές στο μέλλον να αναλαμβάνουν ένα μέρος από το κόστος, στην περίπτωση που κάποια χώρα αναγκαστεί να προχωρήσει σε αναδιάρθωση του χρέους της. Το αίτημα που εκ πρώτης όψεως φαίνεται κοινωνικά δίκαιο και συνεπές με τα ιδιαιτερότητες των καιρών, παγιδεύει την Ελλάδα σε ένα φαύλο κύκλο για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ήδη διαθέτει πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος (340 δισ. ευρώ) και δεύτερον, γιατί όταν θα έρθει η στιγμή να δοκιμάσει τις αντοχές της στις αγορές, ένα μεγάλο μέρος του χρέους αυτού, δηλαδή τα δάνεια από την τρόικα και όσα δανειστούμε ακόμη από το EFSF θα είναι απολύτως εξασφαλισμένο και εγγυημένο.
Αν λοιπόν το 2012 η χώρα μας δεν καταφέρει να βγει στις αγορές και δεν καλύψει τις δανειακές της ανάγκες των περίπου 40 δισ. ευρώ, όπως αποφασίστηκε στην τελευταία σύνοδο κορυφής από τον Μηχανισμό Στήριξης, τότε το μισό περίπου δημόσιο χρέος της χώρας (δηλαδή 110 δισ. ευρώ από την τρόικα συν τα 40 δισ. ευρώ από το EFSF) θα είναι πλήρως εγγυημένο. Σύμφωνα με τους όρους του μνημονίου που έχει υπογράψει η χώρα, το δάνειο αυτό είναι διακρατικό και γι' αυτό είναι απολύτως εγγυημένο. Ετσι λοιπόν η Ελλάδα το 2013 δεν θα μπορεί να προχωρήσει σε ελεγχόμενη αναδιάρθρωση για το 50% περίπου του δημόσιου χρέους, γεγονός που από σήμερα αποθαρρύνει τους πιθανούς δανειστές της. Υπό τις συνθήκες αυτές η Ελλάδα θα είναι υποχρεωμένη στους νέους δανειστές της, εάν και εφόσον εμφανιστούν τέτοιοι, να πληρώνει υψηλότερο επιτόκιο προκειμένου να τους αποζημιώνει για τον πρόσθετο κίνδυνο που αναλαμβάνουν αγοράζοντας κρατικά ομόλογα.
ΧΡ. ΖΙΩΤΗΣ
ΠΡΕΖΑ TV
20-3-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου