Ούτε Καντάφι, ούτε βομβαρδισμοί

Η σωστή αντίδρασή μας στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση μέσα στο υπάρχον σκηνικό, να προτείνουμε λύσεις που να αποδεικνύουν ότι δεν «αδιαφορούμε» για τις σφαγές των αμάχων

Σίγουρα οι βομβαρδισμοί της Λιβύης από τις δυνάμεις της Δύσης δεν φέρνουν πιο κοντά τη νίκη της εξέγερσης του λιβυκού λαού και του μεγάλου στόχου της, που ήταν και είναι η ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος Καντάφι. Η εντολή του ψηφίσματος του ΟΗΕ είναι η σωτηρία των αμάχων και όχι η ανατροπή του καθεστώτος. Ακόμα πιο σίγουρα, όταν ο ουρανός βρέχει βόμβες μέρα-νύχτα, αποκλείεται τα θύματα να είναι λιγότερα από όσα θα ήταν τα θύματα της καταστολής που πραγματοποιούσε, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ή θα πραγματοποιούσε ο Καντάφι αν δεν υπήρχαν οι βομβαρδισμοί.

Οι δυνάμεις της Δύσης που επεμβαίνουν για να «σώσουν» τους αμάχους και όχι για να ανατρέψουν το καθεστώς, θα μείνουν «εκ των πραγμάτων» η μόνη συγκροτημένη δύναμη που θα μπορεί να δώσει «λύσεις» στην μετα-Καντάφι εποχή (αν υπάρξει τέτοια σε όλη τη Λιβύη ή σε μέρος αυτής). Κατέπληξε μάλιστα ο βαθμός ασυδοσίας των βομβαρδισμών, όπου όποιος ήθελε βομβάρδιζε ό,τι ήθελε, χωρίς συνεννόηση μεταξύ των επιχειρούντων. Όταν δε ο στρατιωτικός εκπρόσωπος των «προθύμων» ανακοίνωσε στις 23 Μαρτίου ότι ολοκληρώθηκε η καταστροφή όλου του αεροπορικού οπλοστασίου του καθεστώτος, το οποίο κατέστη έτσι ανίκανο να σηκώσει αεροπλάνα ή να βομβαρδίσει από αυτά, αναρωτηθήκαμε τι θα κάνουν τώρα οι «πρόθυμοι» για να σώσουν τους αμάχους. Γιατί το καθεστώς άρχισε την καταστολή ή τη σφαγή αμάχων μόνο όταν ξεσηκώθηκε η αντίσταση εναντίον του, και περισσότερο ακόμα όταν αυτή η αντίσταση πήρε ένοπλη μορφή.

Το επίδικο λοιπόν είναι, στην ουσία, η αντίσταση και η εξέγερση. Αν τώρα οι «πρόθυμοι» ζητήσουν από όλα τα μέρη να αφοπλιστούν, θα μείνουν οι μόνοι ένοπλοι που θα κουλαντρίζουν τις εξελίξεις, όπως έχει γίνει και σε τόσες άλλες περιπτώσεις.

Η αριστερά βρίσκεται στην τραγική θέση να μην μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες συνθήκες σύγκρουσης ζωής και θανάτου, για να μην πούμε ότι δεν υπήρξαν μαζικές κινητοποιήσεις υποστήριξης της εξέγερσης, πριν την απόφαση του ΟΗΕ, κάτι που σίγουρα αποτελεί τραγικό έλλειμμα. Η αριστερά, όμως, μπορεί και πρέπει να προτείνει λύσεις για διπλωματικές πιέσεις στο καθεστώς, και επίσης να θεωρεί θεμιτή την παροχή όπλων στους εξεγερμένους για να βοηθηθούν να ανατρέψουν το καθεστώς. Μπορεί επίσης να ζητήσει εμπάργκο αγοράς πετρελαίου για να το αποδυναμώσει οικονομικά, και άμεσα μάλιστα.

Η σωστή αντίδρασή μας στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς δεν μας απαλλάσσει από την υποχρέωση μέσα στο υπάρχον σκηνικό, να προτείνουμε λύσεις που να αποδεικνύουν ότι δεν «αδιαφορούμε» για τις σφαγές των αμάχων, όπως μας κατηγορεί η κυρία Μπακογιάννη (η οποία, για να μην ξεχνιόμαστε, «δεν είδε» και «δεν άκουσε», ούτε για Παλαιστίνη, ούτε για Ιράκ, ούτε για Αφγανιστάν...

Το τι εκπροσωπούν οι εξεγερμένοι και ιδιαίτερα η ηγεσία τους, είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, το οποίο ως προοδευτικό κίνημα θα βρούμε μπροστά μας. Πρέπει από τώρα να προετοιμαζόμαστε για την απαραίτητη πολιτική στήριξη των τμημάτων των εξεγερμένων που αποσκοπούν στην κοινωνική δικαιοσύνη όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται, αντί της αλλαγής φρουράς των μεγαλοστελεχών του Καντάφι, που ξαφνικά έγιναν αντικαθεστωτικοί.

Μιχάλης Καστρινάκης, Βόλος. Σίσσυ Βωβού, Αθήνα. Γιάννης Παπαδημητρίου, Γιάννενα. Γιάννης Σδράνης, Γιάννενα, Σοφία Τσαουσίδου, Σκύρος. Δημήτρης Γκιβίσης, Σκύρος. Χρήστος Λάσκος, Θεσσαλονίκη. Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος, Αθήνα. Παναγιώτης Βωβός, Αθήνα. Τόνια Τσίτσοβιτς, Αθήνα. Γιάννης Σαρρής, Αθήνα. Δημήτρης Λαβατσής, Χίος. Κατερίνα Αντωνίου, Γιάννενα.

ΠΡΕΖΑ TV
4/3/2011