Μέχρι αργά τη νύχτα πολλαπλασιάζονταν συνεχώς και παρέμεναν εκεί, μπροστά από τη Βουλή, με τις άδειες κατσαρόλες τους, να φωνάζουν ρυθμικά κατά του μνημονίου, της τρόικας, των σκληρών κυβερνητικών μέτρων, της ανεργίας, της φτώχειας.
Τον ρυθμό έδινε μια αυτοσχέδια ορχήστρα με μαγειρικά σκεύη, από τηγάνια, καπάκια, μπρίκια και άλλα μαγειρικά σκεύη, ενώ κάποιοι άλλοι έφτιαξαν μια ανθρώπινη αλυσίδα φορώντας στα πρόσωπά τους άσπρες χάρτινες μάσκες.
Ηδη μέσα από το ετερόκλητο πλήθος αρχίζουν να διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια μιας κάποιας οργάνωσης.
Ορισμένοι έκαναν την αρχή και σιγά σιγά μοιράζονται ρόλοι. Συγκροτούνται εννιά ομάδες, για την τεχνική υποστήριξη, τον εφοδιασμό, τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, την υγεία και την καθαριότητα, τη γραμματειακή υποστήριξη, τη νομική υποστήριξη, τις ομάδες περιφρούρησης, τις μεταφράσεις.
Ενδεικτικό είναι πως περίπου 2.500 άνθρωποι είχαν δηλώσει συμμετοχή σε αυτές τις ομάδες. Κάποιοι άρχισαν να διανυκτερεύουν σε σκηνές που έχουν στηθεί πάνω στην πλατεία, ενώ η ανοικτή συνέλευση πραγματοποιείται σταθερά κάθε βράδυ. Επόμενο βήμα είναι η διαμόρφωση μιας χάρτας με αιτήματα, λένε όσοι συχνάζουν στο Σύνταγμα.
Εκδηλώσεις
Σε ορισμένους, μάλιστα, υπάρχει σκέψη για οργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και επέκταση του «κινήματος» και σε άλλες πλατείες της Αθήνας.
Το επόμενο ραντεβού δόθηκε για σήμερα το απόγευμα την ίδια ώρα, ενώ αύριο υπάρχει πανευρωπαϊκό κάλεσμα για διαδηλώσεις «αγανακτισμένων» σε κεντρικές πλατείες όλων των ευρωπαϊκών πόλεων.
ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ
εκατοντάδες «αγανακτισμένοι» έδωσαν το «παρών» για τρίτη μέρα και στη Θεσσαλονίκη. Στην πλατεία του Λευκού Πύργου, όπου βρίσκονται πλέον και μόνιμες σκηνές, στήθηκε και πάλι το ίδιο σκηνικό, αλλά αυτή τη φορά με λιγότερο κόσμο, λόγω και της βροχής που ξέσπασε πριν πέσει το σκοτάδι. Οι «αγανακτισμένοι» συζητούν το μέλλον των κινητοποιήσεών τους, ενώ χθες έπεσαν προτάσεις για τη δημιουργία μιας συντονιστικής επιτροπής, ώστε να δοθεί μια πιο οργανωμένη εικόνα στον αγώνα τους. Οι διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» συνεχίστηκαν χθες και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, όπως στην Πάτρα, στο Ηράκλειο και στην Τρίπολη.
Αφροδίτη Καρίμαλη - Γιάννης Φώσκολος
Τι κοινό έχει άραγε η 18χρονη Λυδία, που μόλις ξεκίνησε την ανέμελη φοιτητική ζωή της, με τη Σοφία, που διανύει αισίως τα 57 και σφράγισε πριν από έναν μήνα το μαγαζί της στην Αργυρούπολη; Ή και με τον 70χρονο Παναγιώτη, που δούλευε 40 χρόνια στα καράβια για να μετρά σήμερα τη χαμένη σύνταξή του; Πολλά, όπως αποδεικνύεται τις τελευταίες μέρες.
Από την Τετάρτη, στην πλατεία Συντάγματος το χάσμα των γενεών «γεφυρώνεται». Η αφορμή είναι κοινή και αναμφίβολα δυσάρεστη. Ο ένας οργίζεται και τρέμει για το μέλλον, ο δεύτερος φοβάται το παρόν που καταρρέει κι ο τρίτος αναλογίζεται τους χαμένους κόπους του.
Τρεις γενιές στην πλατεία Συντάγματος
Το αποτέλεσμα αυτής της πρωτότυπης μείξης μπορεί και να αποδειχθεί δημιουργικό. Γιατί στον καιρό της κρίσης, εκτός από τις μάσκες, πέφτουν συνήθως και τα «σύνορα» που ο καθένας χτίζει γύρω του σε εποχές ευημερίας. Το βλέπεις αυτό παντού, σχεδόν το ακουμπάς στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων».
Ενας λέει μια κουβέντα για τον ΦΠΑ που «πετάει» στο 23%, για τα τέλη κυκλοφορίας, για τη δουλειά που έχασε, για το νοίκι που δεν έχει να πληρώσει, για το παιδί του που ψάχνει εδώ και μήνες μεροκάματο και αμέσως πετάγονται δέκα άλλοι γύρω του να πλειοδοτήσουν και να πουν τον δικό τους πόνο, τη δική τους ιστορία. Είναι κι αυτό μια ανακούφιση, τελικά. Μια κάποια διέξοδος από την υστερία της καθημερινότητας...
Εύκολα στοιχηματίζει κανείς πως τις τελευταίες τέσσερις μέρες πολλές καινούργιες φιλίες έχουν γεννηθεί απέναντι από το επιβλητικό κτίριο της Βουλής. Εκεί όπου χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα συναντιούνται, ανταλλάσσουν απόψεις και αναζητούν λύσεις γι' αυτό που τους ενώνει όλους: «το χρέος που μας γονάτισε τις ζωές».
Σοφία Κοσικίδου, πρώην καταστηματάρχης
«Τα χάσαμε όλα μέσα σε μια νύχτα»
«Χθες κατέβηκε ο γιος μου. Σήμερα κατέβηκα εγώ με την κόρη μου. Και θα κατεβαίνω κάθε μέρα». Η 57χρονη Σοφία Κοσικίδου είναι μία από τους «αγανακτισμένους» θαμώνες της πλ. Συντάγματος. Είχε για 26 χρόνια ένα μίνι μάρκετ στην Αργυρούπολη.
«Το έκλεισα έναν μήνα πριν. Δεν βγαίναμε πια. Μειώθηκαν οι πωλήσεις, το περιθώριο κέρδους και η εφορία μάς τσεκουρώνει συνεχώς. Ενώ κάναμε αυτοπεραίωση κάθε χρόνο, αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε ξανά την τελευταία περαίωση. Προχθές μέτρησα 59 μαγαζιά στη γειτονιά μου κλειστά. Νέκρωσε η αγορά μας».
Διατηρούσε με τον σύζυγό της το μαγαζί. Η κόρη της δούλευε με SStage στον ΟΑΕΔ και είναι πλέον άνεργη.
«Eχουμε φτάσει σε οριακό σημείο. Και δεν είμαστε οι μόνοι. Oταν έχεις μαγαζί, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει και βλέπεις τι γίνεται. Oλοι τα ίδια και χειρότερα. Eφτασαν να μπαίνουν στο μίνι μάρκετ άνθρωποι της γειτονιάς, που τους ξέρεις, και να ζητάνε ψωμί και άλλα τρόφιμα. Και μετά έψαχναν στα σκουπίδια. Τι να πεις; Παιδιά 20-25 χρόνων να τα βλέπεις και να κλαις».
Τι την εξοργίζει; «Η έλλειψη δικαιοσύνης, η ατιμωρησία που μας έχει φέρει σε αυτό το σημείο, αλλά και η τηλεόραση».
Δεν πιστεύει πως από τις θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε θα βγει κάτι. Δεν πιστεύει πια σε αυτό. «Μόνο αν ξεσηκωθεί ο κόσμος ίσως κάτι να βγει. Μόνο αν μαζευόμαστε εδώ συνέχεια, όλο και περισσότεροι, ίσως τους ταρακουνήσουμε».
Αισθάνεται, μας λέει, βαθιά προδομένη. «Οι άνθρωποι της δικής μας γενιάς τρέξαμε, ιδρώσαμε για να κερδίσουμε κάποια πράγματα. Να βελτιώσουμε τις ζωές μας και τις ζωές των παιδιών μας. Και τα χάσαμε όλα μέσα σε μια νύχτα. Καλούμαστε να πληρώσουμε χρέη που δεν δημιουργήσαμε. Τι θα πούμε στα παιδιά μας; Ντρεπόμαστε ακόμη και να τα αντιμετωπίσουμε. Επειδή η δική μας η γενιά τα έφερε σε αυτό το οριακό σημείο. Η δική μας η γενιά υποθήκευσε το μέλλον τους. Να σπουδάζουν και να ξέρουν πως δεν θα μπορούν να βρουν δουλειά».
Λυδία Σιντελή, Φοιτήτρια
«Το μέλλον μας είναι στις... καφετέριες»
Η Λυδία είναι 18 χρόνων. Πρωτοετής φοιτήτρια σε ΤΕΙ. Την συναντάμε στο Σύνταγμα με τους «αγανακτισμένους». Γιατί είναι θυμωμένη; «Βλέπω τους γονείς μου να ζορίζονται και τα έξοδα να πολλαπλασιάζονται. Μου λένε να μη ζητάω προς το παρόν πολλά και να προσπαθήσω να κάνω καλές σπουδές για να βρω μια καλύτερη δουλειά. Αλλά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, φοβάμαι πως αυτό είναι μάλλον απίθανο». Εχει κόψει τις εξόδους της και διάφορα άλλα. «Μόνο τα απολύτως απαραίτητα πια κάνουμε. Ο 23χρονος αδελφός μου ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά, χωρίς αποτέλεσμα. Οτιδήποτε σε μια καφετέρια. Αλλωστε, αυτό είναι το μέλλον μας. Στις καφετέριες. Αλλά ούτε κι εκεί βρίσκεις πια δουλειά». Ανήκει, μας λέει, σε μια άτυχη γενιά. «Σκοτώνουν συνεχώς τα όνειρά μας. Βλέπω γύρω μου όλους τους συνομηλίκους μου στην παρέα μου να ανησυχούν. Τι θα γίνει στο μέλλον;»
Δεν πιστεύει πια στους πολιτικούς. «Τουλάχιστον όχι σε αυτούς που έκαναν και κάνουν τη ζωή τους, ενώ εμείς πρέπει συνεχώς να σφίγγουμε το ζωνάρι. Ας δοκιμάσουν και κάτι καινούργιο, αφού βλέπουν πως το μοντέλο αυτό που μένει αναλλοίωτο για χρόνια δεν μας βγάζει πουθενά. Δεν θεωρώ ότι έφταιξα σε κάτι. Κι όμως καλούμαι να πληρώσω πολλά». Πολλά πρέπει να αλλάξουν, μας λέει. «Από τη σημερινή Ελλάδα είμαι πολύ απογοητευμένη. Κατ' αρχάς διώχνουν τους νέους από τη χώρα. Αδειάζουν την Ελλάδα. Οι νέοι είναι το μέλλον και δεν επενδύουν σε αυτούς».
Είναι απογοητευμένη από το σύστημα παιδείας. «Οι καθηγητές, τα βιβλία, όλα στο σχολείο ακολουθούν έναν συγκεκριμένο στόχο, έναν σκληρό μπούσουλα και τελικά κανείς δεν σου μαθαίνει το... παιχνίδι της ζωής, τη φαντασία, αυτά που πρέπει πραγματικά να μάθεις». Την εκνευρίζει που ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται. «Υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι εκεί έξω. Πού είναι; Γιατί δεν βγαίνουν στους δρόμους; Πολύ θα ήθελα να μην κοιτάει ο καθένας τον εαυτό του. Αν ενωθούμε όλοι μαζί και ανανεωθεί και το πολιτικό σκηνικό κάτι μπορεί να αλλάξει». Δεν χάνει την ελπίδα της όμως.
- Κι αν είχες απέναντί σου τον πρωθυπουργό, τους πολιτικούς αρχηγούς, τι θα τους έλεγες; «Θα ζητούσε δικαιοσύνη. Και μία απάντηση για όλα αυτά που συμβαίνουν. Γιατί σε εμάς; Γιατί στην Ελλάδα;»
Γ. Καπετανόπουλος, συνταξιούχος ναυτικός
«Τον δρόμο τον δείχνουν πάντοτε οι νέοι»
«Σαράντα χρόνια στη θάλασσα, έζησα δύσκολα χρόνια, σκληρά και περιπετειώδη κι όταν έφτασε ο καιρός να πιάσω στεριά, ήλπιζα ότι θα βρω λιμάνι ήρεμο. Δυστυχώς, αυτοί που μας κυβερνούν είχαν άλλα σχέδια για τις ζωές μας».
Τα λόγια του 70χρονου Γιώργου Καπετανόπουλου συνταξιούχου ναυτικού, που κατέβηκε στο Σύνταγμα μαζί με χιλιάδες άλλους Αθηναίους, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που βιώνει η χώρα.
Ο ίδιος περιγράφει τη ζωή του και τη σκληρή δουλειά που έκανε ως ασυρματιστής στα καράβια, με τα οποία γύρισε όλο τον κόσμο. «Οταν πήρα σύνταξη, πίστευα ότι θα ζήσω μια αξιοπρεπή και ήσυχη ζωή. Δεν είχα φανταστεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω 50 χρόνια», λέει και προσθέτει: «Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και κοινωνική. Φτάσαμε εδώ γιατί δεν αντιδράσαμε σε τίποτα. Ολα έγιναν σιγά σιγά και μεθοδευμένα. Και φτάσαμε σήμερα η χώρα μας να είναι ξανά υπό κατοχή».
Εστω και την ύστατη στιγμή, όπως λέει, είναι ενθαρρυντικό που ο κόσμος βγήκε έξω και διαδηλώνει ενάντια στα σκληρά μέτρα λιτότητας που έχουν ως μοναδικό στόχο να «φτωχύνει ο λαός». Οπως λέει, η σύνταξή του ετησίως έχει μειωθεί κατά 2.800 ευρώ.
«Ευτυχώς που η δουλειά μού απέφερε χρήματα για να φτιάξω ένα σπίτι και να μην αντιμετωπίζω σήμερα τον κίνδυνο της έξωσης. Αλλά και πάλι δεν λύνεται έτσι το πρόβλημα. Υπάρχουν έξοδα και η ζωή πανάκριβη. Η κόρη μου πρόσφατα απολύθηκε από τη δουλειά της και τη βοηθάω όσο μπορώ. Αλλά για πόσο;».
Ο κ. Καπετανόπουλος εκφράζει την αισιοδοξία ότι αυτές οι αυθόρμητες κινήσεις των λαών της Ευρώπης θα φέρουν αποτέλεσμα.
«Πρέπει να γίνει έτσι. Τον δρόμο τον δείχνουν πάντα οι νέοι. Οι υπόλοιποι ακολουθούμε. Ετσι κάνω και εγώ τώρα. Ηρθα στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθώ μαζί με τους υπόλοιπους συμπολίτες μου και χαίρομαι που βλέπω πολλούς νέους. Μαζί τους θα διαδηλώνω κάθε μέρα ενάντια στο πολιτικό σύστημα, όχι ενάντια στα κόμματα. Αυτά δεν τα θέλω πια», υπογραμμίζει ο 70χρονος συνταξιούχος ναυτικός και συμπληρώνει: «Είμαστε ακομμάτιστοι, όχι απολιτικοί. Και πρέπει να αντισταθούμε πριν ξεπουλήσουν τη χώρα και τους κόπους μας».
«Οταν πήρα σύνταξη, πίστευα ότι θα ζήσω μια αξιοπρεπή και ήσυχη ζωή. Δεν είχα φανταστεί ότι η Ελλάδα θα γυρίσει πίσω 50 χρόνια», λέει o Γιώργος Καπετανόπουλος
Α. ΚΑΡΙΜΑΛΗ - Γ. ΦΩΣΚΟΛΟΣ
ΦΩΤΟ: ΓΡ. ΧΡΥΣΟΧΟΪΔΗΣ - Κ. ΠΟΛΥΒΙΟΣ
Οπλο εξέγερσης το Διαδίκτυο
Σε σύμμαχο των αδυνάτων και των αγανακτισμένων πολιτών αναδεικνύεται το Διαδίκτυο? Η Ισπανία και η Ελλάδα τώρα, η Τυνησία και η Αίγυπτος στο πρώτο τρίμηνο του 2011, η Κίνα τον Μάρτη και το Ιράν πριν από λίγο καιρό, όλα δείχνουν ότι όχι μόνο οι μεγάλες συγκεντρώσεις, αλλά ακόμα και οι λαϊκές εξεγέρσεις γίνονται με τη βοήθεια των πληκτρολογίων.
Η... επανάσταση του facebook και του twitter έχει αρχίσει προ πολλού. Στο Ιράν δούλεψε το twitter, στην Τυνησία το facebook, στη Δύση ομάδες διαδικτυακών ακτιβιστών αυτοοργανώνονται, επικοινωνούν, ανταλλάσσουν απόψεις, οργανώνουν εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες, κοινωνικές δράσεις...
Οι... αγανακτισμένοι καταγγέλλουν το σύστημα και τη διαφθορά, οργανώνονται και δρουν με ένα απλό... κλικ! Και όπως φαίνεται, αυτές οι νέου τύπου κινητοποιήσεις που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια γυρίζουν την πλάτη στην κλασική πολιτική, αναζητώντας νέα μοντέλα οργάνωσης και διεκδίκησης.
Διαφορετική είναι η λειτουργία του Διαδικτύου εκτός Ευρώπης και ΗΠΑ. Ασφαλώς το Ιντερνετ έπαιξε απελευθερωτικό ρόλο στην Τυνησία και την Αίγυπτο, αλλά αυτό που δημιούργησε τις συνθήκες για επανάσταση ήταν η καταπίεση, η ανέχεια και τα ανελεύθερα καθεστώτα. Το Δίκτυο επέτρεψε στους νέους να μοιραστούν την απελπισία τους και αυτό τους συσπείρωσε.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ FACEBOOK ΣΕ 5 ΧΩΡΕΣ
Βρέθηκαν στο Ιντερνετ, ενώθηκαν στους δρόμους
Το Facebook ενάντια στη βαρβαρότητα
Αίγυπτος. Αντικυβερνητικοί διαδηλωτές οργάνωσαν μέσω του Facebook μία από τις μεγαλύτερες και σπάνιες για την Αίγυπτο διαδηλώσεις, εμπνευσμένοι από τη λαϊκή εξέγερση της Τυνησίας. Οι οργανωτές αποκαλούσαν εκείνη την ημέρα του Ιανουαρίου «ημέρα εξέγερσης ενάντια στα βασανιστήρια, τη φτώχεια, τη διαφθορά και την ανεργία» και ζητούσαν από τον κόσμο να συμμετάσχει μαζικά. Περίπου 90.000 άτομα είχαν δηλώσει στο Facebook έτοιμα να διαδηλώσουν, όπως συνέβη στις μεγάλες κινητοποιήσεις που οδήγησαν στην εξέγερση που ανέτρεψε τον πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ.
Η «Επανάσταση των Γιασεμιών»
Τυνησία. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το Τwitter χρησιμοποιήθηκαν εντατικά για να κατεβάσουν τους διαδηλωτές στους δρόμους της Τυνησίας, ώστε να εκφράσουν τον θυμό τους κατά του Μπεν Αλί. Ενας άνδρας υπήρξε ο καταλύτης για την «Επανάσταση των Γιασεμιών». Ο Μοχάμεντ Μπου Αζίζι αυτοπυρπολήθηκε διαμαρτυρόμενος για την αυταρχικότητα του καθεστώτος. Τα νέα και οι εικόνες από τον θάνατό του κυκλοφόρησαν αστραπιαία στο Διαδίκτυο και η αγανάκτηση ξεχείλισε στους δρόμους.
Το μαρτύριο της Νέντα
Ιράν. Το 2009 στην Τεχεράνη, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας για τον εκδημοκρατισμό του Ιράν, η Νέντα Σολτάν, μία νεαρή κοπέλα δολοφονήθηκε από τα πυρά αστυνομικών. Οι εικόνες της συγκλονιστικής αυτής στιγμής έκαναν τον γύρο του κόσμου μέσω του Διαδικτύου με βιντεάκι που αναρτήθηκε στο YouTube και πυροδότησε νέες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις...
Διαμαρτυρίες με χαμόγελο
Κίνα. Μη κυβερνητικές οργανώσεις, που για λόγους ασφάλειάς τους δεν ανακοινώνουν τις επωνυμίες τους, καλούσαν στις αρχές Μάρτη σε δεκάδες πόλεις της Κίνας τους πολίτες να κάνουν «περιπατητικές διαμαρτυρίες, με χαμόγελο», τις οποίες αποκαλούσαν «Κινεζικές συγκεντρώσεις των Γιασεμιών». Περίπου 2 χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν κοντά στη Σανγκάη και η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις.
Κάτω τα χέρια από το Ιντερνετ
Τουρκία. Στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης ξεχύθηκαν στα μέσα Μαΐου εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές για να διαμαρτυρηθούν κατά των περιορισμών που επιχειρεί να επιβάλει η τουρκική κυβέρνηση στην πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Η συγκέντρωση οργανώθηκε από τους χρήστες του Internet, κυρίως μέσω μηνυμάτων από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης Facebook και Twitter. Κεντρικό σύνθημα της συγκέντρωσης ήταν «Κάτω τα χέρια από το Ιντερνετ».
ΟΥΑΕΛ ΓΚΟΝΙΜ
Ο ήρωας της Google
Με τιμές ήρωα έγινε δεκτός στις αρχές Φλεβάρη στην πλατεία Ταχρίρ στο Κάιρο ο Αιγύπτιος Ουαέλ Γκονίμ, στέλεχος του αμερικανικού ομίλου Google, που είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στην Αίγυπτο. Ο ήρωας της αιγυπτιακής εξέγερσης δεν είναι κάποιο στέλεχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπως αρκετοί ανησυχούσαν, ούτε μία από τις λεγόμενες «παλιές καραβάνες» των δυνάμεων της αντιπολίτευσης. Προς γενική έκπληξη, ο άνθρωπος που κατόρθωσε να ενώσει τους εκατοντάδες χιλιάδες αντιφρονούντες κατά του προέδρου Χ. Μουμπάρακ είναι ένας 30χρονος, διευθυντικό στέλεχος ενός γίγαντα του Διαδικτύου, όπως η Google.
Μ. ΜΠΟΥ ΑΖΙΖΙ
Μάρτυρας της επανάστασης
O 26χρονος Τυνήσιος πωλητής που πυροδότησε μια επανάσταση η οποία ανέτρεψε την κυβέρνηση της Τυνησίας, δημιουργώντας ρίγη φόβου στις αντιλαϊκές αυταρχικές κυβερνήσεις ολόκληρου του αραβικού κόσμου, είναι πτυχιούχος με ειδικότητα στους υπολογιστές. Για να τα βγάλει πέρα, πουλούσε φρούτα και λαχανικά στην αγροτική πόλη, Σίντι Μπουζίντ. Δεν είχε άδεια πώλησης, αλλά ήταν η μοναδική πηγή εισοδήματός του. Στις 17 Δεκεμβρίου, οι αρχές κατάσχεσαν την παραγωγή του και ένας από τους αστυνομικούς τον χαστούκισε στο πρόσωπο. Ο Μπου Αζίζι προσπάθησε να αντιδράσει, αλλά οι καταγγελίες του έμειναν χωρίς ανταπόκριση. Εγινε έξω φρενών. Πήρε τότε ένα κουτί με βενζίνη, το λούστηκε μπροστά από το τοπικό κυβερνητικό κτίριο και αυτοπυρπολήθηκε. Υπέκυψε στα τραύματά του στις 4 Ιανουαρίου 2011. Ο θάνατός του διαδόθηκε αστραπιαία μέσω Διαδικτύου και αποτέλεσε την αρχή του κύματος των μαζικών διαμαρτυριών που κράτησαν εβδομάδες.
ΣΤΕΛΛΑ ΚΕΜΑΝΕΤΖΗ
kemanetzi@pegasus.gr
ΠΡΕΖΑ TV
28-5-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου