29/06/2011 Σύνταγμα, λίγο μετά τις τέσσερις το μεσημέρι.
«Θέλουν να μας πεθάνουν; Τι κάνουν;».
Στο κέντρο της πλατείας εκατοντάδες διαδηλωτές παρακολουθούν με τεράστια αγωνία και θυμό την επίδειξη ισχύος από τις αστυνομικές δυνάμεις. Την αλόγιστη χρήση βίας και ασφυξιογόνων αερίων στο κέντρο της πλατείας. Ενας νεαρός περνάει από δίπλα μου με αίματα στο πρόσωπο. Ο κόσμος φωνάζει να ανοίξει διάδρομος προς το ιατρείο.
Στέκομαι ανάμεσα σε δύο σκηνές- δίπλα μου δεκάδες άνθρωποι, νέοι, μεσήλικες, παππούδες- όταν ξαφνικά προσγειώνεται πάνω μας, προφανώς από όπλο ρήψης, ένα καπνογόνο. Ακολουθεί ο πανικός των πρώτων στιγμών από την αίσθηση ασφυξίας, το κάψιμο στο δέρμα και στους πνεύμονες. Κατευθύνομαι στο ιατρείο. «Καίγεσαι μέσα σου;».
Οι εθελοντές γιατροί και διασώστες μας ψεκάζουν με maalox, δίνουν οξυγόνο, κάνουν ενέσεις. «Σε τρία λεπτά θα περάσει, δεν τρίβουμε τα μάτια μας, κρατάμε το κεφάλι χαμηλά, διατηρούμε την ψυχραιμία μας». Φωνές, κλάματα, εκκλήσεις για βοήθεια-«μη ρίχνετε χημικά στο ιατρείο, σεβαστείτε τους τραυματίες». Μια κοπέλα- αργότερα μου είπε πως είναι από την Ισπανία και πως την λένε Εύα - μου τραβάει το χέρι και το κλείνει με δύναμη μέσα στο δικό της. Δεν μπορεί να πάρει ανάσα, ζαλίζεται, φοβάται. Κι εγώ φοβάμαι. Σκέφτομαι πως δεν θα βγούμε ζωντανοί από την πλατεία. Η ομοβροντία των χημικών συνεχίζεται αμείωτη.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΦΡΑΝΤΖΟΓΛΟΥ
ΠΡΕΖΑ TV
30-6-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου