Του Νάσου Π. Νασόπουλου-thebest.gr
Αυτό το έργο το’χουμε ξαναδεί: παραμονές της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών να διαμορφώνεται ένα κλίμα πανικού και να εκφράζεται σχεδόν η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή. Λίγα λεπτά μετά τη λήξη της Συνόδου, να βομβαρδιζόμαστε από θριαμβολογίες για «μεγάλη εθνική επιτυχία», για «σημαντική βοήθεια των Ευρωπαίων προς την Ελλάδα», για «οριστική διάσωση της Ελληνικής οικονομίας και συνακόλουθα των Ελλήνων πολιτών».
Αυτό το έργο το ’χουμε ξαναδεί, αλλά κάθε φορά που έπεφτε η αυλαία και άδειαζε η πλατεία από κόσμο, ένα νέο πακέτο μέτρων ερχόταν προς ψήφιση στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ένα πακέτο μέτρων που αφαίμαζε τα χαμηλά εισοδήματα, που οδηγούσε στη μέγγενη τη μεσαία τάξη και τους μικρομεσαίους.
Πόσες φορές ακούσαμε από το στόμα Ελλήνων αξιωματούχων (Πρωθυπουργού και Υπουργών) ότι «δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα»; Πολλές. Αλλά πάντα ακολουθούσε ένα νέο πακέτο ακόμα πιο σκληρών από το προηγούμενο, μέτρων.
Είναι προφανές ότι από χθες τα μεσάνυχτα παίζεται ένα ακόμα επικοινωνιακό παιχνίδι. Η μόνη διαφορά από τα προηγούμενα είναι ότι αυτή τη φορά δεν πρωταγωνιστούν ο Παπανδρέου με τον Παπακωνσταντίνου, αλλά ο Παπανδρέου με τον Βενιζέλο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι χθες στις Βρυξέλλες καταφέραμε μια μεγάλη Εθνική επιτυχία, ανάλογης ίσως αξίας με την Επανάσταση του 1821.
Μη έχοντες τις ειδικές γνώσεις να αξιολογήσουμε όρους που μόλις προχθές αρχίσαμε να μαθαίνουμε, παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό και ίσως και να θαυμάζουμε τους σύγχρονους ήρωες αυτού του Έθνους που επέστρεψαν από την αλλοδαπή έχοντας καταγάγει μια κορυφαία εθνική νίκη.
Μακάρι να ‘ναι έτσι.
Μακάρι, χθες να τελείωσαν τα προβλήματά μας και από σήμερα να ξανασυναντήσουμε την Ελλάδα «της ευημερίας και της προκοπής», όπως με στόμφο μας υπόσχονταν προεκλογικά, όταν «λεφτά υπήρχαν».
Μακάρι, η Ελλάδα «της καρπαζιάς και της πλήρους απαξίωσης έως σημείου διασυρμού» να ήταν ένας κακός εφιάλτης 18 μηνών και από σήμερα να ξανασηκώσουμε το κεφάλι ψηλά και να ανακτήσουμε το ρόλο μας ως «άξια τέκνα ηρωικών και δημιουργικών προγόνων».
Όμως, κάτι με φοβίζει σε όλο τούτο το σκηνικό θριάμβου που έχει στηθεί.
Κάτι δεν μου δένει.
Δηλαδή τι έγινε ξαφνικά; Από κει που δεν μάς έδιναν ούτε την πέμπτη δόση του δανείου για να μπορέσουμε ίσα-ίσα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις κάποιων μηνών, άνοιξαν οι κρουνοί του χρήματος και ρέουν τα δισ. ασταμάτητα;
Από κει που ήμασταν το μαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης, γίναμε το υπερπροστατευμένο παιδί της που όλοι έπεσαν με τα μούτρα να μας σώσουν.
Κι όλα αυτά εν μία νυκτί.
Μήπως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι;
Γιατί, πολλά στοιχεία παρουσιάστηκαν για να μας πείσουν για τη διάσωση των Τραπεζών και τη βιωσιμότητα του Ελληνικού χρέους, αλλά για τη διάσωση των Ελλήνων μικρομεσαίων και τη βιωσιμότητα των χρεών που πνίγουν εκατομμύρια Ελληνικές οικογένειες δεν άκουσα στοιχεία, παρά μόνον κάποιες γενικές τοποθετήσεις του τύπου «έρχεται νέο σχέδιο Μάρσαλ».
Πολύς λόγος γίνεται για τη στήριξη των Ελληνικών Τραπεζών από τις ξένες Τράπεζες, αλλά κουβέντα δεν ακούγεται για το πώς οι Ελληνικές Τράπεζες θα στηρίξουν την ανάπτυξη, ενισχύοντας τις Ελληνικές επιχειρήσεις και τα Ελληνικά υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Και είναι γνωστό ότι τους τελευταίους 18 μήνες η αγορά στέγνωσε από ρευστότητα λόγω της άρνησης των Τραπεζών να χορηγήσουν ακόμα και μικρά δάνεια σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές να βάλουν λουκέτο, οδηγώντας στην ανεργίας εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Εκτός κι αν εγώ ζούσα σε άλλη χώρα όλους αυτούς τους μήνες και αυτά δεν συνέβαιναν στην Ελλάδα.
Πολύς λόγος έγινε για την επιμήκυνση των Ελληνικών δανείων και την επαναγορά ομολόγων, αλλά κουβέντα δεν ακούσαμε για το τι θα γίνει με τα Ασφαλιστικά Ταμεία τα οποία κατέχουν Ελληνικά ομόλογα και ίσως ως απόρροια των χθεσινών αποφάσεων, χάσουν κανά πεντάρι δισ. ευρώ (αυτή είναι η πρώτη εκτίμηση σχολιαστών που κατέχουν ειδικές γνώσεις). Κι αν υποστούν τέτοια απώλεια τα Ασφαλιστικά Ταμεία, θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν κανονικά στην πληρωμή των εφάπαξ και των συντάξεων, ή θα χρειαστεί ένα νέο «κούρεμα» στις συντάξεις και το εφάπαξ;
Αυτές είναι κάποιες πρώτες απορίες ενός αδαούς περί τα οικονομικά.
Απορίες που περιμένουν απάντηση, μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της θριαμβολογίας.
Α, και μια ακόμα απορία. Όταν ήμουν μικρός οι γονείς μου μού έλεγαν: παιδάκι μου όταν σου δίνουν μεγάλα δώρα να μην χαίρεσαι. Να σκέφτεσαι τα ανταλλάγματα που θα ζητήσουν, γιατί κανείς δεν κάνει μεγάλα δώρα χωρίς να ζητάει εξίσου μεγάλα ανταλλάγματα. Άραγε, είχαν δίκιο οι γονείς μου; Ξέρει κανείς κάτι για τα ανταλλάγματα που ζήτησαν ή θα ζητήσουν οι παρακοιμώμενοι των Βρυξελλών, για το «μεγάλο δώρο» που μας έκαναν χθες;
Πάντως και με αυτό κλείνω, ακούγοντας χθες αργά τη νύχτα τον Πρωθυπουργό από τις Βρυξέλλες να μιλάει για τους όρους της συμφωνίας, κάτι ψέλισε για τις «εμπράγματες ασφάλειες» που ζητούν οι δανειστές μας, αλλά δεν το ξεκαθάρισε. Άραγε, ζήτησαν εμπράγματες ασφάλειες;
Αν ναι, ποιες είναι αυτές;
Και εμείς, τι δώσαμε τελικά;
ΠΡΕΖΑ TV
22-7-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου