Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα θα εγκαλείτο ποτέ για το δημόσιο χρέος της, αν ζούσαμε ακόμη στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Διότι ως μοναδική βαλκανική χώρα της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ συνορεύουσα με τη Βουλγαρία, τη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία είχε σημαντική γεωπολιτική αξία.
Επιπροσθέτως, διαθέτει το σύμπλεγμα των νησιών του Αιγαίου που ήλεγχαν τη ναυσιπλοΐα από και προς τη Μαύρη Θάλασσα, τη βάση της Σούδας και την επιρροή της στην Κύπρο.
Πέρα από τη γεωπολιτική αξία της χώρας, η Δύση δεν θα επέτρεπε τότε να απαξιωθεί ένας εταίρος της οικονομικά στον σημερινό βαθμό, αποδυναμώνοντας το ιδεολογικό της οπλοστάσιο για τον παράδεισο του καπιταλισμού. Το γεωπολιτικό βάρος της χώρας ήταν αυτό που την ενέταξε στις δομές του ΝΑΤΟ αρχικά και αργότερα στην ΕΟΚ, πολύ νωρίτερα έναντι άλλων χωρών (Ισπανία, Πορτογαλία, Σκανδιναβικές Χώρες).
Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο. Διερωτήθηκε ποτέ κανείς πώς η Κύπρος, με χαμηλότερο προπολεμικά βιοτικό επίπεδο έναντι της Ελλάδας, ευημερεί σήμερα και υπερτερεί της χώρας μας εδώ και δεκαετίες; Πώς ένα κρατίδιο διασπασμένο με όσα δεινά επέσυρε ο «Αττίλας» ανθεί οικονομικά; Εξαργυρώνει παντοιοτρόπως την τεράστια γεωπολιτική του αξία.
Σήμερα η χώρα μας δεν είναι ούτε η μοναδική βαλκανική χώρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ ούτε επηρεάζει τις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, λόγω της γεωπολιτικής αναβάθμισης της Τουρκίας. Ομως, συνεχίζει να αποτελεί έναν εν δυνάμει παίκτη στη γεωπολιτική σκακιέρα της ευρύτερης περιοχής για έναν κυρίως, και τον μοναδικό ίσως, λόγο.
Εξ αιτίας της άμεσης γειτονίας της με την Τουρκία, η οποία αναδεικνύεται στον ισχυρότερο ανταγωνιστή της Ε.Ε. στις νέες περιοχές, με τις πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές (Καύκασος, Εγγύς και Μ. Ανατολή, Κ. Ασία) που αποδεσμεύτηκαν, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και των ελληνοτουρκικών προβλημάτων που επιμελώς συντηρούνται.
Η υπερχρέωση της χώρας μας αφ' ενός επιδεινώνει επικίνδυνα τους συσχετισμούς της με την Τουρκία, αφ' ετέρου επαυξάνει, σε καταλυτικό πλέον βαθμό, την εξάρτησή της από το Βερολίνο και το Παρίσι. Ηδη, διατυπώνονται απόψεις από πολιτικούς, όχι απλώς για την εξυπηρέτηση του χρέους της χώρας μας, αλλά για τη μερική ή την ολική διαγραφή του. «Να διαγραφεί το χρέος της Ελλάδας», ζήτησε ο σοσιαλδημοκράτης πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Πέερ Στάινμπρικ.
Υπέρ της διαγραφής του χρέους τάσσεται ανεπιφύλακτα ο Οσκαρ Λαφοντέν, υπενθυμίζοντας τις επανειλημμένες διαγραφές χρεών της Γερμανίας, μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, με πολιτικά βέβαια ανταλλάγματα. Τη σκυτάλη πήρε ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος σε δηλώσεις του μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, δήλωσε, αναφερόμενος στην εξυπηρέτηση του χρέους, ότι «το θέμα του χρέους θα λυθεί με έναν τρόπο πολιτικό» και εντόπισε το όλο πρόβλημα μόνο στο έλλειμμα.
Τι σημαίνει όμως επίλυση του χρέους με τρόπο πολιτικό; Οτι θα συμμετάσχουμε ως μισθοφόροι στα στρατηγικά σχέδια της Ευρώπης; Π.χ. θα μας ανατεθεί κάποιος ρόλος στο πλαίσιο του ανταγωνισμού Ευρώπης - Τουρκίας στη Μ. Ανατολή; Θα λειτουργήσουμε ως αντίβαρο στον προσανατολισμό της Αγκυρας προς την Κ. Ασία, την Εγγύς και Μ. Ανατολή με μια κρίση στο Αιγαίο, ώστε να εγκλωβιστεί η Τουρκία στις ελληνοτουρκικές διαφορές, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο της Ασίας στα ευρωπαϊκά συμφέροντα;
Μήπως η συμπόρευση με το Ισραήλ αποτελεί την πρώτη πράξη του σεναρίου; Η ξαφνική επικαιροποίηση των ΑΟΖ ήρθε για να δικαιολογήσει τον παράταιρο άξονα Ελλάδας - Ισραήλ - Κύπρου; Η ιστορική εμπειρία της χώρας, από τη συμπόρευσή της με τα συμφέροντα άλλων κρατών, δεν ήταν πάντα αρνητική.
Ομως η αξιοποίηση του χρέους από τους «εταίρους», εκβιαστικά ως υποβολέα της εξωτερικής μας πολιτικής, θα οδηγήσει με βεβαιότητα σε καταστροφικά αποτελέσματα, αφού θα εξυπηρετεί μόνον ξένες επιδιώξεις, παραβλέποντας τις εθνικές μας επιλογές.Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΚΡΟΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΡΕΖΑ TV
25-7-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου