Νέο τελεσίγραφο έχει στείλει η διοίκηση της ΚΟΝΤΙ στους εργαζόμενους που δεν διαφέρει από αυτό που είχε διατυπωθεί πέρυσι τον Οκτώβρη όταν τους είχε ανακοινώσει “60 απολύσεις ή λουκέτο” μετά από τρίμηνη περιόδο διαθεσιμοτήτων.
Το νέο απειλητικό τελεσίγραφο είναι συνέχεια του προηγούμενου κι αφορά ομαδικές απολύσεις αφού η εργοδοσία θα διακόψει κάθε παραγωγική διαδικασία στην Ελλάδα.
Τα δυο εξώδικα που έχουν αποσταλεί, κι ενώ το σύνολο του προσωπικού βρισκόταν σε κανονική άδεια, αφορούν το παραπάνω τελεσίγραφο και το δεύτερο την ανακοίνωση διαθεσιμοτήτων ενός μηνός (25/8-25/9).
Η ΚΟΝΤΙ θα διατηρήσει τη νομική της μορφή για το 2012, ενώ ελάχιστο προσωπικό θα παραμείνει (περίπου 15 άτομα) για τη συντήρηση του εργοστασίου. Η εργοδοσία ζητά συναίνεση στις οικιοθελείς…απολύσεις.
Με τη λήξη των περυσινών κινητοποιήσεων, περίπου 40 εργαζόμενοι απολύθηκαν οικιοθελώς.Ένας σχετικός εφησυχασμός επικράτησε στους εργαζόμενους ότι το εργοστάσιο θα ήταν “βιώσιμο”, σύμφωνα τουλάχιστον με τα όσα δήλωνε η εργοδοσία.
Χωρίς την συναίνεση των εργαζομένων, η εταιρεία διατηρεί το δικαίωμα των απολύσεων μέχρι του 4% του εργατικού δυναμικού, τη δυνατότητα των διαθεσιμοτήτων, της εκ περιτροπής εργασία και της εξάμηνης προειδοποίησης απόλυσης για την καταβολή της μισής νόμιμης αποζημίωσης. Ένα ολόκληρο νομικό οπλοστάσιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κεφαλαίου.
Με τις 40 απολύσεις το σωματείο έχει αποδυναμωθεί αλλά το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό: Είναι η διατήρηση της αυταπάτης ότι το εργοστάσιο είναι βιώσιμο μέσα στον καπιταλισμό και η αδυναμία να κατανοηθεί γιατί ένας πολυθενικός γίγαντας σαν την ArceloMittal, ο παγκόσμιος παραγωγός χάλυβα, η εταιρεία που παραδίδει στην αμερικάνικη κυβέρνηση οικονομικούς δείκτες στον κατασκευαστικό κλάδο, για πιο λόγο αποχωρεί από την Ελλάδα.
Οι εργάτες επιμένουν ότι το εργοστάσιο είναι βιώσιμο κι επιρρίπτουν ευθύνες στη διοίκηση της εταιρείας για κακοδιαχείριση. Αυτό δεν είναι απίθανο. Εκείνο που είναι απίθανο είναι να υποθέτει κανείς ότι η μητρική εταιρεία για χρόνια ολόκληρα δεν διατηρούσε τον έλεγχο της θυγατρικής της.
Αυτό δεν συμβαίνει με πολυεθνικούς κολοσσούς, οι οποίοι διατηρούν τον απόλυτο έλεγχο, με πολλά συστήματα διοίκησης και ελέγχου όχι απλά σε ετήσια βάση αλλά κάθε μέρα. Ο διεθνής χαρακτήρας του κεφαλαίου και η εμπειρία τους στην εκμετάλλευση σε παγκόσμια κλίμα, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας. Οι αποφάσεις τους δεν λαμβάνονται σε τοπικό επίπεδο ή εθνικό αλλά σύμφωνα με τις ανάγκες της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, τις τάσεις της και σύμφωνα με τις ανάγκες των διεθνών χρηματιστηριακών δεικτών.
Η εμπειρία στην εκμετάλλευση των εργατών, τους δίνει και την αυτοπεποίθηση της δύναμης. Οι εργάτες συνηθίζουν αυτή τη δύναμη ακόμα κι όταν το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται στην μεγαλύτερη αδυναμία του.
Οι εργάτες συνήθως δεν έχουν συνείδηση της δύναμής τους και γι αυτό σπάνια στέλνουν τελεσίγραφα στους καπιταλιστές.
Όταν οι εργάτες παίρνουν το δρόμο του αγώνα και προσπαθούν να αποκτήσουν συνείδηση της δύναμής τους και πολύ περισσότερο όταν θελήσουν να την επιβάλλουν, όπως οι εργαζόμενοι της ΚΟΝΤΙ πέρυσι που συγκρότησαν την επιτροπή αγώνα, όλοι οι μηχανισμοί ιδεολογικού ελέγχου του αστικού κράτους καταφεύγουν σε χίλια δυο κόλπα για να τους επαναφέρουν στην “τάξη”. Οι διαπραγματεύσεις είναι προτιμότερο να γίνονται κεκλεισμένωντων θυρών και τους εργάτες μαντρωμένους στο εργοστάσιο, παρά δημόσια και με τους εργάτες στους δρόμους.
Όταν πρωτοβάθμια σωματεία απευθύνονται σε ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα για βοήθεια και συμβουλές, πέφτουν στον τοίχο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Η πιο συνηθισμένη συμβουλή είναι να κάνουν οι εργάτες ένα βήμα πίσω. Δηλαδή να διαπραγματευτούν πριν στείλουν κι αυτοί κάποιο τελεσίγραφο. Αμέσως μετά αρχίζει η περιφορά σε υπουργούς αστούς, μνημονιακούς σφαγείς όπως ο Κουτρουμάνης, χαμογελαστά δεξιά παιδιά όπως ο Αγοραστός, η αναζήτηση δηλώσεων συμπάθειας όπως ο Καρτάλης και η Μακρή ή η αναζήτηση στήριξης από σωματεία που δεν έχουν καταφέρει να επιδείξουν παρά μονάχα συμβιβασμούς που οδήγησαν στο κλείσιμο εργοστασίων.
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία στην οποία απευθύνονται οι εργάτες δεν μπορεί να τους συμβουλέψει ούτε καν για το πως θα διεκδικήσουν μεγαλύτερες αποζημιώσεις, όπως για παράδειγμα οι εργάτες στη Γαλλία. Η μυωπία και η διάθεση για συμβιβασμούς είναι τα προσόντα της. Η πιο καλή της συμβουλή είναι οι εργάτες είναι να ακολουθήσουν την αστική νομιμότητα, που σήμερα έχει εκτινάξει την ανεργία σε πάνω από 1.000.000! Τρέχοντας οι εργάτες στους εκπροσώπους του κεφαλαίου, ξεχνάνε να απευθυνθούν στους πραγματικούς φίλους και συμμάχους.
Στο τέλος το τελεσίγραφο της εργοδοσίας εκπνέει, οι εργάτες δεν έχουν ετοιμαστεί για καμιά μάχη και τότε έρχεται η άτακτη υποχώρηση και η διάλυση. Αυτό δείχνει η εμπειρία των εργατικών αγώνων. Το σπινθηροβόλο βλέμμα των εργατών που είναι έτοιμο για θυσίες αντικαθίσταται με το βλέμμα του ηττημένου πριν καν δοθεί η μάχη.
Η βιωσιμότητα του εργοστασίου της ΚΟΝΤΙ, όπως και εκατοντάδων άλλων, δεν εξαρτάται ούτε από τη διοίκησή τους ούτε από τη μικρή ή μεγάλη τους κερδοφορία αλλά από τη βιωσιμότητα του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Για παράδειγμα βιομηχανικές μονάδες βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού όχι γιατί δεν έχουν δουλειές αλλά είναι αδύνατον να εξασφαλίσουν κεφάλαια κίνησης από το καταρρέον τραπεζικό σύστημα. Με την υπάρχουσα διάρθρωση της παραγωγής και τη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, χωρίς το αίμα των τραπεζών, οι περισσότερες θα καταρρεύσουν.
Οι εργάτες δεν έχουν κανένα λόγο να ψάχνουν δυνατότητες βιωσιμότητας της ΚΟΝΤΙ μέσα από τις λογιστικές καταστάσεις των καπιταλιστών. Εκείνο που ενδιαφέρει τους εργάτες δεν είναι το κέρδος (μικρό ή μεγάλο) ή οι ζημιές του κάθε καπιταλιστή ιδιοκτήτη εργοστασίου, σε τοπική ή εθνική κλίμακα, σε ένα κλάδο. Οι εργάτες ενδιαφέρονται για τα κέρδη του κεφαλαίου γενικά και σε παγκόσμια κλίμακα.
Στην εργατική συγκέντρωση και διαδήλωση που οργάνωσε στο Βόλο το Σωματείο Εργαζομένων ΚΟΝΤΙ στις 2/11/2010, το ψήφισμα που εγκρίθηκε, κατέληγε:
“Δεν υπάρχουν σωτήρες: H μόνη απάντηση βρίσκεται σήμερα εδώ, στο δρόμο για τη δικιά μας ανεξάρτητη ταξική απάντηση στη κρίση. Αγωνιζόμαστε για τη δουλειά μας και τη ζωή μας.
Καλούμε όλη την εργατική τάξη να μπει τώρα στο δρόμο του αγώνα. Αύριο ίσως να είναι πολύ αργά.”
Το σωματείο από πέρυσι έχει υποστεί απώλειες αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν έχει ηττηθεί.
Πριν από κάθε πόλεμο τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα αντιπαρατάσσουν τη θέλησή τους για μάχη. Οι καπιταλιστές έχουν τη δυνατότητα με όλους τους μηχανισμούς που διαθέτουν (κύρια την εργατική γραφειοκρατία και μετά το κράτος) να κερδίσουν τη μάχη χωρίς καν αυτή να δοθεί κι αυτό το πετυχαίνουν με την ιδεολογική παράδοση του αντιπάλου.
Οι εργάτες δεν μπορούν να κερδίσουν τους καπιταλιστές χωρίς να αντιτάξουν τη δικιά τους ιδεολογία και δεν μπορούν να αποφύγουν τη μάχη για να καταβάλλουν τον εχθρό και να τον εξαναγκάσουν να δεχτεί τους όρους τους.
Η αρχή συνήθως γίνεται με ένα σωστό τελεσίγραφο από τη μεριά των εργατών και με το ατσάλωμα της θέλησης για τη νίκη.
Στη σημερινή εποχή το μόνο τελεσίγραφο που θα μπορούσαν να στείλουν οι εργάτες είναι η πλήρης αμφισβήτηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.
Το ατσάλωμα της θέλησης για νίκη χρειάζεται μια επαναστατική θεωρία του ταξικού πολέμου σε παγκόσμια κλίμακα.
ergatis.wordpress.com/
ΠΡΕΖΑ TV
28-8-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου