Μισό χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, πολλοί είναι εκείνοι που ανησυχούν για το μέλλον της χώρας.Μετά δέκα χρόνια, το «τραύμα» από τις εκλογές του 2002 παραμένει ανοιχτό και ο φόβος της ακροδεξιάς παραμένει ζωντανός, καθώς οι παλαιοί πολιτικοί δεν εμπνέουν και νέα πρόσωπα που θα μπορούσαν να συνεπάρουν τις μάζες δεν έχουν εμφανιστεί στον σκοτεινό από τα σύννεφα της οικονομικής κρίσης ορίζοντα.
Τι κάνουν, όμως, οι νέοι μπροστά σ' αυτό το σκηνικό; Αντίθετα με τις προκαταλήψεις, απ' ό,τι φαίνεται, οι κάτω των 30 ετών κινητοποιούνται πολιτικά περισσότερο από όσο οι γονείς τους. Οχι όμως μέσα από κόμματα, αλλά μέσα από διάφορες οργανώσεις.
Από τον Απρίλιο του 2011, προσόψεις κτηρίων και πεζοδρόμια είχαν γεμίσει με το σύνθημα: «2012 meme pas peur» («2012 όχι πια οι ίδιοι φόβοι»), αναφορά στις προεδρικές εκλογές της 21ης Απριλίου του 2002, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο, αφήνοντας εκτός τον σοσιαλιστή υποψήφιο και απερχόμενο πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν.
12.000 οργανώσεις
Η κίνηση αυτή έχει την υπογραφή της Animafac, ενός εθνικού δικτύου στο οποίο συμμετέχουν 12.000 φοιτητικές οργανώσεις και σκοπός της είναι να ξεμπροστιάσει την επιχειρούμενη χειραγώγηση των πολιτών από τους πολιτικούς που διασπείρουν φήμες περί ανόδου της ακροδεξιάς κ.λπ.
Στο παρελθόν, οι καμπάνιες των υποψηφίων για το μεταναστευτικό ζήτημα είχαν αποτέλεσμα την εκτίναξη στα ύψη του ποσοστού του ακροδεξιού υποψηφίου: «Οι πολιτικοί υπεύθυνοι παίζουν με τον φόβο των πολιτών προκειμένου να τους αποσπάσουν την ψήφο τους», λέει ο υπεύθυνος της Animafac, Ahmed El Khadiri.
«Ξεκινήσαμε αυτήν την εκστρατεία γιατί δεν μπορούμε πια να συνεχίζουμε να δεχόμαστε την κατάργηση του δημόσιου διαλόγου. Πρέπει να βοηθήσουμε τους Γάλλους να αντιληφθούν πως όλοι οι πολιτικοί λόγοι που εκφωνούνται έχουν ως βάση τον φόβο. Ο άλλος στόχος μας είναι να συγκεντρώσουμε τις απόψεις του κόσμου, ώστε να δημιουργηθεί μια ατζέντα με τα κύρια ζητήματα που αφορούν τους πολίτες.
»Ετσι, η Animafac δημιούργησε ένα μεγάλο ιστότοπο στον οποίο όλοι οι πολίτες, χωρίς περιορισμούς, μπορούν να γράφουν άρθρα, να στέλνουν φωτογραφίες και να λένε την άποψή του για όποιο θέμα τους απασχολεί».
Λιγότερο από το 3% των νέων Γάλλων είναι μέλη σε κάποιο πολιτικό κόμμα, σήμερα. Περίπου δέκα οργανώσεις νέων από τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα συγκεντρώνουν μόνο 65.000 άτομα.
Σταγόνα στον ωκεανό, δηλαδή, αν υπολογίσουμε ότι οι νέοι ηλικίας 18-25 χρόνων αντιπροσωπεύουν το 15% του εκλογικού σώματος.
Ωστόσο, αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, οι σημερινοί νέοι δεν είναι λιγότερο πολιτικοποιημένοι από τους γονείς τους: είναι μάλιστα πολύ περισσότερο, απλώς αυτό γίνεται με διαφορετικό τρόπο. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, το 2008, το ποσοστό των νέων που δήλωναν να ενδιαφέρονται «πολύ» ή «αρκετά» για την πολιτική έφτανε το 41%, έναντι 28%, το 1999.
«Οι νέοι δεν ενδιαφέρονται λιγότερο για την πολιτική» λέει η κοινωνιολόγος Βαλερί Μπεκέ, στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν». «Αντίθετα, κάνουν μια πολύ πιο κριτική ανάγνωση των κομμάτων και των πολιτικών θεσμών απ' ό,τι οι προηγούμενες γενιές. Πιστεύουν πως τα κόμματα δεν ενδιαφέρονται για τα προβλήματά τους και πως είναι ανίκανα να δημιουργήσουν μια πραγματικά κοινωνική αλλαγή».
«Αυτό που αλλάζει -συμπληρώνει ο κοινωνιολόγος Γκι Γκρου- είναι οι τρόποι διαμαρτυρίας. Οι νέοι παραμένουν πολιτικά πολύ ευαίσθητοι από τη στιγμή που μια κατάσταση αγγίζει τα δικά τους προβλήματα».
Οι κολεκτίβες
Στην πραγματικότητα, οι διάφορες κολεκτίβες κερδίζουν την εμπιστοσύνη τους. Οργανώσεις με χαλαρότερη ιεραρχία στη δομή τους, με συγκεκριμένες θεματικές, με τρόπους δράσης καμιά φορά διασκεδαστικούς, που συχνά κεντρίζουν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ, είναι πιο θελκτικές για τους νέους και φυσικά δεν συγκρίνονται με τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δράσεις του παρελθόντος.
Κατά την άποψη του Γκι Γκρου, «η άνθηση των νέων αυτών σχημάτων οφείλεται στο ότι η συμμετοχή σε αυτά δεν είναι διαρκής και στο ότι συνδέεται με μια πραγματιστική λογική. Κινητοποιούνται μια συγκεκριμένη στιγμή για μια συγκεκριμένη υπόθεση, ενώ παλαιά η πολιτική στράτευση σημάδευε ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου».
Καθένα από αυτά τα κινήματα έχει το δικό του θέμα: η περίφημη κολεκτίβα «Jeudi Noir» (Μαύρη Πέμπτη) έχει στόχο τα υψηλά ενοίκια. Το κίνημα «Επισφαλής Γενιά» αγωνίζεται ενάντια στην εκμετάλλευση των συμβασιούχων. Το κίνημα «Collectif 21 Avril» μάχεται κατά της ανόδου της ακροδεξιάς στη Γαλλία. Εχουμε λοιπόν μια στράτευση «α λα καρτ»: συμμετέχουμε σε μια κολεκτίβα σαν να επιλέγουμε να κάνουμε μια προσφορά στον Ερυθρό Σταυρό ή στο WWF.
Ωστόσο, σε όλο αυτό το νεφέλωμα των ενώσεων υπάρχουν κάποια κοινά σημεία στο πλαίσιο των ανθρωπιστικών αξιών: η αλληλεγγύη, η ισότητα, ο αντιρατσισμός... «Αγωνιζόμαστε για σαφείς λόγους και αναζητούμε ένα συγκεκριμένο στόχο στις πράξεις μας», λέει και πάλι η κοινωνιολόγος Βαλερί Μπεκέ. «Εχουμε σαφώς ένα αίσθημα χρησιμότητας παρέχοντας φαγητό σε μετανάστες που βρίσκονται υπό καθεστώς απέλασης. Υπάρχουν λιγότερα πράγματα να κάνουμε για τα μεγάλα ζητήματα της κοινωνίας. Η δυσπιστία απέναντι στα πολιτικά κόμματα μετατρέπεται σε εμπιστοσύνη απέναντι στις οργανώσεις που παλεύουν για συγκεκριμένα θέματα και προσφέρουν καλύτερη εικόνα».
«Οι νέοι επιθυμούν να στρατευτούν πολιτικά , αλλά θέλουν επίσης να έχουν τον έλεγχο αυτής της στράτευσης», εκτιμά ο Γκι Γκρου. «Μαχόμενοι μέσα από αυτές τις κολεκτίβες, έχουν το αίσθημα της δράσης, αλλά είναι απαλλαγμένοι από το αυταρχικό πνεύμα και την αυστηρή δομή των κομματικών σχημάτων».
Από την πλευρά τους, τα κόμματα σε καμία περίπτωση δεν θεωρούν τις κολεκτίβες ανταγωνιστικά πολιτικά σχήματα. Προτιμούν να τις βλέπουν σαν μια συμπληρωματική αγωνιστική μορφή της δικής τους δράσης: «Ενα κόμμα μάχεται για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας», υποστηρίζει η Μαρί Τουσέν, γενική γραμματέας της νεολαίας των Οικολόγων. «Οι κολεκτίβες καταπιάνονται με επί μέρους θέματα, όπως αυτό της στέγασης. Ομως εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να συμμετέχουμε στους δικούς τους αγώνες».
«Οι κολεκτίβες προέρχονται κυρίως από τον αριστερό χώρο, αλλά ούτως ή άλλως είναι καλό να βλέπεις τους νέους να μετέχουν στο δημόσιο διάλογο», λέει ο Μπενζαμέν Λανκάρ, πρόεδρος της νεολαίας του δεξιού UMP. Κατά την άποψη της Μαρί Τουσέν, το ότι δεν είναι κάποιοι δεσμευμένοι σε κάποιο κόμμα, μπορεί να είναι προτέρημα σε ορισμένους αγώνες: «Μια ομάδα πολιτών που παρουσιάζεται ως απολιτική δεν θα εμπλακεί σε μια πολιτικάντικη ρητορική η οποία αντικρούει τα επιχειρήματα του αντίπαλου μόνο και μόνο επειδή δεν βρίσκονται από την ίδια πολιτική μεριά».
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΡΕΖΑ TV
10-8-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου