Τον περασμένο Μάρτιο τα άτομα μέσα στις αίθουσες των κατά τόπους ΟΑΕΔ δεν ξεπερνούσαν κάθε μέρα τα διακόσια. Οχι πως ήταν λίγα. Σήμερα, ωστόσο, είναι περισσότερα από τετρακόσια και η ώρα αναμονής ξεπερνάει το δίωρο.
Αν κάποιος κουραστεί και φύγει, θα πρέπει να ξανάρθει την επομένη ή κάποια άλλη μέρα. Οι υπάλληλοι προτείνουν κυρίως μεσημεριανές ώρες, που δεν υπάρχει πολύς κόσμος και η ταλαιπωρία είναι μικρότερη...
Το "Εθνος" πέρασε το κατώφλι υποκαταστημάτων του Οργανισμού και συνάντησε ανθρώπους νέους, αλλά και μεγαλύτερους, πρώην εργαζόμενους, πάνω στην παραγωγική ηλικία, που εντελώς απρόσμενα βρέθηκαν χωρίς δουλειά και μέλλον. Αντιμέτωποι με την ανεργία, τώρα προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα 461,50 ευρώ τον μήνα του ΟΑΕΔ.
Χωρίς προοπτική
Η ανασφάλεια σφραγίζει τα στόματα. Και πώς να γίνει διαφορετικά. Πώς να ζητήσει κάποιος κάτι περισσότερο από τον Δημήτρη, που περιμένει ανέκφραστος πάνω από δύο ώρες τη σειρά του να καταθέσει τα χαρτιά για το επίδομα; Τι να πεις στην Αναστασία, που νιώθει "εγκλωβισμένη" σε ένα μέλλον χωρίς προοπτική. Ποιος θα μπορούσε να τους κοιτάξει στα μάτια και να τους πει ότι ότι αυτά που με τόσο κόπο και στερήσεις πέτυχαν, σπουδές, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, είναι κενά και άχρηστα για μια καλύτερη ζωή;
Λίγο πιο πέρα η κ. Εφη Μαστοράκη, δεν άντεξε την αναμονή των προηγούμενων ημερών και ξαναπήγε μεσημεριανή ώρα για να γραφτεί στις καταστάσεις των ανέργων.
"Ευτυχώς που τα νούμερα κύλησαν γρήγορα και κατάφερα να τελειώσω με τη διαδικασία", λέει και συμπληρώνει: "Ξέρω ότι δεν πρόκειται να ξαναβρώ δουλειά, οπότε αυτά τα χρήματα τα έχω μεγάλη ανάγκη. Μπορεί να είμαι μόνη μου, αλλά η δουλειά μου ήταν το μόνο μου έσοδο. Τι θα κάνω τώρα;".
ΒΑΣΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Από τους πρόσφατα εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ λίγοι είναι αυτοί που έχουν ξαναπεράσει από αυτήν τη διαδικασία. Ολοι οι υπόλοιποι για πρώτη φορά αντιμετωπίζουν κατάματα την ανεργία. Ούτε ένας, όμως, από όλους δεν καταφέρνει να δει την επόμενη μέρα με αισιοδοξία.
Βάσω Αλεξοπούλου
"Προσπαθώ να βρω κάτι, μα το μυαλό μου κολλάει..."
"Δέκα χρόνια δούλευα σε συγκεκριμένη θέση και ενώ κάποιος θα περίμενε να μονιμοποιηθεί, εγώ βγαίνω στην ανεργία. Από τον Ιούνιο στην αβεβαιότητα και χωρίς να μπορώ να δω έστω και μια αχτίδα ελπίδας στο βάθος.
Σε ένα σπίτι είμαστε 3 άνεργοι. Γράφτηκα και στον ΟΑΕΔ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία. Πώς να αντιμετωπίσω τους φόρους που συνεχώς προκύπτουν όταν δεν είμαι σε θέση να αντεπεξέλθω στα τρέχοντα και καθημερινά προβλήματά μου; Ας έρθει κάποιος να μου πει πώς θα συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια όταν μου στερούν το δικαίωμα στην εργασία και κατά συνέπεια στη ζωή; Προσπαθώ να βρω λύσεις και το μυαλό μου κολλάει, δεν μπορεί να σκεφθεί κάτι που θα μου εξασφαλίσει μια δουλειά για τα προς το ζην, ούτε για μένα ούτε για τα παιδιά μου.
Δεν έχω κανένα έσοδο. Δεν ξέρω καν πώς θα είμαι τον επόμενο μήνα, για να μη μιλήσουμε για το τέλος του 2011, όπου οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι και οι προσφορές για δουλειά ανύπαρκτες!!! Ξέρετε τι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και το μόνο που συνεχώς τριβελίζει τον νου σου να είναι λογαριασμοί, λογαριασμοί, λογαριασμοί; Εχει καταντήσει εφιάλτης που δεν τον αποχωρίζομαι ούτε ξύπνια.
Δεν ζητάω κάτι παράλογο. Μια δουλειά θέλω για να ζήσω. Τα παιδιά μου σπούδασαν για μια καλύτερη ζωή, την οποία όμως κάποιοι τους την έχουν στερήσει με το έτσι θέλω! Ποιος είναι ο στόχος αυτής της χώρας τελικά; Να μας δει όλους στα συσσίτια;".
Δέσποινα Γονιδάκη
"Κάποτε λέγαμε για πλάκα πως θα πάμε στην Αυστραλία"
Επειτα από μιάμιση ώρα αναμονή και άλλη μισή μπροστά στον υπάλληλο, η κυρία Γονιδάκη κατάφερε να γραφτεί στους καταλόγους του ΟΑΕΔ.
Μέχρι τα μέσα καλοκαιριού δεν φανταζόταν το μέλλον που της επεφύλασσε ο Αύγουστος. Αισθάνθηκε αμήχανα όταν το πρωί της Τετάρτης έφθασε στα γραφεία του οργανισμού μετά την πρόσφατη απόλυσή της για να "διαδηλώσει", όπως η ίδια λέει, την ανεργία της. "Είχα μάθει να δουλεύω, να έχω δικά μου χρήματα και τώρα έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Εχει μειωθεί και η δουλειά του άντρα μου και δεν ξέρω τι θα κάνουμε.
Γράφτηκα στον ΟΑΕΔ για να πάρω ένα επίδομα και να καλύψω κάποιες τρύπες. Πού όμως να τα πρωτοδώσω; Στο ενοίκιο; Στην εφορία; Στις καθημερινές μας ανάγκες; Δεν είχα πώς να έρθω ως εδώ και με έφερε ο πατέρας μου. Του ζήτησα φεύγοντας 5 ευρώ. Είναι δυνατόν 39 χρόνων γυναίκα να ζητάω λεφτά από τον πατέρα μου; Πόσο χαμηλά θα πέσω ακόμα; Ξέρω ότι όλα αυτά που βιώνω δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από αυτό που ζουν εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τα δεχτώ στωικά. Κάποτε αστειευόμασταν και λέγαμε για πλάκα ότι θα πάμε μετανάστες στην Αυστραλία.
Τώρα δεν είναι πια αστείο, δεν γελάμε. Αν μέσα στους επόμενους μήνες βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση, τίποτα δεν αποκλείεται πια.
Γιατί ποιος θα με πάρει εμένα σε αυτήν την ηλικία τώρα στη δουλειά του όταν υπάρχουν τόσο νέοι που θα διεκδικήσουν μία -την οποιαδήποτε- θέση; Εγώ τι θα κάνω; Θα πρέπει να βγω να ζητιανέψω;".
Αναστασία Κωσιώρη - Δήμητρα Παρασκευοπούλου
Τρόμος για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους
Μητέρες με παιδιά, πάγια έξοδα και υποχρεώσεις, που απολύθηκαν το καλοκαίρι και προσπαθούν να διαμορφώσουν τη ζωή τους, αλλά και τη ζωή της οικογένειάς τους, με βάση τις νέες συνθήκες. Η Αναστασία Κωσιώρη και η Δήμητρα Παρασκευοπούλου προσπαθούν να σχεδιάζουν την καθημερινότητά τους και να προσαρμόσουν τις υποχρεώσεις τους στα νέα δεδομένα.
Το πτυχίο της Δημόσιας Διοίκησης από το Πάντειο και οι ξένες γλώσσες δεν κατάφεραν να διασφαλίσουν τη δουλειά στην οποία είχε αφιερωθεί την τελευταία οκταετία. "Κεραυνός εν αιθρία ήταν η ανακοίνωση της απόλυσής μου. Από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα έχει αλλάξει ριζικά όλη μου η ζωή.
"Ούτε ευρώ"
Το μόνο επιπλέον που μπαίνει στο σπίτι είναι ό,τι αφορά το τριών ετών παιδί μου. Για όλα τα άλλα δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ. Το τέλος επιτηδεύματος μου ήρθε 425 ευρώ. Πού θα βρω να τα πληρώσω; Στήριξα το αύριο στις σπουδές μου και αυτό φαντάζει πλέον ουτοπία", λέει απογοητευμένη η Αναστασία Κωσιώρη.
Κοινός είναι ο προβληματισμός και για την κυρία Δήμητρα Παρασκευοπούλου που σπουδάζει τα δίδυμα παιδιά της, ηλικίας 21 ετών, και προσπαθεί όλα να τα "βολέψει" από το μοναδικό πλέον εισόδημα που μπαίνει στο σπίτι, τη σύνταξη του άντρα της.
"Η εξαθλίωση χτυπάει την πόρτα πολλών ανθρώπων. Εγώ δεν μπορώ να δώσω στα παιδιά μου να πιουν έναν καφέ - σε αυτό το σημείο φθάσαμε. Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται, ιδίως όταν σε αυτή βρίσκεται τόσο μεγάλος αριθμός νέων και μέσης ηλικίας ανθρώπων.
Ξέρω ότι για μένα το θέμα της δουλειάς αποτελεί παρελθόν. Ποιος θα με πάρει στα 45; Μόλις ακούει κάποιος ?όχι ότι υπάρχουν πολλές δουλειές? πόσο χρονών είμαι με απορρίπτει. Ας γίνει κάτι τουλάχιστον να μη βρεθούν στην ίδια κατάσταση τα παιδιά μου. Να μην πάνε οι σπουδές τους στα άχρηστα. Ας μην τα καταδικάσουμε και αυτά!".
ΣΤΕΛΛΑ ΚΕΜΑΝΕΤΖΗ
kemanetzi@pegasus.gr
ΕΘΝΟΣ
ΠΡΕΖΑ TV
24-9-2011
Αν κάποιος κουραστεί και φύγει, θα πρέπει να ξανάρθει την επομένη ή κάποια άλλη μέρα. Οι υπάλληλοι προτείνουν κυρίως μεσημεριανές ώρες, που δεν υπάρχει πολύς κόσμος και η ταλαιπωρία είναι μικρότερη...
Το "Εθνος" πέρασε το κατώφλι υποκαταστημάτων του Οργανισμού και συνάντησε ανθρώπους νέους, αλλά και μεγαλύτερους, πρώην εργαζόμενους, πάνω στην παραγωγική ηλικία, που εντελώς απρόσμενα βρέθηκαν χωρίς δουλειά και μέλλον. Αντιμέτωποι με την ανεργία, τώρα προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα 461,50 ευρώ τον μήνα του ΟΑΕΔ.
Χωρίς προοπτική
Η ανασφάλεια σφραγίζει τα στόματα. Και πώς να γίνει διαφορετικά. Πώς να ζητήσει κάποιος κάτι περισσότερο από τον Δημήτρη, που περιμένει ανέκφραστος πάνω από δύο ώρες τη σειρά του να καταθέσει τα χαρτιά για το επίδομα; Τι να πεις στην Αναστασία, που νιώθει "εγκλωβισμένη" σε ένα μέλλον χωρίς προοπτική. Ποιος θα μπορούσε να τους κοιτάξει στα μάτια και να τους πει ότι ότι αυτά που με τόσο κόπο και στερήσεις πέτυχαν, σπουδές, μεταπτυχιακά, ξένες γλώσσες, είναι κενά και άχρηστα για μια καλύτερη ζωή;
Λίγο πιο πέρα η κ. Εφη Μαστοράκη, δεν άντεξε την αναμονή των προηγούμενων ημερών και ξαναπήγε μεσημεριανή ώρα για να γραφτεί στις καταστάσεις των ανέργων.
"Ευτυχώς που τα νούμερα κύλησαν γρήγορα και κατάφερα να τελειώσω με τη διαδικασία", λέει και συμπληρώνει: "Ξέρω ότι δεν πρόκειται να ξαναβρώ δουλειά, οπότε αυτά τα χρήματα τα έχω μεγάλη ανάγκη. Μπορεί να είμαι μόνη μου, αλλά η δουλειά μου ήταν το μόνο μου έσοδο. Τι θα κάνω τώρα;".
ΒΑΣΩ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ
Από τους πρόσφατα εγγεγραμμένους στον ΟΑΕΔ λίγοι είναι αυτοί που έχουν ξαναπεράσει από αυτήν τη διαδικασία. Ολοι οι υπόλοιποι για πρώτη φορά αντιμετωπίζουν κατάματα την ανεργία. Ούτε ένας, όμως, από όλους δεν καταφέρνει να δει την επόμενη μέρα με αισιοδοξία.
Βάσω Αλεξοπούλου
"Προσπαθώ να βρω κάτι, μα το μυαλό μου κολλάει..."
"Δέκα χρόνια δούλευα σε συγκεκριμένη θέση και ενώ κάποιος θα περίμενε να μονιμοποιηθεί, εγώ βγαίνω στην ανεργία. Από τον Ιούνιο στην αβεβαιότητα και χωρίς να μπορώ να δω έστω και μια αχτίδα ελπίδας στο βάθος.
Σε ένα σπίτι είμαστε 3 άνεργοι. Γράφτηκα και στον ΟΑΕΔ αλλά δεν υπάρχει σωτηρία. Πώς να αντιμετωπίσω τους φόρους που συνεχώς προκύπτουν όταν δεν είμαι σε θέση να αντεπεξέλθω στα τρέχοντα και καθημερινά προβλήματά μου; Ας έρθει κάποιος να μου πει πώς θα συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια όταν μου στερούν το δικαίωμα στην εργασία και κατά συνέπεια στη ζωή; Προσπαθώ να βρω λύσεις και το μυαλό μου κολλάει, δεν μπορεί να σκεφθεί κάτι που θα μου εξασφαλίσει μια δουλειά για τα προς το ζην, ούτε για μένα ούτε για τα παιδιά μου.
Δεν έχω κανένα έσοδο. Δεν ξέρω καν πώς θα είμαι τον επόμενο μήνα, για να μη μιλήσουμε για το τέλος του 2011, όπου οι άνεργοι θα είναι περισσότεροι και οι προσφορές για δουλειά ανύπαρκτες!!! Ξέρετε τι είναι να σηκώνεσαι το πρωί και το μόνο που συνεχώς τριβελίζει τον νου σου να είναι λογαριασμοί, λογαριασμοί, λογαριασμοί; Εχει καταντήσει εφιάλτης που δεν τον αποχωρίζομαι ούτε ξύπνια.
Δεν ζητάω κάτι παράλογο. Μια δουλειά θέλω για να ζήσω. Τα παιδιά μου σπούδασαν για μια καλύτερη ζωή, την οποία όμως κάποιοι τους την έχουν στερήσει με το έτσι θέλω! Ποιος είναι ο στόχος αυτής της χώρας τελικά; Να μας δει όλους στα συσσίτια;".
Δέσποινα Γονιδάκη
"Κάποτε λέγαμε για πλάκα πως θα πάμε στην Αυστραλία"
Επειτα από μιάμιση ώρα αναμονή και άλλη μισή μπροστά στον υπάλληλο, η κυρία Γονιδάκη κατάφερε να γραφτεί στους καταλόγους του ΟΑΕΔ.
Μέχρι τα μέσα καλοκαιριού δεν φανταζόταν το μέλλον που της επεφύλασσε ο Αύγουστος. Αισθάνθηκε αμήχανα όταν το πρωί της Τετάρτης έφθασε στα γραφεία του οργανισμού μετά την πρόσφατη απόλυσή της για να "διαδηλώσει", όπως η ίδια λέει, την ανεργία της. "Είχα μάθει να δουλεύω, να έχω δικά μου χρήματα και τώρα έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Εχει μειωθεί και η δουλειά του άντρα μου και δεν ξέρω τι θα κάνουμε.
Γράφτηκα στον ΟΑΕΔ για να πάρω ένα επίδομα και να καλύψω κάποιες τρύπες. Πού όμως να τα πρωτοδώσω; Στο ενοίκιο; Στην εφορία; Στις καθημερινές μας ανάγκες; Δεν είχα πώς να έρθω ως εδώ και με έφερε ο πατέρας μου. Του ζήτησα φεύγοντας 5 ευρώ. Είναι δυνατόν 39 χρόνων γυναίκα να ζητάω λεφτά από τον πατέρα μου; Πόσο χαμηλά θα πέσω ακόμα; Ξέρω ότι όλα αυτά που βιώνω δεν διαφέρουν στο ελάχιστο από αυτό που ζουν εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να τα δεχτώ στωικά. Κάποτε αστειευόμασταν και λέγαμε για πλάκα ότι θα πάμε μετανάστες στην Αυστραλία.
Τώρα δεν είναι πια αστείο, δεν γελάμε. Αν μέσα στους επόμενους μήνες βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση, τίποτα δεν αποκλείεται πια.
Γιατί ποιος θα με πάρει εμένα σε αυτήν την ηλικία τώρα στη δουλειά του όταν υπάρχουν τόσο νέοι που θα διεκδικήσουν μία -την οποιαδήποτε- θέση; Εγώ τι θα κάνω; Θα πρέπει να βγω να ζητιανέψω;".
Αναστασία Κωσιώρη - Δήμητρα Παρασκευοπούλου
Τρόμος για το παρόν και το μέλλον των παιδιών τους
Μητέρες με παιδιά, πάγια έξοδα και υποχρεώσεις, που απολύθηκαν το καλοκαίρι και προσπαθούν να διαμορφώσουν τη ζωή τους, αλλά και τη ζωή της οικογένειάς τους, με βάση τις νέες συνθήκες. Η Αναστασία Κωσιώρη και η Δήμητρα Παρασκευοπούλου προσπαθούν να σχεδιάζουν την καθημερινότητά τους και να προσαρμόσουν τις υποχρεώσεις τους στα νέα δεδομένα.
Το πτυχίο της Δημόσιας Διοίκησης από το Πάντειο και οι ξένες γλώσσες δεν κατάφεραν να διασφαλίσουν τη δουλειά στην οποία είχε αφιερωθεί την τελευταία οκταετία. "Κεραυνός εν αιθρία ήταν η ανακοίνωση της απόλυσής μου. Από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα έχει αλλάξει ριζικά όλη μου η ζωή.
"Ούτε ευρώ"
Το μόνο επιπλέον που μπαίνει στο σπίτι είναι ό,τι αφορά το τριών ετών παιδί μου. Για όλα τα άλλα δεν υπάρχει ούτε ένα ευρώ. Το τέλος επιτηδεύματος μου ήρθε 425 ευρώ. Πού θα βρω να τα πληρώσω; Στήριξα το αύριο στις σπουδές μου και αυτό φαντάζει πλέον ουτοπία", λέει απογοητευμένη η Αναστασία Κωσιώρη.
Κοινός είναι ο προβληματισμός και για την κυρία Δήμητρα Παρασκευοπούλου που σπουδάζει τα δίδυμα παιδιά της, ηλικίας 21 ετών, και προσπαθεί όλα να τα "βολέψει" από το μοναδικό πλέον εισόδημα που μπαίνει στο σπίτι, τη σύνταξη του άντρα της.
"Η εξαθλίωση χτυπάει την πόρτα πολλών ανθρώπων. Εγώ δεν μπορώ να δώσω στα παιδιά μου να πιουν έναν καφέ - σε αυτό το σημείο φθάσαμε. Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται, ιδίως όταν σε αυτή βρίσκεται τόσο μεγάλος αριθμός νέων και μέσης ηλικίας ανθρώπων.
Ξέρω ότι για μένα το θέμα της δουλειάς αποτελεί παρελθόν. Ποιος θα με πάρει στα 45; Μόλις ακούει κάποιος ?όχι ότι υπάρχουν πολλές δουλειές? πόσο χρονών είμαι με απορρίπτει. Ας γίνει κάτι τουλάχιστον να μη βρεθούν στην ίδια κατάσταση τα παιδιά μου. Να μην πάνε οι σπουδές τους στα άχρηστα. Ας μην τα καταδικάσουμε και αυτά!".
ΣΤΕΛΛΑ ΚΕΜΑΝΕΤΖΗ
kemanetzi@pegasus.gr
ΕΘΝΟΣ
ΠΡΕΖΑ TV
24-9-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου