ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ-Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ!!!-ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ-

Αυτή την στιγμή στο πεζοδρόμιο της πλατείας Συντάγματος, απέναντι από τη Βουλή, απαγορεύεται η συνάθροιση έστω και δύο ατόμων. Χωρίς να υπάρχει καμία συγκέντρωση στην Κάτω Πλατεία, ούτε κόσμος μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, η εντολή από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση είναι να μείνει ο χώρος “καθαρός”, όπως μου εξήγησε, αρκετά ευγενικά, οφείλω να ομολογήσω, άνδρας της δύναμης των ΜΑΤ που έχει καταλάβει το πεζοδρόμιο. Η πεντάλεπτη συζήτησή μου με έναν διερχόμενο πολίτη, διακόπηκε κατόπιν αστυνομικής συστάσεως/εντολής να απομακρυνθούμε από τον χώρο πάραυτα, με το επιχείρημα ότι η παρουσία μας εκεί συνιστά συγκέντρωση, παράνομη στο μέτρο που δεν έχει ζητηθεί η σχετική άδεια από την αστυνομία. Το άρθρο του Συντάγματος περί ελευθερίας του συνέρχεσθαι “το έχει ακουστά” ο άνδρας των ΜΑΤ, όπως μου δήλωσε, ωστόσο προέχει κατ’ αυτόν η εκτέλεση της εντολής των ανωτέρων του.
Δημήτρης Κοσμίδης

***
Σε όποιον δεν είναι τουρίστας της πραγματικότητας που θα έλεγε και ο συνμπλόγκερ Γαλαξιάρχης(zaphod), είναι πλέον φανερό ότι οποιοδήποτε προκάλυμμα είχε η αστική δημοκρατία, δεν υφίσταται. Είτε πρόκειται για τη καταστολή παραστρατιωτικού επιπέδου, είτε για την περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, αυτό που αναδύεται είναι μια απολυταρχία αυξανόμενης έντασης, η οποία βασίζεται στη στήριξη του μεγαλύτερου μέρους του υπάρχοντος πολιτικού φάσματος, από τους δεξιούς φιλελεύθερους του Κουβέλη, το νεοφιλελεύθερο μπλόκ εξουσίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-Μπακογιάννη, την λαϊκιστική άκρα δεξιά του ΛΑΟΣ και διάφορα  νεοναζιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή.
Πρόκειται για την  αναπαραγωγή του υπάρχοντος συστήματος με όρους πλειοψηφίας στο θέαμα των τηλεπαράθυρων της κατευθυνόμενης δημόσιας σφαίρας, των free-press και των τσαρλατάνων αρθογράφων τύπου Μανδραβέλη. Αυτό, ως μηχανισμός πολλάκις δοκιμασμένος, μπορεί να παράξει -σε συνδυασμό με τη βιομηχανία εξυπηρετήσεων στην επαρχία- κάποια “επιθυμητά” εκλογικά αποτελέσματα, που θα νομιμοποιούσαν το αναδυόμενο μπλόκ της ελληνικής απολυταρχίας να μιλάει για κοινωνική πλειοψηφία “δημοκρατικά” εκλεγμένων κυβερνήσεων συναίνεσης.
Για τους ποιο δύσκολους λύτες, στο βάθος προς το παρόν, υπάρχει το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης εθνικής ανάγκης αποτελούμενη βεβαίως-βεβαίως, από τους πλέον δημοφιλείς στο φιλοθεάμον τηλε-κοινό, πρόθυμους.
Μπροστά στο ενδεχόμενο μια κατακλυσμιαίας κατάρρευσης στο εσωτερικό, η αστική τάξη μαζί με ένα μέρος της μεσαίας τάξης που έχει επενδύσει τα πάντα στην μικροιδιοκτησία, αναδιπλώνονται σε εθνικά και πατριωτικά σχήματα προσπαθώντας να περισώσουν τα κεκτημένα τους. Σε αυτή τη λογική κινείται και ένα μάλλον μεγάλο μέρος του κόσμου της αριστεράς, όχι μόνο του κοινοβουλίου αλλά και παραδοσιακά πιο ριζοσπαστικών χώρων. Στην ίδια λογική κινούνται και κάποιες τοποθετήσεις στην ελληνική μπλογκόσφαιρα με αφορμή και τις διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα, περί ”προστασίας του συντάγματος από τους πολίτες”, περί”αριστοκρατίας” και άλλα τέτοια “αρχαιοελληνικά”.
Μη μπορώντας να αποδεσμευτεί από τις αστικές της επιλογές σε επίπεδο στρατηγικής αλλά και νιώθοντας υποχρεωμένη στο μεγαλύτερο μέρος της βάσης της, εξίσου αστικοποιημένο, η αριστερά -και για να είμαι ποιο ακριβής, το μεγαλύτερο μέρος των ηγεσιών της- φαίνεται να μην έχει οποιαδήποτε πρόταση πέρα αυτής ενός αστικού κράτους με διακυβέρνηση τύπου ΑΚΕΛ, ή μιας διάσωσης του καπιταλισμού εντός των συνόρων με όρους κοινωνικοποίησης τύπου Τσάβες.
Σε αυτές τις επιλογές τα εθνικά και πατριωτικά σχήματα είναι απαραίτητα μιας και η αριστερά για δεκαετίες πόνταρε στο brand name του προστάτη της πατρίδας, έχοντας ως στρατηγική επιλογή  την αστική νομιμότητα. Έτσι μεταμορφώθηκε σε εκφραστή μιας αστικοποίησης που δεν θα μπορούσε κανείς και ποτέ να χαρακτηρίσει επαναστατική. Έχοντας αφαιρέσει από το λόγο της και τις πράξεις της την έννοια της κοινωνικής επανάστασης, βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον “αριστερό” πατριωτικό, και πολλές φορές εθνικό λόγο, ως την απαραίτητη κοινωνική κόλλα που θα τη φέρει σε καλύτερη θέση στους εκλογικούς συσχετισμούς, μη μπορώντας όμως να κρύψει την δυσφορία και το μούδιασμα της σε πολιτικά πυροτεχνήματα γραφικών και φασιστών όπως η Σπίθα του Θεοδωράκη.
Δυστυχώς, όπως έμαθε πολύ πικρά μετά τον Εμφύλιο, το brand name της πατρίδας και του Έθνους το έχουν οι μαχαιροβγάλτες της Πατησίων και του Αγ.Παντελεήμονα, και οι lite εθνικοσοσιαλιστές του ΛΑΟΣ.
Το ζητούμενο της κοινωνικής επανάστασης, της αυτό-οργάνωσης της κοινωνίας στους τόπους παραγωγής και στις γειτονιές, είναι ανοιχτό όσο ποτέ άλλοτε αλλά και μακρινό ταυτοχρόνως, όσο περιμένουμε εθνοσωτήρες και ηθικά αφεντικά με κοινωνικές ευαισθησίες.
risinggalaxy


http://parallhlografos.wordpress.com/2011/09/12/%CE%BC%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%AE/


ΠΡΕΖΑ TV
12-9-2011