Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξουν προς το καλύτερο τον ρου της αμερικανικής και παγκόσμιας Ιστορίας και έτσι να επαναποκτήσουν το σεβασμό της διεθνούς κοινότητας και να απαλύνουν την πικρία από τη μέχρι τότε απαράδεκτη συμπεριφορά τους στα παγκοσμίως δρώμενα. Αλλά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να κλοτσήσουν την «καρδάρα» με όλο το γάλα μέσα...
Η ευκαιρία ήλθε μέσα από τα τραγικά και σοκαριστικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου που, σε μια ασυνήθιστη επίδειξη συμπαράστασης, έκαναν τη διεθνή κοινότητα ν' ανακράξει πως «είμαστε όλοι Αμερικανοί»...
Με την ευκαιρία της 10ης επετείου, κοιτάζοντας πίσω είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς -αυτό που φάνηκε προς στιγμήν- ότι τα γεγονότα της τραγικής εκείνης ημέρας αποτελούσαν πράγματι μία από τις πλέον καθοριστικές στιγμές στην ιστορία του νέου κόσμου.
Θα είχε πάρει άλλη τροπή ο ρους της Ιστορίας αν είχε αλλάξει η αμερικανική πολιτική και συμπεριφορά, αλλά αυτή δεν άλλαξε, τουναντίον, η 11η Σεπτεμβρίου χρησιμοποιήθηκε για να προωθηθεί και να εδραιωθεί η ατζέντα των κυβερνώντων της εποχής.
Ετσι, σύντομα η Αγρια Δύση μπήκε στη ζωή μας...
«Ζωντανό ή νεκρό» ήθελε ο Μπους ο νεότερος τον Οσάμα μπιν Λάντεν, και άρχισε ένα άγριο κυνηγητό που διήρκεσε για χρόνια για τον εντοπισμό του και την εξολόθρευσή του, έως ότου αυτό επιτεύχθηκε στη 10η σχεδόν επέτειο των γεγονότων. Τυχαίο; Αμφίβολο αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί ήξεραν όλα αυτά τα χρόνια τις κινήσεις του ηγέτη της Αλ Κάιντα, αλλά προτιμούσαν να τον... «κυνηγούν» για να 'χουν κάποιο στόχο και να δικαιολογούν μέσα από φοβικά σύνδρομα τις πολιτικές τους και τους σχεδιασμούς τους...
Πριν από 10 χρόνια μπήκε επίσης η τρομοκρατία σαν ένα «Θέμα» στη διεθνή ατζέντα που χρειαζόταν αντιμετώπιση, και εφευρέθηκαν αφηρημένες έννοιες του τύπου «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που επέτρεπαν πλήθος αυθαιρεσιών, που άλλοτε χρησιμοποιήθηκαν προεκλογικά στην Αμερική για την εξυπηρέτηση του Μπους και της παρέας του και άλλοτε στο εξωτερικό για τη δημιουργία νέων συμμαχιών και ανακατάταξη υφιστάμενων για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων.
Μέσα από τη σύμπνοια και την ομοψυχία που επιδείχθηκε στην Αμερική αλλά και την παγκόσμια κοινότητα τη 12η Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς, θα περίμενε κανείς πως οι Αμερικανοί ηγέτες θα έβλεπαν τα τραγικά γεγονότα σαν μια ευκαιρία για να θέσουν ισχυρότερες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές βάσεις, που θα απέτρεπαν τη χώρα από τη σημερινή της οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση και κατάπτωση.
Υλοποιώντας την «ατζέντα»
Τουναντίον, οι ηγέτες της είδαν από μια άλλη ευκαιριακή διάσταση τα γεγονότα για να προχωρήσουν στην υλοποίηση μιας ιδιωτικοποιημένης ατζέντας που ήταν συνονθύλευμα απόψεων νεο-συντηρητικών ιδεολόγων και παντός είδους εμπόρων ευκαιρίας, τηλεκατευθυνόμενων απάντων από την αόρατη κυβέρνηση της αμυντικής βιομηχανίας.
Η ευθύνη φυσικά βαρύνει την κυβέρνηση Μπους, η οποία «πακετάρισε» την 11η Σεπτεμβρίου κατά τρόπο που για μια 10ετία τώρα όλες οι αμερικανικές αποφάσεις εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής φέρουν τη σφραγίδα και την επιρροή εκείνης ακριβώς της εποχής.
Η έντονα προβληθείσα αντίληψη πως οι τρομοκράτες χτύπησαν τα αμερικανικά, και κατ' επέκταση δυτικά, ιδεώδη ήταν το «περιτύλιγμα» για την άνευ πολλών αντιρρήσεων τεκμηρίωση του δικαιώματος των Ηνωμένων Πολιτειών να πράττουν κατά το δοκούν και άνευ εσωτερικών ή παγκοσμίων ελέγχων για την υλοποίηση των σχεδίων τους. Οσοι Ευρωπαίοι ηγέτες έθεσαν εν αμφιβόλω τις αμερικανικές προθέσεις έγιναν εχθροί της Ουάσιγκτον.
Ετσι, σύντομα μετά τη 11η Σεπτεμβρίου, ήλθαν το Αφγανιστάν πρώτα και μετά το Ιράκ.
Το Αφγανιστάν ήταν η άμεση και εύσχημη αμερικανική στρατιωτική αντίδραση που είχε τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας, αλλά σύντομα, μιας και ήταν καταδικασμένη στην αποτυχία, εγκαταλείφθηκε και η προσοχή των Αμερικανών εστράφη στον παλιό ...«γνώριμό» τους, τον Σαντάμ Χουσεΐν, με τον οποίο είχαν ανέκαθεν πάρε-δώσε και ούτως ή άλλως ήταν εύκολος στόχος.
Το Ιράκ ήταν κατά βάση η προτεραιότητα της κυβέρνησης Μπους και η 11η Σεπτεμβρίου αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι των Αμερικανών, οι οποίοι σχεδίαζαν την επίθεσή τους εκεί πολύ πριν από τα τραγικά γεγονότα εκείνης της ημέρας και, ως απεδείχθη, οι επιθέσεις της Αλ Κάιντα καθυστέρησαν μεν τα σχέδιά τους, αλλά έφτιαξαν ένα ...«καλύτερο» περιβάλλον που ήταν εξαιρετικά πρόσφορο στην υλοποίηση των σχεδίων τους.
Ετσι, κατασκευάστηκαν «αποδείξεις» ενοχής του Σαντάμ Χουσεΐν στην παρασκευή πυρηνικών όπλων, για τις οποίες ακόμη και σήμερα ντρέπεται ο τότε Αμερικανός ΥΠΕΞ Κόλιν Πάουελ, ο οποίος παρασυρμένος από την ομάδα των Τσέινι-Ράμσφελντ αναγκάστηκε να τις παρουσιάσει στον ΟΗΕ ενώπιον μιας έκπληκτης και προβληματισμένης διεθνούς κοινότητας για τη γνησιότητά τους.
Οι τότε επιτελείς του Λευκού Οίκου ταύτισαν πολύ έξυπνα τον Σαντάμ Χουσεΐν με τον Οσάμα μπιν Λάντεν και με τη δέουσα προπαγάνδα, σε μια κοινή γνώμη που αναζητούσε απεγνωσμένα ευθύνες για την πληγωμένη της περηφάνια, κατάφεραν να πείσουν ότι ο Σαντάμ ήταν πίσω από τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους και στο Πεντάγωνο.
«Μαζί μας ή εναντίον μας»
Με την καπηλεία του πατριωτισμού του μέσου Αμερικανού κατάφεραν να συνεχίσουν ανενόχλητοι το σχεδιασμό τους, ελέγχοντας τις εξελίξεις μέσα από το σκεπτικό της αρχαιοελληνικής ρήσης πως «αν δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας» και αυτό χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στο διεθνές περιβάλλον από το επιτελείο Μπους. Ενώ, παράλληλα, με τηλεοπτικά κινδυνολογικά σποτάκια πέτυχαν το «μάντρωμα» της κοινής γνώμης, κολλώντας παράλληλα την ετικέτα του αιρετικού στους αντιπάλους του Μπους, που και οι ίδιοι κάτω από αυτές τις συνθήκες αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν σκληρότερη ρητορεία.
Σε όλα αυτά συνέβαλαν και τηλεοπτικά Μέσα Ενημέρωσης, που άλλα εξ αυτών υποκινούμενα από ιδεολογικά κίνητρα (FOX), άλλα από αμυντικά συμφέροντα των μητρικών τους εταιρειών (NBC με μητρική την GE, που παίρνει αμυντικά συμβόλαια από το Πεντάγωνο) και άλλα από ανάγκες τηλεθέασης (CNN), ανέδυαν μια εντελώς συγκεχυμένη εικόνα στο μέσο Αμερικανό, που ήταν «μπερδεμένος» μέσα στη συγκινησιακή του ψυχολογία, η οποία ενισχυόταν καθημερινά με προπαγανδιστικές ενέσεις τρομολαγνείας.
Οι ηγέτες τους για τους ίδιους ιδεολογικούς και εμπορικούς λόγους άφηναν να αιωρούνται εντυπώσεις ακόμη και περί υπαρξιακής απειλής της Αμερικής, που ουδεμία βάση είχαν στην πραγματικότητα. Ηταν μια εντύπωση που για ευνόητους λόγους θέλησε κατ' αρχήν να περάσει η Αλ Κάιντα στα μηνύματά της για να προκαλέσει φοβικά σύνδρομα στους Αμερικανούς. Αλλά, κατά μια ειρωνική συγκυρία, την «άρπαξε» την ιδέα το επιτελείο Μπους, που «έχτισε» για πολλά χρόνια πάνω σ' αυτή την εντύπωση τις πολιτικές του με το «μότο» πως η χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα.
Οποτε, στην καθημερινή του ζωή ο μέσος Αμερικανός ξεκινούσε εκ των πραγμάτων από μια «αφετηρία φόβου» και όλες οι αποφάσεις του -κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές- ήταν χρωματισμένες ανάλογα και εκ του... ασφαλούς από τις υποτιθέμενες απειλές εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ, που ήταν επιεικώς υπερβολικές και αδικαιολόγητες και που, εν πολλοίς, θύμιζαν κατά έμπειρους ιστορικούς, την εποχή του μακαρθισμού.
Ατυχώς, η 11η Σεπτεμβρίου χρησιμοποιήθηκε και για επαναπροσδιορισμό πτυχών της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά τρόπο που ενίσχυσαν τις εντάσεις στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την, κατά Ράμσφελντ, «παλαιά Ευρώπη», ιδιαίτερα μετά τη συνειδητοποίηση εκ μέρους της δεύτερης των βαθύτερων κινήτρων του επιτελείου Μπους που ήθελαν τους Ευρωπαίους σαν «άλλοθι» στους σχεδιασμούς τους (σ.σ. Η Ελλάδα «δοκίμασε» τους καρπούς της νέας αυτής πραγματικότητας με την αμερικανική αναγνώριση της προς Βορράν γείτονος με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».)
Τώρα, 10 χρόνια μετά, εύλογα εγείρονται ερωτήματα για τις χαμένες ευκαιρίες που ένα τραγικό γεγονός σαν αυτό της 11ης Σεπτεμβρίου πρόσφερε για να σωθεί η ψυχή της αμερικανικής δημοκρατίας και διαπιστώνεται πως, δυστυχώς, αυτές θυσιάστηκαν στο βωμό φτηνών πολιτικών και οικονομικών κινήτρων των ηγετών της που, πέραν άλλων, καταστρατήγησαν τις συνταγματικές τους εξουσίες και έφτασαν να παρακολουθούν τις τηλεφωνικές συνομιλίες μεγάλης μερίδας των συμπολιτών τους για λόγους υποτίθεται εθνικής ασφάλειας.
Και η υποτιθέμενη σοβαρή απειλή της Αλ Κάιντα; Ανύπαρκτη, όπως ανύπαρκτη ως προς τη σοβαρότητά της υπήρξε όλη αυτή τη 10ετία, και μόνο στα «βιβλία» υπαρκτή για λόγους καθαρά «αξιοποίησής» της για τους καταγραφέντες εδώ λόγους. Σίγουρα, δε, ανίκανη να προκαλέσει σοβαρά χτυπήματα υπαρξιακής φύσεως στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μόνο σίγουρο, ιστορικά, είναι ότι άλλαξε άρδην ο τρόπος ζωής των Αμερικανών και πολλών άλλων με πρόσχημα την Αλ Κάιντα...
Του Δ. Π. ΔΗΜΑ
dpdimas29@gmail.com
ΠΡΕΖΑ TV
10-9-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου