Η εγκύκλιος που πάγωσε το αίμα χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, έφτασε. Θέμα της: «Πλεονάζον προσωπικό και εργασιακή εφεδρεία». Αποδέκτες, οι χιλιάδες εργαζόμενοι σε 151 φορείς του Δημοσίου.Σίγουρα η εγκύκλιος τους «γλυκαίνει το χάπι» χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «να αναζητηθεί το "τυχόν" πλεονάζον προσωπικό». Πουθενά όμως δεν λέει αυτό που είπαν στην «Ε» όλοι οι εργαζόμενοι από τους παραπάνω φορείς: ότι η εργασιακή εφεδρεία είναι «προθάλαμος της απόλυσης» ή «έμεση απόλυση».
Τέλος, πως πίσω από το 10% των εργαζομένων που, σύμφωνα με την εγκύκλιο πάνε σε εφεδρεία, βρίσκονται άνθρωποι με οικογένεια και υποχρεώσεις, και κανείς τους, όπως είπαν σχεδόν όλοι, δεν θέλει να υπακούσει στο «νόμο της ζούγκλας» που είναι αναπόφευκτο ότι θα οδηγηθούν. «Είμαι πιο χρήσιμος από τον συνάδελφό μου; Τι να κάνω για να μείνω εγώ και όχι αυτός;». Εξι εργαζόμενοι σε αυτούς τους φορείς μιλούν στην «Ε».
Μιχάλης Κότσιρας, 40 ετών, εργαζόμενος στην υπηρεσία εκπαίδευσης της Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας (ΑΜΕΛ). Τουλάχιστον μέχρι σήμερα, γιατί «αύριο δεν ξέρω πού θα βρεθώ». Με ένα παιδί δέκα μηνών, τη γυναίκα του έγκυο στον έκτο μήνα και μειώσεις στο μισθό του από πέρσι, «άνω του 40%», ακούει για εργασιακή εφεδρεία και σκέφτεται: «Βλέπεις τον διπλανό συνάδελφό σου και σκέφτεσαι: Είμαι πιο χρήσιμος από αυτόν; Αυτή όμως είναι η αλήθεια. Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας».
Κάτι τέτοιο προκύπτει και από την «έξτρα πόλωση», όπως λέει, μεταξύ των εργαζομένων. Αλλοι πάλι βρίσκονται σε χειρότερη θέση. «Αλλον τον έχει πιάσει η καρδιά του, άλλος με μίνι εγκεφαλικό και πάει λέγοντας. Και κανείς δεν εξαιρείται από τα αντεργατικά μέτρα. Υπάρχει εκνευρισμός στο εργασιακό περιβάλλον. Εκρήξεις θυμού, εκνευρισμός και ατονία. Προσπαθούμε όμως να κρατάμε τη σκέψη μας συγκροτημένη».
Παρ' όλο που «ψυχολογικά, ήδη δεν αντέχω», σαν πατέρας και οικογενειάρχης λέει πως με «όποια μέσα διαθέτει κανείς, πρέπει να εφοδιάσει τα παιδιά του, να πάνε έξω, εκεί που υπάρχει εργασία». Αυτό που τον ανησυχεί περισσότερο είναι τα παιδιά του, «πώς θα καλύψω τις ανάγκες τους και πώς θα αντεπεξέλθουμε στα έξοδά τους».
Κατερίνα Παρδάλη, εργαζόμενη ως δημοσιογράφος στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) επί 22,5 χρόνια. Τώρα, όμως, έφτασε εκεί ένα χαρτί, μια εγκύκλιος που «μας γνωστοποιεί πως, κατ' αρχήν, το 10% του συνόλου των εργαζομένων πρέπει να φύγει σε λιγότερο από ένα μήνα, μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου, καθώς και να δοθεί η λίστα με τα ονόματα που πρέπει να αποχωρήσουν».
Επίσης, θυμίζει πως από την πρώτη εβδομάδα του Μνημονίου, κόπηκαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ όλα τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας, ενώ μέσα σε 1,5 χρόνο έχουν μειωθεί οι μισθοί τους σε ποσοστό από 40% έως 50%. «Και αυτό είναι μόνον η αρχή» συνεχίζει. «Το τι μέλλει γενέσθαι, είναι αμφίβολο. Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά που δεν θα τους βγαίνει ο λογαριασμός, θα μας λένε εργασιακή εφεδρεία. Στην ουσία απολύσεις».
Οπως λέει, παρά την ενότητα και το ψήφισμα των εργαζομένων στο οποίο «ομόφωνα απορρίπτουμε την εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών περί εργασιακής εφεδρείας ως απαράδεκτη, εργασιακά επιζήμια και ανιστόρητη για το ρόλο του εθνικού πρακτορείου», το κλίμα δεν παύει να είναι άσχημο. «Υπάρχει φοβερή αγωνία και όλοι ρωτάνε τι θα γίνει αύριο. Κάποιοι κατάλαβαν ότι δεν τους σώζει ούτε το βαμμένο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ που έχουν».
Τέλος, «εγώ, έπειτα από 23 χρόνια δουλειάς, στις διακοπές μου γύρισα πίσω, εκεί που πήγαινα σαν φοιτήτρια, όταν δεν είχα δουλειά και λεφτά. Να κάνω κάμπινγκ. Καλό είναι το κάμπινγκ, αλλά μόνο όταν το επιλέγεις».
Γιώργος Αντωνιάδης, 49 ετών, μηχανικός σκηνής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων και πατέρας τριών παιδιών. «Μόνο για τα παιδιά μας υπάρχουμε». Στο θέατρο, όπως λέει, «όλοι σκεφτόμαστε τη θέση του εφέδρου που δεν είναι τίποτε άλλο από προθάλαμος της απόλυσης. Με όλους τους συναδέλφους τις ίδιες σκέψεις κάνουμε. Τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει με τη δουλειά, με τις οικογένειες, τα δάνεια, τα έξοδα. Θα οδηγηθούμε στο να μην πληρώνουμε, όχι επειδή δεν θέλουμε, αλλά επειδή δεν μπορούμε. Στο μυαλό μας μόνο μαύρες σκέψεις υπάρχουν. Δεν μπορείς να κοιτάξεις το μέλλον και να είσαι αισιόδοξος. Η αισιοδοξία πλέον υπάρχει μόνο όταν αναπολείς στο παρελθόν. Και να μου λέει μετά εμένα ο Πάγκαλος ότι μαζί τα φάγαμε. Εγώ έτρωγα σαρδέλες με φέτα και αυτός αστακούς. Με τη διαφορά ότι τώρα, εγώ θα πληρώσω τον λογαριασμό του. Κάποτε η Ελλάδα ήταν παράδεισος. Οχι απαραίτητα οικονομικός, αλλά παράδεισος. Σήμερα, ο φόβος, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, τα άλλαξε όλα.
Μέλλον δεν υπάρχει, έχουν φτάσει τους ανθρώπους σε απόγνωση, στο χείλος του γκρεμού, και αυτοί βγαίνουν στα μπαλκόνια με το ίδιο χθεσινό χαμόγελο. Καλύτερα να πηδήξουμε μόνοι μας και να αρχίσουμε μετά μόνοι μας από το μηδέν. Ούτε με Αμερικανόφερτους, ούτε με κολεγιόπαιδα από το Χάρβαρντ».
Αφεντουλίδης Μάνθος, 46 ετών, εργαζόμενος στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης επί 27 χρόνια, πρόεδρος των εργαζομένων και πατέρας ενός παιδιού δέκα ετών. «Βρίσκομαι σε φοβερή εργασιακή ανασφάλεια. Η δουλειά μου είναι ο μόνος πόρος που έχω. Η ΔΕΘ είναι μια εταιρεία κερδοφόρα. Μια εταιρεία που δεν επιχορηγείται και δεν βγάζει δραχμή από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι μισθοί μας είναι λογικοί και η εταιρεία είναι οικονομικά αυτάρκης. Είναι ανεπίτρεπτο, έως παράλογο, μια εταιρεία με αυτά τα δεδομένα να εξαναγκάζεται να απολύσει ή να περιορίσει το προσωπικό της. Το κλίμα εδώ είναι βαρύ», λέει.
«Ολοι έχουν οικογένειες, παιδιά, υποχρεώσεις και δάνεια. Ολα μαζί έχουν δημιουργήσει σε όλους τεράστια ανασφάλεια. Εχω περιορίσει όλες μου τις ανάγκες στα απολύτως βασικά. Φαγητό, έξοδα για το παιδί και τις υποχρεώσεις μου προς τις τράπεζες. Δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω άλλο. Τόσο εγώ όσο και αρκετοί συνάδελφοί μου. Δεν έχω περιθώρια όταν παίρνω 1.300 ευρώ τον μήνα. Είμαστε ήδη στα όριά μας. Δεν έχουμε πλεονάζοντες, ό,τι βγάζουμε το δουλεύουμε».
Ελένη Παπαστάμου, 57 ετών, αρχιτέκνων και εργαζόμενη εδώ και 30 χρόνια στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ). Εκτιμά ότι «η εργασιακή εφεδρεία θα έχει αρνητικές επιπτώσεις τόσο στους ίδιους τους εργαζομένους που θα κριθούν ως πλεονάζον προσωπικό, όσο και στη χώρα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από παραγωγή, με την εργασιακή εφεδρεία μειώνεται η παραγωγική της δύναμη και αυξάνεται η ανεργία».
«Ο ΟΣΚ είναι παραγωγικότατος οργανισμός. Από το 1962, που δημιουργήθηκε, μέχρι σήμερα έχουμε κατασκευάσει σχολεία παντού, σε όλη τη χώρα. Είναι δυνατόν, λοιπόν, από έναν τέτοιο οργανισμό να στερείς προσωπικό; Εγώ σε ένα χρόνο θα έχω θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, οπότε μπορεί να είμαι και εγώ στη λίστα με όσους κριθούν ως πλεονάζον προσωπικό και θα τεθούν σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας. Είμαι εν αναμονή, ό,τι και να γίνει θα το αντιμετωπίσω με ψυχραιμία», λέει.
Μπορεί η κ. Παπαστάμου να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την κατάσταση, ωστόσο, η 53χρονη Φωτεινή Παππά, η οποία εργάζεται εδώ και 26 χρόνια στον Ελληνικό Οργανισμό Μικρών και Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ), βρίσκεται σε απόγνωση: «Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από την αγωνία μου, η πίεσή μου έχει πάει στο 20. Με το μισθό μου και τη σύνταξη του συζύγου μου ζούμε εννέα άνθρωποι: εκτός από τον άνδρα μου και εμένα, οι δύο κόρες μου και οι γαμπροί μου, που όλοι είναι άνεργοι, και τα τρία εγγόνια μου. Ο σύζυγός μου είναι κατά 95% τυφλός, που σημαίνει ότι έχει ανάγκη από συνεχή φροντίδα».
Η κ. Παππά εργάζεται ως εκπαιδεύτρια στο ταπητουργικό εργαστήριο του ΕΟΜΜΕΧ που βρίσκεται στο χωριό Κλειδί Αρτας: «Το χωριό απέχει 35 χιλιόμετρα από την Αρτα όπου μένω. Κάνω καθημερινά 70 χλμ. για να πάω και να επιστρέψω από τη δουλειά μου, ξοδεύω ημερησίως 15 ευρώ σε βενζίνη. Εγινε μείωση του μισθού μου και τώρα το πιθανότερο είναι να είμαι στη λίστα με το πλεονάζον προσωπικό γιατί είμαι "ΣΕ", δηλαδή Στοιχειώδους Εκπαίδευσης εργαζόμενη. Μπορεί να μην είμαι σπουδαγμένη, αλλά το ότι μαθαίνω την τέχνη της ταπητουργίας σε γυναίκες ενός χωριού όπου οι δυνατότητες που τους προσφέρονται είναι ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες, δεν κάνει τη δουλειά μου σημαντική;».
Των ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΡΕΖΑ TV
14-9-2011
Τέλος, πως πίσω από το 10% των εργαζομένων που, σύμφωνα με την εγκύκλιο πάνε σε εφεδρεία, βρίσκονται άνθρωποι με οικογένεια και υποχρεώσεις, και κανείς τους, όπως είπαν σχεδόν όλοι, δεν θέλει να υπακούσει στο «νόμο της ζούγκλας» που είναι αναπόφευκτο ότι θα οδηγηθούν. «Είμαι πιο χρήσιμος από τον συνάδελφό μου; Τι να κάνω για να μείνω εγώ και όχι αυτός;». Εξι εργαζόμενοι σε αυτούς τους φορείς μιλούν στην «Ε».
Μιχάλης Κότσιρας, 40 ετών, εργαζόμενος στην υπηρεσία εκπαίδευσης της Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας (ΑΜΕΛ). Τουλάχιστον μέχρι σήμερα, γιατί «αύριο δεν ξέρω πού θα βρεθώ». Με ένα παιδί δέκα μηνών, τη γυναίκα του έγκυο στον έκτο μήνα και μειώσεις στο μισθό του από πέρσι, «άνω του 40%», ακούει για εργασιακή εφεδρεία και σκέφτεται: «Βλέπεις τον διπλανό συνάδελφό σου και σκέφτεσαι: Είμαι πιο χρήσιμος από αυτόν; Αυτή όμως είναι η αλήθεια. Αυτός είναι ο νόμος της ζούγκλας».
Κάτι τέτοιο προκύπτει και από την «έξτρα πόλωση», όπως λέει, μεταξύ των εργαζομένων. Αλλοι πάλι βρίσκονται σε χειρότερη θέση. «Αλλον τον έχει πιάσει η καρδιά του, άλλος με μίνι εγκεφαλικό και πάει λέγοντας. Και κανείς δεν εξαιρείται από τα αντεργατικά μέτρα. Υπάρχει εκνευρισμός στο εργασιακό περιβάλλον. Εκρήξεις θυμού, εκνευρισμός και ατονία. Προσπαθούμε όμως να κρατάμε τη σκέψη μας συγκροτημένη».
Παρ' όλο που «ψυχολογικά, ήδη δεν αντέχω», σαν πατέρας και οικογενειάρχης λέει πως με «όποια μέσα διαθέτει κανείς, πρέπει να εφοδιάσει τα παιδιά του, να πάνε έξω, εκεί που υπάρχει εργασία». Αυτό που τον ανησυχεί περισσότερο είναι τα παιδιά του, «πώς θα καλύψω τις ανάγκες τους και πώς θα αντεπεξέλθουμε στα έξοδά τους».
Κατερίνα Παρδάλη, εργαζόμενη ως δημοσιογράφος στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ) επί 22,5 χρόνια. Τώρα, όμως, έφτασε εκεί ένα χαρτί, μια εγκύκλιος που «μας γνωστοποιεί πως, κατ' αρχήν, το 10% του συνόλου των εργαζομένων πρέπει να φύγει σε λιγότερο από ένα μήνα, μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου, καθώς και να δοθεί η λίστα με τα ονόματα που πρέπει να αποχωρήσουν».
Επίσης, θυμίζει πως από την πρώτη εβδομάδα του Μνημονίου, κόπηκαν στο ΑΠΕ-ΜΠΕ όλα τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα αδείας, ενώ μέσα σε 1,5 χρόνο έχουν μειωθεί οι μισθοί τους σε ποσοστό από 40% έως 50%. «Και αυτό είναι μόνον η αρχή» συνεχίζει. «Το τι μέλλει γενέσθαι, είναι αμφίβολο. Το σίγουρο είναι πως κάθε φορά που δεν θα τους βγαίνει ο λογαριασμός, θα μας λένε εργασιακή εφεδρεία. Στην ουσία απολύσεις».
Οπως λέει, παρά την ενότητα και το ψήφισμα των εργαζομένων στο οποίο «ομόφωνα απορρίπτουμε την εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών περί εργασιακής εφεδρείας ως απαράδεκτη, εργασιακά επιζήμια και ανιστόρητη για το ρόλο του εθνικού πρακτορείου», το κλίμα δεν παύει να είναι άσχημο. «Υπάρχει φοβερή αγωνία και όλοι ρωτάνε τι θα γίνει αύριο. Κάποιοι κατάλαβαν ότι δεν τους σώζει ούτε το βαμμένο πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ που έχουν».
Τέλος, «εγώ, έπειτα από 23 χρόνια δουλειάς, στις διακοπές μου γύρισα πίσω, εκεί που πήγαινα σαν φοιτήτρια, όταν δεν είχα δουλειά και λεφτά. Να κάνω κάμπινγκ. Καλό είναι το κάμπινγκ, αλλά μόνο όταν το επιλέγεις».
Γιώργος Αντωνιάδης, 49 ετών, μηχανικός σκηνής στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων και πατέρας τριών παιδιών. «Μόνο για τα παιδιά μας υπάρχουμε». Στο θέατρο, όπως λέει, «όλοι σκεφτόμαστε τη θέση του εφέδρου που δεν είναι τίποτε άλλο από προθάλαμος της απόλυσης. Με όλους τους συναδέλφους τις ίδιες σκέψεις κάνουμε. Τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει με τη δουλειά, με τις οικογένειες, τα δάνεια, τα έξοδα. Θα οδηγηθούμε στο να μην πληρώνουμε, όχι επειδή δεν θέλουμε, αλλά επειδή δεν μπορούμε. Στο μυαλό μας μόνο μαύρες σκέψεις υπάρχουν. Δεν μπορείς να κοιτάξεις το μέλλον και να είσαι αισιόδοξος. Η αισιοδοξία πλέον υπάρχει μόνο όταν αναπολείς στο παρελθόν. Και να μου λέει μετά εμένα ο Πάγκαλος ότι μαζί τα φάγαμε. Εγώ έτρωγα σαρδέλες με φέτα και αυτός αστακούς. Με τη διαφορά ότι τώρα, εγώ θα πληρώσω τον λογαριασμό του. Κάποτε η Ελλάδα ήταν παράδεισος. Οχι απαραίτητα οικονομικός, αλλά παράδεισος. Σήμερα, ο φόβος, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, τα άλλαξε όλα.
Μέλλον δεν υπάρχει, έχουν φτάσει τους ανθρώπους σε απόγνωση, στο χείλος του γκρεμού, και αυτοί βγαίνουν στα μπαλκόνια με το ίδιο χθεσινό χαμόγελο. Καλύτερα να πηδήξουμε μόνοι μας και να αρχίσουμε μετά μόνοι μας από το μηδέν. Ούτε με Αμερικανόφερτους, ούτε με κολεγιόπαιδα από το Χάρβαρντ».
Αφεντουλίδης Μάνθος, 46 ετών, εργαζόμενος στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης επί 27 χρόνια, πρόεδρος των εργαζομένων και πατέρας ενός παιδιού δέκα ετών. «Βρίσκομαι σε φοβερή εργασιακή ανασφάλεια. Η δουλειά μου είναι ο μόνος πόρος που έχω. Η ΔΕΘ είναι μια εταιρεία κερδοφόρα. Μια εταιρεία που δεν επιχορηγείται και δεν βγάζει δραχμή από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι μισθοί μας είναι λογικοί και η εταιρεία είναι οικονομικά αυτάρκης. Είναι ανεπίτρεπτο, έως παράλογο, μια εταιρεία με αυτά τα δεδομένα να εξαναγκάζεται να απολύσει ή να περιορίσει το προσωπικό της. Το κλίμα εδώ είναι βαρύ», λέει.
«Ολοι έχουν οικογένειες, παιδιά, υποχρεώσεις και δάνεια. Ολα μαζί έχουν δημιουργήσει σε όλους τεράστια ανασφάλεια. Εχω περιορίσει όλες μου τις ανάγκες στα απολύτως βασικά. Φαγητό, έξοδα για το παιδί και τις υποχρεώσεις μου προς τις τράπεζες. Δεν νομίζω ότι μπορώ να αντέξω άλλο. Τόσο εγώ όσο και αρκετοί συνάδελφοί μου. Δεν έχω περιθώρια όταν παίρνω 1.300 ευρώ τον μήνα. Είμαστε ήδη στα όριά μας. Δεν έχουμε πλεονάζοντες, ό,τι βγάζουμε το δουλεύουμε».
Ελένη Παπαστάμου, 57 ετών, αρχιτέκνων και εργαζόμενη εδώ και 30 χρόνια στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ). Εκτιμά ότι «η εργασιακή εφεδρεία θα έχει αρνητικές επιπτώσεις τόσο στους ίδιους τους εργαζομένους που θα κριθούν ως πλεονάζον προσωπικό, όσο και στη χώρα. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από παραγωγή, με την εργασιακή εφεδρεία μειώνεται η παραγωγική της δύναμη και αυξάνεται η ανεργία».
«Ο ΟΣΚ είναι παραγωγικότατος οργανισμός. Από το 1962, που δημιουργήθηκε, μέχρι σήμερα έχουμε κατασκευάσει σχολεία παντού, σε όλη τη χώρα. Είναι δυνατόν, λοιπόν, από έναν τέτοιο οργανισμό να στερείς προσωπικό; Εγώ σε ένα χρόνο θα έχω θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, οπότε μπορεί να είμαι και εγώ στη λίστα με όσους κριθούν ως πλεονάζον προσωπικό και θα τεθούν σε καθεστώς εργασιακής εφεδρείας. Είμαι εν αναμονή, ό,τι και να γίνει θα το αντιμετωπίσω με ψυχραιμία», λέει.
Μπορεί η κ. Παπαστάμου να αντιμετωπίζει με ψυχραιμία την κατάσταση, ωστόσο, η 53χρονη Φωτεινή Παππά, η οποία εργάζεται εδώ και 26 χρόνια στον Ελληνικό Οργανισμό Μικρών και Μεσαίων Επιχειρήσεων και Χειροτεχνίας (ΕΟΜΜΕΧ), βρίσκεται σε απόγνωση: «Δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ από την αγωνία μου, η πίεσή μου έχει πάει στο 20. Με το μισθό μου και τη σύνταξη του συζύγου μου ζούμε εννέα άνθρωποι: εκτός από τον άνδρα μου και εμένα, οι δύο κόρες μου και οι γαμπροί μου, που όλοι είναι άνεργοι, και τα τρία εγγόνια μου. Ο σύζυγός μου είναι κατά 95% τυφλός, που σημαίνει ότι έχει ανάγκη από συνεχή φροντίδα».
Η κ. Παππά εργάζεται ως εκπαιδεύτρια στο ταπητουργικό εργαστήριο του ΕΟΜΜΕΧ που βρίσκεται στο χωριό Κλειδί Αρτας: «Το χωριό απέχει 35 χιλιόμετρα από την Αρτα όπου μένω. Κάνω καθημερινά 70 χλμ. για να πάω και να επιστρέψω από τη δουλειά μου, ξοδεύω ημερησίως 15 ευρώ σε βενζίνη. Εγινε μείωση του μισθού μου και τώρα το πιθανότερο είναι να είμαι στη λίστα με το πλεονάζον προσωπικό γιατί είμαι "ΣΕ", δηλαδή Στοιχειώδους Εκπαίδευσης εργαζόμενη. Μπορεί να μην είμαι σπουδαγμένη, αλλά το ότι μαθαίνω την τέχνη της ταπητουργίας σε γυναίκες ενός χωριού όπου οι δυνατότητες που τους προσφέρονται είναι ελάχιστες, σχεδόν ανύπαρκτες, δεν κάνει τη δουλειά μου σημαντική;».
Των ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ - ΝΑΥΣΙΚΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΙΔΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
ΠΡΕΖΑ TV
14-9-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου