ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΟΗΕ ΣΑΝ ΜΙΑ ΝΙΚΗ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ...

Ο Σεπτέμβριος ήταν πάντα σημαδιακός για τους Παλαιστινίους: το 1970 με τον «Μαύρο Σεπτέμβρη» στην Ιορδανία ή το 1982 με τη σφαγή σε Σάμπρα και Σατίλα, το 1993 με τις Συμφωνίες του Οσλο και τώρα, το 2011, με την ομιλία του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς στον ΟΗΕ.Την ημέρα της ομιλίας, σε όλες τις πόλεις της Δυτικής Οχθης είχαν στηθεί οθόνες, είχαν οργανωθεί παραστάσεις Ντάμπκε (παλαιστινιακός χορός), έπαιζαν τραγούδια. Ολοι ανέμεναν την ομιλία του Αμπάς. Μερικές εβδομάδες πριν, μερικοί έλεγαν ότι αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε Οσλο ΙΙ ή ότι ο πρόεδρος θα απέσυρε τελευταία στιγμή την πρόταση στον ΟΗΕ, επειδή γνώριζαν τις πιέσεις που δεχόταν. Από τις 23 και μετά ο λόγος των ανθρώπων άλλαξε και γέμισε με υπερηφάνεια, παρόλο που οι φόβοι παραμένουν.



Ο Μούνδιρ Καρταουί, φοιτητής στη «Διεθνή Ακαδημία Τέχνης», εμπνεύστηκε να βάψει μία απλή καρέκλα μπλε (συμβολισμός για την «πολυαναμενόμενη» καρέκλα της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ) και να κατεβεί στους δρόμους της Ραμάλα, για να υπογράψουν οι συμπατριώτες του. Με πράσινο αν συμφωνούν με την αίτηση στον ΟΗΕ ή με κόκκινο αν διαφωνούν. Υστερα θα ταξίδευε σε όλη τη Δυτική Οχθη για να κάνει το ίδιο.


Στη Ραμάλα η καρέκλα είχε περισσότερο πράσινο από κόκκινο. Δεν κατάφερε να την πάει σε άλλες πόλεις. Ο Μούνδιρ είναι εθελοντής στον Ερυθρό Σταυρό. Την ημέρα της ομιλίας βρισκόταν στη Ναμπλούς: «Ο μάρτυρας που ανέφερε ο πρόεδρος στην ομιλία του ξεψύχησε στα χέρια μου. Πότε; Την ώρα που περιμέναμε να ανακοινώσουμε το κράτος. Αν όντως καταφέρουμε να κάνουμε κράτος στα σύνορα του 1967 και τουλάχιστον με τις προϋποθέσεις που ανέφερε ο πρόεδρος, φυσικά είμαι υπέρ, αλλά δεν νιώθω ότι θα γίνει, άρα πώς να είμαι υπέρ;».


Μερικοί ήταν πιο αποφασισμένοι. Οπως ο καθηγητής αραβικών στο Πανεπιστήμιο Beirzet, που δήλωσε: «Αυτό έπρεπε να γίνει πριν από 18 χρόνια, χρειαζόμαστε να ξεκινήσουμε με μια καινούργια βάση... Η Βρετανία ιδίως έχει την υποχρέωση να μας υποστηρίξει σε αυτό το βήμα μετά από αυτά που μας έχει κάνει, ειδικά πριν από το 1948».


Μια προσωρινή νίκη...


Μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο όπου τυχαία βρισκόταν ο ποιητής Αμερ Μπιντράνι, ο οποίος δεν δίστασε να εκφράσει την άποψή του. «Είναι η τελευταία μας επιλογή. Οπως εξελίσσονταν οι διαπραγματεύσεις είχαμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ξέρουμε ότι οι ΗΠΑ θα ασκήσουν βέτο και γι' αυτόν το λόγο πρέπει το θέμα να φύγει από τα χέρια των ΗΠΑ. Γι' αυτόν το λόγο θα είναι νίκη. Κι ας ξαναγυρίσουμε στις διαπραγματεύσεις. Είναι ένα βήμα που θα προκαλέσει αναστάτωση. Θέλουμε να είμαστε ένα κράτος ανεξάρτητο από το Ισραήλ. Είναι μια προσωρινή νίκη... Φυσικά υπάρχουν φόβοι, όπως από τους αποίκους».


Εξω από την έδρα της Παλαιστινιακής Αρχής στη Ραμάλα, ένας 50χρονος που ήθελε να κρατήσει την ανωνυμία του είπε: «Για πρώτη φορά δεν ανεβάσαμε την εικόνα του Γιάσερ Αραφάτ, γιατί σήμερα είναι η μέρα του Αμπού Μάζιν. Μας έκανε υπερήφανους, δεν το έχουμε κάνει ποτέ αυτό, ερχόμασταν επειδή έπρεπε να έρθουμε ή για κάποιους ήταν υποχρέωση, αλλά σήμερα όχι! Σήμερα ήρθαμε στη Μουκάταα επειδή μας έκανε υπερήφανους».


Η συγγραφέας Ικραμ αλ-Ταμίμι δήλωσε: «Η απόφαση βγήκε από τους δρόμους της Παλαιστίνης. Δεν ήταν τυχαίο, αλλά ένα στρατηγικό βήμα. Εμείς ευελπιστούμε ότι ο ΟΗΕ θα μας δικαιώσει όχι μόνον σε πολιτικό πλαίσιο αλλά και σε ανθρώπινο».


Ο Ναμπίλ Αμπνταλά, υπάλληλος στο υπουργείο Οικονομικών, είπε: «Είναι γενναίο και ιστορικό βήμα, δεν έχουμε άλλη επιλογή, τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να μας συμβεί από ό,τι μας έχει ήδη συμβεί». Την τελευταία φράση την επανέλαβε και ο Σάντι Ζατάν (freelancer) από την άλλη μεριά της Μουκάταα, προσθέτοντας: «Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από το 1974, είναι δικαίωμά μας». Ο Λάιθ, 12 ετών, με πλησίασε λέγοντάς μου στα πεταχτά: «Χαίρομαι που πάμε στον ΟΗΕ. Βέβαια, φοβήθηκα όταν είπε ο Ομπάμα ότι θα μας αρνηθεί την ανεξαρτησία».


Ανάγκη για αλλαγή


Αποχωρώντας από τον τόπο της συγκέντρωσης, αναρωτιόμουν τι σκεφτόταν ο υπόλοιπος πληθυσμός της Ραμάλα. Ο 30χρονος φαρμακοποιός Χοσνί μου είπε: «Χρειαζόμαστε μια πραγματική αλλαγή. Από την εποχή του Οσλο μάς δίνουν τα δικαιώματά μας με το σταγονόμετρο. Ελπίζω και μόνον ελπίζω ότι θα αλλάξει με αυτήν την προκλητική κίνηση. Πολλοί λένε ότι θα τιμωρηθούμε γι' αυτό, αλλά δεν πειράζει, ας μας ξαναχτυπήσουν. Αξίζει».


Ο Ουιάμ Καριούτι, δημοσιογράφος, δήλωσε: «Είναι μια διπλωματική Ιντιφάντα. Και η μάχη αρχίζει τώρα». Η Φαϊρούζ Σαχρούρ, συγγραφέας, συμφωνεί ότι είναι η αρχή επειδή «από τη μία είναι ένα μέσο αντίστασης και ας ξέρουμε ότι δεν έχουμε κράτος. Γι' αυτό δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. Και από την άλλη είναι μια δήλωση στο εξωτερικό, εμείς στο εσωτερικό πρέπει να συνεχίσουμε για να υλοποιήσουμε αυτό το κράτος».


Ο Ακραμ Μπαργούτι, συγγραφέας, ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας, λέει ότι «είναι σημαντικό να αλλάξει η ισορροπία δυνάμεων και να επηρεάσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη ζητώντας βοήθεια και υποστήριξη. Σε ό,τι αφορά την κοινή γνώμη των Παλαιστινίων, όπως για όλους τους λαούς, έχει την τάση να αλλάζει. Σήμερα είναι αυτή, αύριο θα είναι άλλη, αλλά δεν μας παρουσίασαν άλλη επιλογή. Ξέρουμε ότι μπορεί να μην αλλάξει κάτι στην πράξη με την Ιερουσαλήμ, τις εβραϊκές αποικίες και τους πρόσφυγες. Παρά ταύτα, πιστεύω ότι η αίτηση στον ΟΗΕ είναι κάτι θετικό».


Δεν μιλάνε πια για το τι φέρνει ο Σεπτέμβρης σε αυτό το μέρος του κόσμου, σαν να μην τους νοιάζει προς το παρόν!


ΥΓ. Λίγο πριν από τις 5.30 μ.μ. στις 23/9/11 η μεγάλη οθόνη που θα προέβαλλε την ομιλία του προέδρου ΕΠΕΣΕ!!! «Εφυγε η γρουσουζιά» (φυσικά, φτιάχτηκε μέσα σε μισή ώρα).


*Δόκιμη ερευνήτρια του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανοτολικών και Ισλαμικών Σπουδών (www.cemmis.edu.gr)


Της ΖΑΚΙΑ ΑΚΡΑ*.-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ




ΠΡΕΖΑ TV
1-10-2011