1. «Καλούμε τους συναδέλφους μας σε 48ωρη πανελλαδική απεργία σε όλα τα ιδιωτικά και δημόσια έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, το ΑΠΕ, τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας από 06.00 της Τρίτης 17ης Ιανουαρίου μέχρι 06.00 της Πέμπτης 19ης Ιανουαρίου».
2. «Πολύ δε περισσότερο όταν είναι γενικά αποδεκτό ότι ούτε το διαδίκτυο ούτε οι ιστοσελίδες μπορούν να αναπληρώσουν την πληροφόρηση, αξιοπιστία, ασφάλεια και διαφάνεια που παρέχει η δημοσίευση στην εφημερίδα».
Τα ανωτέρω αποσπάσματα προέρχονται από ανακοινώσεις που αναρτήθηκαν τον τελευταίο μήνα στον επίσημο δικτυακό τόπο της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Το πρώτο έχει ημερομηνία δημοσίευσης την 13η Ιανουαρίου και αφορά στην πρόσκληση του Διασωματειακού για την 48ωρη πανελλαδική απεργία της 17ης-18ης Ιανουαρίου. Το δεύτερο έχει ημερομηνία δημοσίευσης την 3η Φεβρουαρίου και είναι ο επίλογος επείγουσας επιστολής του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ προς τον υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, αναφορικά με την επιχειρούμενη προσπάθεια κατάργησης της υποχρεωτικής δημοσίευσης ισολογισμών στις εφημερίδες.
Δεν ξέρω -και συγχωρήστε μου τον α' ενικό- εάν η αντίφαση στις παραπάνω δύο ανακοινώσεις, με χρονική διαφορά μόλις 20 ημερών η μία από την άλλη, είναι αντιληπτή και σε σας, αγαπητοί αναγνώστες. Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας «διαφωτίσω»: στην πρώτη, η πρόσκληση στη γενική απεργία απευθύνεται, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, σε όλους τους δημοσιογράφους των έντυπων και ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ μέσων ενημέρωσης, χωρίς καμία εξαίρεση. Στη δεύτερη, το διαδίκτυο και οι ιστοσελίδες, συνεπώς και οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στα μέσα αυτά, αντιμετωπίζονται ουσιαστικά ως «πολίτες Β' κατηγορίας», καθώς «δεν μπορούν να αναπληρώσουν την πληροφόρηση, αξιοπιστία, ασφάλεια και διαφάνεια που παρέχει η δημοσίευση στην εφημερίδα».
Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό ένα πολύ μικρό «ταξίδι» πίσω στο χρόνο. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, όντας «πρωτάρης» στο χώρο των ΜΜΕ, θυμάμαι να τρέχω, κάθε τρεις και λίγο, στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, μαζί με τους συναδέλφους μου σε μεγάλη ενημερωτική ιστοσελίδα της χώρας. Αίτημά μας, τότε, ήταν η προώθηση της αναγνώρισης ημών και των δημοσιογράφων στα λοιπά διαδικτυακά ΜΜΕ, ως ισότιμων μελών της Ένωσης, με ίσα και δίκαια μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα με όλους τους άλλους συναδέλφους μας των εφημερίδων. Έπειτα από μια δεκαετία περίπου, με τόσα προεδρεία να έχουν έλθει και παρέλθει, οι άνθρωποι της Ένωσης εξακολουθούν να δείχνουν την ίδια «κατανόηση», όταν οι δημοσιογράφοι των ενημερωτικών sites ζητούν ισότητα και δικαιοσύνη. Και οι πόρτες της Ένωσης παραμένουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, ερμητικά κλειστές για χιλιάδες νέους συναδέλφους.
Θα περίμενε κανείς ότι, σε μια περίοδο που ο κλάδος μας έχει φτάσει στο χείλος του αφανισμού, η ενότητα μεταξύ των εργαζομένων στα ΜΜΕ θα ήταν η υπ' αριθμόν 1 προϋπόθεση και προτεραιότητα των ιθυνόντων της ΕΣΗΕΑ. Προς απογοήτευση ωστόσο όλων όσων υπηρετούμε τη δημοσιογραφία από το διαδικτυακό «μετερίζι», οι διαχωριστικές γραμμές εξακολουθούν να υφίστανται... Κι όμως, οι δημοσιογράφοι των ενημερωτικών ιστοσελίδων ουδέποτε επιχειρήσαμε να υποκαταστήσουμε το έργο των συναδέλφων μας στις εφημερίδες. Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα, είναι ότι η εξάπλωση των νέων τεχνολογιών και η χρήση τους, όπως ήταν φυσικό, και στο χώρο της ενημέρωσης, δημιούργησε νέα δεδομένα.
Εν έτει 2012 πια, μεγάλα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» στηρίζονται, για την καθημερινή ενημέρωση της κοινής γνώμης, σε θυγατρικά ειδησεογραφικά portals. Όταν οι δημοσιογράφοι εδώ στο Πρώτο Θέμα και το protothema.gr π.χ., μοιράζουν εξίσου το χρόνο τους ανάμεσα σε εφημερίδα και ιστοσελίδα, πώς είναι δυνατόν να επιμένουμε σε αναχρονιστικούς διαχωρισμούς; Πώς μπορεί, αλήθεια, ο ίδιος συνάδελφος να θεωρείται αξιόπιστος, όταν αρθρογραφεί σε εφημερίδα και αναξιόπιστος, όταν κάνει το ίδιο για κάποιο site;
Όταν 15 εφημερίδες (πρωινές και απογευματινές) πουλάνε καθημερινά -κατά μέσο όρο, σε πανελλαδικό επίπεδο- περί τα 150.000-170.000 φύλλα (βάσει στοιχείων από τα πρακτορεία την 3η Φεβρουαρίου 2012) και το protothema.gr έχει, σύμφωνα με τα στοιχεία της Google Analytics, 2.008.909 μοναδικούς χρήστες, 33.502.135 προβολές σελίδων και 8.971.386 επισκέψεις μόνο τον Ιανουάριο του 2012, οι αριθμοί λένε μια αλήθεια που δεν μπορεί να «κρυφτεί». Το τοπίο αλλάζει, το μέλλον είναι ήδη εδώ και οι αλλαγές είναι σαρωτικές.
Καλό θα ήταν, λοιπόν, οι αξιότιμοι κύριοι της ΕΣΗΕΑ να μας εξηγήσουν εάν βλέπουν το ίδιο μέλλον που βλέπουμε κι εμείς. Ένα μέλλον χωρίς αφορισμούς και παρωπίδες, που απαιτεί και επιβάλλει την ενότητα του κλάδου μπροστά στη «λαίλαπα» των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Ένα μέλλον, που θέλει εφημερίδες και sites μαζί, σύμμαχους και συνοδοιπόρους στη «μάχη» για την όσο το δυνατόν πληρέστερη και εγκυρότερη ενημέρωση του αναγνωστικού κοινού. Προς τι η δαιμονοποίηση; Ποιο νόημα έχει η υποβάθμιση όσων εργαζόμαστε σε ενημερωτικές ιστοσελίδες, σε δημοσιογράφους... β' διαλογής; Ούτε «ουρανοκατέβατοι» είμαστε ούτε ήρθαμε να «φάμε» τη θέση κανενός. Χώρος, θέλω να πιστεύω, υπάρχει για όλους -αν δεν υπάρχει, άλλωστε, γιατί να καλούμαστε και εμείς, πολλές φορές ερήμην μας, να συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις του κλάδου; Μόνο και μόνο για να δείχνουμε «μπούγιο»;
Φρονώ λοιπόν ότι η ΕΣΗΕΑ, που προβάλλει ως «κορωνίδα» της το ρηθέν υπό του Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ «η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης», οφείλει, αν όχι μία ηθική αποκατάσταση για τα περί «πληροφόρησης, αξιοπιστίας, ασφάλειας και διαφάνειας», να μας εξηγήσει τουλάχιστον εάν η δικαιοσύνη και η δημοσίευση αφορούν μόνο κάποιους -και όχι όλους.
Βασ. Αναστασόπουλος-ΘΕΜΑ
ΠΡΕΖΑ TV
8-2-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου