Έχω κουραστεί να αποχαιρετώ αγαπημένους ανθρώπους που έχουν παίξει το δικό τους ρόλο στη ζωή μας, που έβαλαν τα «αχ» τους στα τραγούδια μας, υπάρχει πιο ακριβή κληρονομιά;
Σήμερα συμπληρώθηκε ήδη και ένας χρόνος από τη στιγμή που και ο Νίκος Παπάζογλου έφευγε για άλλα σεργιάνια. Μοιάζει ειρωνικό και αυτό, αλλά έτσι δεν είναι και η ζωή; Πολύ συχνά ειρωνική, παίζει με τις μνήμες, με τις ημερομηνίες, με τα χρονικά μετερίζια μας, με τους σταθμούς στη ζωή μας. Και ο Νίκος και ο Δημήτρης ήταν σταθμοί. Από αυτούς που σταματάς τη διαδρομή σου για να πάρεις μια ανάσα, να γεμίσεις την καρδιά σου με νότες και να πας παρακάτω. Πιο άδειος, όμως, αφού τέτοιες φωνές από καρδιάς, δεν ξαναγεννιούνται.
Τι άλλο να πεις;
Ανάβω τσιγάρο, όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι, στο μυαλό μου οι συνεντεύξεις που του έχω πάρει, ποτέ μου δεν του μίλησα στον ενικό, όσο κι αν ο ίδιος μου το επέτρεπε και με προέτρεπε, ο κύριος Δημήτρης ήταν αληθινά κύριος. Όσο κι αν ακούγεται ή διαβάζεται υπερβολικό και τώρα είναι κύριος, στους αποθανόντες βέβαια αποφεύγουμε την προσφώνηση «κύριος», αλλά ο Δημήτρης Μητροπάνος θα είναι πάντα ένας κύριος, ένας πικρά γελαστός και γελασμένος άνθρωπος, πάντα δικός μας, συγγενής μας, κουμπάρος, κολλητός, ο σοφός της παρέας. Και όταν θα βάζουμε λίγο κρασί να πιούμε, θα είναι πάντα εκεί. Με τσιγάρο στα χείλη.
Κι εμείς θα είμαστε εκεί. Πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
του Σπύρου Σεραφείμ
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=14413
ΠΡΕΖΑ TV
17-4-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου