ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΑΝΟΥΣΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Απρίλης, η άνοιξη με γοργό διασκελισμό ξεθωριάζει χωρίς να έχει κερδίσει δίπλα της το επίθετο "ελληνική". Η ελληνική άνοιξη που ονειρεύτηκαν ανά καιρό οι αγανακτισμένοι συμπολίτες μου βρίσκεται ακόμα σε μια μορφή που δεν αποδίδει άμεσα καρπούς. Η ελληνική πραγματικότητα έχει αρχίσει να συνηθίζει το νέο της προσωπείο με πολλούς να νοιώθουν μόνοι, άφωνοι και ίσως νικημένοι. Ακόμα και σήμερα τα λογής καθημερινά παράλογα και άδικα είναι αφορμές να καλούμε τους διπλανούς "δειλούς" σε ένα ξύπνημα αλλαγής. Μα εδώ και καιρό τώρα οι κοινότυπες μορφές διαμαρτυρίας και αντίδρασης είναι οφθαλμοφανές και ηλίου φαεινότερο ότι δεν έχουν καμία δυναμική να ανατρέψουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και την προσβολή της ιδιωτικής μας αξιοπρέπειας.



Την ημέρα που οι αγανακτισμένοι πήραν το δρόμο προς το σύνταγμα είχα γράψει ότι δεν πίστευα στα τελικά αποτελέσματα μιας τέτοιας αντίδρασης, ότι ήταν μια ανάγκη επικοινωνίας και διαφυγής από τη μοναξιά του προσωπικού μας Γολγοθά. 


Απρίλης του 2012 σε μια κατηφόρα χωρίς γυρισμό, πολλοί ακόμα σιωπηλά περιμένουν από μηχανής θεούς ή "καταστάσεις" που θα ανοίξουν το δρόμο προς μια λαϊκή εξέγερση που θα φέρει ρηξικέλευθες αλλαγές στην πορεία προς τη μιζέρια και την αυξανόμενη φτώχεια. Θα συμφωνήσω ότι ίσως μια λεπτή γραμμή χωρίζει τους Έλληνες από μια κατάσταση αναταραχής χωρίς γυρισμό και σίγουρα όσο περνάει ο καιρός κάθε τι θα συμβαίνει πιο εμφατικά και με εντονότερες διαστάσεις. Τι φταίει όμως και απλά γυρνάμε γύρω από τα ίδια και χωρίς σθένος αδυνατούμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας;  Γνωρίζω ότι ακροβατώ με τα όρια του κυνικού, όμως θεωρώ πως απλά μιλάμε πολύ. Ο όλος επαναστατικός αέρας της προηγούμενης χρονιάς ήταν μια χωρίς συνέχεια μόδα χωρίς όραμα και ενότητα. Μιλάμε πολύ και κάνουμε πολλά και "θα" κάνουμε πολλά "αν, αν, αν..." Τα αν γίνονται πλέον αμέτρητα και ρεαλιστικά θα πολλαπλασιάζονται με τον καιρό, μέχρι να συμβεί τι; Θα νικήσει ο φόβος ή θα καταλάβουμε ποια είναι τα κοινά μας συμφέροντα, βάζοντας στην άκρη τους αναδυόμενους διχασμούς; 


Μιλάμε πολύ. Θυμάμαι καθαρά χρόνια πολλά, κόσμο να λέει ότι "άμα εμένα αυτό.. θα...". Λόγια του αέρα, γιατί  είναι καλό να γνωρίζουμε ποια είναι τα λίγα ή τα πολλά έστω που μπορούμε να κάνουμε, έχοντας συναίσθηση και της πλαδαρής ελληνικής πραγματικότητας. Όσοι αρέσκονται σε Anonymous ήρωες και σε φωνακλάδες ιδεολόγους προφανώς δεν είναι ακόμα έτοιμοι να δράσουν και έχουν ακόμα αμφιβολίες για όσα διαδραματίζονται στη σκέψη τους. Δε βλέπω πως οι Anonymous αποτελούν απειλή προς τις υπάρχουσες δομές σήμερα, περισσότερο νομίζω ταυτίζεται ο κόσμος μαζί τους επειδή αρέσκεται σε αυτό τον επαναστατικό αέρα που όμως δεν αναπνέει. Η ουσία είναι αλλού.


Επιμένω ότι οι Έλληνες καλώς ή κακώς είμαστε αρκετά μαλθακοί (ακόμα), τα όσα καλά ζυμώνονται θέλουν χρόνο ώστε να ωριμάσουν και να βρουν σημεία επαφής με την σημερινή πραγματικότητα. Ο λαός έχει μάθει να τοποθετεί σε βάθρο τα τηλεοπτικά είδωλα που τον χειραγωγούν και λίγοι είναι αυτοί που τολμούν τη μετάβαση στην πραγματικότητα των λύσεων, που απαιτεί σθένος, σύγκρουση και ενότητα μαζική και συντονισμένη από μια πληθώρα δυνάμεων. Για να υπάρξει μαζική κινητοποίηση χρειάζεται ωριμότητα και σιγουριά. Θα πρέπει να έχουμε φτάσει στο σημείο της δράσης μετά από χρόνο έντονου προβληματισμού που δεν θα μας αφήνει πλέον καμία αμφιβολία. Και θα πρέπει να έχουμε γυρίσει το βλέμμα στους κοινούς μας εχθρούς. Δυστυχώς σήμερα έχουμε να παλέψουμε και με την λερναία ύδρα του φασισμού που ιστορικά πάντα είχε αύξηση σε περιόδους κρίσης, βάζοντας όλους κάτω από μια κοινή ομπρέλα εξόδου από τη μοναξιά. Ο εχθρός όμως παραμένει έξω από ιδεολογίες και απαιτεί μετριοπάθεια στα λόγια, συσπείρωση και πάθος στις πράξεις. 


Μέχρι τότε φίλοι συμπολίτες μου, οι μανιχαϊστικοί σαδομαζοχισμοί του παρόντος θα αναβάλλουν την ελληνική άνοιξη σε μια χρονολογία που μικρή σημασία θα έχει για τους αδικημένους νέους του σήμερα. Δεν υποτιμώ όμως τον κόσμο που προσπαθεί να τοποθετηθεί αξιοπρεπώς σε μια μεταβαλλόμενη κοινωνία γεμάτη θυμό και μαρασμό. Δεν ελπίζω τίποτα από την κατάσταση όπως έχει σήμερα, εύχομαι μόνο να ωριμάσουν γρηγορότερα κάποιοι προβληματισμοί προς όφελος της κοινωνίας. Μα μια ευχή δεν είναι αρκετή, είναι κομμάτι του "μιλάμε πολύ".


http://dinatomirmigi.blogspot.com
ΠΡΕΖΑ TV
8-4-2012