ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΣΤΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΟΝΑΖΙ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ,Η.ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ

Ανεμολάμνοντας
Τι είν' η πατρίδα μας; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Μην είν' οι κάμποι; Μην είν' οι όρνιθες; Μην είν' οι κότες; Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά... Το συμβάν έχει μάρτυρες κι έχει και διαφημίσεις και κάτι από κείνην την παλιά κραυγή στα πρώτα σινεμά, πολύ πριν απ' τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, «χασάπη γράμματαααα»...
Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει κάποτε τραγουδάγαμε, κατανοώντας το περιεχόμενο κι απλώνοντας χέρι στον ποιητή. Κι εκείνη η αναπαραγωγή ήχου και εικόνας, από ανθρώπους ζωντανούς κι όχι τηλεοπτικούς, είναι που έβαλε τον πήχη του πολιτισμού πολύ ψηλά στα ελληνικά μας τραύματα και θαύματα. Τα τραγούδια δεν πεθαίνουν. Ισως καμιά φορά ξεχνιούνται, καταχωνιάζονται σε υπόγεια και πατάρια, σε κουρασμένες καρδιές και ταραγμένα νεανικά όνειρα, όταν πολλαπλασιαστούν καθόλου τυχαία τα ιδεολογήματα της αγοράς και αρχίσουν να κατακλύζουν τα ράφια της παρακμής νταήδες και κουτσαβάκηδες, στρατιές φοβικών ανεγκέφαλων και καλά εκπαιδευμένων τραμπούκων, χρήσιμα και προσοδοφόρα εργαλεία του συστήματος παραγωγής δούλων και κερδών. Φασισταριά και νεοναζιστές μαζί με νοικοκυραίους της μούντζας και του καναπέ, όλοι μαζί σε μια σούπα που κάτω από άλλες ιστορικές περιστάσεις και με δυναμωμένο το εργατικό κίνημα, οι άνθρωποι του μόχθου και του πραγματικού κόπου για ζωή, κι όχι απλώς ζωώδη επιβίωση, δεν θα τάιζαν ούτε σε κατοικίδια. Τα ιδεολογικά αποφάγια είναι αυτά που εξέθρεψαν γενιές της μεταπολίτευσης και τώρα αποπειρώνται να ξαναγράψουν την ιστορία των λαών στα μέτρα των ποντικών που αυτοκτόνησαν «ηρωικά» στα μπούνκερ πνιγμένοι στο αίμα των γενναίων.
Ερχεται η ώρα αναπόφευκτα, νομοτελειακά, που τα τραγούδια ζωντανεύουν όταν ανεμολάμνοντας, όπως λέει κι ο Ρίτσος φτιάχνοντας μια από τις ωραιότερες λέξεις που γεννήθηκαν στη γλώσσα μας, οι λαοί βγαίνουν απ' το λήθαργο, σπάνε τα δεσμά των αθροισμένων εγώ, γίνονται μια προσωπικότητα, ένα υπέροχο ιστορικό υποκείμενο, τραβάνε κουπί κόντρα στις θύελλες των καιρών και ανοίγουν το δρόμο για τον επίγειο παράδεισο που δικαιούνται της Γης οι κολασμένοι.

Δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να δώσει κανείς στα παιδιά του 21ου αιώνα άλλα παραμύθια με ιππότες, δεσποσύνες και στρογγυλά τραπέζια, κρύβοντας τις σφαγές αλλόθρησκων γυναικόπαιδων σε αγίους τόπους... Μπορεί και παραμπορεί όμως, άμα έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής μύθων ικανών να εκθρέψουν γενιές χωρίς πολιτισμό και κριτική σκέψη, αμέτρητα θύματα της καταναλωτικής δημοκρατίας. Δεν μπορείς όμως να κάθεσαι σε κομφορμίστικο μαξιλαράκι, έστω κι απ' την αριστερή πλευρά του καναπέ, να υπερασπίζεσαι μονάχα φραστικά την πραγματική αυγή απέναντι στη χρυσή των καπιταλιστών, ξεχνώντας μιαν άλλη aurora, επαναστατημένο πλοίο πολεμικό που υπερασπίστηκε τον κόκκινο λαό πέρα και πάνω απ' τα σειρίτια των τσάρων. Η αλήθεια είναι Α στερητικόν της Λήθης. Κι όποιος ξεχνάει ευκολότερα ξεπουλάει. Κι ακόμη ευκολότερα εξοικειώνεται με το τέρας κι ύστερα βρίζει τον μπερλουσκονισμό, ξεγελάει με τον όρο και τη λέξη, πουλάει δε τόση δημοκρατία, ώστε τον κάνει πρωθυπουργό, ηγέτη ευρωπαϊκό και διδάκτορα νομιμοποιημένου τηλεοπτικού εκφασισμού και παρακμιακού μιντιακού πολιτισμού.
Στο μπακάλικο, στη λαϊκή, στο ρουχάδικο και στο ηλεκτρονικάδικο της γειτονιάς, «ψηφίζεις» πολίτη του 21ου αιώνα κάθε μέρα, επιτρέποντας στ' αφεντικά να σου καθορίζουν τη δύναμη, την ισχύ, τη δόση απ' το φαΐ. Κι αυτή η ανοχή είναι που δεν μπορεί να σταματήσει και τον έλεγχο της πνευματικής τροφής που ταΐζει τα μυαλά σκατά και τα παγιδεύει σε διλήμματα. Η ταξική παιδεία παράγει και ταξική κουλτούρα. Συγγραφέας κι ο Ρίτσος, συγγραφέας κι ο τραμπούκος χρυσαυγίτης. Κατά το δοκούν των αναγνωστών. Στα παραμύθια των σύγχρονων δράκων το γελοίον του πράγματος είναι πιο δολοφονικό όπλο απ' του εχθρού. Ως το σημείο που η μαμή της ιστορίας, η βία, καθαρίζει την ήρα απ' το στάρι με το σφυρί και το δρεπάνι.
Η λέξη μούσα είναι η αφύπνιση. Η πράξη στις 17 είναι μαύρο στο μαύρο της κάλπης, φανερό κι αφανέρωτο. Την επομένη θα λογαριαστούμε στα πραγματικά ψηλαλώνια. Εμείς, σύντροφοι, κι αυτοί. Ορατοί και ως γνήσιοι εχθροί. Με πείσμα και με πάθος. Δαγκωτό ΚΚΕ. Το αντίδοτο στη λύσσα.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
ΠΡΕΖΑ TV
10-6-2012