Του Γιώργου Τσιάρα- http://www.efsyn.gr/?p=807
Φλας μπακ στο παρελθόν: Πριν από μόλις ένα χρόνο, τον Νοέμβρη του ’11, ο Μαριάνο Ραχόι εξελέγη πρωθυπουργός από τον ισπανικό λαό με μια ξεκάθαρη εντολή: να κρατήσει τη χώρα του μακριά από το μνημόνιο, συνδυάζοντας τα «απαραίτητα» εσωτερικά μέτρα λιτότητας με αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας.
Η καταπολέμηση της ανεργίας ήταν σχεδόν το αποκλειστικό θέμα της προεκλογικής ατζέντας, με τον Ραχόι να χαρακτηρίζει την τότε κατάσταση της αγοράς εργασίας (πέντε εκατομμύρια άνεργοι και ενάμισι εκατομμύριο νοικοκυριά χωρίς ούτε έναν εργαζόμενο) «αφόρητη και απαράδεκτη» και να υπόσχεται τη δημιουργία κινήτρων για μαζικές προσλήψεις νέων εργαζομένων από τους επιχειρηματίες, έστω και με περαιτέρω «ελαστικοποίηση» των όρων εργασίας τους.
Παράλληλα, ο κεντροδεξιός πολιτικός από τη Γαλικία υποσχέθηκε πως θα «δαμάσει» τις πιέσεις των αγορών και θα ρίξει το απειλητικά υψηλό κόστος δανεισμού, χωρίς να καταφύγει στον μηχανισμό διάσωσης, που την ίδια στιγμή « έπνιγε» Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία.
Και οι Ισπανοί ψηφοφόροι, απαυδισμένοι από την οικονομική πολιτική του Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο, τον πίστεψαν: έδωσαν στον Ραχόι και το Λαϊκό Κόμμα του τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της μεταδικτατορικής ιστορίας του, με 186 έδρες σε σύνολο 350.
Ενα χρόνο μετά, πίσω στο φρικτό παρόν, η Ισπανία ετοιμάζεται για την αυριανή γενική απεργία, με την ανεργία να έχει σπάσει κάθε ρεκόρ (στο 25%, το υψηλότερο επίπεδο των τελευταίων 16 χρόνων, με την Κομισιόν να προβλέπει μάλιστα πριν από λίγες ώρες πως οι Ισπανοί άνεργοι θα ξεπεράσουν τα έξι εκατομμύρια μέσα στο 2013!) και με την κυβέρνηση Ραχόι στο στόχαστρο των πάντων: μπορεί η Μαδρίτη να μην προσέφυγε (ακόμη…) στον μηχανισμό διάσωσης, αλλά το τραπεζικό της σύστημα έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και κρατιέται στη «ζωή» μόνο χάρη σε συνεχείς ενέσεις ρευστότητας από την ΕΚΤ.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Επιτροπής, η Μαδρίτη δεν θα μπορέσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της ούτε για τη μείωση των δημοσιονομικών δαπανών: το έλλειμμα του προϋπολογισμού της θα αγγίξει το 6% το 2013 και το 5,8% το 2014, πολύ μακριά από τον στόχο του 2,8% – ενώ την ίδια ώρα το ισπανικό χρέος θα συνεχίσει να διογκώνεται και θα φτάσει το 89,5% του ΑΕΠ το 2013 και το 93,9% το ’14.
Κι όλα αυτά, με τις αγορές να μην αφήνουν την Ισπανία να πάρει ανάσα: χθες τα επιτόκια των ισπανικών δεκαετών ομολόγων άγγιξαν και πάλι το 6,2%, τρομοκρατώντας τους πάντες.
Ολα αυτά τη στιγμή που ένας στους πέντε Ισπανούς (το 21,1% των 47 εκατομμυρίων κατοίκων της) ζει επισήμως κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερα από 7.355 ευρώ τον χρόνο. Οσο για τον αριθμό των ανηλίκων κάτω των 16 ετών που ζουν σε κατάσταση φτώχειας, αυτός αυξήθηκε στο 21%, ενώ το 2011 ήταν 19,4%. Συμπέρασμα: ο Ραχόι τα έχει κάνει θάλασσα, έστω και χωρίς να καταφύγει στον ευρωδανεισμό. Το «εσωτερικό» Μνημόνιο αποδείχτηκε εξίσου καταστροφικό με το εξωτερικό….
Αριθμοί και άνθρωποι
Ολα τα παραπάνω δεν είναι παρά νούμερα, χωρίς ψυχή: αυτό που πραγματικά τσακίζει την Ισπανία και τη… ράχη της κυβέρνησης Ραχόι είναι οι μικρές ιστορίες τρόμου, τα «λεπτά» ανθρώπινα δράματα, που όμως έχουν αρκετή συμβολική σημασία για να αφυπνισθούν οι συνειδήσεις εκατομμυρίων.
Για παράδειγμα, 350.000 υπερχρεωμένα άτομα ή οικογένειες έχουν χάσει τα σπίτια τους από αναγκαστικές εξώσεις των τραπεζών, χωρίς να μπορέσει κανείς ώς τώρα να σταματήσει το κύμα της τραπεζικής αναλγησίας. Ομως δύο αυτοκτονίες ανθρώπων που έχαναν το σπίτι τους εξαιτίας χρεών στις τράπεζες, μέσα σε λίγες ημέρες στην Ισπανία, οι οποίες προκάλεσαν πραγματική έκρηξη λαϊκής οργής, στάθηκαν αρκετές για να ληφθεί επιτέλους η …«ανθρωπιστική» απόφαση να παγώσει για δύο χρόνια ένα μέρος των εξώσεων από τις υπερχρεωμένες ιδιοκτησίες.
Στην ανακοίνωσή τους, οι τράπεζες αναφέρουν πως έλαβαν την περασμένη Πέμπτη «τη δέσμευση όλων των μελών της Ενωσής μας, για ανθρωπιστικούς λόγους και στο πλαίσιο της κοινωνικά υπεύθυνης πολιτικής τους, να σταματήσουν τις εξώσεις για τα δύο επόμενα χρόνια, στις περιπτώσεις ακραίας ανάγκης». Στην ανακοίνωση, βέβαια, οι «ευαίσθητοι» τραπεζίτες δεν διευκρινίζουν με ποια ακριβώς κριτήρια θα επιλέγεται ποιος θα πετάγεται στον δρόμο και ποιος όχι. Απλά αναφέρεται πως η απόφαση ελήφθη λόγω «της κοινωνικής ανησυχίας που προκαλείται από τις εξώσεις ιδιοκτητών»…
Το πόσο «ανθρωπιστές» και «κοινωνικά υπεύθυνοι» είναι τα μέλη της Ισπανικής Ενωσης Τραπεζών (AEB), όπως και οι αρμόδιοι δικαστές που εκδίδουν σωρηδόν τις σχετικές αποφάσεις, φαίνεται από τα ώς τώρα πεπραγμένα τους, τις μαζικές εξώσεις απελπισμένων ανθρώπων, που ακόμη και αν ήθελαν δεν θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια. Φάνηκε επίσης από τον παγερό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τους δεκάδες καταχρεωμένους ιδιοκτήτες που έχουν κατασκηνώσει έξω από τα κεντρικά γραφεία τής (επίσης χρεοκοπημένης…) μεγα-τράπεζας Bankia, ενός από τους βασικούς υπεύθυνους του σημερινού δράματος.
Οταν όμως ένα από τα αμέτρητα θύματά τους, η 53χρονη Αμάγια Εγκάνια, αποφάσισε να μην ανοίξει στους δικαστικούς επιμελητές, που είχαν έρθει για να της επιδώσουν το χαρτί της έξωσης, και αντ’ αυτού να βουτήξει στο κενό από το διαμέρισμά του τέταρτου ορόφου όπου ζούσε, όλα άλλαξαν… Η Εγκάνια, μητέρα ενός 21χρονου φοιτητή, ζούσε στο κέντρο του Μπαρακάλδο, μια πόλη 100.000 κατοίκων στη Χώρα των Βάσκων. Η οικογένεια είχε αγοράσει το διαμέρισμα το 2006, παίρνοντας δάνειο ύψους 214.000 ευρώ. Το απονενοημένο άλμα της άγγιξε τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων…
Υπό την πίεση των δραματικών γεγονότων, ο Ραχόι προανήγγειλε κι αυτός αλλαγές στον απαρχαιωμένο και βάρβαρο κοινωνικά (ψηφίστηκε το…1909!) νόμο περί αναγκαστικών εξώσεων, χαρακτηρίζοντας «απάνθρωπη» τη σημερινή κατάσταση. Τόσο καιρό, βέβαια, σφύριζε αδιάφορα μπροστά στην εξόφθαλμη τραγωδία –όπως ακριβώς και ο προκάτοχός του Θαπατέρο-, με το επιχείρημα ότι μια μεταρρύθμιση της νομοθεσίας θα ενίσχυε τις ανησυχίες για τη σταθερότητα των ισπανικών τραπεζών και άρα θα οδηγούσε σε αύξηση στο κόστος δανεισμού της χώρας…
ΠΡΕΖΑ TV
13-11-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου