Ανάληψη ευθύνης- Μαχόμενη Μειοψηφία- Επίθεση στο σπίτι του Γιάννου Παπαντωνίου

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΒΑΛΑ....
Μαχόμενη Μειοψηφία- Κομάντο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος

Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση στο σπίτι του πρώην υπουργού Οικονομίας και Εθνικής Άμυνας Γιάννου Παπαντωνίου. Φτάσαμε έξω από την πόρτα της βίλας του στην οδό Ολυμπίας στην Κηφισιά και πυρπολήσαμε τα δύο αυτοκίνητα που χρησιμοποιεί ο ίδιος και η “γυναίκα” του Ρούλα Κουράκου για τις ανούσιες μετακινήσεις τους. Η προσωπική φρουρά που διατηρεί το γουρούνι δεν μπόρεσε να του εξασφαλίσει την ασφάλεια που επιζητεί . Παρότι η σκέψη μας φλέρταρε διαρκώς με την εικόνα της φλεγόμενης βίλας και του τρομοκρατημένου Παπαντωνίου και τις “γυναίκας” του να ψάχνουν εξόδους διαφυγής, είχαμε αποκλείσει εξ' αρχής μια τέτοια προοπτική καθώς στο εσωτερικό της βίλας υπήρχε το μικρό τους παιδί το οποίο και δεν θέλαμε να θέσουμε σε οποιοδήποτε κίνδυνο.

Μακριά από μια λαϊκίστικη ρητορική εντοπίζουμε στο πρόσωπο του Γιάννου Παπαντωνίου έναν αξιωματούχο της εξουσίας. Δεν μας ενδιαφέρει να απαριθμήσουμε τις λαμογιές του αν και σίγουρα έχει κάνει πολλές. Έτσι και αλλιώς διεφθαρμένοι ή αδιάφθοροι, οι κρατικοί αξιωματούχοι ασχέτως με το αν διατηρούν τις θέσεις τους στο κρατικό μηχανισμό αποτελούν μόνιμο στόχο για τις εξεγερμένες αξιοπρέπειες. Πραγματοποιήσαμε την επίθεση μας το ίδιο βράδυ που πριν από τέσσερα χρόνια οι μπάτσοι δολοφόνησαν τον σύντροφο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Τέσσερα χρόνια πριν και κάποιος έφυγε νωρίς, μια κραυγή θανάτου που πυροδότησε την εξέγερση και τα γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε, τέσσερα χρόνια μετά την ίδια μέρα, μια μεγάλη φωτιά και μερικές εκρήξεις έξω από το σπίτι ενός δηλωμένου εχθρού αναζωπυρώνουν το μίσος μας και εξαπολύουν τον τρόμο προς την επιθυμητή κατεύθυνση.
Μέσα από τις προσωπικές επιθέσεις επιθυμούμε να διαρρήξουμε τις ασφαλείς εδαφικές ζώνες στις ζωές τους. Στα σπίτια τους, στα αμάξια τους, στην άσωτη ζωή τους.

Σκέψεις από άβυσσο, αφιερωμένες μέσα από την καρδιά μας σε αυτούς που βυθίζονται με λύσσα στην δική τους άβυσσο...
Πρόσωπα σκοτεινά, με χαρακτηριστικά που κρύβονται κάτω από μια κουκούλα, που τα σωθικά τους καίγονται. Καίγονται από το πάθος τους για μια ελευθερία που πρέπει να βιωθεί, για ένα θάνατο που ίσως πλησιάζει, για ένα αναπάντεχο γεγονός που άλλαξε την ζωή τους.
Για μια στιγμή φωτίζουν ολόκληρα πάνω από τις αναμμένες φωτιές των οδοφραγμάτων, και τα καμένα εμπορεύματα των μητροπόλεων, με μάτια που λαμπυρίζουν από μια ελπίδα, για το αδύνατο που πρέπει να επιτευχθεί με κάθε κόστος, για την αντίφαση που μόλις οπλίστηκε και έχει πάρει την δική της θέση μάχης μέσα στην θαλάμη. Και το όπλο στοχεύει τόσο τους εχθρούς όσο και τα κεφάλια μας. Μια ρώσικη ρουλέτα που οδηγεί στην τρέλα. Και αυτή η τρέλα, πανέμορφη και επικίνδυνη κατακλύζει κάθε μυ του κορμιού μας, κάθε νευρώνα του εγκεφάλου μας, γίνεται πέτρα στα κεφάλια μπάτσων, βόμβες στα κεντρικά επιτελεία της καθεστηκυίας τάξης, σφαίρες στα κορμιά των βασανιστών μας. Και επιστρέφοντας στην βάση, η οπλισμένη αντίφαση εκπυρσοκροτεί, μετατρέπεται σε αιώνια απορία που βουίζει και ουρλιάζει μέσα μας, κλάμα που αναβλύζει για την αλλαγή που όλο και απομακρύνεται, κραυγή που σπάει την πέτρινη νύχτα των σύγχρονων δούλων για να τους ενημερώσει για τον ερχομό μας.
“Πούστηδες θα σας γαμήσω, όλους, σήμερα άγγιξα το τέλος όπως εσείς αγγίζεται την γυναίκα σας ή τον άντρα σας, τι τυποποιημένη διαδικασία για εσάς, όπως βγάζετε το φαγητό από το φούρνο, τι πρωτόγνωρη για εμάς κάθε φορά και μια καινούρια εμπειρία μια νέα αίσθηση, ένα καινούριο συναίσθημα που γεννιέται καταδικασμένο να πεθάνει δίπλα μας σε κάποιο σκοτεινό μέρος περισυλλογής, πούστηδες, το θεό σας γαμώ, μόνο να μπορούσα να τραβήξω μια γραμμή και να πυροβολήσω στον αέρα όπως αυτός που κηρύττει την έναρξη ενός αγώνα δρόμου, να ξέρω πως θα τρέξω σαν λυσσασμένος μέσα από λίμνες, δάση και βουνά αλλά τελειώνοντας θα έχω αποκομίσει μια ταμπέλα νικητής ή χαμένος, το θεό σας γαμώ”
Και μόλις ο ήλιος δύσει παίρνοντας μαζί του στο άγνωστο πηγάδι του, νοήματα και σκοπούς, προτάγματα και παρακαταθήκες, αυτά τα άγνωστα πρόσωπα ξεπροβάλλουν από το ίδιο άγνωστο σημείο που όσοι το αναζήτησαν χάθηκαν σε αυτή την υπερβατική περιπλάνηση, τώρα πλέον είναι χαρούμενοι, χαμογελαστοί με λίγη δανεική ευτυχία από την καταστροφική δημιουργία που ετοιμάζονται να σκορπίσουν, αποφασισμένοι πως αυτή την φορά θα αγγίξουν τον ουρανό τεντώνοντας τα χέρια τους μέχρι να πονέσουν τα άκρα τους.
Θέλουμε λίγο χρόνο ακόμα, να προλάβουμε μόνο να βάλουμε της χαοτικές μας σκέψεις σε μια υποτιθέμενη τάξη, να ορίσουμε την μεταβλητή της ζωής μας που ασφυκτιά στα βρόμικα υπόγεια της άνευ νοήματος ζωής του σύγχρονου κόσμου και να βγούμε στην επιφάνεια για μια ανάσα. Μόνο μια ανάσα που θα κρατήσει όσο χρειάζεται για να τρέξουμε, να ερωτευθούμε, να κλάψουμε, να αγκαλιάσουμε τους φίλους μας και τους γονείς μας, να γελάσουμε με την ψυχή μας, να αγαπήσουμε τους κοντινούς μας, να μισήσουμε τους εχθρούς μας, να ατενίσουμε τον ορίζοντα, το σύμπαν των άπειρων δυνατοτήτων. Και την στιγμή που η ασφυξία μας κυριεύει θα φορέσουμε ξανά τις κουκούλες μας και θα οπλιστούμε για μια και τελευταία φορά, αυτή την τελευταία φορά η λέξη εκδίκηση θα πάρει τις τρομακτικές διαστάσεις που πάντοτε ονειρευόμασταν, θα κάψουμε τους φορείς της ανθρώπινης περιφρόνησης και της συσσωρευμένης καταπίεσης, μπάτσους και δικαστές, κρατικούς λειτουργούς και πολιτικούς, η εξουσιαστική θύελλα που μας σαρώνει θα γίνει στάχτη. Και εκείνο ακριβώς το λεπτό που έχουμε στήσει ένα υπέροχο χορό πάνω στα πτώματα όλων αυτών συνειδητοποιούμε πως η χαρά της νίκης δεν έχει κανένα νόημα γιατί δεν προλαβαίνεις, προσπαθείς να πάρεις άλλη μια ανάσα, να ζήσεις τον κόσμο που τόσα χρόνια στον αγώνα έπλαθες με την πλαστελίνη της αναρχικής φαντασίας μέσα στο κεφάλι σου, αρχίζεις και ζαλίζεσαι, μια ανάσα ρε γαμώτο, μια ανάσα μόνο, όμως έχεις κάνεις τις συμφωνίες σου όταν έσφιγγες το χέρι με τον αέρα σου το είχε ψιθυρίσει με ένα λυπητερό παράπονο, έχεις μόνο μια ανάσα αδερφάκι. Δεν γαμιέται αυτό ήταν όλο, αν ο χρόνος ήταν ένα υπαρκτό πρόσωπο σίγουρα θα τον είχα δολοφονήσει με ευχαρίστηση, ρουφάς με ορθάνοιχτα μάτια τις τελευταίες σου εικόνες και μυρωδιές, σκέφτεσαι με πυρετώδεις ρυθμούς, γνωρίζεις πως ακολουθεί η αιωνιότητα του τίποτα για αυτό πρέπει να σκεφτείς πολύ. Σιγά, σιγά αρχίζεις και χάνεις επικοινωνία, μετά από λίγο είχαν σβήσει όλα
Αναζητούμε την μοιραία στιγμή...
Δηλαδή το χρονικό διάστημα που θα έχουμε αποβάλει κάθε διάθεση αναβολής για ανάληψη απόλυτων θέσεων, απόψεων, πρακτικών, κάθε ηθική προσέγγιση αποτρεπτική για κινήσεις καταστροφικές με μοναδικό στόχο την ολοκλήρωση του στιγμιαίου βιώματος, των ακατάσχετων επιθυμιών, των πιο βίαιων ενστίκτων. Την στιγμή που η σκέψη και η πράξη θα ερωτευθούν μεταξύ τους παράφορα, ξεκινώντας έναν μαγικό παράνομο χορό πάθους και ρίσκου κάτω από το φως των αστεριών. Την στιγμή που κάθε φόβος θα είναι μια ακόμα αφορμή για να σπάσουμε τα όρια και να ζήσουμε εκτός. Εκτός κάθε νόμου που μας διατάζει, κάθε κοινωνίας που μας υποτάσσει, κάθε συμβιβασμού που μας γνέφει πονηρά. Να ζήσουμε εκτός της πραγματικότητας τους, οικοδομώντας διάχυτες εστίες χάους και ανομίας για κάθε εγκληματία της σκέψης και της δράσης. Καλώντας όλους τους απροσάρμοστους αυτού του κόσμου να βεβηλώσουν κάθε τι ηθικό, όλους τους ακραίους να ματώσουν κάθε μετριότητα, όλους τους τρελούς να δολοφονήσουν κάθε τι λογικό. Επιβάλλοντας τον παράλογο δαίμονα που τρέφουμε εδώ και χρόνια στα σπλάχνα μας.
Να εκτελέσουμε την δύναμη της πλειοψηφίας!
Ζήτω το δημιουργικό τίποτα!
Ζήτω η Αναρχία!
Τιμή για πάντα σε όλους τους νεκρούς του αναρχικού απελευθερωτικού αγώνα

Μαχόμενη Μειοψηφία / Κομάντο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος