ΠΟΙΟΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΠΟΙΟΝ

Της ΝΤΙΝΑΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Από ποια πλευρά εκπορεύεται η βία; Ποιος τρομοκρατεί περισσότερο την κοινωνία; Οι πράξεις των τεσσάρων συλληφθέντων διαπνέονται μόνο από την τυφλή βία και το μηδενισμό; Ή μήπως είναι η αναμενόμενη αντίδραση μιας γενιάς που έζησε τον Δεκέμβρη του 2008 και στέκεται απέναντι σε ένα κράτος που επί δεκαετίες υπηρέτησε τη φαυλότητα και τη διαφθορά.
Ο Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Mem-ber στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, και ο Γρηγόρης Λάζος, καθηγητής Εγκληματολογίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου, εξηγούν τα πώς και τα γιατί.


«Το μείζον, από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει κανείς τη συζήτηση, είναι η τρομακτική βία της εξουσίας, μια βία που ολοένα και περισσότεροι πολίτες βιώνουν πλέον καθημερινά. Δεν πρέπει στιγμή αυτό να διαφύγει την προσοχή μας: αντιμετωπίζουμε μια αδίστακτη (και απίστευτα κυνική) επίθεση ενάντια στην κοινωνία με στόχο την καταλήστευσή της, συνδυαστικά με ένα γιγάντιο εγχείρημα βίαιης καταστολής των αναπόφευκτων αντιδράσεών της. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της παντοιοτρόπως συρρικνούμενης νομιμότητας είναι που ανακύπτουν οι έκνομες πράξεις της τελευταίας περιόδου», εξηγεί ο κ. Σεφεριάδης.

«Αυτά τα παιδιά βλέπουν μέσα σε ένα καθεστώς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής βίας. Και, δυστυχώς, έχουμε την υποκρισία να δηλώνουμε ότι η συμπεριφορά τους είναι κεραυνός εν αιθρία για όλους μας», υποστηρίζει ο κ. Λάζος.

Κατά την άποψή του, ακόμη και οι συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις που καταδίκασαν τις πράξεις αυτές διακατέχονται από υποκρισία: «Στην πραγματικότητα, πιο πολύ φοβούνται τον Στουρνάρα παρά αυτούς τους τέσσερις. Δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι θα τον σκοτώσουν τα παιδιά αυτά. Αλλά όλοι μας ως ανώτεροι, προβληματισμένοι και σώφρονες δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Δεν ξέρουν, δεν ξέρουμε, μήπως, ότι ζούμε σε μια κοινωνία που μας σκοτώνει κάθε μέρα. Από όλους τους πόρους της ζωής μας μπαίνει η βία».

Ο Δεκέμβρης

Ο κ. Σεφεριάδης υποστηρίζει ότι οι έκνομες πράξεις της τελευταίας περιόδου είναι μια διαδικασία με μακρά πορεία και μνήμη. «Ας μην ξεχνούμε», σημειώνει, «πως ένας εκ των συλληφθέντων βίωσε εκ του συστάδην τη δολοφονία του έφηβου φίλου του από τον ειδικό φρουρό τον Δεκέμβρη του 2008.

«Τότε», συνεχίζει, «είχε υποστηριχθεί, μέσα στην ένταση της έκρηξης, ότι ο Δεκέμβρης ήταν άλογος και καταστρεπτικός... χωρίς αιτήματα. Λίγοι κατάλαβαν ότι "αίτημα" ήταν -ακριβώς- η άρνηση συμβιβασμού, η συνολική και ασυμφιλίωτη απόρριψη της φαύλης κανονικότητας των απευθείας αναθέσεων σε μεγαλοεργολάβους, των εξακολουθητικά ανεξιχνίαστων σκανδάλων, του έωλου καταναλωτισμού της αποχαύνωσης με τη συνέργεια του ηγετικού πολιτικού προσωπικού και των ΜΜΕ, καθώς και η καταγγελία της δειλής ανεπάρκειας όσων διατείνονταν ότι ασκούσαν κριτική και έλεγχο μέσα από την ασφάλεια των γραφειοκρατικών τους ρόλων.

»Θα ήταν όμως λάθος να θεωρήσουμε ότι ο Δεκέμβρης εξέθρεψε μόνο βίαιη σύγκρουση. Στη μήτρα του, ενδεχομένως και μέσα από τη συνειδητοποίηση των ορίων του, διαμορφώθηκαν όροι για ένα νέο ριζοσπαστισμό, που μέσα από τις μαζικές συλλογικές δράσεις της μνημονιακής περιόδου, τα διάφορα κινήματα και την εμπειρία των πλατειών άλλαξε (και εξακολουθεί να αλλάζει) το πολιτικό σκηνικό. Γι' αυτό, άλλωστε, και ο Δεκέμβρης εξακολουθεί να τρομάζει», καταλήγει.
enet.gr
ΠΡΕΖΑ TV
11-2-2013