Γράφω ιστορία... πώς βιώνω τη δικιά μου ιστορία ανεργίας!
Δεν θα σας γράψω λεπτομέρειες για το πώς επιβιώνουμε εγώ και η 14 χρονη κόρη μου, θα γράψω για το πώς αισθάνομαι μέσα σε ένα φιλικό και συγγενικό περιβάλλον που μέχρι πριν από δύο χρόνια ήταν για μένα δεδομένο και σε αρμονία.
Σχεδόν εξαφανίστηκαν όλοι γύρω μου. Άλλος γιατί πρέπει να αντιμετωπίσει τα δικά του προβλήματα, άλλος γιατί αισθάνεται ενοχές και άλλος γιατί δεν αντέχει να ακούει συνεχώς τα ίδια από την χιλιοπαιγμένη κασέτα της καθημερινότητάς μου.
Στην αρχή δεν έτρεχε τίποτα. Τηλέφωνα συμπαράστασης και λόγια αισιοδοξίας, προτάσεις και ακόμα και προσφορές από όλο τον περίγυρο. Πρέπει όμως, για να είμαι ειλικρινής, να πω πως λίγο το ξάφνιασμά μου για τη νέα κατάσταση, λίγο η αμηχανία μου και πιο πολύ η περηφάνεια μου με έκαναν να είμαι συνήθως αρνητική σε όλα. Και κάπως έτσι κύλησε το πρώτο εξάμηνο.
Σιγά σιγά άρχισαν να αραιώνουν τα τηλεφωνήματα, οι επισκέψεις, οι παρουσίες.
Κάτι δεν έκανα καλά, σκεφτόμουν, και άρχισα εγώ πια να τους ψάχνω.
Τώρα το τηλέφωνο σπάνια χτυπάει και είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιος έρχεται σπίτι ή μας καλεί στο δικό του.
Δύσκολες εποχές, δε λέω. Κανέναν δεν κατηγορώ, ούτε και τον εαυτό μου.
Απλώς αυτά τα σαββατοκύριακα της απόλυτης σιωπής δεν περνάνε εύκολα.
Είναι αφόρητα.
Απόγνωση
http://imerologioanergou.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
20-5-2013
3 σχόλια:
Πές μου τι ψήφιζες από τα 18 μέχρι σήμερα, να σου απαντήσω
Να σου απαντήσει σε τι, βρε παπάρα χρυσαύγουλε; Σταμάτα να ποστάρεις την ίδια άσχετη βλακεία σε όλα τα θέματα!
Προς τον δοσιλογο, ξεφτιλισμενο, χωρις ιχνος αντρισμου, θαρρους και αξιοπρπεια, γιουσουφακι 2.45 πμ:
Ακου εδω ρε αρχιδι γαμω το μουνι απο το οποιο βγηκες: Οσοι απο εμας εχουμε χασει τη δουλεια μας, αντιμετωπιζουμε πολλες δυσκολιες, τοσο επιβιωσης αλλα και σε επιπεδο προσωπικο, υπαρξιακο...παρολα αυτά, συνεχιζουμε, οπως μπορει ο καθενας μας, να προσπαθουμε να βρουμε θαρρος και να συνεχισουμε. Στην προσπαθεια αυτη ομως, σε αντιθεση με εσενα και ολους τους δειλους υπανθρωπους ακροδεξιους φασιστες, εξακολουθουμε να θετουμε ως προυποθεση την προσωπικη μας ανεξαρτησια. Εσυ, γαμω την υπαρξη σου και γαμω την καθε αναπνοη που εχεις παρει, μπορει να εχεις το μισθο της χρυσης πορδης, ομως εισαι ενα ρομποτ, μια σκια ανθρωπινης υπαρξης που απο φοβο....μη νιωσεις φοβο εχεις περασει στο αλλο ακρο: εκδιδεσαι ψυχικα (εχεις συνειδητα δεχτει να σου γαμανε την ψυχη) για μια μπουκια ψωμι και μια ψευτικη ελπιδα ότι "μολις περασει η καταιγιδα θα εισαι απο αυτους που θα "φτιαχτουν" ". Ομως η "ελπιδα" που τρεφεις ειναι πιο ψευτικη και απο αυτην ενος τοξικομανη. Θα εισαι απο τους πρωτους που οι ιδιοι οι "δικοι" σου θα ριξουν στην πυρα της λαϊκης οργης, και τοτε κανεις δεν θα σε λυπηθει γιατι δεν θα το αξιζεις, θα σου αξιζει μονο του τελος ενος προδοτη δοσιλογου εχθρου του λαου.
Εμεις ομως, θα αντεξουμε γιατι δεν μας φοβιζει ο φοβος...
Εσυ, προσωποποιηση της ντροπης και του ξεπουληματος της προσωπικης αξιοπρπειας, οπως οι δοσιλογοι προγονοι σου, θα "γεννησεις" τα "παιδια" προιοντα του βιασμου της ψυχης σου: την αναξιοπρπεπεια, την προδοσια των συνανθρωπων σου και την ατιμωση. Τοσο ασχημα οσο και εσυ και ολη σου η "ρατσα". Εισαι ενας υπανθρωπος διχως προσωπο, διχως ονομα και οψη, εισαι μια καρικατουρα, μια μαριονετα.
Εμεις, αν και πεινασμενοι και φοβισμενοι, παραμενουμε ανθρωποι με προσωπο που εξακολουθει να χαμογελαει, με φωνη που εξακολουθει να λεει "σ'αγαπω", με χερια που εξακολουθουν να μπορουν να αγκαλιασουν...
Εσενα ομως, που κατω απο τετοιες συγκλονιστικες καταθεσεις ψυχης, ειρωνευεσαι προσπαθωντας να το πας στο "καλα να παθετε που δεν ψηφισατε χ.α.", ενα εχω να σου πω:
εισαι σε χειροτερη κατασταση απο εμας, γιατι εσυ εισαι μονος σου αλλα νομιζεις οτι εχεις "συντροφους" και "συναγωνιστες",
μαθε πουτανας γιε, οτι θελει θαρος με το οποιο εσυ δεν γεννηθηκες για να εχεις συντροφους και συναγωνιστες, θαρος που εκτρεφεται και μεγαλωνει μεσα στην αξιοπρπεπεια, εσυ ομως και οι ομοιοι σου δεν εχετε αξιοπρπεια.
Θα εχετε το τελος που σας αξιζει, το τελος που στην ιστορια αν ψαξεις, ειχαν ολοι οι υπανθρωποι σαν και του λογου σου.
Αντε τωρα να παρεις καμια πιπα σε κανα αφεντικο. Και μετα, με τα χυσια να μην εχουν κατεβει καλα καλα στο στομαχι σου, να βγεις στους δρομους να εκτονωθεις σε κανεναν πιο αδυναμο (αλλα και πιο αξιοπρεπη) απο εσενα
Ουστ απο'δω!
Δημοσίευση σχολίου