ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΕΔΩ
http://tuggr.bandcamp.com/
ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΞΙΚΗ
ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΕΔΩ
http://www.georgekant.com/
ΕΊΣΑΓΩΓΉ
Έχω καιρό να γράψω στο blog, έχω καιρό να φανώ στα social δίκτυα ιδιαίτερα, έχω καιρό να γράψω νέα μουσική, έχω καιρό που με πλησίαζαν άνθρωποι εξαιρετικοί και έξω αλλά και στο facebook και αλλού, αλλά εγώ απομακρυνόμουν και έμοιαζα μάλλον ο πιο snob τύπος εκεί έξω. Αυτή η εισαγωγή θα απαντήσει πιστεύω σε κάποια πράγματα που δεν λέγονται μερικές φορές, και με τα επόμενα άρθρα που θα προσπαθώ να γράφω για να αναλύσω τις εμπειρίες από τότε μέχρι τώρα πιστεύω να βοηθήσω ανθρώπους που μπορεί να είναι σε παρόμοια φάση αλλά δεν έχουν γνώση του τι εστί καρκίνος. Όπως δεν είχα και εγώ.
Από τον Απρίλιο του 2012 παλεύω με το γνωστό ζώδιο. Τον καρκίνο. Μάλιστα μου συστήθηκε ως Λέμφωμα με επώνυμο non Hodgkin. Εξωτερικά δεν ήταν του γούστου μου, άκουγε λαϊκά ενώ εγώ είμαι γενικά ροκ στοιχείο, αλλά ήταν ένα αναγκαστικό προξενιό που δεν είχα κανένα δικαίωμα επιλογής. Άσε που τελικά φορούσε προσωπείο τόσους μήνες καθώς εξελίχτηκε σε κάτι άλλο παράλληλα που ακόμα και τώρα , αρχή νέας χρονιάς δεν ξέρουμε σίγουρα τι είναι.
Γιατί c-answer; Γιατί στον καρκίνο αυτό που αναζητάς εξαρχής είναι απάντηση. Απάντηση σε όλα όσα σου θέτει, είτε είναι απανωτά, είτε τυχαία, είτε από παράπλευρα θέματα που δημιουργεί, είτε γιατί ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο σταυρόλεξο το οποίο σου κρύβει ακόμα και τις ερωτήσεις.
Τα άρθρα αυτά αποφάσισα να τα ενσωματώσω στο site μου, σε δικό του τομέα (C-answer), όποιος θέλει να τα διαβάζει. Δεν βρήκα λόγο να κάνω ξεχωριστό blog καθώς το θέμα με αφορά, όπως με αφορούν και ΟΣΑ έχω στο site, είτε είναι οι μουσικές μου, είτε τα reviews είτε οτιδήποτε ασχολούμαι. Κάθε τι που ασχολείσαι και σε διεκδικεί είναι ένα ποσοστό της ύπαρξής σου. Ακόμα και αυτά που επιτίθενται στην ύπαρξή σου και διεκδικούν μοναδική κυρίαρχη θέση απέναντι σε όλα τα άλλα που σε ενδιαφέρουν.
Τουλάχιστον η εποχή είναι ταιριαστή με τέτοιες ακραίες ασθένειες. Η εποχή της ακραίας έμμεσης βίας που βιώνουμε κοινωνικά και τρώει καθημερινά σαν αόρατος καρκίνος, λίγο λίγο, την ζωή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου.
Όλοι αναμένουμε μια άνοιξη επιτέλους, να σταθούμε και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλος από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου, άλλος γιατί είναι άνεργος χωρίς μέλλον, άλλος ψάχνοντας τρόπο να ασφαλιστεί για να μην τελειώσει η ζωή του χωρίς μάχη.
Στην άνοιξη λοιπόν! (υψωμένο ποτήρι με φυσικό χυμό πορτοκάλι και καλά σε στυλ πρόποσης).
Η ΠΟΡΕΊΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΆΓΝΩΣΗ
Όλα άρχισαν τον Απρίλιο. Μετά από μερικές από τις ωραιότερες μέρες που είχα τα τελευταία χρόνια, ήρθε η ώρα για την αντίδραση του σύμπαντος στις όμορφες μέρες ενός ασήμαντου κόκκου.
Άρχισα να έχω αίσθηση βάρους στο κεφάλι. Σαν να προσπαθείς να σηκώσεις ένα βαρύ έπιπλο και από την υπερπροσπάθεια κοκκινίζεις και χάνεις την ανάσα σου. Δεν έδωσα σημασία αλλά η αύξησή του πόνου τις επόμενες μέρες ήταν εκπληκτική. Το πάθαινα ακόμα και σε άσχετες φάσεις, εκεί που έπινα καφέ. Πιο εκπληκτικό βέβαια ήταν το γεγονός ότι έκανα μετακόμιση για έναν φίλο μου μέσα σε όλα αυτά και κάθε κούτα που σήκωνα νόμιζε ότι θα γίνω ένας κόκκινος Hulk ή κάτι τέτοιο, καθώς γινόμουν πιο κόκκινος και από αριστερή ντομάτα σε κήπο αριστερού αγρότη. Πιο κόκκινος και από πισινό πιθήκου που τον έχει ήδη τιμωρήσει στριμμένη κυνηγός με βέργα.
Εφόσον επέζησα την μετακόμιση πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία. Στις 2 φορές τον Απρίλιο λοιπόν που πήγα σε εξωτερικά ιατρεία να αναμένω ώρες μπας και βγάλω άκρη τι είναι αυτό που έχω, οι εξετάσεις ήταν τυπικές και άσχετες και οι δηλώσεις τους ήταν εξαρχής «άγχος». Άσχετες δηλαδή. Σαν τους πολιτικούς που λένε «για όλα φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση» ενώ ήταν αυτοί και πάλι κυβέρνηση. Το ότι δεν είμαι αγχώδης το ξέρω, αλλά αυτοί ξέρουν ότι στατιστικά οι 95 στους 100 έχουν απλά άγχος. Αν ανήκεις στο υπόλοιπο 5% δεν πρέπει να μένεις στο στατιστικό τους. Λειτουργούν ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ. Απλά τα πράγματα. Μου άρεσε που την δεύτερη φορά που πήγα μου είπαν ότι θέλει πολύ ψάξιμο και εξετάσεις αυτό που έχω και δεν γίνεται αυτό στα εξωτερικά. Παρόλο που εγώ πλέον είχα αίσθηση πνιγμού και δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ από την ένταση της πίεσης στο κεφάλι. Μία εξέταση χρειαζόμουν (θα αποδειχτεί στην συνέχεια), αξονική θώρακα. Αυτοί απλά με άφησαν να με ελέγξει κάποιος για τον λαιμό και δεν είδε κάτι ως προς αμυγδαλές…
Φτάνουμε λοιπόν Μάιο, πλέον είχα και έντονα θέματα στο στήθος, οπότε αποφάσισα να πάω σε έναν γιατρό ΕΟΠYΥ, να πληρώσω την συμμετοχή μου, να κάνω 2-3 εξετάσεις και να ξεμπερδεύω. Πήγα όντως σε έναν γιατρό στην Νέα Σμύρνη, ο οποίος πραγματικά ασχολήθηκε. Μου έκανε καρδιογράφημα, στο οποίο έγραψα 110 παλμούς, οπότε μου έγραψε υπέρηχο καρδιάς , τον οποίο και έκανα άμεσα την επόμενη μέρα. Ο υπέρηχος έδειξε ότι είχα υγρό στο περικάρδιο μεσαίας ποσότητας το οποίο ήθελε αντιμετώπιση.
Όλα λοιπόν τα συνδέσαμε με την καρδιά και το υγρό, είχα ήδη συνεννοηθεί να πάω Πάτρα να δω γονείς και παράλληλα να μου δώσει και ένας καρδιολόγος εκεί θεραπευτική αγωγή. Για καλή μου τύχη (θα εξηγήσω μετά γιατί το λέω, δεν είμαι σαδομαζοχιστής) όμως, οι ενοχλήσεις πλέον δεν ήταν αντιμετωπίσιμες. Ήθελα αγωγή επί τόπου (όχι τύπου Κούγια, θεραπευτική αγωγή εννοώ), δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ. Πήγα στον γιατρό πάλι, αλλά έλειπε εκτός Αθηνών! Έτσι, και χάρη στις προτροπές μιας φίλης μου, φύγαμε πάλι για εξωτερικά ιατρεία. Δεν ήθελα να περάσει άλλη μέρα χωρίς χάπια για το πρόβλημα.
Εκεί για πρώτη φορά, επειδή είχα ήδη 2-3 εξετάσεις μαζί μου καρδιάς και αίματος, ασχολήθηκαν Βέβαια στην αρχή μου λέει η γιατρός εκεί «τι σε έφερε εδώ;». Της λέω «δεν μπορώ πλέον καν να κοιμηθώ γιατί…» και πριν τελειώσω μου λέει «Για αϋπνία δεν είναι τα εξωτερικά ιατρεία». Μία που το είπε και μία που μπροστά από τα μάτια μου περάσανε οι 10 χειρότεροι φόνοι που έχουν αποτυπωθεί σε έργα, της λέω «κάνε μου καρδιογράφημα τώρα, έχω υγρό, αν τυχόν είδες τις εξετάσεις που είναι δίπλα σου». Εκεί χαλάρωσε σαν να την μεταφέρανε δίπλα στην θάλασσα και της δώσανε να διαβάσει ερωτική νουβέλα.
Μου έκανε καρδιογράφημα στο οποίο έγραψα 120 παλμούς. Μια χαρά, σαν να είναι άδεια η εθνική οδός αλλά εσύ αντί να πηγαίνεις με 120 πας με 240. Καπάκι ζήτησε εξετάσεις αίματος ειδικές. Οι εξετάσεις δείξανε κάποια νούμερα δεικτών που δεν πρέπει να είναι στα ύψη. Μου κάνανε υπέρηχο άνω και κάτω κοιλίας. Μου είπαν ότι πρέπει να γίνει εισαγωγή για να δούμε τι παίζει με συνέχεια εξετάσεων τις επόμενες μέρες. Μου ήρθε κάπως αυτό αλλά ήθελα να γίνει να τελειώνουμε να πάω σπίτι μου. Με κάνανε εισαγωγή και κατευθείαν (η ώρα είχε πάει 2 το βράδυ) με στείλανε για ακτινογραφία. Ήμουν ακόμα με την φίλη μου την Ειρήνη στο ράντζο (εννοείτε ότι μόνο ράντζο είχε μείνει), όταν ήρθαν να δούνε την ακτινογραφία. Η στιγμή που ο γιατρός κοιτάει την ακτινογραφία και γουρλώνει τα μάτια σαν κοάλα είναι απερίγραπτη. Και με μια καθυστέρηση το βλέπεις σε όλους. Γουρλώνει και ο δίπλα γιατρός, γουρλώνει η Ειρήνη, ε γούρλωσα και εγώ να είμαστε όλοι σαν να μας ρίξανε 20 σταγόνες κολλύριο.
Υπήρχε κάτι στο μεσοθωράκιο. Με στείλανε άμεσα για αξονική και στις 4.30 το βράδυ μίλησα με την γιατρό. Είχα όγκο στο μεσοθωράκιο, ο όγκος ήταν στο παρά πέντε και έπρεπε να γίνει εγχείρηση άμεσα. Είχε ήδη μιλήσει με το δίπλα νοσοκομείο (ήμουν στο Γεννηματά και με έστειλε δηλαδή στο Σωτηρία) να πάω άμεσα και να με αναλάβει νωρίς το πρωί ένας χειρούργος, χωρίς να μπω σε αναμονές και θέματα. Η στιγμή που τρόμαξα ήταν όταν κατάλαβα ότι η γιατρός δεν ήθελε με τίποτα να πάω με αμάξι, δηλαδή θεωρούσε θαύμα το ότι ζω. Ήμουν δηλαδή τυχερός (όπως ανέφερα νωρίτερα) που δεν βρήκα τον γιατρό στην Νέα Σμύρνη γιατί θα είχα πάρει χαπάκια για την καρδιά και θα πήγαινα Πάτρα και ανά πάσα στιγμή απλά ο όγκος θα έφραζε οτιδήποτε και τώρα θα έπαιζα σκάκι με τον Πήτερ Παν στην χώρα του ποτέ ή θα έπιανα κιθάρα και αυτός ντραμς να φτιάξουμε τους Πήτερ Πανκς.
Πήρα το αμάξι γιατί σκέφτηκα «100 μέτρα απόσταση είναι, και να πάθω κάτι θα φτάσει μόνο του, θα τσουλήσει από το αρχικό γκαζάκι». Ήμουν μόνος μου πλέον, το ενδεχόμενο να καλέσω τον αδερφό μου που είναι Αθήνα ή τους γονείς στην Πάτρα δεν μου πέρασε καν λόγο ώρας. Δεν ενοχλώ τον άλλον σε σημείο τέτοιο που λειτουργώ ηλίθια μερικές φορές.
Βγήκε ο βοηθός του χειρούργου λοιπόν και έψαχνε έναν στο παρά πέντε ασθενή με όγκο που φράζει κυκλοφορία αίματος προς καρδιά και πολλά άλλα. Έναν ασθενή με σύνδρομο άνω κοίλης. Είδε μόνο εμένα με ένα κινητό να παίζω fifa 12, με πουκαμισάκι (είχα βάλει και πουκάμισο τρομάρα μου, που φοράω σπανίως), τζιν, χαλαρός, στον κόσμο μου. Έτριβε τα μάτια του. «εσύ είσαι;;;» «μόνος σου είσαι» «νιώθεις οκ;», όλα αυτά με γουρλωμένα επίσης μάτια λίγο μεγαλύτερα από κουκουβάγιας με γιγαντισμό στους βολβούς. Με όλα αυτά είχα πλέον σιγουρευτεί ότι μιλάμε για σοβαρή περίπτωση, ότι το έχουμε πάρει χαμπάρι πολύ αργά χάρη στην «στατιστική» ιατρική που παρέχεται στον πολίτη και όταν μου είπε κιόλας «Αν θες κάλεσε γονείς, υπέγραψε και εδώ, ότι είναι να γίνει στο χειρουργείο θα γίνει» κατανόησα ότι μπορεί να είναι το τελευταίο μου ξημέρωμα λόγω της θέσης του όγκου.
Μπήκα λοιπόν στο δωμάτιο με τους άλλους ασθενείς και περίμενα το πρωινό άυπνος για να εγχειριστώ. Μάλιστα δίπλα ήταν μια πανέμορφη κοπέλα και φυσικά αναρωτήθηκα πόσο «αμυνόμενος» πρέπει να είμαι για να πηγαίνω για εγχείρηση κρίσιμη και να κοιτάω δίπλα μου κάτι που αφορά κανονική ζωή. Σίγουρα θετικό είναι αυτό, το να έχεις αυτοάμυνα που κρατάει τον κανονικό σου εαυτό όταν κάτι σε χτυπάει. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι το χειρουργείο είχα ένα μπλοκ στις κακές σκέψεις, σε ποσοστό 80%. Και μέχρι σήμερα έτσι είναι. Σε κάθε απανωτό χτύπημα (έχουν υπάρξει πολλά). Απλά μέχρι σήμερα δεν έχει τύχει να δω δίπλα μου τόσο όμορφη κοπέλα. Βασικά δεν ξέρω μην μου είχαν δώσει και φάρμακα προετοιμασίας και με επηρέασαν. Δεν μου αρέσουν οι βαμμένες καθόλου, αυτή ήταν βαμμένη. Ααααα, θέλει ψάξιμο αυτό. ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΝΑΝ ΣΤΟ ΣΩΤΗΡΙΑ;
Το αν θα γινόταν προσπάθεια αφαίρεσης ή απλά βιοψίας δεν είχε διευκρινιστεί ακόμα. Ότι ήταν να γίνει δηλαδή δεν θα το μάθαινα καν, καθώς θα ήμουν αναίσθητος. Όπως λέει και το τραγούδι που είχε γράψει ο Ζουγανέλης, «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα».
Σίγουρα πάντως για πρώτη φορά ήξερα τι δεν ήθελα. Δεν ήθελα να είμαι μόνος. Σαν άνθρωπος έχω πολλούς αληθινούς φίλους δίπλα μου για πολλά χρόνια. Όλοι υπέρ της αλληλεγγύης, του αλτρουισμού και της αγάπης για τον δίπλα. Ήθελα να πατήσω ένα κουμπί και να είναι όλοι εκεί, και οι γονείς και όλοι, πριν μπω στο χειρουργείο. Έτσι να αγκαλιαστούμε με τα μάτια. Λένε πολλύ περισσότερα από τις λέξεις.
ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΊΟ
Όταν ήρθε ο μεταφορέας να με πάρει για το χειρουργείο, πρέπει να ήταν 9 το πρωί κι εγώ πρέπει να ήμουν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας από την αϋπνία και το γεγονός ότι η ζωή μου άλλαξε μόλις λίγες ώρες νωρίτερα. Καλά, πάντα ήμουν μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας· είμαι ιχθύς.
«Έλα να γδυθείς και θα βάλεις αυτή την πράσινη φορεσιά» μου λέει.
Έτοιμος ήμουν να κάνω σαματά, όχι για το γδύσιμο αλλά για την πράσινη φορεσιά. Δεν μου αρέσει το πράσινο πέρα ελαχίστων εξαιρέσεων. Προσπαθώντας λοιπόν να μπλοκάρω στο μυαλό μου σκέψεις, π.χ., Παναθηναϊκού και ΠΑΣΟΚ, έφερα στο νου μου το υπέροχο πράσινο της φύσης και άρχισα να γδύνομαι και να φοράω το sexy see through unisex φόρεμα εγχείρησης. Σε δυο λεπτά είχαμε χυθεί στους διαδρόμους και είχαν έρθει ήδη οι περισσότεροι επισκέπτες, αλλά ο μεταφορέας ήταν τόσο γρήγορος που ίσα που τους χαιρέτησα λίγο πριν περάσουμε με ταχύτητα στον χρόνο.
Με το που μπήκα στο χειρουργείο, άρχισα να ψάχνω για πολικές αρκούδες καθώς το κρύο ήταν απίστευτο, αλλά με έναν περίεργο τρόπο το συνηθίζεις πολύ γρήγορα. Από εκεί και πέρα προετοιμασία περίπου μισή ώρα, όπου σχεδιάζουν πάνω σου που θα μπει το νυστέρι και παίζουν και κανένα όμικρον χι στον θώρακα. Η αντιμετώπιση ήταν άψογη και μου μιλούσαν πολύ θετικά και ήρεμα. Σε κάποια φάση, μου λέει η μία που μου έβαλε να εισπνέω κάτι, «πάρε μια ανάσα βαθειά Γιώργο μου». Πήρα μία και η μισή όραση χάθηκε και ήταν σαν να πήρα 5 καραφάκια ούζο επιτόπου. «Πάρε άλλη μία Γιώργο μου». Πάει και η όραση και η σκέψη και όλα, και ο λογαριασμός άγνωστος για τα 10 ρακόμελα που ένιωσα ότι ακολουθήσανε.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, δεν είχα ιδέα που ήμουν. Εντατική ήταν προφανώς. Ένας γέρος πιο πέρα στο δωμάτιο σε άθλια κατάσταση, μία γριά από την άλλη μεριά στα ίδια και εγώ με δυο σωλήνες να βγαίνουν από την αριστερή μου μεριά. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι μου έχουν βάλει και το αυτόματο σύστημα για τα ούρα, απλά ώσπου να καταλάβω ότι φεύγουν αυτόματα και δεν χρειάζεται να πιέζομαι και να σπρώχνω σαν στόκος πέρασε μια ωρίτσα χαλαρά.
Αν δεν με απατά η μνήμη μου, έμεινα εκεί μέσα 3-4 μέρες για σταθεροποίηση. Φαΐ σχεδόν τίποτα, μόνο φιδέ πού και πού. Ήθελα να κάνω δίαιτα, αλλά δεν την είχα φανταστεί μέσω ασθένειας. Επισκέψεις μόνο κανένα μισάωρο, ούτως ή άλλως η ενέργεια μου ήταν στο μηδέν, δεν μπορούσα να μιλάω πολύ. Οι μέρες παρόλα αυτά περάσανε σχετικά γρήγορα, καθώς ήταν τόσα τα παυσίπονα που μου δίνανε που το μόνο που θυμάμαι είναι να κοιμάμαι (έχω τα δικαιώματα για αυτό το στιχάκι). Πρέπει να κοιμόμουν 16 ώρες την μέρα σίγουρα.
Μετά πέρασα στην κλινική σε κανονικό δωμάτιο με άλλους. Εκεί συνεχίζανε τα παυσίπονα, τα φάρμακα, οι οροί, οι σωλήνες που κρέμονται από το πλευρό σου και σε διαλύουν, και το μόνο που άλλαξε ήταν το φαί και το ότι εκεί πλέον κατουρούσα κανονικά σε ένα βρώμικο μπάνιο στον κοινό διάδρομο της πτέρυγας. Ειλικρινά η τουαλέτα εκεί ήταν τόσο βρώμικη που το ιδανικό θα ήταν να κάνεις σπαγγάτο εναέριο ανάμεσα στους δυο της τοίχους. Επίσης εκεί πλέον ερχόντουσαν όλοι για επισκέψεις ελεύθερα και αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Η καραντίνα είναι πολύ άσχημη φάση, σε αποκόπτει από τον κόσμο. Όπως η καραμπίνα αποκόπτει κάποιους άλλους από τον κόσμο.
Το δωμάτιο είχε επίσης έναν καταπληκτικό κύριο με πολύ χιούμορ, που έλεγε ιστορίες και ξεχνιόμασταν όλοι στο δευτερόλεπτο. Πολύ ιδιαίτερο αυτό που βγάζουν κάποιοι άνθρωποι στα δύσκολα. Το μόνο μείον του ήταν ένα τρελό ροχαλητό που σε έκανε να ξεχνάς και τον ύπνο και τις ιστορίες του. Οι ωτοασπίδες γίνανε ζωτικό σημείο για μένα γενικά μέσα στα διάφορα νοσοκομεία όλους αυτούς τους μήνες.
Πέρα από τα καλά όμως, πρέπει να αναφέρω ότι μετά το χειρουργείο είχαν αρχίσει τα θέματα με τις θρομβώσεις λόγω του όγκου. Το αριστερό μου χέρι είχε γίνει τόσο, που στο κοντομάνικο χώραγε οριακά. Η μέση μου αριστερά είχε φουσκώσει. Από την άλλη τα συμπτώματα και το πρόβλημα με το κεφάλι που είχα είχαν φύγει εντελώς επιτέλους. Έμαθα ότι κάνανε απλά βιοψία και πήραν δείγματα για ανάλυση. Έμαθα ότι είναι Λέμφωμα non Hodgkin τύπου Β και επιθετικής μορφής. Έμαθα ότι στο χειρουργείο είχα αιμορραγίες.
Οπότε η εγχείρηση που ξεκίνησε ως δίωρη ήταν πεντάωρη. Σύνδρομο άνω κοίλης, λέγεται. Έτσι απέκτησα και την δεύτερη μεγάλη ουλή , όχι στο στήθος αλλά στο πλευρό αριστερά. Επειδή τα πράγματα ήταν άκρως επικίνδυνα, αναγκαστήκανε και με κλείσανε από το στήθος και κάνανε στο καπάκι δεύτερη εγχείρηση από το πλάι. Για να φτάσουν από το πλάι στο κέντρο αριστερά σχεδόν που ήταν ο όγκος. Αριστερά έχω μια αίσθηση ακόμα σαν να έχουν διαλυθεί όλοι οι ιστοί, τα πάντα εκεί μέσα. Λογικό, γιατί πάνω κάτω έτσι έγινε.
Αμέσως μετά το χειρουργείο είχα το ακόλουθο πρήξιμο σε όλη την αριστερή μου άνω μεριά.
Μετά και τα πρηξίματα λοιπόν και αφού κατάφερα μέσα σε 10 μέρες να βγάλω τους σωλήνες και να λειτουργώ κανονικά χωρίς πόνους πλέον, με στείλανε άμεσα για νοσηλεία και χημειοθεραπείες στην αιματολογική κλινική του Σωτηρία. Μάλιστα για το χέρι με καλέσανε να είμαι δείγμα προς φοιτητές, και πήγα σε ένα αμφιθέατρο εκεί μέσα και με ρωτάγανε για να καταλάβουν και καλά τι είχα, και έβγαζα πουκάμισα, έλεγα ότι το χέρι είναι έτσι γιατί πάω γυμναστήριο αλλά γυμνάζω μόνο την αριστερή μου μεριά γιατί είμαι αριστερός και κάτι τέτοια. Ήταν δυο που γελάσανε πολύ πάντως. Οι άλλοι μάλλον θεωρήσανε ότι έχω σχιζοφρένεια και όχι Λέμφωμα.
Ο καιρός συνέχισε με αντιπηκτική αγωγή (για 3 μήνες τελικά θα ήταν, καθημερινές ενέσεις μόνος μου στο σπίτι στην κοιλιά) για το πρήξιμο και με την πρώτη μου χημειοθεραπεία να την ξεκινάω άμεσα. Η θεραπεία λέγεται RCHOP και γίνεται κάθε 21 μέρες, συνήθως σε 8 επαναλήψεις. Δεν χρειάζεται να είσαι νοσηλευόμενος, απλά πας 3 ώρες, παίρνεις ορούς με τα φάρμακα και φεύγεις. Απλά τότε πάλευα με πολλά παράλληλα και ήμουν σε παρακολούθηση αναγκαστικά νοσηλευόμενος. Το χέρι ξεπρήστηκε, η χημειοθεραπεία έγινε, εγώ βγήκα επιτέλους μετά από πολύ καιρό μέσα στα νοσοκομεία και η ζωή επέστρεψε σε κανονικούς ρυθμούς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πάντως που πήγα τουαλέτα στο νοσοκομείο στις 04.00 τα ξημερώματα. Είχα το δοχείο που είχαμε για να μετράμε ούρα στο ένα χέρι. Με το άλλο χέρι προσπαθούσα να κατουρήσω, και ξαφνικά μια κατσαρίδα 10 εκατοστών έσκασε από τρύπα στον τοίχο και έκανε βόλτες δίπλα μου, ενώ εγώ πλέον ΚΑΙ κατούραγα ΚΑΙ μέτραγα ούρα ΚΑΙ ποδοπατούσα με το ένα πόδι το πάτωμα μπας και την πετύχω. Τις επόμενες μέρες πήρα εξιτήριο…
Ήμουν πραγματικά καλά, είχα συμπτώματα βέβαια από τις χημειοθεραπείες αλλά ήξερα απλά ότι πρέπει να περάσουν οι μήνες, να γίνουν όσες θεραπείες χρειαστούν, να αποδεχτώ το «δεν έχω μαλλί πλέον αλλά το ξυρίζω μπας και φαίνεται καλύτερα» style λόγω της πτώσης μαλλιών από τα φάρμακα και να κάνω εξετάσεις κατά καιρούς.
Μεσολάβησε λοιπόν ένα πεντάμηνο και φτάσαμε Οκτώβρη…
ΑΠΟΚΤΏΝΤΑΣ ΕΜΠΕΙΡΊΑ
Πριν μπούμε στον Οκτώβρη, θα αναφέρω κάποια πράγματα μέχρι εδώ που αφορούν το τι βιώνει ένας καρκινοπαθής, από όσα τον επηρεάζουν γενικότερα και όχι μόνο εσωτερικά. Από το Σύστημα Υγείας μέχρι τις παρενέργειες και από τα φάρμακα μέχρι την διατροφή. Το συγκεκριμένο είναι το πρώτο άρθρο διευκρινήσεων και προτάσεων βάση προσωπικής εμπειρίας και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ισχύει απόλυτα.
1. Ελλιπή ενημέρωση από τους γιατρούς. Ακόμα και από το στάδιο που μου βρήκαν τι έχω, ουδέποτε μου αναφέρθηκε τι ακριβώς είναι. Στην αρχή δηλαδή μου είχε μείνει η εντύπωση ότι είναι πρησμένος o θύμος αδένας. «Και ποιος δηλαδή είναι αυτός o αδένας που θύμωσε ρε γιατρέ»; Λες και δεν είχα καρκίνο. Λες και οι γιατροί φοβούνται να πουν την λέξη «καρκίνος» περισσότερο από τον ασθενή. Μετά μίλησαν για λέμφωμα χωρίς να αναφερθούν στην πρόγνωση και στα στατιστικά. Χωρίς να ενημερώσουν ότι είναι είδος καρκίνου που γενικά δεν κάνει μεταστάσεις άλλα σε σπάνιες περιπτώσεις κάνει και μάλιστα και σε μη λεμφικά συστήματα, όπως το κεφάλι.
Οπότε προτείνω όποιος του τύχει θέμα υγείας να μην σταματάει να τους ρωτάει o ίδιος αυτά που θέλει να μάθει αναλυτικά. Είναι δικαίωμα του ασθενή και επιλογή του το κατά πόσο θέλει ρεαλισμό και κατά πόσο ψυχολογία. Όπως επιλέγει όταν θέλει να δει ένα έργο, το αν θα δει το trailer ή όχι.
2. Στο Σωτηρία χάθηκε η πρώτη πρώτη αξονική και έτσι δεν είχαμε σύγκριση όταν έκανα την δεύτερη κάποιους μήνες μετά. Το να βρεθώ τρεις μήνες μετά την έναρξη των θεραπειών να μην ξέρω αν έχουμε βελτίωση ή όχι, είναι τραγικό. Δυστυχώς φαίνεται ότι η έννοια της καταγραφής και σωστής ταξινόμησης φακέλων ασθενών είναι ανύπαρκτη. Δεν μου αρέσει να γενικεύω, αλλά από συγγενείς και φίλους όλοι σχεδόν έχουν να πουν για μια εμπειρία τους με χαμένο φάκελο ή εξέταση. Θα μας βρουν εξωγήινοι μετά από εκατομμύρια χρόνια και κάπου σε ένα πελώριο δωμάτιο στην μέση της Σαχάρα θα βρουν όλους τους χαμένους φακέλους ασθενών. ΚΑΙ το στικάκι της λίστας Λαγκάρντ!
Να κρατάτε αντίγραφα του φακέλου σας· τα πάντα. Να τα παίρνετε μαζί σας, όταν φεύγετε από το νοσοκομείο και όποτε ξαναμπαίνετε να τα πηγαίνετε. Είναι o φάκελός σας. Άλλοι έχουν φάκελο ποινικό, άλλοι ασθένειας. Τον ποινικό φάκελο τον κρατάνε άλλοι. Τον ιατρικό τον κρατάς εσύ. Έτσι είναι αυτά.
3. Ελλιπή ενημέρωση από την ομάδα νοσηλείας. Σου βάζουν φάρμακα χωρίς να ενημερώνουν πιθανές παρενέργειες ή τι ακριβώς είναι. Πρέπει να ρωτάς. Έτσι, π.χ., κανείς δεν θα σε ενημερώσει ότι με το αίμα που σου βάζουν μπορεί να πάθεις σοβαρή αλλεργική αντίδραση, θα το καταλάβεις μόνος σου όταν πας να βγάλεις φωτογραφία τον εαυτό σου και συνειδητοποιήσεις ότι είσαι αόρατος. Γενικά δεν θα ενημερωθείς ότι παίρνεις κορτιζόνη και δεν πρέπει να τρως αλάτι ή δεν θα ενημερωθείς ότι μπορεί να έχεις κάποια επιληπτική κρίση και καλό είναι να μην οδηγείς.
Γενικά, αν είσαι από αυτούς που κορνάρουν διαρκώς, βρίζουν και αλλάζουν λωρίδες χωρίς φλας, καλό είναι να μην οδηγείς ούτως ή άλλως.
4. Ελάχιστη υποστήριξη εκτός νοσοκομείου. Όταν ήμουν έξω, ανάμεσα στις θεραπείες , έτυχε να πρέπει να πάω νοσοκομείο τρεις φορές (o ασθενής πονάει πάντα τρεις φορές που λέει και το έργο). Μια επειδή πονούσαν αφόρητα όλα μου τα κόκαλα, μια επειδή είχα 40 πυρετό σταθερά και μια επειδή σε κάθε ανάσα o θώρακας πονούσε σαν να έφαγε μπουνιά από τον Τσακ Νόρις. Σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, όποτε έχεις έκτακτη ανάγκη θα είναι είτε απόγευμα Παρασκευής είτε σαββατοκύριακο, είτε θα έχει γίνει πυρηνικό ολοκαύτωμα στην πόλη σου. Ε, δεν υπάρχει κανείς για σένα. Δεν έχεις γιατρό ουσιαστικά. Απλά τρέχεις να βρεις εφημερεύον νοσοκομείο, να σε δουν αποσπασματικά με ό,τι ιστορικό τους πεις. Έτσι είναι πάνω κάτω στο δημόσιο νοσοκομείο .
Προτείνω να προσπαθείς τον γιατρό σου να τον έχεις ρωτήσει για πλήρη ενημέρωση του τι θα κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Ελάχιστοι δίνουν βέβαια το τηλέφωνο ή κάποια λύση πέραν των εφημερευόντων νοσοκομείων. Οπότε προτείνω να έχεις γράψει ένα πλήρες αναλυτικό ιστορικό της πορείας σου και να το παίρνεις μαζί σου στα εφημερεύοντα. Είναι απαραίτητο. Αν έχεις και τον φάκελο σου που είπα πριν είσαι οκ. ΌΧΙ τον ποινικό φάκελο λέμε, τον ιατρικό!
5. Δεν σε πήρε τηλέφωνο. Σε αυτή την περίπτωση…
- Ε.. Βασικά τι λες; Άρθρο περί καρκίνου γράφεις.
- Ουπς, σωστό. Ε οκ ρε παιδί μου έστω ότι δεν σε παίρνει τηλέφωνο κάποια που είναι καρκίνος στο ζώδιο.
- …
- Προτείνω να πάρεις εσύ εφόσον είναι σημαντικό ΓΙΑ ΣΕΝΑ.
Όπως ακριβώς πρέπει αν όλο το γύρω σύστημα δεν κάνει τις κινήσεις που θα ήθελες, είτε σε ενημέρωση, είτε σε έλεγχο, είτε σε παρακολούθηση και υποστήριξη, να τις διεκδικήσεις εσύ.
Σχέσεις είναι όλα. Όλα είναι σχετικά. Σχέσεις είναι σχετικές με όλα όσα είναι σχετικά.
- Αϊνστάιν LSD
ΤΈΛΟΣ ΘΕΡΑΠΕΙΏΝ Ή ΌΧΙ;
Φτάσαμε λοιπόν στον Οκτώβρη. Ο μήνας που περίμενα ότι θα τελειώσει η RCHOP θεραπεία μου και θα με βρει σε ύφεση, σαν την οικονομία της χώρας. Ο μήνας δεν μπήκε καλά, καθώς την 7η θεραπεία την έκανα χωρίς το βασικό φάρμακο (Mabthera), γιατί είχαν έλλειψη και δεν υπήρχε ούτε έξω στα φαρμακεία να το βρούμε. Ναι , κι όμως. Όσο συμπολίτες μου φοβούνται κατασκευασμένους φόβους όπως την δραχμή ή το ευρώ, κάποιοι άλλοι άνθρωποι στερούνται ουσιαστικά του δικαιώματος στην μάχη, αντιμετωπίζοντας πραγματικούς φόβους. Φυσικά όλα αυτά γίνονται μακριά από τα κανάλια , που είναι το μεγαλύτερο μέσο πολτοποίησης εγκεφάλων που έχει δημιουργηθεί. Για να μην πλατειάζω και με πουν γραφικό, η 8η και τελευταία θεραπεία έγινε κανονικά, αλλά τα δεδομένα αλλάξανε.
Στο Σωτηρία δεν είχε γίνει κάποιος ουσιαστικός έλεγχος περί ύφεσης , παρά κάτι ακτινογραφίες που έδειχναν λέει πεντακάθαρες και μια αξονική για την οποία δεν είχαν να κάνουν σύγκριση γιατί χάσανε την πρώτη αξονική που είχα κάνει. Μάλιστα σε ερώτηση «πόσο είναι ο όγκος στην νέα αξονική» η απάντηση ήταν «δεν μας το γράφουν δυστυχώς». Είναι αυτονόητο ότι μια σωστή απάντηση θα ήταν «δεν μας το γράφουν οι ακτινολόγοι αλλά θα τους πάρουμε τηλέφωνο άμεσα να μάθουμε». Οι ακτινογραφίες είχαν γίνει μάλιστα εκ μέρους μου και όχι από αυτούς, γιατί είχα έντονους πόνους μυοσκελετικούς και έτρεχα στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Στο Σωτηρία λέγανε ότι οι πόνοι είναι από τις θεραπείες. Χωρίς ΚΑΝΕΝΑΝ περαιτέρω έλεγχο. Είναι όπως αυτό που πας σ’ ένα σπίτι , χτυπάς το κουδούνι και στην ερώτηση «ΠΟΙΟΣ;;;», αρκεί να πεις «ΕΓΩ!» και μπήκες. Ο ιδιοκτήτης λειτουργεί στατιστικά, λέει από μέσα του «περίεργα ακούστηκε η φωνή της μάνας αλλά οκ» και ξαφνικά στην πόρτα του είναι ένας 45άρης μουστακαλής που ακούει Turbonegro στο ipod και του ζητάει ζάχαρη.
Ήμουν σπίτι λοιπόν, όταν, και ενώ μιλούσα στο τηλέφωνο, άρχισα να νιώθω την δεξιά μου πλευρά σαν να «ανασαίνει» μουδιασμένη. Δεν περιγράφεται αλλιώς. Δηλαδή ένιωθα μυρμήγκιασμα παλλόμενο ανά ένα δευτερόλεπτο και ανεβοκατέβαινε όλη την δεξιά μου μεριά μέχρι να σταματήσει εντελώς 5 λεπτά μετά. Αυτό τις επόμενες μέρες έγινε άλλες 5 φορές, ώσπου το μούδιασμα έμεινε μόνιμο σε δεξιό μπούτι και μέση. Σαν διαφορετική αίσθηση σε αφή. Το ότι είχα θέμα στην δεξιά μου μεριά ήξερα ότι δεν ήταν από εκείνη την μέδουσα που με τσίμπησε σε τρελή βουτιά που είχα κάνει στο Γαλαξίδι, αλλά κάποιο θέμα από το κεφάλι. Είχα διαβάσει σχετικά.
Έκανα άμεσα λοιπόν τις απαραίτητες κινήσεις και κατέληξα για μαγνητική εγκεφάλου. «Καλή βγήκε» μου λέει η νοσηλεύτρια του δωματίου στον μαγνητικό τομογράφο, «μην ανησυχείς», αλλά όταν πήρα πάνω τα αποτελέσματα λέγανε για δύο «βλάβες» στο κεφάλι. Οκ, τουλάχιστον με είχε ηρεμήσει για μισή ώρα, ώσπου να μάθω την αλήθεια. Δεν ξέρω πως σκέπτονται οι άνθρωποι μερικές φορές. Μάλλον είναι απλά θέμα διαχείρισης. Όπως, π.χ., κάποιος πεινάει τόσο πολύ που τελικά δεν τρώει ή κάποιος δεν έχει λεφτά να πιει και τελικά πίνει περισσότερο από όταν έχει λεφτά.
Υπάρχουν κάποια σημεία τόσο κομβικά , που ο μποτιλιαρισμένος διαρκώς κόμβος της Κηφισίας είναι μια χαώδης έκταση ηρεμίας μπροστά τους. Σημεία που η ζωή σου αλλάζει με δεδομένα που δεν φαντάζεσαι καν. Όπως όταν σε απαγάγουν εξωγήινοι στον ύπνο σου και ξυπνάς με το ένα σου χέρι να γεμίζει λεφτά σε κάθε μούντζα. Ή όπως όταν είδες το φινάλε του Seven. Δεν το περίμενες αυτό.
Δεν είχα καταλάβει τι σημαίνει ακριβώς δυο βλάβες στον εγκέφαλο. Είναι βλέπετε αυτά τα λόγια που δεν λέγονται. Κανείς δεν έγραψε στην γνωμάτευση «δυο όγκοι». Περίεργο αυτό το πράγμα. Βρες, ρε γιατρέ, κάτι να το πεις να νιώθεις και εσύ και εγώ άνετα. Π.χ., «βρέθηκαν δυο πλανήτες στο κεφάλι σου. Ο ένας έχει αντίθετη βαρύτητα από τον άλλον και μετακινούνται και αλλάζουν σύσταση και ροή, από την επιρροή του ενός στον άλλον. Είναι δυο μικρόκοσμοι που μπορεί να ανοίξουν πόλεμο και να γίνει όλο το πεδίο δυσλειτουργικό ή μπορεί να παραμείνουν σε επίπεδα αναγνώρισης, αν το φροντίσουμε εμείς ως ειρηνικοί πρεσβευτές της ξενέρωτης ανθρώπινης ρουτίνας». Μια χαρά θα ήταν έτσι. Λείπουν οι παραμυθάδες της αλήθειας από το επάγγελμα της ιατρικής. Να τα λέμε αυτά!
Τα κακά νέα δεν ήταν όμως μόνο αυτά. Υπήρχαν και οι πόνοι στο χέρι που οι γιατροί λέγανε «φταίει η θεραπεία». Επειδή οι πόνοι ήταν απίστευτοι, συγκεκριμένα σαν να χτυπάς επανειλημμένα το χέρι σου σε πόμολο σαν βλάκας για ώρες, έκανα έξω μια μαγνητική η οποία επιβεβαίωσε ύπαρξη λεμφαδένα στην κλείδα, ο οποίος πίεζε φυσικά ό,τι νεύρο υπάρχει και φεύγει προς τα αριστερά και γι’ αυτό είχα τέτοιους πόνους.
Σε μια βδομάδα μέσα, λοιπόν, έμαθα ότι έχω εμφάνιση νόσου στο κεφάλι αλλά και υποτροπή της νόσου στο σώμα, σε δύο σημεία (κλείδα αλλά κι ένα σημείο στο στέρνο).
Έτσι, όταν εμφανίστηκε ένας με λαχεία και φώναζε «τζάκποτ, κληρώνει αύριο!», μάλλον έφταιγε το βλέμμα μου για το γεγονός ότι τράπηκε σε φυγή ουρλιάζοντας και κουνώντας το κεφάλι πέρα δώθε σαν την Αλίκη στο ναυτικό.
Ώσπου να καταλάβω ακριβώς την βαρύτητα του πράγματος, πήρε λίγο. Σχεδόν όσο έκανα να καταλάβω και την θεωρία της σχετικότητας. Κατανόησα ότι έχουμε περάσει σε σκοτεινά μονοπάτια, όταν είδα την γιατρό να μου λέει «θα το παλέψουμε», χωρίς ίχνος πίστης σε αυτό που έλεγε. Από το κατώφλι της ύφεσης περάσαμε σε εξάπλωση νόσου και σε υποτροπή πριν καλά καλά τελειώσουν οι θεραπείες. Η μόνη λέξη που άκουγα ήταν «σπάνιο». Θεωρήθηκε εντόπιση λεμφώματος σε CNS (κεντρικό νευρικό σύστημα). Είπαμε, η ιατρική λειτουργεί στατιστικά. Το λέμφωμα non Hodgkin έχει την ικανότητα δυστυχώς σε σπάνιες περιπτώσεις να εμφανίζεται και σε ΜΗ λεμφικά συστήματα (όπως, π.χ, ο εγκέφαλος).
Επόμενο βήμα λοιπόν στο μυαλό μου ήταν ήδη να βρω γιατρό με εμπειρία και θετικό πάνω σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά και να γίνει η βιοψία στο κεφάλι που θα δείξει τι είναι και τυπικά. Η βιοψία κανονίστηκε να γίνει στο Αττικό και έτσι φτάσαμε στον Νοέμβριο…
ΒΙΟΨΊΑ ΕΓΚΕΦΆΛΟΥ
Και να που φτάνουμε Νοέμβριο και εγώ να είμαι σαν έμβρυο στο Αττικό να περιμένω για άλλη μια εγχείρηση. Δεν είχα πολλά στο νου μου σχετικά με την βιοψία εγκεφάλου, μέχρι την στιγμή που ο νευροχειρούργος είπε για τοπική αναισθησία και μου κόλλησε κάτι στρογγυλά δισκάκια (σαν κομμένη μπανάνα) και σημείωσε με μαρκαδόρο στο κεφάλι μου τι και πώς και πού και πότε.
Έπρεπε να περιμένω δυο μέρες για το χειρουργείο αλλά η νοσηλεία ήταν πιο σουρεάλ και από μάνα που το παιδί της φεύγει από το σπίτι στις 22.00 και του λέει 21.00 να είναι πίσω.
Απέναντί μου στο δωμάτιο ήταν ένας γέρος ο οποίος ροχάλιζε σαν δαίμονας με πνευμονία, φώναζε λες και ήταν σε πορεία για την απελευθέρωση του νοήματος της ζωής, είχε χάσει επαφή με την πραγματικότητα σε πολλά επίπεδα και σαν να μην φτάνανε όλα αυτά το βράδυ επικοινωνούσε παραμιλώντας φωναχτά με υποτιθέμενους φίλους του σε κάποιο υποτιθέμενο γουέστερν μπαρ. Τσακωνόντουσαν κιόλας και ούρλιαζε σπασμωδικά «να πάμε έξω ρε, να σε στείλω στο χωριό μια και καλή».
Όσο αστείο φαίνεται όλο αυτό το σκηνικό, πολλαπλασιάστε το επί το τρία, γιατί και η κόρη του και η γυναίκα του που ήταν όλη μέρα εκεί ήταν ίδιες και χειρότερες, και θα δείτε ότι μιλάμε για τραγωδία. Τραγωδία που δεν κάλυπταν ούτε οι ωτοασπίδες μου, και τα άυπνα βράδια στο Aττικό ήταν πιο πολλά και από όταν άκουσα τον Πανταζή να τραγουδάει το breathless.
Με τα πολλά ήρθε η ώρα να μπω για την περιβόητη βιοψία. Γδυθήκαμε πάλι, αυτή την φορά είχα ένα πιο πιτζάμα πάρτι ρούχο να φορέσω, και φύγαμε για το χειρουργείο.
Εκεί είχε κρύο, καιρός για χειρουργείο, με τοπική για να μου ανοίξουν το κρανίο. Κι αυτό τρελό στιχάκι.
Για κανένα μισάωρο μου σταθεροποιούσαν το κεφάλι, προσπαθούσαν να λύσουν ένα πρόβλημα με το software του μηχανήματος που έδειχνε που να κόψουν, μου καλύψανε με κάλυμμα όλο το κεφάλι, εγώ δεν έβλεπα τίποτα, αυτοί είχαν εκτεθειμένο το σημείο που θα κάνανε βιοψία και όλα καλά. Οι πρώτες ενέσεις τοπικής αναισθησίας ήταν απλά σαν τσίμπημα βελόνας ενοχλητικό και πιεστικό, σαν κάποιον που σου κλέβει την σειρά στο πιτάδικο.
Μετά άρχισαν οι τομές. Οκ, εκεί η αίσθηση είναι απόλυτη. Λογικό, εφόσον είμαστε κάτω από την επιφάνεια της τοπικής. Δεν μιλάμε φυσικά για ακραίο πόνο, αλλά για πιεστική, άβολη διαδικασία με μπόλικη αίσθηση τσιμπήματος δυνατού. Και όσο προχωράει η εξέταση γίνεται και πιο άβολη. Όχι επειδή είμαι γυμνός και κάποιοι μου ανοίγουν το κεφάλι. Σαν εξέταση εννοώ.
Πλέον έχεις νιώσει το νυστέρι στο κρανίο σου καθώς το εξερευνά και έχεις νιώσει αίμα να κυλάει στον λαιμό σου από ψηλά. Όλα καλά ως εκεί. Ξαφνικά μια ατάκα χαράχτηκε στο μυαλό μου. «Γιώργο τον ακούς αυτό τον ήχο;» με ρώτησε ο νευροχειρούργος και καπάκι ο ήχος ενός μικρού κομπρεσέρ γέμισε το δωμάτιο με εικόνες εργατών που σπάνε με κομπρεσέρ πλακάκια κάτω από 45 βαθμούς κελσίου απλήρωτοι, ενώ σε τεράστια ηχεία παίζει Άντζελα Δημητρίου.
«Ναι», του είπα κοφτά, και ξεκίνησε η γεώτρηση. Το κρανίο μου δεν έσπαγε με τίποτα, με αποτέλεσμα να του κάνω νόημα με το χέρι και να σταματήσει.
«Όλα καλά;» μου λέει.
«Ναι, αλλά δεν ξέρω μη μου φύγουν τα δόντια από το πέρα δώθε, πρέπει να με σταθεροποιήσετε κι άλλο νομίζω, γιατί κινούμαι υπερβολικά».
Ήρθαν δύο γιατροί να μου κρατάνε τον λαιμό και το κεφάλι με πίεση όσο πιο ακίνητο γίνεται, και η διαδικασία συνεχίστηκε. Πάλευαν τρία λεπτά ακόμα να το τρυπήσουν, ώσπου ένα κρακ ακούστηκε σαν τσόφλι που έσπασε. Η ερώτηση μου βγήκε αυθόρμητη σαν νήπιου που έσπασε ένα βάζο. «Γιατρέ πως κολλάει αυτό πάλι;». Αφοπλιστική ήταν και η απάντηση «με κόλλα».
Μου είπε ότι είχα από τα πιο σκληρά κρανία που έχει δει. Συγκεκριμένα είπε «Αν οδηγάς μηχανάκι, μην φοράς κράνος, δεν το χρειάζεσαι» και «αν τσακωθείς με κάποιον ΜΗΝ του σκάσεις κουτουλιά, θα τον σκοτώσεις».
Μετά από όλα αυτά αρχίσανε να παίρνουν τα δείγματα, διαδικασία που δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά ήταν επώδυνο το ράψιμο στο τέλος και ψυχολογικά επώδυνο το ότι είδα πως είχα χάσει σε μεγάλο βαθμό την κινητικότητα σε τρία δάχτυλα του δεξιού χεριού μου.
Συνέχισα την νοσηλεία κάποιες μέρες, με ξεκίνησαν φαρμακευτική αγωγή για πιθανά επιληπτικά επεισόδια και με το που βγήκα, πήγα απευθείας στο Λαϊκό , στον γιατρό που είχα φροντίσει ήδη να βρω και να με αναλάβει σαν περίπτωση. Σε εκείνο το σημείο αναμέναμε την βιοψία από Αττικό να επιβεβαιώσει ότι είναι Λέμφωμα με εντόπιση Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, αλλά έπρεπε να αρχίσουμε και άμεσα την θεραπεία, γιατί από την μία το λέμφωμα non Hodgkin είχε υποτροπή σε δυο τρία σημεία (κλείδα, θώρακας), από την άλλη το Λέμφωμα CNS στο κεφάλι ήθελε αντιμετώπιση. Η περίπτωση να είναι κάτι άλλο στο κεφάλι και όχι Λέμφωμα CNS ήταν στατιστική και μόνο, οπότε έγινε άμεσα εισαγωγή στο Λαϊκό για να αρχίσουμε την δεύτερη τύπου θεραπεία (salvage therapy), η οποία έχει την ιδιότητα να εισχωρεί και στο κεφάλι (το κεφάλι έχει άμυνα στις χημειοθεραπείες σαν φράχτης για να μην περνάνε) και θα έκανε δουλειά ΚΑΙ για τον θώρακα και τα άλλα…
ΜΕΘΟΤΡΕΞΆΤΗ #1
Να ‘μαστε λοιπόν στο Λαϊκό, έτοιμοι για δεύτερου τύπου θεραπεία που να πιάνει και το κεφάλι. Οι γιατροί μες στην πώρωση μου εξηγούσαν την διαδικασία. Το κεφάλι βλέπεις έχει ένα «φράγμα» το οποίο δεν επιτρέπει στις χημειοθεραπείες να περνάνε. Η συγκεκριμένη θεραπεία σπάει αυτό το φράγμα. Μιλάμε για Ταραντίνο με στοιχεία Σπάρτακος.
Η θεραπεία αυτή, βέβαια, είναι πολύ τοξική, οπότε έπρεπε να παρακολουθηθώ γενικότερα, δηλαδή όλα θα γίνονταν με εμένα μόνιμο κάτοικο νοσοκομείου με ελάχιστα διαλείμματα έξω, όποτε και αν το επέτρεπαν οι «δείκτες» μου. Όχι οι δείκτες των χεριών, αλλά του αίματος, των λευκών, της τοξικότητας και πολλοί άλλοι.
Το σχήμα αυτό ξεκινάει με Μεθοτρεξάτη την πρώτη μέρα, «αντίδοτο» του φαρμάκου τις επόμενες, μαζί με ελέγχους τοξικότητας καθημερινά και μαζί κάπου σκάει και η αρασυτίνη. Καμία σχέση δηλαδή με όστρακα, στραγάλια, φιστίκια, πασατέμπο… Φυσικά, οι έλεγχοι τοξικότητας γίνονται μόνο στον Ευαγγελισμό και όποιος δεν έχει άτομο να πηγαίνει τα μπουκαλάκια δυο φορές την μέρα, απλά έχει πέσει σε άλλη μια τρύπα του Συστήματος Υγείας και είναι μόνος στον άνεμο. Όχι σαν το «Όσα παίρνει ο άνεμος», αλλά σαν κάποιον που έπεσε το ελικόπτερο του στην Σαχάρα και είναι μπροστά σε ανεμοθύελλα γεμάτη με καρφιά.
Ήταν να γίνουν τρεις κύκλοι αυτής της θεραπείας, ανά 21 μέρες, με παρακολούθηση εντός νοσοκομείου. Στην αρχή, και επειδή ήδη ο λεμφαδένας στην κλείδα προκαλούσε αφόρητους πόνους στην αριστερή μου μεριά, κυρίως νευρόπονους στο αριστερό μου χέρι, όταν βάλαμε τα πρώτα φάρμακα υπήρξε ένα πρήξιμο σε όλο μου το χέρι και η κατάσταση επιδεινώθηκε. Δεν ξέρω πως ακριβώς πέρασαν σχεδόν 14 ώρες τέτοιου πόνου. Ένιωθα ότι στα κόκαλα μου μέσα συνεργεία χτίζανε γήπεδα για κάποιους ολυπιακούς αγώνες ̶ οι σκηνές τρόμου του SAW ήταν απλά κωμωδία μπροστά σε αυτή την αίσθηση. Κάπου μετά το όγδοο παυσίπονο, απέκτησα μια ηρεμία. Όχι ότι σταμάτησαν οι γεωτρήσεις μέσα μου, αλλά μπορούσα πλέον, αν δεν κουνιέμαι καθόλου, να το υποφέρω άνετα. Μου πρόσθεσαν και διουρητικά για το πρήξιμο και σε λίγες μέρες ήμουν οκ.
Ο πρώτος κύκλος πήγε πολύ καλά, ούτε τοξικότητα είχα, καλή αντίδραση είχαν όλα τα θέματα μου. Μάλιστα ένας όγκος που εξείχε στο στέρνο σαν να με τσίμπησε κουνούπι με γιγαντισμό και με δόντια λυκανθρώπου εξαφανίστηκε εντελώς. Παρενέργειες είχα ελάχιστες (βαρύ κεφάλι, λίγο ζαλάδα, άκουγα πανκ όλη μέρα, πήδαγα τις νύχτες από τα παράθυρα και δάγκωνα στις αυλές σκιουράκια). Πλέον περιμέναμε να πέσουν τα λευκά και να ξανανέβουν, μπας και βγω και λίγες μέρες έξω. Εκεί έγινε το δεύτερο μπαμ. Τα λευκά πέσανε πολύ αργά και ανεβήκανε πολύ απότομα. Το αποτέλεσμα ήταν με τις ενέσεις λευκών που σου κάνουνε μετά για να ανέβουν να γίνει μία έκρηξη δημιουργίας λευκών μέσα μου και, λόγω αυτού, να πονάει αφόρητα κάθε κόκαλο στο σώμα μου . Κάτι που κράτησε άλλες δυο μέρες πόνου, ακινησίας, και εμένα να έχω μάθει κάθε αναπνοή της γιόγκα για χαλάρωμα. Πλέον έρχονται έγκυες από το εξωτερικό και από άλλους πλανήτες για να τους μάθω ανάσες. Μετά πήρα και αίμα ένα σακουλάκι, όλα είχαν επανέλθει, και πήρα ένα εξιτήριο που ήταν για δύο μέρες, γιατί ήδη είχαν περάσει 19 και έπρεπε να αρχίσω την επόμενη θεραπεία στις 21 μέρες.
Επειδή όμως ο νόμος του Μέρφι είναι παντού, είχε αρχίσει την μέρα που θα έβγαινα να με ενοχλεί ένα δόντι. Κι όμως. Την πρώτη μέρα πήγα στον οδοντίατρο και έκανα ένα παλιό σφράγισμα που ήθελε διόρθωση. Θα το λέγαμε και ότι «έκλεισα παλιούς λογαριασμούς».
ΜΕΘΟΤΡΕΞΆΤΗ #2
Να ’μαι πάλι μέσα, για τον δεύτερο κύκλο μεθοτρεξάτης. Πάλι οι ίδιες διαδικασίες, η μόνη διαφορά το ότι είχα πλέον πολύ καλή αντίδραση σε παρενέργειες. Δηλαδή, ούτε γεύση έχασα (όταν εννοώ χάνω γεύση δεν εννοώ ότι με γλείφει κάποιος και δεν έχω άρωμα, εννοώ ότι με πιάνει κάποιες μέρες στην γλώσσα να μην αισθάνομαι ουσιαστικά τι τρώω, παρά ένα flat άγευστο πράμα), ούτε ανακατωσούρα είχα, ούτε τίποτα. Ώσπου μου βάλαν αίμα.
Δεν ξέρω αν νιώθει τα ίδια και μια νυχτερίδα όταν πίνει αίμα, αλλά εγώ έπαθα κινητική επιληπτική κρίση. Φυσικά, ήξερα εξαρχής ότι δεν ήταν από το αίμα αλλά από το κεφάλι και τα θέματα εκεί, αλλά στην αρχή και οι γιατροί θεωρήσαν ότι ήταν αλλεργική αντίδραση στο αίμα. Το αναφέρανε «κρίση Τζάκσον». Ίσως είχε να κάνει με τον Michael Jackson, που έκανε κάτι moonwalker και κάτι κινήσεις εντελώς σπασμωδικές. Αν και στην σημερινή μας εποχή εγώ θα τις έλεγα κρίσεις Shakira (δείτε βίντεο YouTube για περαιτέρω).
Για να καταλάβετε πώς ακριβώς ήταν, αρκεί να πω ότι η σκηνή από το the ring, όπου το κοριτσάκι βγαίνει από το πηγάδι αλλά ο τρόπος που περπατά είναι λες και σπάνε όλα του τα κόκαλα, ε έτσι είναι. Νιώθεις ένα δάχτυλο να πηγαίνει αλλού, άλλο αλλού, ο καρπός προς τα μέσα, το υπόλοιπο προς τα έξω, χωρίς ίχνος ευκαμψίας όλα αυτά, και πάει λέγοντας μέχρι να σου περάσει. Όταν πέρασε, δεν είχα απολύτως καμία επαφή με την δεξιά μεριά μου. Όσο και να προσπαθούσα, δεν μπορούσα να κινήσω χέρι (το οποίο τότε μόνο συνειδητοποίησα ότι είχε μείνει στον αέρα μετέωρο σαν το μετέωρο χέρι του πελαργού), ούτε και πόδι. Πάντα δεξιά μεριά μιλάμε. Αίσθηση είχα πλήρη. Απλά δεν είχα έλεγχο, δεν φεύγανε οι εντολές. Μέσα στο επόμενο μισάωρο και με μπόλικη προσπάθεια, άρχισα να τα κουνάω, οπότε έληξε και αυτό το θέμα, όχι χωρίς επιπτώσεις όμως, γιατί κινητικά ειδικά το χέρι πήγε σε εποχές βιοψίας, με δάχτυλα που δεν κινούνται σωστά και όλα τα ωραία μιας βιοψίας κεφαλιού.
Ζήτησα έλεγχο επιπέδου αντιεπιληπτικών φαρμάκων στο αίμα μου, γιατί ήταν η δεύτερη κρίση ενώ έπαιρνα αντιεπιληπτικά , και ήξερα ότι άλλοι παίρνουν μια ζωή χωρίς να έχουν θέματα. Φυσικά φάνηκε από τα επίπεδα ότι περνούσαν σε ελάχιστο βαθμό στο αίμα μου, οπότε τα γυρίσαμε σε ενδοφλέβια και προσθέσαμε και ένα ακόμα φάρμακο.
Οι μέρες μετά κυλίσανε normal, ανεβήκαν και τα λευκά μου κανονικά και όλα. Η αντίδραση της χημειοθεραπείας για άλλη μια φορά ήταν άναρχη πάνω μου. Μειώσεις, αυξήσεις σε άλλα σημεία, άλλος όγκος χαμένος, άλλος πρησμένος, στο κεφάλι ο ένας όγκος ο μικρός έγινε πιο μεγάλος και ο μεγάλος έγινε μικρός. Γενικά συζητάμε ήδη νέο κύκλο X Files με την όλη μου πορεία στις χημειοθεραπείες αλλά θα δείξει, γιατί οι ηθοποιοί είναι κλεισμένοι σε άλλες σειρές.
Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο που είμαστε να αρχίσουμε την Τρίτη μεθοτρεξάτη να κλείσει ο κύκλος. Παράλληλα περιμένουμε φυσικά σχεδόν ενάμιση μήνα πλέον το πόρισμα μιας βιοψίας κεφαλιού από το ΑΤΤΙΚΟ, η οποία χρειαζόταν από day one, να επιβεβαιώσει το τυπικό και σίγουρο, το ότι δηλαδή αυτό που εμφανίστηκε στο κεφάλι μου είναι εντόπιση λέμφωμα κεντρικού νευρικού συστήματος (lymphoma CNS) και ότι βαδίζουμε σωστά, αν και σε σπανιότατα πλέον και δύσκολα μονοπάτια (καμία σχέση με τις κομμένες γέφυρες που πέρναγε ο Ιντιάνα Τζόουνς, λίγο χειρότερα).
Η απάντηση από το ΑΤΤΙΚΟ ήρθε , ΔΕΝ είναι λέμφωμα, είναι μάλλον grade 2 αστροκύττωμα ή αλλιώς αντιδραστική γλοίωση. Με λίγα λόγια είναι δεύτερος καρκίνος άσχετος, και μάλιστα σε στυλ από αυτά που σκουπίζεις ένα βιβλίο της σχολής και κάπου λέει για αντιδραστική γλοίωση.
Όλοι μένουν βλάκες, η βιοψία μοιάζει σαφώς λάθος, αρχίζουν επανεξετάσεις, νευροχειρουργοί, αναλυτές και μια διαδικασία τρεξίματος σε δέκα ειδικούς, όπου όλοι να καταλήγουν στο ότι η βιοψία είναι λάθος και μας έσκισε. Μας έσκισε γιατί εγώ δεν κάνω την Τρίτη δόση θεραπείας, πάω σπίτι και μέσα σε δυο εβδομάδες έχω υποτροπή πάλι με νέα φουσκώματα στο στέρνο αλλά πλέον και ευρήματα σε νεφρό, και γυρνάω πίσω για να ξεκινήσω ένα από τα «τρίτα και τελευταία» φύλλα που λέει , και λέγεται RICE. Άλλη μια χημειοθεραπεία. Και φυσικά προχωράμε σίγουροι ότι είναι λέμφωμα CNS και όχι αστροκύττωμα.
Στα ωραία που έμαθα ήταν και το γεγονός ότι το ένα από τα τρία δείγματα που μου πήραν σε αυτή την βιοψία εγκεφάλου ήταν… εγκέφαλος. Καθαρά. Για αυτό και δάχτυλα πρόβλημα και όλα.
Και έτσι πάμε για την RICE 1…
RICE ΩΣ ΤΟ ΣΉΜΕΡΑ
Απίστευτο αλλά φτάνουμε λοιπόν στην νέα χημειοθεραπεία που λέγεται RICE (κανονικά είναι τρεις κύκλοι χημειοθεραπείας ανά 21 μέρες) και, εφόσον βρεθεί ο ασθενής επιτέλους μετά από τόσες υποτροπές σε ύφεση, προχωράνε με αυτόλογη μεταμόσχευση στον οργανισμό σου. Άλλη μία διαδικασία δύσκολη που κρατάει καιρό, αλλά δείχνει να δουλεύει αρκετά καλά μετά για το μέλλον και την ενδυνάμωση του immune system σου.
Εγώ άκουγα για RICE και έλεγα ότι θα με ταΐζουν ρύζι, θα σκάει ο Μίστερ Μιγιάγκι στο δωμάτιο του νοσοκομείου να με λέει Ντάνιελ Σαν και να καθαρίζουμε πατώματα σε στυλ «καράτε κιντ», ώσπου η απόλυτη ψυχική μου ηρεμία να ξεφουσκώσει τους όγκους που εξέχουν σε κλείδα, στέρνο και στήθος. Αντιθέτως με την Rice έγινε άλλη μια φορά το αναμενόμενο με εμένα. Δηλαδή, ένα μίκρυνε, ένα μεγάλωσε, ένα παρέμεινε ίδιο, μετά όλα έλαβαν μια περίεργη έξαρση πόνου και παράλληλα όπως πάντα χτύπησε η κεφάλα μου και έπρεπε να αντιμετωπιστεί αυτό πλέον και το Rice να μπει στο φάκελό μου ως άλλη μια θεραπεία που παγώνει άδοξα στον πρώτο της κιόλας κύκλο και να δούμε πως θα δράσουμε συντηρητικά.
Ας τα πάρουμε από την αρχή, όμως, γιατί καθώς ο οργανισμός μου γενικά έναν χρόνο είχε απορρίψει κάθε χημειοθεραπεία, πρώτου τύπου, salvage τύπου, κεφαλιού, στέρνου, παρόλο που φάνηκε ακραία δυνατός σε όλες αυτές τις χημείες από άποψη παρενεργειών και καταστροφής οργάνων, η rice ήταν ένα δύσκολο χαρτί. Στα νοσοκομειακά πρωτόκολλα, φυσικά των χημειοθεραπειών αυτά, ακολουθείς μια καταστροφή του οργανισμού σου. Βλέπεις ο καρκίνος είναι τεράστιο θέμα, θα αναλύσω την σωστή οπτική σε άλλο άρθρο. Όταν δεν έχεις χρόνο όπως εγώ που ήμουν στο παρά πέντε εξαρχής , υπάρχει αυτό το πρωτόκολλο. Φυσικά υπάρχουν και οι ακτινοθεραπείες που κάνω σήμερα και θα αναλύσω σύντομα.
Εισαγωγή, λοιπόν, για άλλον έναν ολόκληρο και παραπάνω μήνα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Τελικά, με τόσο Λαϊκό, εγώ Κιάμο έπρεπε να ακούω και όχι pearl jam. Η rice είχε και ένα φάρμακο που λέγεται «πλατίνα». Κλασικά ρωτούσα ερωτήσεις σημαντικές τις νοσοκόμες για το αν θα ξυπνήσω με μαλλί πλατίνα ή αν το επόμενο μου cd θα γίνει πλατινένιο, αν την πλατίνα την έπαιρνε και ποτέ ο Μισέλ Πλατινί και αν έχει να κάνει με την πλάτη. Κάπου εκεί μου άρχισαν οι νοσηλεύτριες τα αναλγητικά πόνου τύπου tramal, μάλλον για να βγάζω τον σκασμό. Παρενέργειες δεν είχα όπως πάντα φυσικά. Όλα οκ εκτός του ότι, όπως προείπα εξαρχής στο πιο άναρχο άρθρο μου συντακτικά ως τώρα, η rice δεν δούλεψε. Οπότε δεν θα αναλύσω τον μήνα μέσα στο Λαϊκό που είχε πολλά και διάφορα άλλα, θα πάμε προς την έξοδο μου από εκεί, που έγινε με άσχημο τον τρόπο. Όπως είπα, όλα κόπηκαν στην μέση και πάλι, και δεν φτάσαμε στην κουβέντα της δεύτερης rice, γιατί χτύπησε η κεφάλα μου το κεντρικό μου νευρικό σύστημα. Τι εννοώ;
Ξαφνικά, αρχίζω να μην βλέπω σωστά. Προσπαθούσα να διαβάσω ένα βιβλίο και τα γράμματα μοιάζανε με μακαρόνια. Και δεν έφταιγε η γραμματοσειρά, όχι. Κοιτούσα τηλεόραση, έκλεινα το ένα μάτι, κομπλέ, το ίδιο και το άλλο, αλλά και με τα δύο μαζί χάος. Μετά σκάσανε ζαλάδες. Αστάθεια τρελή σε βάδισμα δεξιάς μεριάς, ένιωθα γενικά βάρκα, περπατούσα σαν βάρκα και προσεχτικά. Οπτικά και κινητικά, δηλαδή, μέσα σε 10 μέρες όλα πήγαν σε ένα ποσοστό 40% ενός κανονικού ανθρώπου. Το πρόβλημα ήταν ότι πλέον δεν είχες να κάνεις και τίποτα, σε περιόριζε παντού αυτό. Έτσι μείνανε τα κείμενα πίσω, έμεινα και εγώ πίσω, αλλά ήρεμος με όση μουσική μπορούσα και υπομονή. Την έχω γαϊδουρινή, την υπομονή. Πάλι καλά. Έμπαινα από κανένα κινητό, π.χ., και μου έστελνε κάποιος ένα μήνυμα και σκεφτόμουν «πού να ξέρει ο άλλος τώρα ότι εγώ του γράφω με το ένα μάτι κλειστό για να βλέπω καλύτερα, σαν Κύκλωπας». Περίεργες καταστάσεις που πάλι καλά ως τριτοδεσμίτης (τρομάρα μου) είχα αγαπήσει μέσα από Όμηρο και τέτοια κόλπα.
Εκεί κάπου, σε όλη αυτή την πτώση του κεντρικού μου συστήματος, έσκασε και η έξαρση του στέρνου με νευρόπονους που δεν μπορώ να αναλύσω, κάποια πράγματα, αν δεν τα ζήσεις, δεν τα γνωρίζεις πραγματικά. Όπως και την απέραντη ομορφιά της αγάπης, μια λέξης που προσπαθεί να καταπιέσει τόσα συναισθήματα σε πέντε μόνο γράμματα. Δεν χωράνε ρε φίλε, έλεος. Κάντε μια μεγαλύτερη λέξη, π.χ., Αγαπησιμόλη.
Πάντως, σε εκείνο το σημείο μπήκα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε ένα μικρό αλλά αναγκαίο mode παυσίπονων καταστάσεων. Έτσι, όταν οι νευρόπονοι είχαν φτάσει σε κάθε κόκαλο του αριστερού μου χεριού και ένα σακουλάκι ορού που έγραφε «πεθιδίνη» ξεκίνησε να κυλάει στο χέρι μου και να τους σβήνει, η αίσθηση ήταν όπως όταν είχα πιει έντεκα Drambuie Vodka σε νεότερη ηλικία και είχα γράψει ένα μανιφέστο για το πώς θα ζήσουμε όλοι ίσοι, και όχι σε αγώνα επιβίωσης, αλλά σε κόσμο αλληλεγγύης και αγάπης. Η αίσθηση ήταν λύτρωση απλά. Πρώτη κίνηση ως καμένο πλάσμα που είμαι (όταν έχουμε να κάνουμε με την μουσική) ήταν, αντί να κοιμηθώ επιτέλους μετά από τρεις μέρες πόνου , να ακούσω τρεις δίσκους σερί πιο ήρεμος από ποτέ.
Για όποιον ενδιαφέρεται, ο ένας δίσκος ήταν το Biffy Clyro – Opposites (Deluxe Version), ο άλλος ήταν Deftones – Koi No Yokan (2012) και ο τρίτος ήταν Funeral for a friend – Conduit. Το αν θα τους ακούσετε και εσείς με Πεθιδίνη το αφήνω πάνω σας, αλλά είμαι κατά των ουσιών, πάντα ήμουνα. Εξάλλου η μουσική είναι «ας πούμε» χημική διεργασία από μόνη της. It triggers the brain (με τέτοια άνετη χρήση που έχω στην Αγγλική γλώσσα πραγματικά χαραμίζομαι Ελλάδα).
Αυτές οι μέρες, λοιπόν, με ρίξανε σε ελάχιστη κινητικότητα, πτώση κιλών μεγάλη, αδυναμία, προσπάθειες επαναφοράς και ανάκτησης πλάνου. Εδώ λοιπόν ήρθε η ώρα για τις ακτινοβολίες να πέσουν στο τραπέζι.
Τα ήδη εκτοξευμένα κόστη από άπειρες εξετάσεις , δωμάτια για αποφυγή λοιμώξεων στο Λαϊκό και επισκέψεις σε ειδικούς για επανελέγχους βιοψίας (αν θυμάστε ακόμα, «τυπικά», δεν είμαστε σίγουροι αν έχω λέμφωμα κεντρικού νευρικού συστήματος στο κεφάλι μέχρι και τον Γενάρη, λόγω λάθους βιοψίας, και προχωράμε στα τυφλά), καταφέραν και καλυφθήκαν σιγά σιγά και γίνανε όλα. Καταλήξαμε σε μια ειδική εξέταση που λέγεται μαγνητική φασματοσκοπία και έδειξε επιτέλους πριν λίγες μέρες ότι όντως ανήκω στους άτυχους που έχουν λέμφωμα κεντρικού νευρικού συστήματος στον εγκέφαλο παράλληλα με το non Hodgkin ακραίας επιθετικότητας στο σώμα.
Πλάνο νέο, συντήρηση και υπομονή όπως μπορώ για το στέρνο, και ακτινοβολίες άμεσες στο κεφάλι. Κάτι που ξεκίνησε ένα νέο δρόμο όχι μόνο σε οικονομικά δεδομένα (δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ΔΕΝ μπορεί να γίνει σε δημόσιο και δεν έχεις επιλογή) αλλά και σε προοπτική, σαν κάθε δύσκολο να γίνεται και για καλό. Δηλαδή, το να κάνεις ξαφνικά μια διαδικασία (ακτινοβόληση), η οποία κρατάει πέντε λεπτά και δεν σε κρατάει σε κανένα νοσοκομείο εσώκλειστο, δίνει μια ψυχική ηρεμία που έναν χρόνο μετά μοιάζει πραγματικά δώρο. Συν το γεγονός ότι πλέον μετά από δυο βδομάδες ακτινοβολιών βλέπω καλά και περπατάω πολύ πιο σταθερά, μένει η αδυναμία και τα κιλά (μεγάλο θέμα!) και εδώ είναι άλλη μια καθημερινή μόνιμη μάχη. Όπως και άλλες μικρές πολλές που απλά δεν τους δίνω σημασία.
Νέος γιατρός, λοιπόν, στο πλάι μου παράλληλα, από το ΥΓΕΙΑ. Σε συνεννόηση με τον δικό μου στο Λαϊκό και με εμένα για όλα. Ξεκίνησα να πηγαίνω καθημερινά στο Υγεία να κάνω θεραπεία εγκέφαλο και να γυρίζω Λαϊκό, να μένω για ελέγχους και όλα. Ώσπου λίγες μέρες πριν ήρθε το πολυπόθητο εξιτήριο. Είμαι πλέον σπίτι μου, παλαιό Φάληρο να βλέπω την θάλασσα να ηρεμώ, να πηγαίνω με τους ανθρώπους μου για τις ακτινοβολίες, να είμαι ανθρώπινα και να δυναμώνω, ως το μέλλον. Ο Φλεβάρης θα είναι ο πιο δύσκολος μήνας που ζήσαμε ποτέ, αλλά πιστεύω ο Μάρτιος θα μας βρει εκεί που πρέπει.
Το επόμενό μου άρθρο θα μας φτάσει επιτέλους στο σήμερα πιο αναλυτικά. Για το μέλλον.
ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΊΑ ΚΑΙ ΥΓΕΊΑ
Γενάρης, λοιπόν, και η αποτυχία της R-ICE είναι πρόσφατη στη μνήμη. Σαν ένα ρύζι που έγινε λαπάς και έβγαλε στο βράσιμο ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο. Μερικοί Ινδιάνοι που ζουν στον Αμαζόνιο λένε ότι το μαύρο σύννεφο δεν είναι παρά ο καπνός από το THE LOST. Οι Ίνκας το λένε «καντ-αι-γίδα» του Νώε, γιατί δεν βλέπεις μπροστά σου, τα μάτια σου δεν συνεννοούνται μεταξύ τους, το βάδισμά σου είναι σαν να προσπαθείς να σταθείς στην επιφάνεια της θάλασσας και μέσα σε όλα αυτά, πέφτεις στο κρεβάτι για ένα μήνα εσώκλειστος στο Λαϊκό, κατάκοιτος, με τα παυσίπονα να προσπαθούν να συγκρατήσουν τους εξωπραγματικούς πόνους των όγκων, στο στέρνο και αλλού, που βρίσκονται σε υποτροπή και το μέγεθός του θυμίζει μπαλάκι του γκολφ.
Μικρός έλεγα ότι έναν Ιάπωνα που πονάει, μπορείς να τον κάνεις καλά μόνο με «παυσ-ιάπωνες» ουσίες. Σε εμένα που είμαι «Αν Πονάς», μόνο η πεθιδίνη δούλευε πάνω μου, ώστε να μπορώ να κοιμάμαι κάποιες ώρες. Στο Λαϊκό ο χρόνος άρχισε να μοιάζει χρόνος, με την άλλη του σημασία. Οι ώρες δεν περνούσαν με τίποτα. Ούτε με λεπτά, ούτε με δευτερόλεπτα.
Κάπου εκεί το έριξα στο διάβασμα και συγκεκριμένα στο Hot Doc. Κάθε άρθρο του είναι μια στοιχειοθετημένη κατάθεση αλήθειας, κάτι που λείπει γενικά από την εποχή μας, ειδικά σε στιγμές τόσο κρίσιμες για εκατομμύρια συμπολίτες μας. Ας πούμε ότι αντικατέστησα στη διατροφή μου τα hot dog με τα hot doc.
Μπήκαμε στον Φλεβάρη. Αυτόν το μήνα ανακάλυψα πολλά περίεργα παράπλευρα του Καρκίνου, γεγονότα και καταστάσεις που εμφανίζονται μπροστά σου εκεί που δεν το περιμένεις . Έτσι, είχα το μήνα των αϋπνιών, του χασίματος αίσθησης του χρόνου, αλλά και μιας πνευμονικής εμβολής που με πήγε πίσω στο Σωτηρία και μου στέρησε πέντε μέρες ακτινοβολιών.
Κάπου εδώ ξεκινάει η καθημερινότητα στο ΥΓΕΙΑ, με νέο γιατρό και νέο τρόπο αντιμετώπισης. Όλες οι χημειοθεραπείες απέτυχαν και πλέον βρισκόμαστε στο σημείο που γίνεται η μεγάλη κουβέντα για την ανάγκη αποσυμφόρησης των όγκων με άλλο τρόπο. Με ένα τρόπο που δεν καλύπτεται στα δημόσια νοσοκομεία, που «δεν καλύπτεται χρονικά». Δεν καλύπτεται σε περιπτώσεις όπως η δική μου, δηλαδή, που χρειάζονται εξειδικευμένα μηχανήματα που να μην καταστρέψουν και όποιο άλλο όργανο υπάρχει δίπλα στο σημείο ακτινοβόλησης . Η «επιλογή», λοιπόν, ουσιαστικά ήταν μονόδρομος.
Ένας μονόδρομος που στήθηκε σαν πεζόδρομος με υπέροχα δέντρα που μυρίζουν Άνοιξη, χάρη σε πράξεις καθαρού αλτρουισμού και αλληλεγγύης. Πράξεις όπως η συναυλία στο Six Dogs από έναν φίλο και την SAE ATHENS, όπως παρόμοιες συναυλίες στη γενέτειρά μου την Πάτρα, ακόμα και κάποιες merchandise διανομές της μουσικής μου σε διάφορα δίκτυα στην Αθήνα (μπλούζες Tug) και άλλα που συνεχίζουν να γίνονται.
Νέο στιχάκι: Υπάρχει ΥΓΕΙΑ και ακτινοβολία, υπάρχει ηρεμία, σου το ορκίζομαι Ηλία. Θύρα 13. ( Ποιητική «αηδία», εννοείται ότι είμαι Ολυμπιακός, το έχω δηλώσει και στην Εφορία).
Οι μέρες κυλάνε, λοιπόν, με τον τομέα του θώρακά μου (στέρνο, κλείδα, στήθος) να είναι πλέον ανεξέλεγκτος και με μεγάλα πρηξίματα. Όχι τίποτα το φοβερό… σαν να εξέχει στο θώρακα ένα πράγμα λες και έχεις καταπιεί φυσαρμόνικα, έτοιμη και στερεωμένη κάτω από το λαιμό σου, ώστε αν δώσεις live να έχεις τα χέρια σου ελεύθερα. Η κλείδα στα αριστερά είχε ένα μπαλάκι διαμέτρου σχεδόν τεσσάρων εκατοστών, που πέρα από τους πόνους με δυσκόλευε και στην κατάποση. Και αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα, γιατί τώρα παίρνω πάνω από σαράντα χάπια τη μέρα: τα ιατρικά, τα ενισχυτικά, τα έξτρα για τη λοίμωξη και κάποια ακόμα. Πλέον όποιος θέλει, αντί να παίρνει σβάρνα όλα τα φαρμακεία να ψάχνει για φάρμακα (φάρμακα δεν βρίσκεις αν δεν ταλαιπωρηθείς), μπορεί να έρχεται κατευθείαν σε εμένα.
Από το πουθενά, κι ενώ έχω κανονίσει να αρχίσω άμεσα ακτινοβολίες στο σώμα και κάνω τις απαραίτητες εξετάσεις, μια αξονική τομογραφία θώρακος δείχνει «πνευμονική εμβολή» κι εγώ καταλήγω άμεσα στο Σωτηρία – εκεί που ξεκίνησαν όλα σχεδόν ένα χρόνο πριν. Μέσα στην ατυχία μου είχα τουλάχιστον την τύχη να με υποδεχτεί ένα δωμάτιο της 7ης Πνευμονολογικής, στο οποίο ήμουν μόνο εγώ κι ένας γεράκος καθόλου ενοχλητικός. Ήταν τόσο ήρεμα εκεί μέσα, που όταν ζήτησα παυσίπονο και ήρθε ένας νοσοκόμος με κάτι χάπια τύπου Panadol, δεν άντεξα και με έπιασε νευρικό γέλιο. Του είπα να φέρει τη γιατρό και να ετοιμάσει μισή δόση πεθιδίνη. Ο λόγος που είχα πόνους τότε και είμαι ακόμα αδύναμος σωματικά, είναι γιατί λόγω των ενδείξεων πνευμονικής εμβολής μου επέβαλαν ακινησία για τουλάχιστον τρεις μέρες, μη τυχόν και δημιουργηθεί θέμα στους πνεύμονες. Παράλληλα έκανα εξετάσεις και έπαιρνα αντιπηκτική αγωγή, φυσικά. Αυτό, μέσα σε κάποιες μέρες και όταν ήδη έχεις χάσει κιλά, σε αγκαλιάζει και σου λέει «Γεια σου, είμαι η καχεξία». Έλεος με αυτά τα προξενιά.
Οι εξετάσεις έδειξαν ότι μάλλον βρισκόμασταν στα αρχικά στάδια πνευμονικής εμβολής, αν και τελικά χαρακτηρίστηκε ως false alarm. Στο Triplex που έκανα σε όλο το σώμα για πιθανές θρομβώσεις δεν βρήκαν τίποτα, Αλλά η πρόληψη σε τόσο σοβαρές επιπλοκές, όπως η πνευμονική εμβολή, δεν είναι κάτι άξιο παράληψης και γι` αυτό κάνω καθημερινά αντιπηκτικές ενέσεις. Πάντως, επειδή στο «Ζen mode» που είμαι καιρό τώρα μου αρέσει να ρισκάρω καμιά φορά, εγώ σηκωνόμουν και πήγαινα μπάνιο. Μου το είχαν απαγορέψει, για να μην πιεστώ και δημιουργηθεί καμία θρόμβωση. Sorry, αλλά από το να τα κάνω στο κρεβάτι προτιμούσα να τα κάνω στο μπάνιο και ό,τι γίνει. Εξάλλου, πάντα ήμουν των extreme sports (χρόνια χρήστης των αθηναϊκών λεωφορείων: ώρα 08:10 κι εγώ κρεμασμένος έξω από τα παράθυρα, μπας και χωρέσω στο πέμπτο στη σειρά τρόλεϊ που πέρασε πλήρες).
Έτσι, ύστερα από πέντε μέρες αναμονής και άπειρων εξετάσεων, πήρα εξιτήριο. Λίγες μέρες αργότερα έκανα μια επίσκεψη στα επείγοντα του Ερυθρού Σταυρού και πριν βγει η βδομάδα πέρασα και από τα επείγοντα του Ευαγγελισμού. Εκεί έγινε άλλος ένας καταιγισμός νέων εξετάσεων για να ελεγχθούν τα πάντα. Οι δείκτες φάνηκαν μια χαρά, μου χορηγήθηκαν κάποια καινούρια φάρμακα, συνέχισα τις ακτινοβολίες και κάπως έτσι βγήκε κι ο Φλεβάρης.
Πλέον έχουμε φτάσει 14 Μαρτίου, με την τελευταία μαγνητική τομογραφία να έχει δείξει πως οι όγκοι στο κεφάλι τείνουν προς εξαφάνιση (όπως έγινε και με τους δεινόσαυρους): ο ένας έχει γίνει μη διακριτός, ο άλλος μειώθηκε στα πέντε χιλιοστά, τα οιδήματα που υπήρχαν τριγύρω αγνοούνται και την εύρευσή τους έχει αναλάβει η Νικολούλη. Το να καθαρίσω το συντομότερο από οιδήματα έχει τεράστια σημασία, γιατί αυτό σημαίνει ότι θα κόψω την κορτιζόνη. Ήδη την έχω μειώσει αρκετά κι έτσι το σώμα μου σιγά σιγά βγαίνει από τη λεγόμενη «κορτιζόνη του λυκόφωτος». Η κορτιζόνη και οι επιπτώσεις της μακροχρόνιας χρήσης της… Ουσιαστικά τα μισά μου θέματα είναι από την κορτιζόνη.
Τώρα δεν έχω πόνους και συνεχίζω ακτινοβολίες. Η κάθε συνεδρία διαρκεί τέσσερα λεπτά κι όταν τελειώνει επιστρέφω στο χώρο μου ήρεμος. Ελπίζω να μυρίζετε και εσείς το ίδιο. Άνοιξη;
ΜΆΡΤΗΣ ΓΔΆΡΤΗΣ
Τέλος ακτινοβολιών λοιπόν (με μπόλικες δυσκολίες αλλά και τσάμπα καφέ στην αίθουσα αναμονής του «Υγεία»).
Βέβαια, ώσπου να φτάσουμε στο σημείο αυτό έχουμε περάσει κάστρα, πριγκίπισσες και γύπες. Οι εποχές που ξάπλωνα στο μηχάνημα και αυτό από μόνο του αρκούσε για να πεθαίνω στον πόνο και να παράλυει το αριστερό μου χέρι και ένα τεράστιο σημείο στη δεξιά μεριά, φαντάζουν μακρινές. Εποχές που, λόγω σύγχυσης και μόνιμης αϋπνίας, αυτή η πεντάλεπτη διαδικασία μού φαινόταν πως διαρκεί μία ώρα (και ήμουν και βέβαιος γι’ αυτό!). Εποχές που δεν έχεις ούτε τον έλεγχο του σώματος αλλά ούτε και του μυαλού σου. Σαν ένα συνηθισμένο βράδυ σε ουζάδικο δηλαδή. Αλλά…
ΔΕΝ υπάρχει ήλιος στον καρκίνο. Ναι μεν υπάρχει άνοιξη, αλλά πρόκειται για μια άνοιξη τόσο μουντή όσο και η πιο γκρίζα μέρα του Εδιμβούργου. Εμένα βέβαια μου αρέσουν τα καφετιά φύλλα των δέντρων, όπως και το Εδιμβούργο με την καταθλιπτική του άνοιξη, αλλά το γεγονός ότι οι εποχές στον καρκινοπαθή μπορεί να αλλάξουν με ταχύτητα φωτός είναι σίγουρο ότι θα τον διαλύσουν ψυχολογικά και θα τον ρίξουν πολλές φορές. Το θέμα είναι να μπορείς να σηκώνεσαι. Και ποτέ δεν ξέρεις για πόσο θα μπορείς.
Έτσι, στο διάβα σου συναντάς δυσκολίες βουνό, που μάλλον δείχνουν αστείες σε άλλους. Δυσκολίες όπως το να ανοίξεις την πόρτα του συνοδηγού… Όχι ότι ο κολλητός μου -που πηγαίναμε συχνά μαζί για τις θεραπείες και είχε τον ρόλο του σοφέρ- έχει αμάξι με βαριές πόρτες, απλά ήταν προτιμότερο πιστεύω να τις βγάλει τελείως μέχρι να γεννηθεί ο γιος του: ο νέος «Ηρακλής». Ήταν τόσο βαριές οι πόρτες που αν άνοιγες τη μία και την ξέχναγες ανοιχτή, το αμάξι έγερνε ολόκληρο και στεκόταν σαν περιστέρι με σπασμένο φτερό.
Αφού τελειώσαμε τις ακτινοβολίες και πλέον το πλάνο ήταν αιματολογικές εξετάσεις κάθε βδομάδα και επανέλεγχος σε έναν μήνα με αξονικές, κάπου εκεί άρχισαν τα δύσκολα. Εκεί που ανέμενα να χαλαρώσω…
Παυσίπονα και φάρμακα και χίλιες βιταμίνες, σου τις πετάνε στον γκρεμό και πριν αγγίξουν καν την γη , εσύ θα ζεις για μήνες (…με λίγα λόγια, ανάμεσα σε όσα μας ποτίζουν και σε όσα μας συμβαίνουν, μην ξεχνάμε και να ζούμε, ε;).
Πυρετός, μυοσκελετικοί πόνοι, ξανά καχεξία και χειρότερα από πριν, γιατί αλλοιώθηκε η γεύση του στόματος με αποτέλεσμα ό,τι τρώω να θέλω στην δεύτερη μπουκιά να το ξεράσω και τελικά να περνάει μια ώρα με εμένα να έχω καταφέρει να φάω μισό τοστ. Ώσπου να το καταλάβω ότι φταίει η γλώσσα μου, όλο γκρίνιαζα για το μαγείρεμα. Αλλά μια μέρα αντί για νερό ήπια νέφτι και δεν κατάλαβα διαφορά ούτε σε αυτή την περίπτωση? εκεί ήταν πλέον φανερό ότι είχε χαλάσει η γεύση μου, όπως είχε συμβεί και παλιότερα στις χημειοθεραπείες. Βλακεία μου βασικά, θα μπορούσα να πάρω σβάρνα τα μπαρ και να κάνω διαγωνισμούς τύπου «ποιος θα πιει δέκα βανίλια γάλα τεκίλα» και να έχω κάνει την τύχη μου!
Φυσικά, απ” όλα αυτά δεν μπορούσε να λείψει και η κλασική νύχτα εξόδου με τους φίλους μου… Αυτή την φορά κάναμε clubbing στον Ευαγγελισμό. Ακτινογραφία θώρακος, βιοχημικές αίματος, καρδιογράφημα και ένα σωρό άλλα, όλα οκ και back home … (γατί που ουρλιάζει) στις 04.00 τα ξημερώματα!
Απ” ότι φαίνεται οι παρενέργειες των ακτινοβολιών έχουν αρχίσει για τα καλά κι εγώ δεν μπορώ παρά να κάνω υπομονή. Το μόνο που ελπίζω είναι να γίνεται κάποια μάχη μέσα μου και να μη βρίσκομαι στα πρόθυρα κάποιας νέας υποτροπής.
Μάρτης γδάρτης λοιπόν…
http://www.georgekant.com/
ΠΡΕΖΑ TV
7-5-2013
