Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΑΜΑ
Οι άνθρωποι που δούλεψαν 30 χρόνια στο εργοστάσιο δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μία αίτηση πτώχευσης μπορεί να σβήσει την ιστορία που έγραψε 170 χρόνια το αλεύρι και τα μπισκότα «Αλλατίνη». Οπως και τα πενήντα χρόνια που μπαίνει στα ελληνικά σπίτια το ψωμί «Κατσέλης».
Οι εργάτες, με καμένα χέρια απ' τους φούρνους, κι άλλοι με κομμένα δάχτυλα, φορούν τις άσπρες μπλούζες και παραμένουν στο εργοστάσιο ζητώντας δουλειά. Διότι μαζί με την αρτοβιομηχανία βλέπουν να σβήνει και το δικό τους μέλλον.
Ηταν η μεγαλύτερη επιχείρηση του κλάδου. Τα χρέη της επιχείρησης προς τις τράπεζες ανέρχονται σε 169 εκατ. ευρώ, ενώ ο ετήσιος τζίρος κυμαίνεται σε 120 εκατ. ευρώ. Στα τρία εργοστάσια του ομίλου Tinolla (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλος) εργάζονται 520 άτομα. Η επιχείρηση πήρε δύο δάνεια από την Τράπεζα Eurobank.
Μέλη του διοικητικού συμβουλίου καταγγέλλουν ότι 40 εκατομμύρια «εξαφανίστηκαν» σταδιακά και δεν επενδύθηκαν στην αρτοβιομηχανία. Τονίζουν ότι η μοναδική επιχείρηση που παρήγαγε 32 ποιότητες αλεύρι σταμάτησε ξαφνικά ν' αγοράζει σιτάρια και θέτουν το ερώτημα: «Στις αποθήκες υπάρχουν 20 τόνοι αλεύρι. Για ποιο λόγο κλείσαμε;».
Στις 10 το πρωί οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν μπροστά στο υπουργείο Εργασίας, στην οδό Πειραιώς, όπου περίμεναν περίπου δύο ώρες. Εκπρόσωποι των εργαζομένων συναντήθηκαν με τον υφυπουργό Εργασίας, Βασίλη Κεγκέρογλου. «Θα σταματήσουμε τον αγώνα μας μόνο όταν ανοίξει το εργοστάσιο» τονίζει ο Γιώργος Αρβανίτης, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων.
Στις 7 το απόγευμα σήμερα οι εργάτες των εργοστασίων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα συγκεντρωθούν μπροστά στο δημαρχείο της Αθήνας, ζητώντας «άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου. Το σύνθημά τους είναι ένα: «Οχι λουκέτα, όχι ανεργία, βάλτε τα εργοστάσια ξανά σε λειτουργία»».
Μένουν στο εργοστάσιο
«Είκοσι χρόνια δουλειάς. Η γυναίκα μου είναι άνεργη. Φροντίζει το γιο μας που επιβιώνει σε αναπηρικό καροτσάκι», λέει ο 47χρονος Χαρ. Τριανταφυλίδης. Δούλευε αποθηκάριος, με μισθό 800 ευρώ. Από την Παρασκευή, που η επιχείρηση κατέθεσε αίτηση πτώχευσης, αγωνιά για την τύχη της οικογένειάς του.
Ο πρόεδρος του σωματείου Γιώργος Αρβανίτης τονίζει ότι παραμένουν στις αποθήκες «αχρησιμοποίητα άλευρα, πρώτες ύλες. Υπάρχουν τα καλύτερα μηχανήματα της αγοράς και το ανθρώπινο δυναμικό». Επιρρίπτει ευθύνες «στην κακοδιαχείριση από μέρους της διοίκησης. Τα λάθη ξεκίνησαν με την εξαγορά της επιχείρησης, μέσω τραπεζικού δανεισμού»
Ο προϊστάμενος παραγωγής, Αγγ. Παρδάλης, εργάστηκε στην αρτοβιομηχανία 23 χρόνια, με μισθό 1.300 ευρώ. Είναι πατέρας δύο παιδιών: «Το τελευταίο διάστημα πήραμε μεγάλες παραγγελίες. Κάναμε εξαγωγές. Η τελευταία μεγάλη παραγγελία έκλεισε με την Αλβανία. Η εταιρεία πήγαινε καλά. Ομως ο Χάρης Δαυίδ, πρόεδρος του Ομίλου, επένδυσε πρόσφατα 25 δισ. στη ναυτιλία. Και στη συνέχεια έγινε πρόεδρος της Eurobank».
Ρωτάμε αν είχε γνωστοποιηθεί η πτώχευση: «Οχι. Να φανταστείς ότι την περασμένη εβδομάδα αγοράσαμε καινούργια μηχανή παραγωγής, το μεγαλύτερο συσκευαστήριο. Περιμένουμε τον Γερμανό να τη στήσει. Τροφοδοτούμε τις επιχειρήσεις "Γρηγόρης", "Everest", "Bake Hellas", "Hellenic" και πολλές άλλες. Ακυρώνονται συμφωνίες με τεράστιες παραγγελίες».
Ολοι τους δούλευαν ως ανειδίκευτοι εργάτες, με χαμηλούς μισθούς, «και χειριζόμασταν μηχανήματα ολόκληρες δεκαετίες». Ορισμένοι έκλεισαν 30 χρόνια εργασίας και στα χαρτιά παραμένουν ανειδίκευτοι. Μιλούν για τις οικογένειές τους. Τονίζοντας ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει μόνο ένας εργαζόμενος. Κι αυτός σήμερα χάνει τη δουλειά του. Λένε για τα παιδιά που πρέπει να συνεχίσουν τις σπουδές, τις δόσεις των στεγαστικών δανείων που έρχονται.
«Κακοδιαχείριση»
Ο πρόεδρος του σωματείου τονίζει ότι παραμένουν στις αποθήκες «αχρησιμοποίητα άλευρα, πρώτες ύλες. Υπάρχουν τα καλύτερα μηχανήματα της αγοράς και το ανθρώπινο δυναμικό». Επιρρίπτει ευθύνες «στην κακοδιαχείριση από μέρους της διοίκησης. Τα λάθη ξεκίνησαν με την εξαγορά της επιχείρησης, μέσω τραπεζικού δανεισμού».
Ο 55χρονος Γιάν. Παπαδόπουλος, καθαριστής, δεν πρόλαβε να συμπληρώσει τα ένσημα: «Και με τέτοια ανεργία, δύσκολα θα βρω δουλειά». Ο Σ. Τιμοσίδης λέει ότι «δούλεψα 20 χρόνια στην παραγωγή. Τόστ, ψίχα, κατεψυγμένα, πέρασα απ' όλα τα πόστα». «Κι εγώ έκλεισα 20 χρόνια, μπαγκέτες έφτιαχνα», προσθέτει ο Στ. Τσάγγας. Ο Γ. Αγγελάκης εργάζεται 30 χρόνια: «Δίπλα στη φωτιά. Με τη ζέστη και τον αμίαντο. Δούλευα 18 ώρες χωρίς διάλειμμα. Ο Δαυίδ αγόρασε το 2008 την επιχείρηση. Ηταν κερδοφόρα. Πήρε δάνεια και, όταν τη φέσωσε, την έκλεισε».
Κατηγορούν τη διοίκηση για κατασπατάληση χρημάτων και κακή διαχείριση: «Κόψανε την κερδοφόρα παραγωγή. Σταματήσαμε να παράγουμε το "χωριάτικο" που είχε τζίρο 100.000 την εβδομάδα. Κράτησαν το χονδρεμπόριο. Μείωσαν την ποιότητα των υλικών, παραποίησαν συνταγές, παρότι ο "Βασιλόπουλος" και τα «MacDonald's» είχαν θέσει συγκεκριμένες προδιαγραφές. Καθυστερούσαν την αποστολή των προϊόντων».
Τα χέρια του 59χρονου Γιάννη είναι καμένα. Αρκετοί εργάτες έχουν κομμένα δάχτυλα. Δούλευε στους φούρνους 21 χρόνια: «Βγάζαμε το ψωμί με τα χέρια. Χωρίς γάντια. Χρησιμοποιούσαμε πανιά, κουβέρτες του στρατού» λέει, και δείχνει τις γυναίκες με τα κομμένα δάχτυλα, από τις μηχανές: «Δούλεψα στο εργοστάσιο 22 χρόνια. Με αυτόν το μισθό μεγάλωσα δύο παιδιά», λέει η Μαρία Αντωνιάδου: «Τότε έφτιαχνα ψωμί για τοστ. Πήγα να σπρώξω το ψωμί. Αλλαξε φορά η μηχανή και μου πήρε τα χέρια».
Μας είπαν «λυπάμαι»
Η Σοφία Μεϊντή δούλεψε 19 χρόνια: «Εκανα δύο παιδιά. Πολλά ζευγάρια γνωρίστηκαν στο εργοστάσιο. Σκληρή δουλειά, αλλά αμειβόμασταν, ήμασταν χαρούμενοι. Δούλευα 15ωρα και ξαφνικά, την περασμένη Παρασκευή, τη στιγμή που φόρτωναν αλεύρι, μας είπαν "λυπάμαι". Ετσι ξαφνικά».
Ενα τσούρμο εργάτριες μιλούν έντονα. Φοράνε τις λευκές μπλούζες με το σήμα «Κατσέλης»: «Οταν ακούσαμε για την πτώχευση, την Παρασκευή, συνεχίσαμε την εργασία μας. Βγάλαμε την παραγωγή, συσκευάσαμε το ψωμί και μετά φύγαμε. Γιατί το ψωμί αποτελεί ένα κομμάτι της ψυχής μας. Εδώ μεγαλώσαμε. Το εργοστάσιο ήταν το σπίτι μας. Δουλεύαμε σε δύσκολες συνθήκες, 16ωρα ολόκληρα». Ο Αγγελος, με κομμένα δάχτυλα κι αυτός, επισημαίνει ότι «εκκρεμούν μεγάλες παραγγελίες για εξαγωγές».
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, χειριστής, ανοίγει την καμένη παλάμη του. Του λείπει κι ένα δάχτυλο: «Εφτιαχνα ψωμάκια για χάμπουργκερ 27 χρόνια. Με αυτά τα χέρια μετέφερα στο ΚΑΤ δέκα άτομα με κομμένα δάχτυλα από τις μηχανές. Γιατί η πίεση της δουλειάς φέρνει ατυχήματα. Δούλευα 17 ώρες και επέστρεφα στο σπίτι για δύο ώρες ύπνο». Αλλά η αγωνία του είναι ότι στην αποθήκη «υπάρχουν υλικά αξίας 100.000 ευρώ. Αν δεν χρησιμοποιηθούν μέχρι τη Δευτέρα, θα πεταχτούν».
Μιλούν για μια γυναίκα που έμεινε ανάπηρη στη σπονδυλική στήλη. Δούλευε 18 ώρες «και την εξανάγκασαν να υπογράψει ότι το ατύχημα έγινε εκτός εργασίας. Δεν πήρε αποζημίωση. Και είναι δύο χρόνια άνεργη. Λένε ότι οι μισθοί τους, για 15 ώρες δουλειάς, κυμαίνονται στα 700-800 ευρώ. Και ότι ο διευθυντής αμειβόταν με 28.000 ευρώ.
«Η διοίκηση έφταιξε» τονίζει ο Κώστας Σώζος, 30 χρόνια ζυμωτής: «Το καλοκαίρι του 2008, πριν μεταβιβαστεί, η επιχείριση δήλωνε 90 εκατομμύρια κέρδη. Το εργοστάσιο δεν έκλεινε ούτε την Κυριακή. Ηταν η μεγαλύτερη επιχείρηση του κλάδου. Μόλις πραγματοποιήθηκε η αγορά δύο ζυμωτηρίων αξίας 2,5 εκατομμυρίων ευρώ, η διοίκηση αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο. Βεβαίως προηγήθηκε το κλείσιμο μονάδων και αρκετών κωδικών. Οπως το "χωριάτικο", που παρήγαγε 70.000 φραντζόλες. Σταδιακά, έκλεισε τα κουλουράκια, το γερμανικό, το πολύσπορο, το πολυτελείας. Ετσι η πρώτη παραγωγική μονάδα του κλάδου απαξιώθηκε».
«Κάθε μέρα κλείνει και μία επιχείρηση. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η χώρα θα γίνει αγνώριστη. Προφανώς με τους κατοίκους νεκρούς» λέει ο Ολγα Δημητριάδου, μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Ο πρόεδρος του σωματείου Γ. Αρβανίτης φοβάται ότι «αν επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο, θα χάσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα». Ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορεί να επαναπροσληφθούν, με μισθό 300 ευρώ.
Τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, στηρίζοντας τους εργαζομένους της αρτοβιομηχανίας, δίνουν συναυλία στην Αγία Παρασκευή, στις 9 το βράδυ την επόμενη Κυριακή.
http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
28-6-2013
Οι άνθρωποι που δούλεψαν 30 χρόνια στο εργοστάσιο δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι μία αίτηση πτώχευσης μπορεί να σβήσει την ιστορία που έγραψε 170 χρόνια το αλεύρι και τα μπισκότα «Αλλατίνη». Οπως και τα πενήντα χρόνια που μπαίνει στα ελληνικά σπίτια το ψωμί «Κατσέλης».
Οι εργάτες, με καμένα χέρια απ' τους φούρνους, κι άλλοι με κομμένα δάχτυλα, φορούν τις άσπρες μπλούζες και παραμένουν στο εργοστάσιο ζητώντας δουλειά. Διότι μαζί με την αρτοβιομηχανία βλέπουν να σβήνει και το δικό τους μέλλον.
Ηταν η μεγαλύτερη επιχείρηση του κλάδου. Τα χρέη της επιχείρησης προς τις τράπεζες ανέρχονται σε 169 εκατ. ευρώ, ενώ ο ετήσιος τζίρος κυμαίνεται σε 120 εκατ. ευρώ. Στα τρία εργοστάσια του ομίλου Tinolla (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλος) εργάζονται 520 άτομα. Η επιχείρηση πήρε δύο δάνεια από την Τράπεζα Eurobank.
Μέλη του διοικητικού συμβουλίου καταγγέλλουν ότι 40 εκατομμύρια «εξαφανίστηκαν» σταδιακά και δεν επενδύθηκαν στην αρτοβιομηχανία. Τονίζουν ότι η μοναδική επιχείρηση που παρήγαγε 32 ποιότητες αλεύρι σταμάτησε ξαφνικά ν' αγοράζει σιτάρια και θέτουν το ερώτημα: «Στις αποθήκες υπάρχουν 20 τόνοι αλεύρι. Για ποιο λόγο κλείσαμε;».
Στις 10 το πρωί οι εργαζόμενοι συγκεντρώθηκαν μπροστά στο υπουργείο Εργασίας, στην οδό Πειραιώς, όπου περίμεναν περίπου δύο ώρες. Εκπρόσωποι των εργαζομένων συναντήθηκαν με τον υφυπουργό Εργασίας, Βασίλη Κεγκέρογλου. «Θα σταματήσουμε τον αγώνα μας μόνο όταν ανοίξει το εργοστάσιο» τονίζει ο Γιώργος Αρβανίτης, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων.
Στις 7 το απόγευμα σήμερα οι εργάτες των εργοστασίων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα συγκεντρωθούν μπροστά στο δημαρχείο της Αθήνας, ζητώντας «άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου. Το σύνθημά τους είναι ένα: «Οχι λουκέτα, όχι ανεργία, βάλτε τα εργοστάσια ξανά σε λειτουργία»».
Μένουν στο εργοστάσιο
«Είκοσι χρόνια δουλειάς. Η γυναίκα μου είναι άνεργη. Φροντίζει το γιο μας που επιβιώνει σε αναπηρικό καροτσάκι», λέει ο 47χρονος Χαρ. Τριανταφυλίδης. Δούλευε αποθηκάριος, με μισθό 800 ευρώ. Από την Παρασκευή, που η επιχείρηση κατέθεσε αίτηση πτώχευσης, αγωνιά για την τύχη της οικογένειάς του.
Ο πρόεδρος του σωματείου Γιώργος Αρβανίτης τονίζει ότι παραμένουν στις αποθήκες «αχρησιμοποίητα άλευρα, πρώτες ύλες. Υπάρχουν τα καλύτερα μηχανήματα της αγοράς και το ανθρώπινο δυναμικό». Επιρρίπτει ευθύνες «στην κακοδιαχείριση από μέρους της διοίκησης. Τα λάθη ξεκίνησαν με την εξαγορά της επιχείρησης, μέσω τραπεζικού δανεισμού»
Ο προϊστάμενος παραγωγής, Αγγ. Παρδάλης, εργάστηκε στην αρτοβιομηχανία 23 χρόνια, με μισθό 1.300 ευρώ. Είναι πατέρας δύο παιδιών: «Το τελευταίο διάστημα πήραμε μεγάλες παραγγελίες. Κάναμε εξαγωγές. Η τελευταία μεγάλη παραγγελία έκλεισε με την Αλβανία. Η εταιρεία πήγαινε καλά. Ομως ο Χάρης Δαυίδ, πρόεδρος του Ομίλου, επένδυσε πρόσφατα 25 δισ. στη ναυτιλία. Και στη συνέχεια έγινε πρόεδρος της Eurobank».
Ρωτάμε αν είχε γνωστοποιηθεί η πτώχευση: «Οχι. Να φανταστείς ότι την περασμένη εβδομάδα αγοράσαμε καινούργια μηχανή παραγωγής, το μεγαλύτερο συσκευαστήριο. Περιμένουμε τον Γερμανό να τη στήσει. Τροφοδοτούμε τις επιχειρήσεις "Γρηγόρης", "Everest", "Bake Hellas", "Hellenic" και πολλές άλλες. Ακυρώνονται συμφωνίες με τεράστιες παραγγελίες».
Ολοι τους δούλευαν ως ανειδίκευτοι εργάτες, με χαμηλούς μισθούς, «και χειριζόμασταν μηχανήματα ολόκληρες δεκαετίες». Ορισμένοι έκλεισαν 30 χρόνια εργασίας και στα χαρτιά παραμένουν ανειδίκευτοι. Μιλούν για τις οικογένειές τους. Τονίζοντας ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει μόνο ένας εργαζόμενος. Κι αυτός σήμερα χάνει τη δουλειά του. Λένε για τα παιδιά που πρέπει να συνεχίσουν τις σπουδές, τις δόσεις των στεγαστικών δανείων που έρχονται.
«Κακοδιαχείριση»
Ο πρόεδρος του σωματείου τονίζει ότι παραμένουν στις αποθήκες «αχρησιμοποίητα άλευρα, πρώτες ύλες. Υπάρχουν τα καλύτερα μηχανήματα της αγοράς και το ανθρώπινο δυναμικό». Επιρρίπτει ευθύνες «στην κακοδιαχείριση από μέρους της διοίκησης. Τα λάθη ξεκίνησαν με την εξαγορά της επιχείρησης, μέσω τραπεζικού δανεισμού».
Ο 55χρονος Γιάν. Παπαδόπουλος, καθαριστής, δεν πρόλαβε να συμπληρώσει τα ένσημα: «Και με τέτοια ανεργία, δύσκολα θα βρω δουλειά». Ο Σ. Τιμοσίδης λέει ότι «δούλεψα 20 χρόνια στην παραγωγή. Τόστ, ψίχα, κατεψυγμένα, πέρασα απ' όλα τα πόστα». «Κι εγώ έκλεισα 20 χρόνια, μπαγκέτες έφτιαχνα», προσθέτει ο Στ. Τσάγγας. Ο Γ. Αγγελάκης εργάζεται 30 χρόνια: «Δίπλα στη φωτιά. Με τη ζέστη και τον αμίαντο. Δούλευα 18 ώρες χωρίς διάλειμμα. Ο Δαυίδ αγόρασε το 2008 την επιχείρηση. Ηταν κερδοφόρα. Πήρε δάνεια και, όταν τη φέσωσε, την έκλεισε».
Κατηγορούν τη διοίκηση για κατασπατάληση χρημάτων και κακή διαχείριση: «Κόψανε την κερδοφόρα παραγωγή. Σταματήσαμε να παράγουμε το "χωριάτικο" που είχε τζίρο 100.000 την εβδομάδα. Κράτησαν το χονδρεμπόριο. Μείωσαν την ποιότητα των υλικών, παραποίησαν συνταγές, παρότι ο "Βασιλόπουλος" και τα «MacDonald's» είχαν θέσει συγκεκριμένες προδιαγραφές. Καθυστερούσαν την αποστολή των προϊόντων».
Τα χέρια του 59χρονου Γιάννη είναι καμένα. Αρκετοί εργάτες έχουν κομμένα δάχτυλα. Δούλευε στους φούρνους 21 χρόνια: «Βγάζαμε το ψωμί με τα χέρια. Χωρίς γάντια. Χρησιμοποιούσαμε πανιά, κουβέρτες του στρατού» λέει, και δείχνει τις γυναίκες με τα κομμένα δάχτυλα, από τις μηχανές: «Δούλεψα στο εργοστάσιο 22 χρόνια. Με αυτόν το μισθό μεγάλωσα δύο παιδιά», λέει η Μαρία Αντωνιάδου: «Τότε έφτιαχνα ψωμί για τοστ. Πήγα να σπρώξω το ψωμί. Αλλαξε φορά η μηχανή και μου πήρε τα χέρια».
Μας είπαν «λυπάμαι»
Η Σοφία Μεϊντή δούλεψε 19 χρόνια: «Εκανα δύο παιδιά. Πολλά ζευγάρια γνωρίστηκαν στο εργοστάσιο. Σκληρή δουλειά, αλλά αμειβόμασταν, ήμασταν χαρούμενοι. Δούλευα 15ωρα και ξαφνικά, την περασμένη Παρασκευή, τη στιγμή που φόρτωναν αλεύρι, μας είπαν "λυπάμαι". Ετσι ξαφνικά».
Ενα τσούρμο εργάτριες μιλούν έντονα. Φοράνε τις λευκές μπλούζες με το σήμα «Κατσέλης»: «Οταν ακούσαμε για την πτώχευση, την Παρασκευή, συνεχίσαμε την εργασία μας. Βγάλαμε την παραγωγή, συσκευάσαμε το ψωμί και μετά φύγαμε. Γιατί το ψωμί αποτελεί ένα κομμάτι της ψυχής μας. Εδώ μεγαλώσαμε. Το εργοστάσιο ήταν το σπίτι μας. Δουλεύαμε σε δύσκολες συνθήκες, 16ωρα ολόκληρα». Ο Αγγελος, με κομμένα δάχτυλα κι αυτός, επισημαίνει ότι «εκκρεμούν μεγάλες παραγγελίες για εξαγωγές».
Ο Γιώργος Παπαγεωργίου, χειριστής, ανοίγει την καμένη παλάμη του. Του λείπει κι ένα δάχτυλο: «Εφτιαχνα ψωμάκια για χάμπουργκερ 27 χρόνια. Με αυτά τα χέρια μετέφερα στο ΚΑΤ δέκα άτομα με κομμένα δάχτυλα από τις μηχανές. Γιατί η πίεση της δουλειάς φέρνει ατυχήματα. Δούλευα 17 ώρες και επέστρεφα στο σπίτι για δύο ώρες ύπνο». Αλλά η αγωνία του είναι ότι στην αποθήκη «υπάρχουν υλικά αξίας 100.000 ευρώ. Αν δεν χρησιμοποιηθούν μέχρι τη Δευτέρα, θα πεταχτούν».
Μιλούν για μια γυναίκα που έμεινε ανάπηρη στη σπονδυλική στήλη. Δούλευε 18 ώρες «και την εξανάγκασαν να υπογράψει ότι το ατύχημα έγινε εκτός εργασίας. Δεν πήρε αποζημίωση. Και είναι δύο χρόνια άνεργη. Λένε ότι οι μισθοί τους, για 15 ώρες δουλειάς, κυμαίνονται στα 700-800 ευρώ. Και ότι ο διευθυντής αμειβόταν με 28.000 ευρώ.
«Η διοίκηση έφταιξε» τονίζει ο Κώστας Σώζος, 30 χρόνια ζυμωτής: «Το καλοκαίρι του 2008, πριν μεταβιβαστεί, η επιχείριση δήλωνε 90 εκατομμύρια κέρδη. Το εργοστάσιο δεν έκλεινε ούτε την Κυριακή. Ηταν η μεγαλύτερη επιχείρηση του κλάδου. Μόλις πραγματοποιήθηκε η αγορά δύο ζυμωτηρίων αξίας 2,5 εκατομμυρίων ευρώ, η διοίκηση αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο. Βεβαίως προηγήθηκε το κλείσιμο μονάδων και αρκετών κωδικών. Οπως το "χωριάτικο", που παρήγαγε 70.000 φραντζόλες. Σταδιακά, έκλεισε τα κουλουράκια, το γερμανικό, το πολύσπορο, το πολυτελείας. Ετσι η πρώτη παραγωγική μονάδα του κλάδου απαξιώθηκε».
«Κάθε μέρα κλείνει και μία επιχείρηση. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η χώρα θα γίνει αγνώριστη. Προφανώς με τους κατοίκους νεκρούς» λέει ο Ολγα Δημητριάδου, μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Ο πρόεδρος του σωματείου Γ. Αρβανίτης φοβάται ότι «αν επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο, θα χάσουμε τα εργασιακά μας δικαιώματα». Ορισμένοι πιστεύουν ότι μπορεί να επαναπροσληφθούν, με μισθό 300 ευρώ.
Τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, στηρίζοντας τους εργαζομένους της αρτοβιομηχανίας, δίνουν συναυλία στην Αγία Παρασκευή, στις 9 το βράδυ την επόμενη Κυριακή.
http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
28-6-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου