ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ,ΗΘΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΑ - ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΕΡΓΩΝ

Φτάνει κι ο Σεπτέμβρης, και φτου και πάλι από την αρχή.
Ανοίγω τα συρτάρια, βγάζω τους λογαριασμούς, κοιτάζω τα άδεια ντουλάπια, περιμένω τα παιδιά να 'ρθουν απ' το χωριό κι οι ελπίδες μου με εγκαταλείπουν.
Όλο το τελευταίο διάστημα παραμυθιαζόμουνα πως από Σεπτέμβρη θ' αλλάξω τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων μου. Θα ψάξω απ' την αρχή για δουλειά, θα πάω στον ΟΑΕΔ να δω τα νέα προγράματά, θα διαβάσω πιο προσεχτικά τις μαϊμούδες αγγελίες στις εφημερίες και στο Internet. Όλο και κάτι θα υπάρχει, έλεγα. Θα τα καταφέρω.
Κι έτσι πέρασα τους μήνες του καλοκαιριού... με μια ελπίδα που μου 'δινε κουράγιο.
Όσο φτάνουν οι μέρες, όσο βλέπω την πόλη να ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της, τα μαγαζιά ν' ανοίγουν, τα παιδιά να εμφανίζονται στη γειτονιά, τους φίλους μου που έχουν δουλειά να επιστρέφουν από τις διακοπές τους, όσο φτάνει εκείνη η ώρα... ΦΟΒΑΜΑΙ.
Μαριάννα

Είμαι απο τους τυχερούς-άτυχους που για να βρουν δουλειά γυρνάνε στα νησιά με μια βαλίτσα στο χερι κάθε καλοκαίρι. Με ζωή χωρισμενη σε δυο εποχές, της παραγωγικότητας και της ραθυμίας, με φίλους από παντού αλλά και φίλους πουθενά,  με αμοιβές που αναρωτιέσαι κάθε τέλος σεζόν αν θα φτάσουν ή όχι μέχρι την επόμενη και με απέραντες ώρες μοναξιάς...
Το χειρότερο απ' όλα πιστεύω ότι είναι αυτή η τρομερή αβεβαιότητα για το μετά... Το γνωστο πια σε όλους: Και τώρα τι;
Βατραχος , 30 χρ.


Πληροφορήθηκα για τις 50.000 θέσεις εργασίας μέσω ΟΑΕΔ..
Τέσσερις υπουργοί ανακοίνωσαν το σωτήριο πρόγραμμα και ο κύριος Βενιζελος τόνισε ότι ήταν δική του πρωτοβουλία.
Κάποιοι μας εμπαίζουν, κι εμείς ακόμα καθόμαστε στον καναπέ.
vivi pappa , 40 χρ.


Η μοναδική παρηγοριά στη θλίψη είναι η ελπίδα.
Όταν όμως κοιτάς μπροστά και η ελπίδα μοιάζει να έχει χαθεί από τον ορίζοντά σου, είσαι καταδικασμένος να ζήσεις μέσα στη θλίψη για το υπόλοιπο...
Δεν είμαι άνεργη, όμως ο τρόπος που δουλεύω τα τελευταία χρόνια, οι συνθήκες και οι ισορροπίες τρόμου για να τα καταφέρω να ζήσω με τα ελάχιστα λεφτά που κερδίζω, είναι απελπισία.
Σχεδόν ποτέ τα λεφτά που παίρνω τώρα πια κάθε μήνα δε φτάνουν να καλύψουν τα αναγκαία, κι έτσι συσωρεύονται υποχρεώσεις και απλήρωτοι λογαριασμοί.
Έχασα την ηρεμία μου, στο μυαλό μου όλο λογαριασμούς κάνω και το αποτέλεσμα είναι πάντα μείον, και επιπλέον υπάρχει πάντα ο φόβος πως τον επόμενο μήνα ίσως και να μην πληρωθώ. Υπάρχει πάντα η αγωνία για πόσο ακόμα θ' αντέξει η επιχείρηση όπου δουλεύω, που παρόλη τη μείωση μισθών και παροχών, κι αυτή με τη σειρά της αρνητικό πρόσημο έχει.

Έχασα τους φίλους μου, μπερδεμένοι κι αυτοί με τους δικούς τους ισολογισμούς, τα δικά τους προβλήματα, καταντήσαμε να συζητάμε όλο τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, μονίμως χωρίς κέφι, και σιγά σιγά ξεμακραίνουμε.
Έχασα και τον σύντροφό μου για τους ίδιους ακριβως λόγους. Μια σχέση με την  ψυχή στο στόμα, το πρώτο διάστημα της κρίσης προσπαθούσαμε μαζί να βρούμε άκρη και μετά άρχισαν όλες μας οι ανασφάλειες και οι φοβίες να γίνονται σύννεφα μαύρα πάνω απ' τα κεφάλια μας και μας πήρε η κατηφόρα.
Σιγά σιγά ξεμένω μόνη μου, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, να αναζητάω την ελπίδα κι όμως να σκοντάφτω συνεχώς πάνω στην απελπισία και την απόγνωση.
amalia , 40 χρ.

http://www.imerologioanergou.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
1-9-2013