Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Ολομόναχος ο ηλικιωμένος στο θάλαμο, με το βλέμμα χαμένο έξω από το παράθυρο. Εξω ψιλόβρεχε, ο ουρανός γεμάτος σύννεφα σε μελαγχολούσε. Η νοσοκόμα μόλις είχε περάσει για να ελέγξει την κατάσταση. Μια παρέα μουσικών εθελοντών, που επισκέπτονται νοσοκομεία και γηροκομεία, τον καλησπέρισε και άρχισε να του τραγουδά το «Μενεξέδες και ζουμπούλια». Ο παππούς γλύκανε, χαμογέλασε, συγκινήθηκε, σηκώθηκε και χόρεψε ταγκό. Ηταν σαν υπόμνηση της δύναμης που έχει η φύση μας.
Λίγο πιο πέρα, στην πτέρυγα της Παθολογικής, ένας άλλος ζήτησε βαρύ ζεϊμπέκικο και το «χόρεψε» από το κρεβάτι. Ενα άλλο βράδυ, είχε και πανσέληνο, οι «Λέξω προς Αιθέρα» τραγούδησαν Χατζιδάκι παρυσία μέρους του προσωπικού που δεν είχε υπηρεσία και είχε ανεβεί στις παρυφές τής πάνω πόλης επί τούτου, κι όποιος ασθενής ήθελε άκουγε από τα παράθυρα. Εκείνο το βράδυ τους πλησίασε η Μαρία που παλεύει τον καρκίνο της με αισιοδοξία, δίνοντας δημόσια δύναμη.
Σελίδες ανθρώπινης βοήθειας και αλληλεγγύης, ημερολόγια κοινωνικής φροντίδας από συμπολίτες μας που αθόρυβα και ταπεινά την παρέχουν αφειδώλευτα σε όσους την έχουν ανάγκη.
«Ιστορίες που θα θέλαμε να μοιραστούμε; Σ' έναν θάλαμο μια γυναίκα, τόσο αδύνατη που τα κόκαλά της προεξείχαν, δίπλα η -όπως μάθαμε- μητέρα της κλαμένη, και ένα μικρό παιδί. Είχαμε "νοικιάσει" την ώρα ενός Βαλκάνιου ακορντεονίστα· κατάλαβε ότι ήταν από όμορη χώρα και τους έπαιξε ένα Δημοτικό του τόπου τους, κοινός σκοπός στο σύνολο των Βαλκανίων. Δεν θα ξεχάσουμε εύκολα το ξαφνικό πέταγμα της μάνας, το χαμόγελο της γυναίκας, το μικρό χορό του παιδιού. Μας έκανε -μαζί με άλλα περιστατικά- να συνειδητοποιήσουμε συν τοις άλλοις τη "δύναμη" του Δημοτικού τραγουδιού, που δεν ξέραμε την έκτασή της» μας λέει η Ελένη Καρασαββίδου-Κάππα της Πρωτοβουλίας «Κάντο!», που πήρε το όνομά της ισορροπώντας ανάμεσα στην προτροπή να κάνεις κάτι αντί να μεμψιμοιρείς και στο ανδαλουσιάνικο τραγούδι.
«Στόχος της» προσθέτει η ίδια, «είναι να προσφέρει αποκλειστικά σε εθελοντικά και μόνο πλαίσια μουσική ως ψυχολογική ένεση σε ασθενείς, καθώς τα μέλη της επισκέπτονται θαλάμους νοσοκομείων (όπως του Αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης, που η διοίκησή του με ανοιχτό και δημιουργικό πνεύμα μας δέχεται πάντα...).Η ίδια η πολιτιστική παρέμβαση σε χώρο παροχής υγείας είναι πολύ ιδιαίτερη και χρειάζεται γι' αυτό όχι μόνο η άδεια της διοίκησης, αλλά και κάθε ασθενή, καθώς έστω κι ένας ή μια "να μην μπορεί" σε ένα δωμάτιο, ακυρώνεται.
»Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι η παροχή (κατάλληλων για το χώρο) πολιτιστικών υπηρεσιών είναι συνηθισμένη σε χώρες του εξωτερικού κι έρευνες έχουν δείξει ότι συμβάλλει στην ίαση ή στην καλυτέρευση της κατάστασης ασθενών, αλλά λειτουργεί υποστηρικτικά και για τους συγγενείς και φυσικά για το προσωπικό σε έναν τόσο νευραλγικό τομέα. Μαζευόμαστε κυρίως ιδιαίτερες ημερομηνίες, όπως είναι οι γιορτές, απαντώντας μέσα από το μικρό μετερίζι μας στη μελαγχολία που νιώθουν κάποιοι άνθρωποι, ιδίως όταν βρεθούμε σε δύσκολες περιστάσεις. Αποτελούμαστε από ολιγομελείς ομάδες που με εξαίρεση τη συντονίστρια εναλλάσσονται, αφού απευθυνόμαστε σε ανθρώπους κλινήρεις και οι θάλαμοι δεν σηκώνουν πολλά μέλη. Επιπλέον δυσκολία αποτελεί ότι δεν αντέχουν όλοι χρονιάρες ημέρες να επιβαρυνθούν ψυχολογικά επισκεπτόμενοι/ες νοσοκομεία. Και όμως είμαστε εμείς που συχνά παίρνουμε δύναμη, αφού η υγεία δεν είναι μόνο κατάσταση, μα και νοοτροπία».
Στην κάρτα που μοίρασαν φέτος, έγραψαν ότι πιο «υγιής» είναι η στάση όσων εντός ή εκτός νοσοκομείου στέκονται με αισιοδοξία και πράξη στη δυσκολία παρά όσων είναι απ' έξω «όχι άρρωστοι», μα μόνο κλαίγονται... Θα υπάρξουν -και υπάρχουν για όλους κι όλες μας- τέτοιες στιγμές αλλά θα σηκωθείς και θα πράξεις σκεφτόμενος/η και λίγο πιο πέρα από τις εντελώς ατομικές σου ανάγκες.
Σημαντικό είναι να ειπωθεί πως δεν σκοπεύουν να αντικαταστήσουν το κράτος πρόνοιας, καθώς αυτή είναι μια όλο και πιο απαράδεκτα περιορισμένη υποχρέωση του κράτους προς τους και τις πολίτες του. Εξίσου όμως σημαντικό είναι να τονίσουμε πως δεν ανήκουν σε κανέναν κομματικό μηχανισμό, αφού έχουν συναντηθεί σε αυτήν άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες, με ευαισθησία όμως που δεν σταματά απέναντι στο διαφορετικό και στον άλλον/ην άνθρωπο.
«Στην υγεία και στην αληθινή αλληλεγγύη συναντιούνται τα πρόσωπα των ανθρώπων γυμνά και έτσι αξίζει να τιμηθούν. Ποιους θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε; Ολους/ες που μας συνόδεψαν έστω και μία φορά και πάντοτε εθελοντικά στα νοσοκομεία. Δεν είναι πάντα εύκολο...
»Την Καλίτσα τη Χατζοπούλου, τη Μαίρη την Καούνη, τον Χρίστο τον Κεχαγιά, έναν γεμάτο ευασθησία πολίτη με αναπηρία που μας τιμά εκεί που άλλοι/ες δεν αντέχουν (και είναι σεβαστό αν αυτή είναι η αιτία κα όχι η ευκολία), την Αναστασία την Καραογλάνη, τον Αλέκο τον Τζιόλα, την Ελένη τη Μαντζάρη, τον Σταύρο Καλόστο, τον Καπράλο τον Χρίστο, τη νεαρή φοιτήτρια Μελίνα Ολγάντο, που είχε απαγγείλει στην πανσέληνο, και τον Βέλκο τον Χρίστο.
»Να θυμηθώ και τη Μαρία Αθανασιάδου που απεβίωσε στο νοσοκομείο εν μέρει εμπνέοντας τη δημιουργία του "Κάντο!". Χρειαζόμαστε όμως μουσικούς (εθελοντές πια, τα πράγματα είναι δύσκολα και για μας) στο 6947024685. Ποια είναι η κατακλείδα κάθε τέτοιας προσπάθειας; Μα... μην κάθεσαι στ' αβγά σου (φράση αρεστή για τη διατήρηση κάθε φαυλότητας, εξουσιαστικής και μη), βγες απ' τη φωλιά σου. Με άλλα λόγια, δεν είναι βουνό όπως ίσως νομίζεις! "Κάντο!"»
enet.gr
ΠΡΕΖΑ TV
4-1-2014
Ολομόναχος ο ηλικιωμένος στο θάλαμο, με το βλέμμα χαμένο έξω από το παράθυρο. Εξω ψιλόβρεχε, ο ουρανός γεμάτος σύννεφα σε μελαγχολούσε. Η νοσοκόμα μόλις είχε περάσει για να ελέγξει την κατάσταση. Μια παρέα μουσικών εθελοντών, που επισκέπτονται νοσοκομεία και γηροκομεία, τον καλησπέρισε και άρχισε να του τραγουδά το «Μενεξέδες και ζουμπούλια». Ο παππούς γλύκανε, χαμογέλασε, συγκινήθηκε, σηκώθηκε και χόρεψε ταγκό. Ηταν σαν υπόμνηση της δύναμης που έχει η φύση μας.
Λίγο πιο πέρα, στην πτέρυγα της Παθολογικής, ένας άλλος ζήτησε βαρύ ζεϊμπέκικο και το «χόρεψε» από το κρεβάτι. Ενα άλλο βράδυ, είχε και πανσέληνο, οι «Λέξω προς Αιθέρα» τραγούδησαν Χατζιδάκι παρυσία μέρους του προσωπικού που δεν είχε υπηρεσία και είχε ανεβεί στις παρυφές τής πάνω πόλης επί τούτου, κι όποιος ασθενής ήθελε άκουγε από τα παράθυρα. Εκείνο το βράδυ τους πλησίασε η Μαρία που παλεύει τον καρκίνο της με αισιοδοξία, δίνοντας δημόσια δύναμη.
Σελίδες ανθρώπινης βοήθειας και αλληλεγγύης, ημερολόγια κοινωνικής φροντίδας από συμπολίτες μας που αθόρυβα και ταπεινά την παρέχουν αφειδώλευτα σε όσους την έχουν ανάγκη.
«Ιστορίες που θα θέλαμε να μοιραστούμε; Σ' έναν θάλαμο μια γυναίκα, τόσο αδύνατη που τα κόκαλά της προεξείχαν, δίπλα η -όπως μάθαμε- μητέρα της κλαμένη, και ένα μικρό παιδί. Είχαμε "νοικιάσει" την ώρα ενός Βαλκάνιου ακορντεονίστα· κατάλαβε ότι ήταν από όμορη χώρα και τους έπαιξε ένα Δημοτικό του τόπου τους, κοινός σκοπός στο σύνολο των Βαλκανίων. Δεν θα ξεχάσουμε εύκολα το ξαφνικό πέταγμα της μάνας, το χαμόγελο της γυναίκας, το μικρό χορό του παιδιού. Μας έκανε -μαζί με άλλα περιστατικά- να συνειδητοποιήσουμε συν τοις άλλοις τη "δύναμη" του Δημοτικού τραγουδιού, που δεν ξέραμε την έκτασή της» μας λέει η Ελένη Καρασαββίδου-Κάππα της Πρωτοβουλίας «Κάντο!», που πήρε το όνομά της ισορροπώντας ανάμεσα στην προτροπή να κάνεις κάτι αντί να μεμψιμοιρείς και στο ανδαλουσιάνικο τραγούδι.
«Στόχος της» προσθέτει η ίδια, «είναι να προσφέρει αποκλειστικά σε εθελοντικά και μόνο πλαίσια μουσική ως ψυχολογική ένεση σε ασθενείς, καθώς τα μέλη της επισκέπτονται θαλάμους νοσοκομείων (όπως του Αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης, που η διοίκησή του με ανοιχτό και δημιουργικό πνεύμα μας δέχεται πάντα...).Η ίδια η πολιτιστική παρέμβαση σε χώρο παροχής υγείας είναι πολύ ιδιαίτερη και χρειάζεται γι' αυτό όχι μόνο η άδεια της διοίκησης, αλλά και κάθε ασθενή, καθώς έστω κι ένας ή μια "να μην μπορεί" σε ένα δωμάτιο, ακυρώνεται.
»Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι η παροχή (κατάλληλων για το χώρο) πολιτιστικών υπηρεσιών είναι συνηθισμένη σε χώρες του εξωτερικού κι έρευνες έχουν δείξει ότι συμβάλλει στην ίαση ή στην καλυτέρευση της κατάστασης ασθενών, αλλά λειτουργεί υποστηρικτικά και για τους συγγενείς και φυσικά για το προσωπικό σε έναν τόσο νευραλγικό τομέα. Μαζευόμαστε κυρίως ιδιαίτερες ημερομηνίες, όπως είναι οι γιορτές, απαντώντας μέσα από το μικρό μετερίζι μας στη μελαγχολία που νιώθουν κάποιοι άνθρωποι, ιδίως όταν βρεθούμε σε δύσκολες περιστάσεις. Αποτελούμαστε από ολιγομελείς ομάδες που με εξαίρεση τη συντονίστρια εναλλάσσονται, αφού απευθυνόμαστε σε ανθρώπους κλινήρεις και οι θάλαμοι δεν σηκώνουν πολλά μέλη. Επιπλέον δυσκολία αποτελεί ότι δεν αντέχουν όλοι χρονιάρες ημέρες να επιβαρυνθούν ψυχολογικά επισκεπτόμενοι/ες νοσοκομεία. Και όμως είμαστε εμείς που συχνά παίρνουμε δύναμη, αφού η υγεία δεν είναι μόνο κατάσταση, μα και νοοτροπία».
Στην κάρτα που μοίρασαν φέτος, έγραψαν ότι πιο «υγιής» είναι η στάση όσων εντός ή εκτός νοσοκομείου στέκονται με αισιοδοξία και πράξη στη δυσκολία παρά όσων είναι απ' έξω «όχι άρρωστοι», μα μόνο κλαίγονται... Θα υπάρξουν -και υπάρχουν για όλους κι όλες μας- τέτοιες στιγμές αλλά θα σηκωθείς και θα πράξεις σκεφτόμενος/η και λίγο πιο πέρα από τις εντελώς ατομικές σου ανάγκες.
Σημαντικό είναι να ειπωθεί πως δεν σκοπεύουν να αντικαταστήσουν το κράτος πρόνοιας, καθώς αυτή είναι μια όλο και πιο απαράδεκτα περιορισμένη υποχρέωση του κράτους προς τους και τις πολίτες του. Εξίσου όμως σημαντικό είναι να τονίσουμε πως δεν ανήκουν σε κανέναν κομματικό μηχανισμό, αφού έχουν συναντηθεί σε αυτήν άνθρωποι από διαφορετικές αφετηρίες, με ευαισθησία όμως που δεν σταματά απέναντι στο διαφορετικό και στον άλλον/ην άνθρωπο.
«Στην υγεία και στην αληθινή αλληλεγγύη συναντιούνται τα πρόσωπα των ανθρώπων γυμνά και έτσι αξίζει να τιμηθούν. Ποιους θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε; Ολους/ες που μας συνόδεψαν έστω και μία φορά και πάντοτε εθελοντικά στα νοσοκομεία. Δεν είναι πάντα εύκολο...
»Την Καλίτσα τη Χατζοπούλου, τη Μαίρη την Καούνη, τον Χρίστο τον Κεχαγιά, έναν γεμάτο ευασθησία πολίτη με αναπηρία που μας τιμά εκεί που άλλοι/ες δεν αντέχουν (και είναι σεβαστό αν αυτή είναι η αιτία κα όχι η ευκολία), την Αναστασία την Καραογλάνη, τον Αλέκο τον Τζιόλα, την Ελένη τη Μαντζάρη, τον Σταύρο Καλόστο, τον Καπράλο τον Χρίστο, τη νεαρή φοιτήτρια Μελίνα Ολγάντο, που είχε απαγγείλει στην πανσέληνο, και τον Βέλκο τον Χρίστο.
»Να θυμηθώ και τη Μαρία Αθανασιάδου που απεβίωσε στο νοσοκομείο εν μέρει εμπνέοντας τη δημιουργία του "Κάντο!". Χρειαζόμαστε όμως μουσικούς (εθελοντές πια, τα πράγματα είναι δύσκολα και για μας) στο 6947024685. Ποια είναι η κατακλείδα κάθε τέτοιας προσπάθειας; Μα... μην κάθεσαι στ' αβγά σου (φράση αρεστή για τη διατήρηση κάθε φαυλότητας, εξουσιαστικής και μη), βγες απ' τη φωλιά σου. Με άλλα λόγια, δεν είναι βουνό όπως ίσως νομίζεις! "Κάντο!"»
enet.gr
ΠΡΕΖΑ TV
4-1-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου